ငါတို႔ေ႐ွ႕မွာ
ရထားဟာ ခါတိုင္းထက္ပိုမို႐ွည္လ်ား
ဥၾသဆြဲသံမ်ားကလည္း
ဖြာရရာ ထစ္ခ်ဳန္းျပတ္ေတာက္က်ေနခဲ့
ႏႈတ္မဆက္မိရင္လည္း အေကာင္းသား
ႏႈတ္ဆက္လိုက္ၾကေတာ့
ဘူတာဟာ
အ၀ါေဖ်ာ့ေဖ်ာ့နဲ႔ ဂူသခၤ်ဳိင္းဆန္လာ
ကံၾကမၼာက
မ်ဥ္းတစ္ေၾကာင္းတည္းေပၚမွာ
ခြာေလးဘက္ မရပ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး
ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေျပာနဲ႔
ဘယ္သူ႔စကားကိုမွ နားမေထာင္ဘူး
ေျမလို၊ ပင္လယ္လို အကၡရာတစ္လံုးနဲ႔
ငါတို႔ဆက္ "ခ်စ္" ေနၾကဦးမယ္
မေမ့ဘူးကြယ္
ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ပါဘူး
ရက္စက္သြယ္ေျပာင္းတဲ့
မီးခိုးလက္ေခ်ာင္းေတြက
ငါ့တို႔ကို အပြင့္ခူးခ်ိန္
ရထားဟာ
ေလာက လူ႐ိုင္းရဲ႕မႈတ္ေျပာင္း၀ကေန
အဆိပ္ေတြနဲ႔
တုန္ယင္စြာ လူးလြန္႔ ထြက္ခြာခဲ့ရေပါ့။
တာရာမင္းေ၀
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
1 comments:
ရွင္ကြဲ ..တဲ့
ကဗ်ာရဲ့ေခါင္းစဥ္က စၿပီး
သေဘာက်တယ္.....
Post a Comment