တာရာမင္းေ၀ အမွတ္တရ

(၁)
အခုလုိ …
လွပေအးစက္ေနတဲ့ညမွာပဲ
ငါ … ပ်ဳိးထားတဲ့ ျမႏွင္းဆီဟာ …
ၾကယ္တစ္ရာ ျခံရံၿပီး ေၾကြက်သြားခဲ့တယ္။

တိမ္လႊာမ်ဥ္းေကာက္ေတြကလည္း
ခ်စ္သူတစ္ေယာက္ရဲ႕ မီးအိပ္မက္မွာ
ေရႊမ်က္ရည္ေတြ စုိလက္လာၿပီလုိ႕
မႈိင္းညိဳ႕ေနတဲ့ ေကာင္းကင္ႀကီးကုိ
တီးတုိးေျပာၾကားလုိက္တယ္။

“ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဟာ”… ဟာ
ေမွာ္ဆရာတစ္ေယာက္ရဲ႕နိဂုံးလုိ
ေနာက္ဆုံးမွာ …
မီးခုိးလုံးမ်ား ျဖစ္သြားေရာ့မလား…လုိ႕
ႏႈတ္ခမ္းကုိက္ၿပီး…ငါစဥ္းစားဖူးတယ္။

လူငယ္တစ္ေယာက္ကုိ ျပဳစားဖုိ႕
ဘယ္နတ္ဘုရားထံမွာ
နင့္လက္ေတြ ျဖန္႕ကား ေတာင္းခံခဲ့သလဲ …
ငါ့ရာဇ၀င္ ခပ္က်ဲက်ဲကုိ
ငရဲမီးထဲ တြန္းခ်လုိက္ခ်င္တယ္။
သံေယာဇဥ္…ဆုိတာ
အေရာ၀င္လုိ႕မေကာင္းတဲ့ ေခြးကေလးပါပဲ …။

ေလာကဓံဦးတုန္းက …
အလြန္းအၾကဴး ေသာက္ခဲ့တဲ့ အရက္တစ္ခြက္
ခုမွ…စံပယ္ရြက္ေပၚမူးလဲ…
အသည္းကြဲတယ္…ဆုိတာ
သီခ်င္းေလးေတြ တုိးတုိးညည္းရင္းက …
ထိရွခဲ့တဲ့…ေသြးမဲ့ဒဏ္ရာ တစ္ခ်က္ပါ…
သုိးေက်ာင္းသားရဲ႕ ခံႏုိင္ရည္နဲ႕
နတ္ဘီလူးေတြရဲ႕ သတိရျခင္းမ်ဳိးက
ငါ့ကုိ…ဆီးမုိးထားတယ္…။

စက္ရုပ္ကုိ ဒူးေထာက္က်ေစတဲ့
နင့္ရဲ႕…မ်က္၀န္းစိမ္းလဲ့မွာ…
ငါ…ဘယ္လုိမွ ေမ့မရတဲ့
မဟာလကာၤ တစ္ပုိင္းတစ္စ…ရွိေနေလရဲ႕။

အဲဒီလုိနဲ႕ပဲ
ငါ ျပန္လည္ ခ်ည္ေႏွာင္ခဲ့ပါမယ္…
ခ်စ္ေသာ..ဖဲႀကိဳး၀ါကေလးရယ္…
(လက္နက္မပါဘဲ…
စစ္၀ကၤပါမွာ ငါ…မတုိက္ရဲဘူး…)
ညံ့တယ္လုိ႕ပဲ…
လက္ညိွဳးထုိးၿပီး ေျပာလုိက္ပါေတာ့…။

လွ်ပ္စစ္မွ်င္တန္းလုိ…
ပူလင္းျပင္းထန္လြန္းတဲ့
သူရူးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေပြ႕ဖက္မႈေတြထဲ…
ခု…ရထားတုိ႕ ဥၾသဆြဲလုိက္ၾကၿပီ…
“…ၿပီးဆုံးသြားပါၿပီ…
…အားလုံး ၿပီးဆုံးသြားပါၿပီ…”တဲ့။

(၂)
အေရွ႕ေလေတြတုိက္တုန္းက
ခါးကုန္းေနတဲ့ ငါတုိ႕ရဲ႕ ျမရာပင္အုိႀကီးဟာ
တုန္ယင္ခ်ည့္နဲ႕စြာ ယိမ္းထုိးေနေတာ့တယ္ …။

ေက်ာင္းေတာ္ရဲ႕ စည္းအျပင္
ေႏွာင္းရိပ္ေတြ တစ္လြင္လြင္နဲ႕
ထင္ေယာင္ထင္မွား
လမ္းေပၚမွာ ငါစဥ္းစားတာ…
နင့္အေၾကာင္း ေခါင္းစဥ္မ်ားစြာပါပဲ။

ထိပ္ထားရယ္...
အီဂ်စ္ ျပကၡဒိန္ထဲက
မုိးတိမ္ေတြ ရြာမယ့္ေန႕
နင္နဲ႕ငါ ျပန္လည္ဆုံေတြ႕ၾကရင္
ဒီအေၾကာင္းေတြ ေျပာျပခ်င္ပါေသးတယ္..။

ငါက ဆပ္ျပာပူေဖာင္းကုိ ခုိစီးၿပီး
ျမင့္မုိရ္ေတာင္ႀကီးနဲ႕တုိက္မိမွာ
စုိးရိမ္ရွာသူ မဟုတ္ခဲ့…၊
ဒါေပမဲ့…
ေလေပြလမ္းေၾကာင္းမ်ားမွ
တုန္၀ါးေဖ်ာ့ေအး
“သစၥာ”ကုိ ပဲ့တင္သံနဲ႕ပဲ ျပန္ေပးႏုိင္ခဲ့သူ…။

ငါ့ကုိသတ္…ငါ့ရင္ဘတ္ကုိ ထုိးခြဲေဖာက္လွန္ၾကည့္
ငါ့လက္သီးထဲမွာ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ထားတဲ့
သုညတစ္လုံးပဲ ရွိလိမ့္မယ္…။

၀ုိင္ယာႀကိဳးေတြ
“ေထာင္း”ခနဲ မီးပြင့္ျပတ္ေတာက္ၿပီး
ရုတ္ခ်ည္း ေမွာင္အတိက်သြားတဲ့
“အႏၶ”တုိ႕ရဲ႕ အိမ္အုိမွာ…
ေတေလပီသစြာ…ငါေနတယ္။

တိတ္ဆိတ္…ျပာလဲ့ေနတဲ့ည…
ေရတြင္းထဲ ေခါင္းငုံၿပီး…
“….”ကုိ ခ်စ္တယ္…လုိ႕
ဘယ္ဆီဘယ္၀ယ္…ဟစ္ေအာ္ တမ္းတရတာ..
ဘာေၾကာင့္ပါလဲ…။

“အုံ႕ပုံးခ်စ္” သီခ်င္းကုိ
မဆုိခ်င္ဘဲ ဆုိရတာ
ေရႊရည္စိမ္ထားတဲ့ လက္ပစ္ဗုံးကုိ
ကုိက္မ်ဳိရသလုိပါပဲ…လုိ႕
အက္ကြဲေနတဲ့ မယ္ဒလင္ႀကီးက…
ငါ့ကုိေျပာျပတယ္။

အဲဒီလုိနဲ႕…
မုိးကုိ ဆန္႕ေျမွာက္ထားတဲ့
မမီႏုိင္ေသာ ကမ္းလက္ေတြဟာ
ဟုိး…တုန္းကလုိပဲ
ငါ့ဆီမွာ…ေျမမႈန္ေတြ စြန္းထင္လွ်က္ပါပဲေလ…။

(၃)
“လူဆုိတာ…
လင္းေ၀စိမ္းျမတဲ့ ပန္းညမ်ားစြာထက္
သရဲေျခာက္ရာ ညတစ္ညကုိ..ပုိသတိရတတ္တယ္”

ငါေသသြားခဲ့လုိ႕ရွိရင္
ငါ့ရဲ႕သခၤ်ဳိင္းဂူမွာ…
ၾကက္ေျခခတ္တစ္ခုကုိသာ
မွတ္တုိင္အျဖစ္ စုိက္ေပးထားပါ။
တကယ္ေတာ့…အဲဒါဟာ
ငါသိသမွ် ေလာကဓမၼကုိ
အၾကြင္းမဲ့ ေဖာ္ျပသြားျခင္းပဲ ျဖစ္လိမ့္မယ္။

ဟုိးငယ္ငယ္…ေက်ာင္းမေျပးတတ္ခင္တုန္းက
ခေရပြင့္ျပထားတဲ့ သခ်ၤာတစ္ပုဒ္
ငါ့အေပၚ ခုန္အုပ္ၿပီး
မင္နီေတြ ရဲခနဲ႕ သုတ္သြားဖူးတယ္။

ငါ…သတၱိေကာင္းကင္မွာ..နီလြင္ထစ္ခ်ဳန္း
တစ္…ႏွစ္…သုံး
အနက္ရႈိင္းဆုံး ထုိးက်ပစ္လုိက္တယ္။
ထူးလွတယ္ေတာ့လည္း မဟုတ္ပါဘူးေလ…

ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာ လူေတြရဲ႕
မဟာဘုတ္ ေဗဒင္ထဲမွာမွ
ငါကလည္း “အဓိပတိဘြား” ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တာကုိး။

အိမ္အျပန္ ညမ်ားစြာမွာ…
ဘယ္သူမွ မေျပာခ်င္တဲ့စကားေတြ ေပြ႕ပုိက္
ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ “လူမုိက္”လုိ႕ျပန္ေခၚခဲ့ရတယ္။

၁၉၉၃…၁၉၉၄…
ငါ့ကဗ်ာေလးေတြ ေဆြးေျမ႕ေၾကကြဲ
လမ္းေဘးအုတ္ခုံေပၚ လဲက်ေနတယ္…။

ႏွင္းျမားတစ္လက္ရဲ႕ အဆိပ္နဲ႕
နိမိတ္မေကာင္းတဲ့ပုံျပင္
မျမင္ဘူးေသာ ေန႕မ်ား…ညမ်ား
ပိေတာက္ပုိင္းဖ်ားမွာ…၀ပ္တြားစုရုံး
ငါ့ကုိ…ခ်ည္ထုံးခဲ့တာ…
(ခု…အခ်ိန္တုိင္ေအာင္…)
အလင္းစိမ္းတန္းေတြ ရစ္ဖြာလုိ႕ကြယ္။

(၄)
ၿမိဳ႕ျပင္လမ္းေကြ႕က
ေတြ႕ခဲ့ဖူးတဲ့ ဂ်စ္ပဆီေတြလုိ
ျဖစ္ခဲ့သမွ်ကုိ
ရယ္ကာေမာကာ ျပန္ေျပာႏုိင္တဲ့ အက်င့္ေလး
ေသြးေအးေအးနဲ႕ ႀကိဳးစားေမြးႏုိင္ခဲ့ၿပီ။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္
ေက်ာက္ေခတ္၊ေၾကးေခတ္
ႏ်ဴကလီးယား ကင္ဆာ၊ အနာဂတ္ေခတ္
အားလုံးအတြက္
ေသခ်ာတဲ့ ငါ့…ေၾကညာခ်က္ကေတာ့
နင့္ကုိ ထာ၀ရ ခ်စ္ေနမယ္ဆုိတာပါပဲ…။

ထိပ္ထားရယ္…
ျဖစ္ႏုိင္မယ္ဆုိရင္…
ဂႏ ၳ၀င္ ပန္းပုရပုဒ္မွာ…
နန္းသုံးအကၡရာနဲ႕ ျခယ္မႈန္း
နင့္နာမည္ေလး စာသုံးလုံးကုိ
စီရီသီကုံးေပးခ်င္တယ္…။

နင့္အေပၚထားတဲ့ ငါ့ရဲ႕ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဟာ
မုိးေပၚကုိဦးေမာ့ၿပီး
၀င္းပစြာ လင္းျမတုန္ခါေနတဲ့
ေရႊ၀ါေရာင္ မီးေတာက္မီးလွ်ံလုိပါပဲ…။

ေက်ာင္းေရွ႕က စံပယ္ရုံမွာ
ဗီးနပ္စ္ရဲ႕ နကၡတ္တုိ႕ တလက္လက္ ျပာေ၀မႈန္သင္း
ေက်ာင္းခန္းတြင္းမွာ…
လမင္းကေလး သာခဲ့ဖူးတယ္… …။

ခ်စ္ေသာ ေက်ာင္းသြားေဖာ္ရဲ႕
ပန္းရုပ္လႊာကုိ ေမွ်ာ္ေတြးရင္း
ေဆြးလ်ညိႈးေခြ ေျဖမေျပသူေလး အတၳဳပၸတၱိ
ျမရာပင္ႀကီး သိပါတယ္။

ကမၻာဦးလူတုိ႕လည္း (ဂူနံရံမွာ)
ငယ္ကၽြမ္းမ်က္ႏွာေ၀၀ါး
ပညာရွင္ႀကီးမ်ားရယ္…
ပါဠိစာလုံးေတြနဲ႕
ငါ့အေပၚ မဆုံးျဖတ္ပါနဲ႕ဦး…။

“ခ်စ္သူကုိေတာင္
ခ်စ္တယ္လုိ႕ မေျပာရဲတဲ့ေကာင္…
ရာစုတစ္ေထာင္ေနရစ္ခဲ့…
ထုိသုိ႕ျဖင့္ စကားမဲ့ေစသတည္း”

ျမရာပင္ႀကီးရဲ႕
ညည္းတြားသဲ့သဲ့ သန္းေခါင္ယံ
ငွက္ဆုိးအုပ္နဲ႕အတူ
ရုတ္တရက္လန္႕ပ်ံသြားတယ္…။

ခ်ိဳ႕တဲ့ေသာ ေက်ာင္းသားဘ၀
ဆႏၵရဲ႕ မေျပလည္မႈ
အနီေရာင္မွတ္တမ္းတစ္ခုနဲ႕ ခ်စ္သူအတြက္ ပန္သစၥာ
ေၾသာ္…ငါ့ကုိေလ…
နားလည္ပါ…နားလည္ပါ…
နားလည္စမ္းပါ…။

(၅)
အဲ့ဒီေန႕ရက္ေတြမွာ
မာရ္နတ္ရဲ႕ ဘယ္ဘက္လက္က
အနက္ေရာင္ က်မ္းခ်ပ္တစ္ပုိဒ္ဟာ
ငါ့ကုိ စီးနင္းတုိက္ခုိက္ဖုိ႕
ျမင္းကႀကိဳးတုိ႕ကုိ ျပင္လုိ႕“သ”လုိ႕ေနခဲ့ေပါ့။

ဘာပဲေျပာေျပာ
ေရႊနဲ႕စက္၀ယ္လုိ႕ မရတဲ့
ေနာက္ဆုံးကလူရဲ႕ အေတြ႕အၾကံဳမွာ…
သံမႈန္ေတြ ကပ္ပါေနရဲ႕
ငါ…ဘာကုိမွ မေၾကာက္ခဲ့ဘူး။

ေဟာဒီေလာက ေတာက္ေလွ်ာက္
“ေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚက သုညနဲ႕စာရင္
ဗလာစာအုပ္ေပၚက သုညကျမတ္တယ္”တဲ့
အဲဒီေအာ္သံကုိ ငါရယ္ေနခဲ့တယ္။

“မင္းကေကာ…ဘာလဲ” လုိ႕
အနႏ ၱေတြက ၀ုိ္င္းေမးေတာ့
၁…၂…၃…၄…၅…
ငါ…အကုန္စဥ္းစားတယ္
၆…၇…၈…၉…၀…
တစ္ခုမွမဟုတ္ဘူး
ငါ့အတြက္ ဂဏန္းမရွိဘူး …။

ေသြးနဲ႕ယက္တဲ့ ကတၱီပါစလုိ
နီလြရွင္းေတာက္
ေၾကာက္ခမန္းလိလိ လွပတဲ့
ႏွလုံးသားက ဂီတသံစဥ္
ႏွင္းဆ၀ိညာဥ္မွာ တင္တဲ့ကမၺည္း
လကြယ္ညေရာက္တုိင္း…ငါ
ဂစ္တာတီးေနမယ္…။

က်ဆုံးေတာ့မဲ့ စစ္သူရဲအုိက
ငယ္ဘ၀က ဓားနဲ႕ခ်စ္သူကုိ
ျပင္းရွစြာ သတိရလုိက္သလုိမ်ဳိး
နင့္ကုိ ငါသတိရေနတယ္။

ထိပ္ထားေရ…
ထိပ္ထားေရ…
ထိပ္ထားေရ…
သစ္ခုတ္သမားေတြ မရွိတဲ့တုိင္းျပည္မွာ
ငါ…လယ္သမား ျဖစ္ခ်င္တယ္ …
နင္…ဘုရင္မ…လာမလုပ္ရဘူးေနာ္။

ေတာ္ေတာ္ၾကာ…
တံစဥ္တစ္လက္ရဲ႕ က်င့္၀တ္မွာ
သန္လ်က္အတြက္ ပန္းခူးေပးခြင့္ မပါလုိ႕…
ရြာဇနပုဒ္နဲ႕ မုိးေရထဲ
ငါ…တစ္ေယာက္တည္း
မ်က္ရည္၀ဲေနရပါဦးမယ္…။

ငါကလည္း ခက္တယ္…
ကဗ်ာတစ္ပုဒ္နဲ႕
ေနမ၀င္ အင္ပါယာ
ဘယ္ဟာယူမလဲလုိ႕ ေမးလာရင္
ဒုတိယအရာကုိ ငါ…ျငင္းတယ္…။

အဲဒီလုိနဲ႕ပဲ
ေမွာက္ထားတဲ့
ငါ့ရဲ႕ ကံေကာ္ရြက္ ဖဲခ်ပ္ကေလးေတြ
ေလာကႀကီးကုိ အမွ်ေ၀ရင္း
ကာလမ်ားစြာ…ၾကာၿပီေကာေလ…။

(၆)
ေတာင္ညိဳမွာ ပ်ဳိးတဲ့မုိးေတြ
နင့္မ်က္ႏွာလုံးကုိ တုိးသက္တဲ့အခါ
ေတာင္ပင္လယ္က ေဗဒါေတြဟာ
ေဆာက္တည္ရာမရ ျဖစ္ကုန္ၾကတယ္။

ေဟး … ငါေျပာမယ္ …
… … အက္ဆစ္တိမ္ခုိး…တုိ႕
မုတ္သုန္ကုိ ႏႈိးပါ
ဒီလူဆုိးအတြက္လည္း
မုိးၾကမ္းတုိ႕ တစ္စက္စက္ရြာပါ…။

“မထုိက္တန္သူဆုိတာ
လြင့္ေမ်ာရမွာပါပဲ…”
ခြဲခြာျခင္းဟာ …
ခရမ္းျပာက်ည္ဖူးကုိ
အဆိပ္ခ်ဳိေတြ လိမ္းသုတ္
ႏွလုံးသား တည့္တည့္ဆီ
ခ်ိန္ရြယ္ ေမာင္းျဖဳတ္လုိက္တယ္ …။

သက္ျပင္းေ၀ေ၀
ခေရတုိ႕ ႏွင္းစက္ဖားလ်ား
မ်က္ရည္ကုိစားတဲ့
ေခ်ာက္ခ်ားဖြယ္ စကားမဲ့ည
ငါဟာ … ထက္ပုိင္းခ်ဳိးခံရတဲ့
တစ္ျခမ္းပဲ့ “လ”ပဲ ျဖစ္တယ္။

အိပ္မက္ထဲက ကမၻာစစ္လုိ
အရုိးၿပိဳင္းၿပိဳင္းညေနအုိက…
ေျမကုိရွိခုိး …
ျမဴခုိးတုိ႕ ေပ်ာင္းအိညြတ္တြဲ
လူငယ္ဘ၀ရဲ႕
ညရိပ္တုိ႕ မႈန္ေ၀၀မ္းနည္းခဲ့ရတယ္။

အခင္ဆုံး မျဖစ္ခဲ့ေပမဲ့
အခင္ဆုံးေတြအေၾကာင္္း ေျပာတုိင္း
သတိရမိေနက် သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ဆီ
ငါ…မေရာက္ေရာက္ေအာင္ သြားမယ္…။

ၿပီးေတာ့…
ခရိုးခရိုင္…လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ေလးမွာ
ကဗ်ာအေၾကာင္း စာအေၾကာင္းေတြေျပာရင္း
ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ျပန္လည္ဖန္ဆင္းပစ္မယ္..ကြယ္။

အရက္သမားက
သူတစ္ပါးကုိ လြမ္းဆြတ္တာ
ရယ္စရာ မဟုတ္ပါဘူး
တစ္ရံတစ္ခါရဲ႕
ျပန္မလာတဲ့သူတုိ႕
သိၾကဖုိ႕ေကာင္းတယ္…။

ေလညင္းကေလးေရ…
ငါ ခ်စ္ျမတ္ရတဲ့ ကမၻာရဲ႕ထိပ္ထားကုိ
သူ႕ဆံႏြယ္ခက္ေလးေတြ
ဖြားခနဲ လြင့္၀ဲသြားရုံ
တစ္ခ်က္ေလာက္ အုံ႕သည္း တုိက္ခတ္ေပးပါ…။

ေလစီးထဲမွာ
ဖြာၾကဲလွပေနရွာမဲ့
သူ႕ရဲ႕ေကသာဆံျမကုိ
အေ၀းကေန…ရႈိက္ေမႊး လြမ္းဆြတ္ပါရေစဦး ေနာ္…။

(၇)
အထီးက်န္ေတာင္ကုိ အုပ္စုိးဖုိ႕
နတ္ျပည္က ရြာခ်တဲ့
ငါ့အတြက္…အညတရမိုး…ေရ
ေနပါေစေတာ့ …။

အဲဒီညဟာ
တစ္ျခမ္းပဲ့ “လ”က
အသက္ေပးၿပီး ကာကြယ္ခဲ့ရတဲ့
အလံမလံမီ “ည”…ျဖစ္တယ္။

ျမက္ရုိင္းက…
မုိးကုပ္စက္၀ုိင္းကုိ နမ္းမရသလုိမ်ဳိး
ေနနဲ႕လက…
တစ္ေယာက္ကုိတစ္ေယာက္ မပုိင္ဆုိင္ႏုိင္ၾကသလုိမ်ဴိး
ရုိးသားစြာ…တုိ႕ေ၀းလုိက္ၾကပါစုိ႕။

ခ်စ္သူကုိ ျမတ္ႏုိးရုံနဲ႕
အရာရာကုိ လက္ျဖန္႕ မိုးေစာင့္ေရွာက္ခ်င္တဲ့လူငယ္
ခု …ခၽြင္းခ်က္နဲ႕ လက္နက္ခ်လုိက္ပါတယ္ …။

ေတေလဘ၀ရဲ႕
ပထမဆုရ အမွားေတြကုိ
လြယ္အိတ္ညိဳထဲ ထည့္ၿပီး
မီးအိမ္လက္ဆြဲ…
ရာဇ၀င္ထဲမွာ ခရီးဆက္ရဦးမယ္။

ထိပ္ထားေရ …
ကေခ်သည္တုိ႕ရဲ႕ ေတးေတြနဲ႕
ၿငိမ္ေအးေပ်ာ္ရြင္ ထာ၀စဥ္ ခ်မ္းေျမ႕ေစသား …
ေကာင္းေသာ မုိးေသာက္ခ်ိန္၌လည္း
ၿငိမ္သက္တည္ၾကည္ေစ…
ငါ … ဆုေတာင္းေပးေနမယ္…။

ပန္းခူးရင္း
သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ေနရင္း …
စကားေျပာရင္း …
သီခ်င္းေလးေတြဆုိရင္ …
မင္း …ငါ့ကုိ ေမ့သြားမွာပါ …။

ခုေတာ့…သြားေတာ့ေနာ္
ငါ ခ်စ္ျမတ္ရတဲ့ ေနေရာင္ျခည္ေတြနဲ႕ မိန္းမပ်ဳိကုိ
“ဘ၀” ဆုိတဲ့ မာယာႏုိင္ငံအုိက …
ေစာင့္ႀကိဳလုိ႕ ေနေရာ့မယ္ …
သာမည လမ္းခြဲမွာ …
၀မ္းမနည္းသလုိ ငါတုိ႕ႏႈတ္ဆက္
မနက္ျဖန္ခါမွာ … ေအာင္ျမင္ပါေစ
မနက္ျဖန္ခါမွာ … ေအာင္ျမင္ပါေစ
မနက္ျဖန္ခါတုိင္းမွာ … ေအာင္ျမင္ပါေစ …
ထိပ္ထားေရ။

တာရာမင္းေ၀