တာရာမင္းေ၀ အမွတ္တရ

ကိုတာရာမင္းေဝ ကြယ္လြန္တဲ့ အထိမ္းအမွတ္ ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ ေရးျဖစ္တယ္။ အသိတစ္ေယာက္ကေတာ့ နင္နဲ႔ ဘာဆိုင္လို႔ ေရးရတာလဲလို႔ ေမးပါတယ္။ အခုေခတ္ေပၚ စာေပ ေျပာင္းလဲမႈမွာ ကိုတာရာမင္းေဝဟာ အဓိကလူတစ္ေယာက္လို့ ကြ်န္ေတာ္ ယံုၾကည္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကိုယ္တိုင္လည္း ကိုတာရာမင္းေဝရဲ႕ စာေပလႊမ္းမိုးမႈ အမ်ားႀကီးကို ခံခဲ့ရတာပါ။ စာလံုးအႏုအ႐ြေလးေတြကို ေခတ္ေပၚကဗ်ာေတြထဲ ထည့္တဲ့ေနရာမွာ ကိုတာရာမင္းေဝကို ဘယ္သူမွ မမီွဘူးလို႔ ထင္မိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီကဗ်ာေလးကို ၂ ရက္တိတိ ေသေသခ်ာခ်ာ စကားလံုးေ႐ြးခ်ယ္ မုဒ္အျပည့္သြင္းၿပီး အမွတ္တရ ေရးခဲ့ပါတယ္။ (စကားမစပ္ သူကြယ္လြန္သြားတာကို ေနၾကတ္တာနဲ႔ ႏိႈင္းယွဥ္ၿပီး ေရးရလားလို႔ေတာ့ ေပါက္တတ္ကရေတြ မေဝဖန္ၾကပါနဲ႕ ခင္ဗ်ာ)


“ေနၾကတ္ျခင္း”


မ်က္လွည့္ဆရာ ပါးစပ္ထဲ ၿမိဳခ်လိုက္သလိုမ်ိဳး
မီးေတာက္ဟာ ရုတ္တရက္ ကြယ္ေပ်ာက္သြား
ဖူးပြင့္ေတာ့မယ့္ ပန္းကေလးတစ္ပြင့္ေတာင္
ထိတ္ခနဲ လန္႔ျဖန္႔ၿပီး ျပန္ငံုသြားရရွာတယ္
ေနၾကတ္ၿပီေမေမ
စၾကဝဠာေတာအုပ္ေတြထဲက
ေတာရဲတိရစၧာန္ေတြအားလံုး
ေဝါခနဲ တိတ္ဆိတ္သြားၾက
အားလံုးရဲ႕ အၾကည့္ဟာ ေပ်ာက္ဆံုးသြားေသာအရာ
တစ္သက္လံုး လင္းခဲ့သမွ် ခဏေလး အေမွာင္က်သြားခဲ့တာပါ
ကၽြန္ေတာ္တို႔ မခံႏိုင္ခဲ့ၾကဘူး
လႈပ္ရွားေနတဲ့ အရာေတြ တစ္ခ်ိန္မွာ ရပ္တန္႔သြားမယ္
ၿငိမ္သက္ေနတဲ့ အရာေတြလည္း တစ္ခ်ိန္မွာ လူးလြန္႔လာမယ္
ရေနတာေတြအားလံုး တစ္ခ်ိန္မွာ ေပ်ာက္ဆံုးၿပီး
မရခဲ့ေသးတာေတြအားလံုး တစ္ခ်ိန္မွာ ေပၚလာမယ္
ေနၾကတ္ၿပီ
နဂါးေငြ႕တန္းရဲ႕ အခန္းထဲမွာ
ကမၻာရဲ႕ ၿဂိဳဟ္ရံလကို ၿခံဳလႊာလို အကာအကြယ္ယူၿပီး
ေနဟာ ေႁမြတစ္ေကာင္လို အေရခြံလဲခဲ့ၿပီ။


July 27, 2009

PS. ဒီကဗ်ာေလးကို မေနာ္ရဲ႕ “အေရွ႕ၿမိဳ႕႐ိုးကနံနက္ခင္း” ဆိုတဲ့ ကဗ်ာျပပဲြေလးမွာလည္း သြားေရာက္ ဖတ္႐ႈႏိုင္ပါတယ္။

မွတ္ခ်က္။ ။ ကိုညီလင္းဆက္၏ ဘေလာ့မွ တဆင့္ ခြင့္ျပဳခ်က္အရ ျပန္လည္ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။

သူငယ္ခ်င္း
မင္းဟာ ယံုၾကည္ရာကို
ရင္ေသြးလိုလည္း ေမြးခဲ့တယ္။
သူငယ္ခ်င္း
မင္းဟာ ဒဏ္ရာေတြကို
ဆီမီးလိုလည္း ထြန္းခဲ့တယ္။

သူငယ္ခ်င္း
မင္းဟာ ကိုယ့္အနာ
ကိုယ့္လွ်ာနဲ႔ ျပန္သပ္
႐ွင္တတ္ခဲ့ၿပီးၿပီပဲ။

သူငယ္ခ်င္း
မင္းဟာ
ကိုယ့္အေရျပား ကိုယ္လႊာ
ကိုယ့္အ႐ိုးကို အပ္လိုေသြး
ကိုယ့္၀တ္စံု ကိုယ္ခ်ဳပ္လို႔
က်က်နန လွခဲ့ၿပီးၿပီပဲ။

သူငယ္ခ်င္း
သြားႏွင့္ သူငယ္ခ်င္း
ၾကယ္အစင္းစင္း ေၾကြတဲ့
ေဟာဒီကမၻာေျမရဲ႕ အနာတရေတြကို
စြမ္းသမွ် ကုစားဖို႔
ငါတို႔ ေနရစ္ခဲ့ဦးမယ္။

သြားႏွင့္ သူငယ္ခ်င္း
ေနအစင္းစင္းပူတဲ့
ကမၻာေျမရဲ႕ ဒဏ္ရာေတြကို
လက္ဖ၀ါးေတြနဲ႔ ကာကြယ္ဖို႔
ငါတို႔ ေနရစ္ခဲ့ဦးမယ္။

သြားႏွင့္ သူငယ္ခ်င္း
ကမၻာေျမရဲ႕ ေၾကကြဲျခင္းဓာတ္ျပားထဲ
မင္းရဲ႕ ကဗ်ာေတြ
မာတိကာစီဖို႔
ငါတို႔ ေနရစ္ခဲ့ဦးမယ္။

သြားႏွင့္ သူငယ္ခ်င္း
ေက်ာင္းနံရံတ၀ိုက္
ေဒါင္းအလံ ျပန္စိုက္တဲ့တစ္ေန႔
ငါတို႔ .......... ။

မင္းကိုႏိုင္

(၂၀၀၇ ၾသဂုတ္လ ၇ရက္ေန႔က တာရာမင္းေ၀ရဲ႕ စ်ာပနမွာ ၈၈ မ်ဳိးဆက္ေက်ာင္းသားမ်ား ကိုယ္စား မင္းကိုႏိုင္ ေရးဖြဲ႕ ႐ြတ္ဆိုတဲ့ကဗ်ာ)

ညီေလး
ၾသဂတ္စ္ရဲ႕ မိုးေရစက္ေတြထဲ
မင္းကေတာ့ ခြဲခြာသြားခဲ့ၿပီ
မံႈမႈိင္းေအးစက္တဲ့ ေကာင္းကင္မွာ
ၿပိဳင္ျမင္းတစ္ေကာင္ရဲ႕ ခြာသံေတြသာ
ပဲ့တင္ထပ္က်န္ရစ္ခဲ့...။

ညီေလး
မင္းခ်စ္တဲ့ ဘ၀ကို
မင္းအမ်ားႀကီး ျပန္ေပးဆပ္ခဲ့
မင္းခ်စ္တဲ့ လူ႔ေလာကကို
မင္းအေႏြးေထြးဆံုး ႐ႈိက္နမ္းခဲ့
ဒဏ္ရာေတြအျပည့္နဲ႔ မင္းရဲ႕ႏွလံုးသားက
ေသြးစက္စက္က် ငိုညည္းေနတာေတာင္.. မွ။

အႏုပညာနဲ႔ ႏိုင္ငံေရး
ဘ၀ႏွစ္ခုစာ ေမြးဖြား
ဘ၀ႏွစ္ခုမွာ ႀကီးျပင္း
ဘ၀ႏွစ္ခုစလံုးကို ပခံုးေပၚမွာထမ္း
တတ္စြမ္းသမွ် မင္းတာ၀န္ယူခဲ့တာ
အင္းစိန္ေထာင္ႀကီး သိပါတယ္
သရက္ေထာင္ႀကီး သိပါတယ္
သာယာ၀တီေထာင္ႀကီး သိပါတယ္
“အာလူးစားသူမ်ား” .. သိပါတယ္.. ကြယ္...။

ကံၾကမၼာကို မယံုရဲခဲ့ေပမယ့္
တိုးတိုးေလးဆုေတာင္းခဲ့ဖူးပါရဲ႕
“တစ္ေန႔ေတာ့ ျပန္ဆံုေတြ႕ၾကမယ္..” လို႔
ခုေတာ့လည္း
ဒီကံၾကမၼာကပဲ
ငါတို႔ကို ရက္ရက္စက္စက္ .. ခြဲ .. ။

သြားႏွင့္ကြယ္
ဘ၀ဆိုတာ တိုတိုေလး .. လုိ႔
မင္းသက္ေသ ျပခဲ့ၿပီ ...
အဲဒီ.. ဘ၀တိုတိုေလးကိုပဲ
အနက္႐ႈိင္းဆံုး ခ်စ္မက္ၾကဖို႔
အျမင့္မားဆံုး ေပးဆပ္ၾကဖို႔
အေတာက္ပဆံုး တြယ္ဖက္ရဲၾကဖို႔
အ႐ိုးသားဆံုး ေၾကကြဲတတ္ၾကဖို႔
မင္း.. ငါတို႔ကို သင္ျပခဲ့ၿပီပဲ... ။

ေအာင္ဒင္

အဲဒီညက
ၾကယ္ေတြအားလံုး
ေရဆင္းေသာက္ၾကတယ္...
ပင္လယ္ရဲ႕ ငန္ပ်ပ်ဂုဏ္သတိၱမွာ
အားလံုးစိုစိုစြတ္စြတ္နဲ႕...
လမင္းကမၾကည့္ရဲလို႕
မ်က္ႏွာလႊဲသြားတယ္...
....
....
ဓားသြားေတြၿပိဳးၿပိဳးျပက္ျပက္
လက္လက္ထတဲ့ည
မေကာင္းဆိုး၀ါးေတြျမဴးထ
ရင္ခုန္သံတၿပံဳတမနဲ႕ ဗံု တီး က
ကဗ်ာေတြ ဖိတ္စင္ထြက္က်
ပန္း ပြင့္ ေတြ ေျခြ ခ်
ပဥၥလက္ မိုးေတြ ရြာ က်
ေမာ ဟုိက္ ႏြမ္း လ်
....
....
ဟိုး ေထာင့္တေနရာမွာေတာ့
၀တ္စံုျဖဴတလြင့္လြင့္နဲ႕
ဂ်ဴႏိုရယ္
ေနာက္ထပ္ၾကယ္တစ္ပြင့္ရယ္
အေမွာင္ထဲကိုစိုက္လို႕
ေငးၾကည့္ေနလိုက္တာ
အၾကာ.....ႀကီး..။

ပန္ဒိုရာ

လူငယ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ေက်ာက္ထြင္းရာဇ၀င္
အပီၿပင္ဆုံးၿဖစ္ေစမယ့္
ေဟာဒီစကာလုံးမ်ားရဲ႕လမ္းမဟာ
ခံစားခ်က္ေတြကုိကုိယ္စားၿပဳဖက္တြယ္ခဲ႔
၉၀ လြန္လူငယ္ေတြဟာ
သူ႔ယဥ္ေက်းမႈမွာ ထြန္းကားခဲ့ဖူးတယ္။

ဖယ္ေပးလုိက္ၾကစမ္းပါ
မာန္နတ္ရဲ႔အတြင္းသားကုိ
လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲစားေသာက္ဖုိ႔အတြက္
ေမွာ္သားမီးလွ်ံ ခရီးထြက္သြားၿပန္ၿပီ။

ေမ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ ေသဆုံးေနသူေတြရဲ႔
လမင္းကင္ဆာကုိကုစားဖုိ႔
ေမွာ္၀င္ေနတဲ့စကာလုံးေတြနဲ႔
သူကုိယ္သူအေလာင္ကၽြမ္းခံခဲ့တဲ့
ေမွာ္သားမီးလွ်ံ
ကာလနဲ႔အာကာသကုိပါ
ကူးစက္ေလာင္ကၽြမ္းေစခဲ႔ၿပီ…။

ေမွာ္သားမီးလွ်ံ=တာရာမင္းေ၀ (ကၽြန္ေတာ္ည့ံခဲ့ရင္ ခြင့္လႊတ္ပါအစ္ကုိ)

မုိးလႈိင္ည

" ေဆာင္းတစ္ခုမွာ
ပါ၀င္ခဲ႔ဖူးတဲ႔ ႏွင္းတစ္စက္လို
စာရင္းလည္းမ႐ွိ၊ နံပါတ္လည္းမသိ
ဘယ္အထိမွလည္း မႀကီးက်ယ္ပါဘူးကြယ္ " တဲ႔ ။

သူ႔ကိုယ္သူ ႏိွမ့္ခ်
ေျမႀကီးရဲ႕ သေကၤတနဲ႔
အႏုပညာကို ပန္းလိုေမႊးျမေစခဲ႔တယ္
လူငယ္တစ္ေယာက္ကေရးတဲ႔ ေက်ာက္ထြင္းရာဇ၀င္ေတြ
ကၽြန္ေတာ္တို႔ရင္အံုကို တည့္တည့္ပစ္ေပါက္လို႔
ခ်စ္သူကို ႏွလံုးသားအသစ္နဲ႔ ခ်စ္ၾကည့္ဖို႔
ဘ၀ကို ႐ႈေထာင့္အသစ္နဲ႔ ခ်ဥ္းကပ္ဖို႔
ေလာကကို ျမတ္ႏိုးျခင္းသက္သက္နဲ႔ ေစာင့္ေ႐ွာက္ဖို႔
သူ႕ ရဲ႕ အႏုပညာ ေပါင္းေခ်ာင္ေလးထဲမွာ
ေလာကပါလတရားကို စီကံုးေရးဖြဲ႕
ေလညင္းေလးလို တသြဲ႕ သြဲ႕ တိုက္ခတ္ခဲ႔တယ္
အဲဒီ ..ၾကယ္ကေလးတစ္လံုးေပါ႔
အံု႔ပ်ေမွာင္ရီ ေလာကဓံထစ္ခ်ဳန္းမွာ
ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွလံုးသားေတြ လင္းပြင့္ပ်ိဳျမစ္ဖို႔
သူရဲ႕ အႏုပညာပုခုန္းအားနဲ႔ ထမ္းတင္ေပးေနဆဲ
ခရီးတစ္ခုကို ထြက္ခြာသြားခဲ႔ရၿပီ
ႏွလံုးသား႐ွိလို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လြမ္းဆြတ္ရ
ႏွလံုးသား႐ွိလို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေၾကကြဲရ
ႏွလံုးသား႐ွိလို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွေမ်ာတမ္းတရ
အစ္ကိုေရ..
လြမ္းဆြတ္ၾကယ္ကေလးက ေပးတဲ႔အလင္းရာင္မွာ
ေအာက္ေမ႔သတိရျခင္းေတြ ထပ္ေပါင္းလို႔
အစ္ကို ေကာင္းရာသုဂတိေရာက္ပါေစဗ်ာ.. ။

ညိမ္းညိဳ

လူေတြေပါ့ ..
နည္းနည္းေတာ့ ႐ူးေနၾကတယ္
ဒါဟာ လူတစ္ေယာက္ေသတာမဟုတ္ဘူး
အႏုပညာတစ္ခုေသသြားတာ
ဘာနဲ႔ အစားထိုးျပၾကမွာလဲ
ေၾကကြဲဖူးပါရဲ႕လို႔ ေျပာျပေန႐ံုနဲ႔ေကာ
ရင္ခုန္သံေတြ ျပန္ရႏိုင္မွာလား
စကားအလြန္မ်ားတဲ့ လူေတြ
အခု ေသေနၾကၿပီလား
ခင္ဗ်ားဟာ ေပါ့စတားမဟုတ္တာ
နည္းနည္းေတာ့နာတယ္ဗ်ာ
မသာေတြလိုက္ပို႔ၾက
ဘုရားေတြတည္လိုက္ၾက
၀မ္းနည္းျပလိုက္ၾက
သတင္းေတြေရာင္းစားလိုက္ၾက
ရင္ထဲက ေအာင့္ၿပီးနာလာတယ္
ခင္ဗ်ား ေစာေစာထြက္သြားတာလည္း
ခပ္ေကာင္းေကာင္းပါပဲဗ်ာ
လူေတြဟာ အႏုပညာကို နားမွမလည္ၾကတာ
ခင္ဗ်ားရဲ႕ ႏွလံုးသားႀကီးကို ခ်ထားတာေတာင္
ဘယ္ေကာင္မွ လာမစားၾကဘူး
ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာက တမ္းတမိန္းေမာေနရ
လဲေသၾက
လဲေသၾက
“ငါ့ ဘ၀တစ္ခုလံုးနဲ႔ လဲေသလိုက္ၾက”
အတၱမာနေတြကို ခ၀ါခ်ၿပီး
ခဏျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ အႏုပညာျမစ္ထဲ
ခုန္ခ်လိုက္တယ္
ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွျပန္မရေတာ့ဘူး
အႏုပညာကို ႐ုပ္ေတြနဲ႔ တန္ဖိုးျဖတ္ေနၾကတယ္
လူေတြ ဘ၀ေျပာင္းကုန္ၾကၿပီ
ဗန္းဂိုးရဲ႕ ပန္းခ်ီတစ္ခ်ပ္ဟာ သန္းခ်ီတန္ခဲ့ခ်ိန္မွာ
မာရီလင္မြန္႐ိုးရဲ႕ ဓါတ္ပံုတစ္ခ်ပ္ ဘယ္ေလာက္တန္ပါသလဲ
ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ ခံျပင္းစိတ္ေတြခ်ည္းပဲ
ခပ္႐ိုင္း႐ိုင္းပဲ ေျပာလိုက္ေတာ့မယ္
ေသာက္သံုးကိုမက်တဲ့ ေသမင္းကြာ
အႏုပညာကိုမွ ေခၚသြားတယ္
ဘာမွလာ႐ွင္းျပမေနၾကနဲ႔ေတာ့
ဘယ္ေလာက္႐ိုင္းၾကလဲဆိုတာ
ဘုရားပါသိသြားၿပီ
“လူမိုက္ေတြေကာ လူေကာင္းေတြကိုေကာ ခင္ဗ်ားထားခဲ့ၿပီ”
ရင္ထဲမွာ အတားအဆီးမ႐ွိသူေတြ
လြမ္းၾက .. ။ ။
ကိုၿဖိဳး

ၾကယ္တစ္ပြင့္
လြင့္ထြက္ေၾကြခိုက္
ပင့္သက္ေတြ ႐ႈိက္ရျပန္တယ္..။

“မပြင့္ဘဲဖူးခဲ့ရတဲ့ ေကာင္မို႔ ေမွာင္တယ္” တဲ့
အခုေတာ့ ခင္ဗ်ား
အလင္းေတြၾကား ထြက္သြားခဲ့ၿပီ။

“တယ္လီဖုန္းေခၚသံေတြ ၾကားတာေတာင္
ျပန္မထူးျဖစ္တဲ့ေကာင္” တဲ့
အခုေတာ့ ခင္ဗ်ား
ျပန္ထူးစရာမလိုေအာင္ ထြက္သြားခဲ့ၿပီ။

“ငါ့မွာတစ္ေယာက္ထဲ ျဖစ္ေနရတဲ့အထဲ
ေ၀ါကနဲေပ်ာက္ဆံုးလိုက္ရ” တဲ့
အခုေတာ့ ခင္ဗ်ား
အေငြ႕ေတြၾကား ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ၿပီ။

“ေလာကမာယာဆိုတာ
အတီးခံရတဲ့ ဗံုေတြရဲ႕ဂီတပါပဲ” တဲ့
အခုေတာ့ ခင္ဗ်ား
ဗံုသံေတြ မၾကားတဲ့အရပ္ဆီ ထြက္သြားခဲ့ၿပီ။

“ယံုၾကည္ထားစမ္း ေရခိုးေရေငြ႕ေတြကလည္း
ပင္လယ္ကို ပစ္ေပါက္စိုက္ပ်ဳိးႏိုင္ရမယ္ဆိုတာ” တဲ့
အခုေတာ့ ခင္ဗ်ား
ပင္လယ္ကို စိုက္ပ်ဳိးျပၿပီး ထြက္သြားခဲ့ၿပီ။

“ေမေမေရ.. မိုးတိမ္ေတြထဲ ေျခပစ္လက္ပစ္
သား၀င္အိပ္ပစ္လိုက္ခ်င္ရဲ႕” တဲ့
အခုေတာ့ ခင္ဗ်ား
ေျခပစ္လက္ပစ္အိပ္ေနပံုမ်ား
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေခၚတာေတာင္ မၾကားေတာ့ဘူး။ ။

ေခလြန္း

(ၾသဂုတ္လ ၅ရက္၊ ၂၀၀၇ တြင္ ကြယ္လြန္သြားေသာ စာေရးဆရာ တာရာမင္းေ၀အတြက္ အမွတ္တရ ေရးဖြဲ႕ပါသည္။)

မိုး႐ြာလို႔ ေၾကြတဲ့စကားလံုးေတြ
အခုေတာ့ ၿပိဳင္မ်ဥ္းေတြရဲ႕ ခြာသံမွာလည္း
ေၾကးသြန္းယဥ္ေက်းမႈေတြ ပါမလာေတာ့ဘူး။
ေလာကရဲ႕မာယာေတြကို ဗံုေတြလိုတီးသြားခဲ့တာမ်ားလား
တယ္လီဖုန္းသံေတြၾကားတာေတာင္မွ ျပန္မထူးေတာ့ဘူးတဲ့လား
မိုးတိမ္ႀကီးထဲမွာ ေျခပစ္လက္ပစ္၀င္သား ၀င္အိပ္လို႔သြားၿပီေပါ့ ..
လြမ္းမိမယ္ အစ္ကိုေရ .. ။
ဘယ္ေတာ့မွ ျမင္ေတြ႔ႏိုင္ေတာ့မွာမဟုတ္တဲ့
စကားလံုးလွလွေလးေတြကိုလြမ္းမိမယ္ .. ။
စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ ..
ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္ ..
ေလာကရဲ႕အျမင္ေတြကို လွစ္ဟျပခဲ့သူတစ္ေယာက္
ကၽြန္ေတာ့္ဦးေခါင္းငိုက္စိုက္ခ်ထား
ညမ်ားစြာ ပိုေမွာင္လို႔သြားေပါ့ဗ်ာ .. ။ ။
ကိုၿဖိဳး