(၁)
လင္းရွျပာရီေသာ မီးေတာက္မီးလွ်ံမ်ားက ပင္လယ္လႈိင္းလံုးႀကီးေတြလို ခံုးဝုန္းထကာ၊သူ႕ကို ေဒါသမာန္ဟုန္းဟုန္းျဖင့္ စိုက္ၾကည့္ ေနၾကသည္။
မီးေမွာ္ဆရာထံ “ေခါစာ” ပစါေကၽြးခံရရာမွ လူးထ ျပန္ေျပးခဲ့ရေသာ သားေကာင္ပမာ သူ႕ကိုယ္ေပၚမွာ မီးခိုးမိႈင္းမွ်င္မ်ားက ရစ္ေခြလိမ္ပတ္လ်က္။
ေနာက္သို႔ တစ္လွမ္းခ်င္း ျပန္ဆုတ္ေနရင္းက ေၾကကြဲစြာ ၿပံဳးျဖစ္သည္။ လူမိုက္ဆန္စြာ တိုးဝင္ပစ္ရဲေသာ္လည္း လူသားဆန္စြာပင္ သူေျခကုပ္မၿမဲေတာ့။ အလဲလဲ အၿပိဳၿပိဳ ဆံပင္ေတြကို သပ္တင္လိုက္၏။ သူ႕သက္ျပင္း က မီးေတာက္လက္တံကို ပို၍ လင္းသြားေစသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ …
သူေနာက္သို႔ တစ္လွမ္းခ်င္း ဆုတ္ေနဆဲ၊ အိပ္မက္၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္၊ ေ႐ႊေရာင္ အနာဂတ္လမ္းကေလး အားလံုးကို သူစေတးခဲ့ရသည္။
“………………”
ထိုသို႔ျဖင့္ လာရာလမ္းကိုပဲ သူ လွည့္ျပန္ခဲ့သည္။
(၂)
ငယ္ငယ္ကလိုပင္ လမ္းေပၚမွ ေက်ာက္ေဆာင္ ေက်ာက္ခဲမ်ားကို မိုးေကာင္းကင္ဆီ တုပႏိုင္သည့္ ေျမျပင္၏ မာေက်ာေသာ တိမ္ပြင့္တိမ္စမ်ားဟု သူထင္ျမင္မိေနဆဲပဲျဖစ္၏။ အိမ္အျပန္လမ္းကို ေခါင္းငံု႕၍ ေလွ်ာက္လွမ္းလာခိုက္ လမ္းေဘးတစ္ေနရာမွာ “ညီညီ့” ကို ဆံုေတြ႔လိုက္ရျခင္းျဖစ္ေလသည္။
ညီညီက အသက္ႏွစ္ဆယ္ ရွိေနၿပီ။ ၾကမ္းလႊေသာ အညိဳေရာင္ ဝတ္စံုကို ဝတ္ဆင္လွ်က္ လက္ထဲမွာ စာအုပ္တစ္အုပ္ ကိုင္ထားရင္း သူ႕ကို ၿပံဳးရယ္ျပေလသည္။
“ကၽြန္ေတာ္ စာဖတ္ေနတာ…”
“ဒီစာအုပ္ကိုဖတ္ဖူးလား”
ညီညီေထာင္ျပေသာ စာအုပ္ကို တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္ရင္း၊ သူေခါင္းညိမ့္ျပလိုက္သည္။“မာတင္ဘု႐ွ္” တည္းျဖတ္ေသာ ေျမာက္အေမရိကန္ ကဗ်ာစာအုပ္ တစ္အုပ္ျဖစ္၏။ သူေခါင္းညိတ္ျပသည္ကို ျမင္ေသာအခါ ညီညီက ပို၍ လင္းျမၿပံဳးရယ္လာၿပီး …
“အဲဒါဆို … ကၽြန္ေတာ္ ေဆြးေႏြးခ်င္တာေလး နည္းနည္း ရွိတယ္ဗ်ာ…”
“ဘာလဲ …”
“ဒီစာအုပ္ထဲမွာ နိမိတ္ပံုနဲ႔ သေကၤတကို ခြဲျပထားတယ္ …”
“အင္း…”
“ဥပမာ… ေယ႐ႈခရစ္ကို နိမိတ္ပံုနဲ႔ ေရးျပရင္ ဂ်ံဳခင္းေတြကိုယူလာတဲ့ ဝတ္ရံုျဖဴနဲ႔ လူလို႔ ေရးျပတာမ်ိဳး”
“အင္း…”
“ဒါေပမဲ့ ေယ႐ႈခရစ္ကိုပဲ သေကၤတ နဲ႔ျပေတာ့ လက္ဝါးကပ္တိုင္ ျပလိုက္တယ္…”
“အင္း… အဲဒါဘာျဖစ္လို႔လဲ…”
ညီညီ႔ မ်က္လံုးမ်ားက စိတ္ဝင္စားမႈ တို႕ျဖင့္အေရာင္ လက္ျဖာေနသည္။
“အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္ေတြးမိတာ ေလး တစ္ခ်က္ရွိလာတယ္… ဒီလိုေလ…”
သို႔ေသာ္
ညီညီ့စကားကို ဆံုးေအာင္ သူနားမေထာင္လိုက္ရပါ။ ေလၾကမ္းတို႔ လြင္ျဖဴးတိုးေဝွ႔လာ၏။ အစိမ္း႐ြက္ေတြ ဖ်တ္ဖ်တ္ လူးခါေနေသာ ပိေတာက္ပင္ႀကီးတစ္ပင္ကို ျမင္ေယာင္လြမ္းဆြတ္လိုက္မိ၏။ တိုးသဲ့ေသာ္လည္း တံုခါက်စ္လ်စ္ေနသည့္ ရထားဥၾသဆြဲသံကို ၾကားလိုက္ျပန္သည္။
ညီညီ့ကို ထားခဲ့ကာ သူဆက္လက္ထြက္ခြာ လာခဲ့၏။
(၃)
ေလထဲမွာ တစံုတရာက တိုးဆြတ္ပါဝင္ေနသည္လား။ သူ႕မွာ အသက္႐ွဳရတာပင္ မူးမိုက္လာသည္။တစ္ကိုယ္လံုးကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေလွ်ာ့ခ်လိုက္၏။
အျမင္ကို ၾကည္လင္ေအာင္ ၾကည့္သည္။ ထိုမွာပင္ ေလွခါးထစ္ တစ္ခုေပၚမွာ ထိုင္ေနေသာ ညီညီ့ကို သူေတြ႔လိုက္ရသည္။
ညီညီက အသက္ဆယ့္သံုးႏွစ္ ရွိေနပါၿပီ။ အျပာေရာင္အဝတ္အစားတို႔ကို မေသမသပ္ ဝတ္ဆင္ထားၿပီး အေဝးသို႔ ေငးၾကည့္ေနသည္။
သူက ေရွ႕မွာ သြားရပ္လိုက္ေတာ့မွ ညီညီျမင္သည္။ သူ႔ကို ၿပံဳးလြင္စြာ စကားဆိုရန္ ညီညီ့ႏႈတ္ခမ္းတို႔ အဟမွာပဲ သူကဦးေအာင္ေျပာလိုက္၏။
“ဘာေတြစဥ္းစားေနတာလဲ”
ညီညီက ခ်က္ခ်င္းျပန္မေျဖေသးပဲ ဖုန္အလူလူးေပက်ံေနေသာ သူ႔ကို ေျခဆံုးေခါင္းဆံုးၾကည့္၏။ ထို႔ေနာက္မွ
“မေန႔က ကၽြန္ေတာ္ၾကားလိုက္ရတဲ့ စကားပံုတစ္ခုရွိပါတယ္။ အေတြ႔အႀကံဳဟာ သိပ္ေကာင္းတဲ့ ေက်ာင္းေတာ္ ပဲတဲ့.. အဲဒါ ဟုတ္လားဟင္”
သူ … ျပန္မေျဖျဖစ္ေသး ညီညီက သူ႕မ်က္ႏွာကို ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ေငးၾကည့္ေန၏။ သူက သက္ျပင္း တစ္ခ်က္ကို ငံု႔ဝွက္ကာခ်လိုက္ရင္း … ။
“ဟုတ္တယ္”
ညီညီသေဘာက်သြားပံုရသည္။ သူကတစ္ဆက္တည္းထပ္ေျပာလိုက္၏။
“ဒါေပမယ့္ စကားပံုမဟုတ္ဘူး၊ လူတစ္ေယာက္ေျပာသြားတဲ့ စကားပဲ၊ စကားက ဒီလာက္နဲ႔လည္း မျပည့္စံုေသးဘူး ေနာက္မွာက်န္ေသးတယ္”
“ဟင္… ဘာက်န္ေသးတာလဲ…”
သူက အဓိပၸာယ္ ခန္႔မွန္းရခက္သည့္ အၿပံဳးတစ္ခ်က္ကို ၿပံဳးလိုက္မိရင္း …
“အေတြ႔အႀကံဳဟာ သိပ္ေကာင္းတဲ့ ေက်ာင္းေတာ္ပဲ။ ဒါေပမဲ့ သင္တန္းေၾကး ႀကီးလြန္းတယ္တဲ့”
‘ညီညီ’ က ဘာမွ ျပန္မေျပာေတာ့ပဲ ေတြငိုင္သြားသည္။ ထိုအခ်ိန္မွာပင္ ေလစီထဲမွာ လြင့္ေမ်ာပါလာ သည့္ပိေတာက္ရနံ႔ သန္႔ခနဲ သူရွဴရွိက္လိုက္ရသည္။ လူမ်ား၊ ေခြးေလေခြလြင့္မ်ား၊ လမ္းေလွ်ာက္ေနေသာ ေျခေထာက္မ်ား၊ ေမာ္ေတာ္ကားမ်ား၊ ရပ္က်န္ခဲ့ေသာ စည္း႐ိုးမွတ္တိုင္မ်ား၊ ဆူညံေသာ အသံဗလံမ်ားႏွင့္အတူ သူႏွင့္ ညီညီ လူခ်င္းကြဲသြားေလသည္။
(၄)
သစ္ကိုင္း၊သစ္ရိုင္းကေလးမ်ား ယိုင္က်ဲေပါက္ေရာက္ေနရာ လမ္းကေလးထဲသို႔ သူေလွ်ာက္သြားေသာ အခါ ပုစဥ္းရင္ကြဲ တစ္ေကာင္က အခ်ိန္အခါမဟုတ္ စူးစူးဝါးဝါး ထေအာ္၏။
လမ္းကေလးသည္ တိတ္ဆိတ္၏ ။ ပိေတာက္႐ြက္ေႁကြတို႔က လမ္းႏံေဘးတစ္ေလွ်ာက္မွာ ပါးပါးလ်လ် ဝပ္စင္းေနၾက၏။ လမ္းကေလးအဆံုး၌ အျဖဴေရာင္ ရွပ္အကၤ် ီကေလးႏွင့္ ရွင္းသန္႔စင္က်ယ္ေနေသာ ညီညီ့ကို တစ္ကိုယ္တည္း ေဆာ့ကစားလ်က္ ေတြ႔ရ၏။
ညီညီက ေျမေပၚမွာစက္ဝိုင္းေလးတစ္ခုကို တုတ္ႏွင့္ေရးဆြဲေနရမွ သူ႕ကို ေမာ့ၾကည့္၏ ။ သူကၿပံဳးရယ္ျပ ရင္း… ငံု႔ကိုင္းႏႈတ္ဆက္လိုက္၏ ။
“ညီညီ ကစားေနတာလား…”
ညီညီက ေျခာက္ႏွစ္သားရွိၿပီ ျဖစ္၏။ ေက်ာင္းမွာ စာသင္ခါစ အ႐ြယ္ပင္ ရွိဦးမည္။ သူ႔ကို မ်က္ေတာင္မ်ား တဖ်တ္ဖ်တ္ ပုတ္ခတ္ကာ ေမာ့ၾကည့္ရင္း …
“စာဖတ္တတ္ထားဟင္…”
သူက ေခါင္းမညိတ္၊ ေခါင္းမခါ။
“ဘယ္ႏွတန္းေရာက္ၿပီလဲ …”
သူရယ္ေမာမိလိုက္၏။ သူ႕ရယ္သံက အတန္ငယ္ရွည္လ်ားသြားသျဖင့္ ညီညီက ဆံုးေအာင္မေစာင့္ႏိုင္ဘဲ ထပ္ေမးသည္။
“ဘယ္ႏွတန္းေရာက္ၿပီလဲ ဟင္…ဟိုး ဆယ့္ေလးငါးတန္း အထိလား…”
“အင္း … ဟုတ္တယ္…”
ညီညီက လက္ညိဳးေလးေထာင္ၿပီး ဆက္ေမးသည္။
“ဘြဲ႔ႀကီးရလား…”
“ဘြဲ႔ေတာ့မရလိုက္ပါဘူးကြာ… ဘာျဖစ္လို႔လဲ ညီညီဘာေျပာခ်င္လို႕လဲ…”
သူက ထိုသို႕စကား ေထာက္လိုက္မွ ညီညီက သူ႕မူလကိစၥကို ျပန္သတိရသြားသလို …
“ဒီမွာၾကည့္…”
လက္ထဲမွာ ကိုင္ထားေသာ တုတ္ႏွင့္ ေျမျပင္ေပၚမွာသူေရးဆြဲထားေသာ စက္ဝိုင္းကို ညႊန္ျပကာ
“ဝ…လံုး…”
“ေၾသာ္…ဒါ ဝလံုးဆြဲတာလား…”
“ဟုတ္တယ္…ဝလံုး…”
“ညီညီ့ ဝလံုက ဝိုင္းသားပဲ အႀကီးႀကီး…”
“အဲဒါေမးမလို႔”
ညီညီ့စကားေၾကာင့္ ႏွာေခါင္းကို လင္ႏွင့္ ပြတ္သပ္က ၿပံဳးေယာင္ေယာင္ျဖစ္မိရင္း…
“ဘာေမးမွာလဲ ညီညီရဲ႕ …”
“ဝလံုးကို ဘယ္က စဖတ္ရလဲ”
“ဟင္…”
“ဝလံုးကို ဘယ္ကစဖတ္ရလဲလို႕”
ဝလံုးကို ဘယ္က စဖတ္ရမလဲ..သူေၾကာင္အ ေနစဥ္ ေလတစ္ခ်က္ တေဝွ႔ဝွ႔ သက္၏။ ပိေတာက္႐ြက္ ေႁကြမ်ား ေျမေပၚမွာ ဖြာဆန္ႀကဲသြားသည္။
“ဟင္ … မသိဘူးလားလို႕…”
သူဘာမွ ျပန္မေျဖျဖစ္။ ညီညီက အလို မက်သလို ေျခေဆာင့္ကာ-
“ဒါေလးေတာင္မသိဘူးတဲ့ ေက်ာင္းႀကီးလည္း တက္လာေသးတယ္။ အေမ့ကိုပဲ ေမးေတာ့မယ္”
ထို႔ေနာက္ ညီညီက ေနာက္ဘက္ၿခံဝင္းေလးထဲ သို႔ မ်က္ႏွာမူလိုက္၏ ။
“အေမ…”
“……….”
“အေမႀကီးေရ”
“……….”
“ေမ… ေမေမ…”
(၅)
အိမ္ကေလး၏ တံခါးဝဆီမွ အသံထြက္လာ၏။
“သားငယ္လား ..”
ထို႔ေနာက္ အျပင္သို႔ တစ္ဦးထြက္လာကာ
“ဟဲ့ … သားငယ္”
ကပ်ာကယာ သူ႕အနီးသို႔ ခ်ဥ္းကပ္ေရာက္လာၿပီး သူ႕လက္တစ္ဖက္ကို ဆုပ္ကိုင္လိုက္၏။ ၾကည္ႏူးဝမ္းသာေသာ အသံျဖင့္ …
“သားသား ညီညီ တစ္ေယာက္ထဲလား … ဘယ္သူမွ မပါဘူးလား … ရထားေတာင္ဆိုက္သြားၿပီကိုး၊ သားက ႀကိဳအေၾကာင္းမၾကားဘူးကြယ္။ အေမေတာင္ ညက သားကို သတိရေနတာ။
ထို႔ေနာက္ အိမ္ေရွ႕လမ္းေပၚမွာ ရထားလက္မွတ္ကေလးကိုင္ၿပီး ရပ္ေနဆဲျဖစ္သည့္သူ႕ကို ၿခံထဲဆြဲေခၚ၏။
“လာ … လာ … အထဲဝင္ေလ… ေစ်းထဲကလူေတြကေတာင္ မေန႔ကပဲ ညီညီ့ကို သတိရလိုက္တာလို႔ ေျပာေနၾကေသး တယ္၊ သားရဲ႕။
သူ လိုက္ဝင္၏ ။ အေမ့အိမ္သည္ ၿငိမ္းေအးတည္ၾကည္လ်က္ပင္ ၇ွိသည္။ အေမ သူ႔ခရီးေဆာင္အိတ္ကို တေနရာ သို႔ယူသြား၏။ သူ႕ရင္ခြင္သည္ ၾကည္လင္လန္းဆန္းလာ၏။
“အေမ …”
“ေဟ … ဟား”
အေမ့အသံက ေနာက္ခန္းထဲမွ ထြက္လာျခင္းျဖစ္၏။ သူ႕ေၾကာင့္ အေမ အလုပ္႐ႈပ္သြားၿပီး ေပ်ာ္လည္း ေပ်ာ္ေနသည္။
“သားငယ္ … ဘာတုန္း …”
“သားတို႔ ပိေတာက္ပင္ႀကီး ပြင့္ၿပီလား”
“ဟဲ့ ဘယ္ပြင့္ဦးမလဲ သားရဲ႕ ဒါေပမဲ့ အဖူးေတြကေတာ့ ေဝလို႔ပဲသားေရ .. ပြင့္တာကေတာ့ ပြင္႕ေတာ႕မယ္။ႏွစ္လည္း မကူးေသးဘူး။ သား သၾကၤန္အမီ ျပန္ေရာက္လာတာ အေတာ္ပဲ၊ ႏွစ္သစ္က်ရင္ အေမနဲ႕ သားနဲ႕ ……………………………………………………………………… ”
အေမဆက္ေျပာေနသည္မ်ားကို သူ မၾကားေတာ႕ေပ။ အိမ္ေရွ႕ ကြပ္ပစ္မွာ လွဲေလ်ာင္းရင္း မ်က္လံုးအစံုကို မွိတ္လိုက္၏။ ေၾကကြဲခဲ့ရသည္တို႔ ကိုလည္း ပ်ယ္လြင့္မႈန္ဝါး၊ နာက်င္ခဲ့ရသည္မ်ားကို ေမ့ေလ်ာ့သြားသည္။
ထို႕ေနာက္ … ၿငိမ္းခ်မ္းႏွစ္ၿခိုက္စြာ သူအိပ္ေပ်ာ္သြား၏။ သူ႕အိပ္မက္ထဲမွာ ပိေတာက္ေတြ တစ္ပင္လံုး ေဝေနေအာင္ ပြင့္ေနေလသည္။
(တာရာမင္းေဝ)
မွတ္ခ်က္။ ။ ဆရာတာရာမင္းေ၀၏ အထက္ပါ ၀တၳဳတိုကို အီးေမးလ္မွတဆင့္ ေပးပို႔လာသူကိုေနမိုးေ၀အား ေက်းဇူးတင္႐ွိပါသည္။
ဓါးသြားေပၚမွာ ကတဲ႕ ဆပ္ကပ္ (တာရာမင္းေ၀၊ ေ၀မႉးသြင္) ၾကက္ေျခခတ္ႏွစ္ခု၊ ၀တၳဳလတ္ႏွစ္ပုဒ္ ၾသဂုတ္လထုတ္မွ -
( ၁ )
သူ ႏိုးထေသာအခ်ိန္မွာ နံနက္ခင္းက လင္း၀င္းေအးျမလ်က္ရွိေပျပီ။ ျခံေထာင္႕မွ စံပါယ္ရံုမ်ားကလည္း ခ်ီခ်ီၾကြၾကြျဖင္႕ ျဖဴဆြတ္လွပေနၾက၏။ စိမ္းျမေသာ သစ္ရြက္တုိ႕တြင္ ႏွင္းစက္ကေလးမ်ား လက္ဖိတ္စိုအိေနပံုကို သူရပ္ၾကည္႕ေနမိေသးသည္။
သူ႕စိတ္ထဲမွာ ၾကည္ႏူးလာသည္။ ျငိမ္သက္ေနရာမွ သူလႈပ္ရွားလာ၏။ သူသည္ မည္သို႕ေသာ ေန႕ကိုမဆို အလွတရားႏွင္႕အတူ ျမင္ေတြ႕တတ္သည္႕ လူငယ္တစ္ဦးပဲ ျဖစ္ေလသည္။
နံနက္စာစားျပီး၍ တုိင္းမဂၢဇင္းအေဟာင္းတစ္အုပ္ကို ဖတ္ေနစဥ္ ေဌးျမင္႕သိန္း ေရာက္လာသည္။
`လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ သြားရေအာင္ကြာ´
ေဌးျမင္႕သိန္းသည္ အထက္တန္းေက်ာင္းမွာကတည္းက သူႏွင္႕တြဲခဲ႕ေသာ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္၏။ တကၠသိုလ္တြင္ အဓိကယူေသာ ဘာသာရပ္ခ်င္း မတူေသာ္လည္း သူ႕ကိုခင္မင္လွေသာ ေဌးျမင္႕သိန္းက မည္သို႕မွ် အသြားအလာမပ်က္ခဲ႕။ ေက်ာင္းျပီး၍ ၀ါသနာပါရာ နယ္ပယ္မ်ားသို႕ အသီးသီး ေျခခ်ၾကျပီး သူငယ္ခ်င္းမ်ား ကစဥ္႕ကလ်ားျဖစ္ခဲ႕ရာတြင္လည္း ေဌးျမင္႕သိန္းကမူ သူ႕အနီးမွ မကြာခဲ႕။ သူတို႕ႏွစ္ဦးက တြဲျမဲတြဲေနခဲ႕ၾကေလသည္။
လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ထိုင္ၾကရင္း ေဌးျမင္႕သိန္းက မထင္မွတ္ေသာ ေမးခြန္းကိုေမးသည္။
`မင္း ၀င္း၀င္းႏြယ္ကို စိတ္မ၀င္စားဘူးလား´
`ဘာျဖစ္လို႕ေမးတာလဲ´
`ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး၊ ငါသိခ်င္လို႕´
`မင္းက ဘယ္လိုထင္မိလို႕လဲ´
ေအးေအးလူလူျပံဳးရယ္ကာ တခြန္းခ်င္းျပန္ေမးေနေသာ သူ႕ကိုၾကည္႕ျပီး ေဌးျမင္႕သိန္းက ရႈံ႕မဲ႕ ေခါင္းခါေလသည္။
`မင္းက မဟုတ္ေသးပါဘူးကြာ´
`ဟ ဘာျဖစ္လို႕လဲကြာ´
`ေကာင္မေလးက ခ်စ္စရာေလးကြ၊ ေတာ္လည္းေတာ္တယ္၊ မင္းကိုလည္း သံေယာဇဥ္ရွိပံုရတယ္။ မင္းကသာ မတုန္မလႈပ္နဲ႕၊ ဘာမွန္းမသိျဖစ္ေနတာ´
စူပြပြေျပာေနေသာ ေဌးျမင္႕သိန္းကိုၾကည္႕ျပီး သူရယ္ေနလိုက္သည္။ ေထြရာေလးပါးတို႕ကို အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ ေျပာဆိုေနၾကျပီး ညေနေစာင္းမွ ျပန္လာခဲ႕ၾက၏။ သူလည္း အျပန္လမ္းမွာ ၀င္း၀င္းႏြယ္ဆီ အေတြးေရာက္သြားပါသည္။
၀င္း၀င္းႏြယ္သည္ သူႏွင္႕ ေဌးျမင္႕သိန္း တက္ေရာက္ခဲ႕သည္႕ အထက္တန္းေက်ာင္းမွ ေတာက္ပထင္ရွားေသာ ေက်ာင္းသူတစ္ဦးျဖစ္၏။ သူတို႕ႏွင္႕ တစ္ခန္းတည္းအတူ စာသင္ရေသာ သူငယ္ခ်င္းေက်ာင္းသူလည္း ျဖစ္ေလသည္။ လွပေသာ၊ ခ်မ္းသာေသာ၊ ခ်စ္စဖြယ္ေကာင္းေသာ၊ ေက်ာင္းစာထူးခြၽန္ေသာ ထိုေကာင္မေလးကို ေက်ာင္းသားမ်ားစြာက အတိုင္းအတာတစ္ခုအထိ စိတ္ကူးယဥ္ခဲ႕ၾက၏။ (ထိုအထဲတြင္ သူေတာ႕ မပါခဲ႕ေခ်။)
သူကေတာ႕ စာသင္ခန္းထဲတြင္ တိုးတိတ္စြာ ေနတတ္သူသာျဖစ္၏။ အျခားေက်ာင္းမ်ားမွ ဤေက်ာင္းသို႕ ေျပာင္းေရႊကလာျပီးေနာက္ ကာလအတန္ၾကာသည္အထိပင္ သူ႕ကို မည္သူကမွ် သတိၾကီးၾကီးမျပဳမိေအာင္ ေနႏိုင္ခဲ႕၏။ ၀င္း၀င္းႏြယ္ႏွင္႕ သီဟတို႕ အတန္းထဲမွာ အဆင့္`တစ္´ကို အျပိဳင္ယူေနခ်ိန္မွာ သူက အဆင့္`၃၀´ေက်ာ္သာ အစဥ္ရသူျဖစ္၏။ (အခန္းထဲမွာ ေက်ာင္းသား ၇၀ နီးပါးရွိပါသည္။) ၀င္း၀င္းႏြယ္ႏွင္႕ သီဟက ေက်ာင္းမွာ မသိသူမရွိသေလာက္ ေက်ာ္ၾကားလွခ်ိန္မွာ သူ႕အမည္ကိုမူ ေက်ာင္းသားအနည္းငယ္ ကသာ မွတ္မွတ္ရရ ရွိၾကသည္။ သို႕တိုင္ေအာင္ ထိုအထဲမွာ အခ်ိဳ႕ေသာေက်ာင္းသားမ်ားက သူ႕အမည္ `ခ်မ္းျငိမ္း´ကို ျငိမ္းခ်မ္းဟုသာ ေခၚေနခဲ႕ၾက၏။
အျခားေက်ာင္းသားမ်ားႏွင္႕ မေရာလြန္းသလို အထီးတည္းလည္း မေနခဲ႕ေသာသူသည္ သာမန္ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္မွ်သာ ျဖစ္ခဲ႕ပါသည္။ ဗႏၶဳလအသင္းမွ အလွည္႕က် တံျမက္စည္းလွည္းေပးသူ၊ ၀ါဆိုသဃၤန္းဖိုးကို ေမာ္နီတာက ေအာ္မေတာင္းခင္ ေပးေလ႕ရွိသူ၊ ေလ႕က်င္႕ခန္းစာအုပ္ကို သတင္းစာစကၠဴျဖင္႕သာ အဖံုးဖံုးသူ။ ထိုသို႕ျဖင္႕သူသည္ မည္သို႕မွ် မထူးျခားေသာ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္အျဖစ္ ျငိမ္ျငိမ္သက္သက္ပဲ ပညာသင္ၾကားခဲ႕သူ ျဖစ္ေလသည္။
တစ္ေန႕မွာေတာ႕ အခ်ိဳ႕ေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားက သူ႕ကို ထင္ထင္ရွားရွား သတိျပဳမိ သြားၾကေလ၏။ ၀င္း၀င္းႏြယ္သည္လည္း ထိုေန႕မွစ၍ သူ႕ကို ေစ႕ေစ႕ၾကည္႕ သြားျဖစ္ေလသည္။
ျမန္မာစာဆရာက သူတို႕ထပ္ထားေသာ ေလ႕က်င္႕ခန္းစာအုပ္မ်ားကို စစ္ေဆးေနခ်ိန္တြင္ ျဖစ္၏။ အခန္း၀သို႕ လက္ေထာက္ေက်ာင္းအုပ္ေရာက္လာျပိး ဆရာ႕ကိုေျပာသည္။
`ဆရာ.. ..ရံုးခန္းထဲမွာ ပညာေရးမႉးရံုးက ဧည္႕သည္ေတြေရာက္ေနတယ္၊ ေက်ာင္းသားေတြကို သင္ထားတဲ႕ ေလ႕က်င္႕ခန္းစာအုပ္ တစ္အုပ္နဲ႕အတူ ဆရာ ခဏလိုက္ခဲ႕ပါ။´
ဆရာက `ဟုတ္ကဲ့´ ဟုဆိုျပီး စစ္ေဆးေနေသာ ေလ႕က်င္႕ခန္းစာအုပ္မ်ားထဲမွ စာအုပ္ႏွစ္အုပ္ကို ဆြဲထုတ္လိုက္၏။ က်န္ေသာစာအုပ္မ်ားကို ေမာ္နီတာကို ေခၚေပးလိုက္သည္။ ထို႕ေနာက္ သူယူထားေသာ စာအုပ္ႏွစ္အုပ္ကို ေထာင္ျပကာ.. ..
`ကဲ.. ..ဆရာ သြားလိုက္ဦးမယ္။ လက္ေရးလွတဲ႕ စာအုပ္ႏွစ္အုပ္ကို ဆရာယူသြားမယ္ ဟုတ္လား။ တစ္အုပ္က ၀င္း၀င္းႏြယ္ရဲ႕ စာအုပ္ပဲ။ ေနာက္တစ္အုပ္က အင္း.. ေမာင္ခ်မ္းျငိမ္းတဲ႕´
ထို႕ေနာက္ အခန္းအျပင္သို႕ ဆရာထြက္ရန္ ျပင္ေသာအခါ ရပ္ေစာင္႕ေနေသာ လက္ေထာက္ေက်ာင္းအုပ္က `တစ္အုပ္ဆိုရပါတယ္ ဆရာ၊ လိုလိုမယ္မယ္ ယူခိုင္းတာပါ´ ဟု လွမ္းေျပာ၏။ ဆရာ႕ေျခလွမ္းတို႕ တံု႕သြားကာ သူ႕လက္ထဲမွ စာအုပ္ႏွစ္အုပ္ကို အျပန္အလွန္ ငံု႕ၾကည္႕ စစ္ေဆးလိုက္ျပီး.. ..
`ေရာ႕.. ..၀င္း၀င္းႏြယ္၊ ေမာင္ခ်မ္းျငိမ္းက ညည္းထက္ လက္ေရးလွသေဟ႕.. ..´
၀င္း၀င္းႏြယ္၏ စာအုပ္ကိုျပန္ေပးသြား၏။ သူ႕စာအုပ္ကိုယူကာ ထြက္သြားသည္။ ၀င္း၀င္းႏြယ္က ဆံပင္ေလးမ်ားသပ္တင္ရင္း က်န္ရစ္ခဲ႕သည္။ ခဏၾကာမွ နံေဘးမွ ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင္႕ ေခါင္းခ်င္းဆိုင္၍ စကားတီးတိုးေျပာ၏။ `ခ်မ္းျငိမ္းဆိုတာ ဘယ္သူလဲ´ ဟု ေမးပံုရပါသည္။ ထိုသူငယ္ခ်င္းမ်ားကလည္း သိပံုမေပၚၾက။ ေနာက္ေတာ႕မွ သူ႕ကိုသိေသာ ေက်ာင္းသူတစ္ဦး ညႊန္ျပလိုက္သည္။ ၀င္း၀င္းႏြယ္က သူ႕ဆီေလွ်ာက္လာေလသည္။
သူက ကြန္ပါခြၽန္ျဖင္႕ စက္၀ိုင္းတစ္ခုကို ေရးဆြဲေနခ်ိန္ျဖစ္၏။
`ခ်မ္းျငိမ္း ငါ႕ကိုနင္႕စာအုပ္တစ္အုပ္ေလာက္ ခဏျပစမ္းပါ´
`ေအး.. ..အံဆြဲထဲမွာ ကိုယ္႕ဘာသာ ထုတ္ယူလိုက္ဟာ´
သူက ေမာ႕၍ပင္ မၾကည္႕ပဲ ေျပာလိုက္သည္။ ၀င္း၀င္းႏြယ္ထံမွ ေအးျမေသာ သနပ္ခါးရနံ႕က သူ႕ဆီ လြင္႕ပ်ံ႕လာသည္။ ၀င္း၀င္းႏြယ္က သူ႕သမိုင္းမွတ္စုကိုထုတ္ယူ၍ သူ႕လက္ေရးကိုၾကည္႕သည္ဟု ထင္သည္။ (ေသေသခ်ာခ်ာ မမွတ္မိ။)
ထိုစဥ္ ေဌးျမင္႕သိန္းက အသံၾသၾသၾကီးျဖင္႕ ၀င္ေျပာသည္။
`၀င္း၀င္းႏြယ္.. ..ခ်မ္းျငိမ္းလက္ေရးကို လာၾကည္႕တာလား၊ ၾကည္႕သြား.. ၾကည္႕သြား.. ငါ႕သူငယ္ခ်င္းက လက္ေရးသိပ္လွတယ္။ နင္တို႕ သီဟတို႕ အဆင္႕တစ္ကို ဘယ္လိုရရ လက္ေရးမွာေတာ႕ ငါ႕သူငယ္ခ်င္းကို ဘယ္လိုမွ ယွဥ္မရဘူး။ မွတ္ထား.. ဟဲ..ဟဲ..ဟဲ..´
အခန္းေရွကတြင္ ေမာင္းခ်ဓားေလးျဖင္႕ ခဲတံခြၽန္ေနေသာ သီဟက ေဌးျမင္႕သိန္းကို လွမ္းၾကည္႕သည္။ ထို႕ေနာက္ အၾကည္႕ကသူ႕ဆီသို႕ ေရႊကလာသည္။ သူကေတာ႕ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ျပီး တြက္စရာရွိသည္႕ သခ်ၤာကိုသာ ဆက္တြက္ေနေလသည္။
ထို႕ေနာက္မွစ၍ တေလွ်ာက္လံုးသိုသိပ္ေနခဲ႕ေသာ သူ႕ေက်ာင္းသားဘ၀ေလးအေပၚ မ်က္လံုးေပါင္းမ်ားစြာ ျဖတ္သန္းပ်ံ၀ဲလာၾကေတာ႕၏။
မံု႕စားဆင္းခ်ိန္မ်ားတြင္ သူတို႕ေက်ာင္းႏွင္႕ မလွမ္းမကမ္းတြင္ရွိေသာ ခရစ္ယာန္ ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းၾကီးေရွ႔၌ သူတစ္ေယာက္တည္း သြားထိုင္ေနတတ္၏။ အရိပ္ေအးေအးေအာက္မွ စိမ္းျမေသာ ျမက္ခင္းေပၚတြင္လည္း မ်က္လံုးအစံုကိုမွိတ္၍ ျငိမ္းခ်မ္းစြာ လဲေလ်ာင္းေနတတ္သည္။
ဤေနရာဘက္သို႕ လူအသြားအလာမရွိၾက၍ သူ႕အတြက္ အလြန္လြတ္လပ္ေလသည္။ ရွင္းသန္႕စင္ၾကယ္ေသာ ေကာင္းကင္ၾကီးကို ေပါ႕ပါးစြာ ေငးၾကည္႕ေနတတ္သည္။ ထိုသို႕ပင္ သူသည္ ေန႕ရက္ေပါင္းမ်ားစြာကို ေပ်ာင္းညြတ္ေက်နပ္စြာ ျဖတ္သန္းလာခဲ႕သူျဖစ္သည္။ သူ႕ဘာသာ ရိုးစင္းလွေသာ ေနထိုင္မႈသည္ က်န္လူမ်ားအတြက္ အံ႕ၾသေငးရီစရာ ျဖစ္ေနေၾကာင္းကို တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ သူသိလာရျခင္းျဖစ္၏။
တစ္ေန႕မွာ ေဌးျမင္႕သိန္းက ေျပာသည္။
`ဒီေန႕ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြအားလံုး ေဘာလံုးပြဲ သြားၾကည္႕ရမယ္တဲ႕ကြ၊ ေပ်ာ္စရာၾကီး´
ထိုအခါက်မွ သူတို႕ေက်ာင္းေဘာလံုးအသင္း ဗိုလ္လုပြဲသို႕ တက္သြားျပီျဖစ္ေၾကာင္း သူသိေလသည္။ မုန္႕စားေစာေစာဆင္းျပီး ေဘာလံုးကြင္းသို႕ တစ္ေက်ာင္းလံုး သြားေရာက္အားေပးၾကရ၏။ သူသည္ ေက်ာင္းသားအုပ္ၾကီးထဲမွာ ေရာေႏွာ၍ ပါသြား၏။ ထိုေဘာလံုးပြဲကို ေရွကဆံုးတန္းမွ သူထိုင္ၾကည္႕ခဲ႕ေလသည္။
ေဘာလံုးပြဲက ၾကည္႕ေကာင္းလွေပ၏။ ႏွစ္သင္းစလံုး ပညာေရာ ၾကိဳးစားမႈပါ ညီမွ်ၾကသည္။ အျပန္အလွန္ထိုးေဖါက္ကစားၾကရင္း ပရိသတ္မ်ားကို ၾကိတ္မႏိုင္ခဲမရ ျဖစ္ေစ၏။ ႏွစ္သင္းစလံုး၏ တိုက္စစ္မႉးမ်ားကလည္း ထူးခြၽန္လွ၏။ (သူတို႕ေက်ာင္းအသင္းမွ တိုက္စစ္မႉးက သီဟျဖစ္သည္။)
အခ်ိန္ေစ႕သည္႕တိုင္ ႏွစ္ဂိုးစီသေရျဖစ္ေန၍ အခ်ိန္ပို ထပ္ကစားၾက၏။ အခ်ိန္ပိုေစ႕ကာနီးမွ တစ္ဖက္အသင္းမွ တစ္ဂိုးထပ္ရသြားကာ အႏိုင္ရသြားေလသည္။ ေဘာလံုးပြဲၾကီးက တရုန္းရုန္းျဖစ္ေနေတာ႕၏။
သူတို႕ေက်ာင္းမွ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားအားလံုး ေဘာလံုးကြင္းမွ အျပန္တြင္ မအီမသာျဖင္႕ ခံျပင္းမႈန္ေတေနၾက၏။ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားပင္ ထိုသို႕ျဖစ္သည္။ ေဘာလံုးပြဲအေၾကာင္းကိုပဲ အားမလိုအားမရျပန္ေျပာ (ထိုအထဲမွာေတာ႕ သူမပါေခ်။) သူကေတာ႕ သူ႕ထံုးစံအတိုင္း ရွင္းလင္းၾကည္လင္စြာပင္ရွိ၏။
အားကစားဆရာက သူ႕ကိုသတိထားမိျပီး မ်က္လံုးက်ယ္သြား၏။ `မင္းက ေဘာလံုး ၀ါသနာမပါဘူး ထင္တယ္´ ဟုေမး၏။ `ပါပါတယ္´ ဟု သူျပန္ေျဖေသာအခါ တစ္ခ်က္စိုက္ၾကည္႕ျပီး လွည္႕ထြက္သြားေလသည္။ က်န္သူမ်ားကေတာ႕ ထိုအခ်ိန္မွာ သူ႕ကို ဘာမွ မေျပာအားၾက။ ေနာက္သံုးေလးရက္ၾကာမွ ေ၀ဖန္သံတို႕ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ပ်ံ႕ထြက္လာသည္။
ပန္းခ်ီ၀ါသနာပါေသာ မူမူက စေျပာျခင္းျဖစ္၏။ `အဲဒီတုန္းက ခ်မ္းျငိမ္းကိုျမင္လိုက္ရတာ ငါေတာ႕ ေဘာလံုးပြဲရႈံးတာကို ေမ႕သြားတယ္။ သူ႕မ်က္ႏွာက ျငိမ္းေအးေနတာ စိတ္ခ်မ္းေျမ႕စရာပဲ။ အံတၾကိတ္ၾကိတ္နဲ႕ ပူေလာင္ခက္ထန္ေနတဲ႕ လူေတြၾကားမွာ သူက ထင္းကနဲပဲ။ ငါ႕ စိတ္ထဲမွာ တစ္မ်ိဳးၾကီးျဖစ္သြားတယ္။´
ထိုသို႕ေသာ စကားမ်ားကို မ်က္လံုးေလး၀ိုင္းျပီး မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ထိုင္ေနသူက ၀င္း၀င္းႏြယ္ျဖစ္၏။ ေဌးျမင္႕သိန္းတို႕၊ ေက်ာ္ေအာင္တို႕က အခန္းထဲမွာ သူ႕ကို ၀ိုင္းေမးေနၾကေတာ႕လည္း ၀င္း၀င္းႏြယ္က ၾကားေနရ၏။ ေဌးျမင္႕သိန္းက သူ႕ကို နားမလည္ ျဖစ္ေနေလသည္။
`မင္းက ငါ႕ေဘးမွာ ေဘာလံုးပြဲၾကည္႕တာပဲ။ စိတ္၀င္တစားၾကည္႕တာလည္း ငါသတိထားမိတယ္။ ဒါေပမဲ႕ ကိုယ္႕ေက်ာင္းရံႈးတာကို မင္းဘာမွလည္း မခံစားရပါလား၊ ဘာမွ မျဖစ္သလိုပဲ၊ ဘယ္လိုၾကီးလဲဟ´
ပထမေတာ႕ ဘာမွျပန္မေျပာပဲ သူရယ္၍သာ ေနလိုက္သည္။ ေနာက္ေတာ႕ ေက်ာ္ေအာင္တို႕ကပါ `ေအးေလ ဟုတ္တယ္´ ဘာညာ ၀င္ေျပာၾကသျဖင္႕ သူေျဖရေလသည္။
`ငါက ေဘာလံုးပြဲပညာကိုပဲ အဓိကထားၾကည္႕တာကြ။ အေပးအယူ၊ အလိမ္အေခါက္၊ အျဖတ္အေတာက္.. အဲဒါေတြကို ဘယ္လိုေလ႕က်င္႕ခဲ႕ျပီး ဘယ္လိုအသံုးခ်သလဲ။ ဘယ္လိုအေျခအေနမွာ ဘယ္လိုလုပ္သလဲ၊ အဲဒါေတြကိုပဲၾကည္႕တာ။ ႏွစ္သင္းစလံုးကို ငါ အားေပးတယ္။ ႏိုင္တာရႈံးတာေတြကိုလည္း ငါ မၾကည္႕ဘူး။ မင္းတို႕ကေတာ႕ တို႕အသင္း ရႈံးလို႕ မျဖစ္ဘူးဆိုတဲ႕ ပူပင္ေသာကေတြနဲ႕ ၾကည္႕ျပီး ေဆြ႕ေဆြ႕ခုန္ေနၾကတာကိုး။ အဲဒီလို ဘယ္ဟုတ္မလဲကြာ၊ မွ်မွ်တတ ၾကည္႕ရမွာေပါ႕´
`အဲ.. ..´
ေဌးျမင္႕သိန္း အမ္းသြားစဥ္ ေက်ာ္ေအာင္က ၀င္ေျပာသည္။
`အခုဟာက ငါတို႕ေက်ာင္းအသင္းနဲ႕ ကန္တာပဲ ငါတို႕ေက်ာင္းဘက္က အားေပးရမွာေပါ႕ဟ´
သူက ေခါင္းခါျပလိုက္သည္။
`ငါ႕မွာ အဲဒီလိုမ်ိဳးအစြဲေတြ မရွိဘူးကြ။ ရွိတယ္ထားဦးေတာ႕ကြာ၊ ငါတို႕ေက်ာင္းကို ငါတို႕ခ်စ္သလို သူတို႕ေက်ာင္းကိုလည္း သူတို႕ခ်စ္မွာေပါ႕။ အတူတူပါပဲ၊ ကိုယ္တုိ႕ကမွ ႏိုင္ျပီး သူတို႕က်ေတာ႕ ရႈံးေစဆိုတဲ႕ အယူမ်ိဳးလည္း မရွိသင္႕ပါဘူး။´
`မင္းက တစ္မ်ိဳးပါလား´
`ငါက ရိုးရိုးေလးဟ၊ မင္းတို႕က တစ္မ်ိဳးျဖစ္ေနၾကတာ.. ..´
ထို႕ေနာက္ ရယ္ၾကရေလေတာ႕သည္။ သူက စကားနည္းသည္႕အျပင္ ျငင္းခံုေလ႕လည္း မရွိသျဖင္႕ ေဆြးေႏြးမႈက အက်ယ္တ၀င္႕ မျဖစ္လိုက္ၾကပါ။ သို႕ေသာ္ ထိုကိစၥက ျပီးမသြားပဲ အားကစားနည္းျပဆရာႏွင္႕ ဆက္ေျပာရေသး၏။ (ဘာမွမဟုတ္ေသာ ကိစၥေလးကလည္း တစ္ခါတစ္ခါ စကားအေတာ္ေျပာရေလသည္။)
ေနာက္တစ္ေန႕မွာ အားကစားဆရာႏွင္႕ သူႏွင္႕ ရံုးခန္းထဲမွာေတြ႕ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ လက္ေရးလွသည္႕ ေက်ာင္းသားႏွစ္ဦး ရံုးခန္းမွာ စာကူေရးပါဟု လာေခၚသျဖင္႕ သူႏွင္႕ ၀င္း၀င္းႏြယ္ ေရာက္သြားၾကသည္။
သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ စာထိုင္ေရးေနခ်ိန္မွာ အားကစားဆရာက သူ႕ကို ေက်ာ္ေအာင္တို႕၊ ေဌးျမင္႕သိန္းတို႕ ေျပာသလိုပင္ လာေျပာေနျခင္းျဖစ္၏။ နံေဘးမွ ဆရာမတစ္ေယာက္ကိုလည္း ခပ္ညည္းညည္းေလသံျဖင္႕ လွည္႕ေျပာလိုက္ေသး၏။
`အဲဒါပါပဲ ဆရာမရဲ႕၊ တခ်ိဳ႕ကေလးေတြက ေအာင္ပြဲရဲ႔တန္ဖိုးကို နားမလည္ၾကဘူး။´
ထိုသို႕ျဖင္႕ အားကစားဆရာေျပာေနေသာ စကားမ်ားထဲတြင္ သူသည္ တရားခံတစ္ေယာက္လို ပါ၀င္လာသည္။ ခပ္ညံ႕ညံ႕၊ ခပ္ေပါ႕ေပါ႕ ျပိဳင္ပြဲတစ္ခုကို ေအာင္ႏိုင္စြာ ျဖတ္သန္းႏိုင္ဖို႕အေရးတြင္ ရပ္တည္ခ်က္ျပတ္သားေသာ ပရိတ္သတ္တစ္ဦးအျဖစ္ပင္ အားမေပးရဲသူ ထိုသို႕ ျဖစ္လာသည္။
`ဒိုင္းက လက္တစ္ကမ္းေရာက္ေနျပီ ဆရာမရယ္၊ ႏိုင္ေအာင္ကန္ရမဲ႕ပြဲ၊ မႏုိင္ ႏိုင္ေအာင္ လုပ္ရမယ္႕ပြဲ၊ ခုေတာ႕.. ..အင္း´
ထိုအခ်ိန္မွာ သူႏွင္႕ ေခါင္းခ်င္းဆိုင္၍ စာေရးေနေသာ ၀င္း၀င္းႏြယ္က မ်က္ေတာင္ေလး ပုတ္ခတ္ ပုတ္ခတ္လုပ္ျပီး..
`ဒါနဲ႕မ်ား.. ..ဆရာတို႕ေျပာေျပာေနေတာ႕ ယွဥ္ျပိဳင္ျခင္းသာ အဓိက၊ အရႈံးအႏိုင္က သာမည.. ဆို..´
`ေဟ.. ´
ထိုဆရာ ပါးစပ္အေဟာင္းသား ျဖစ္သြား၏။ ထို႕ေနာက္မွ မ်က္ႏွာၾကီး ညိဳပုပ္ကာအျပင္ထြက္ သြားေတာ႕၏။ သူႏွင္႕ ၀င္း၀င္းႏြယ္လည္း တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည္႕ျပီး ျပိဳင္တူ ရယ္လိုက္မိၾကသည္။ (ဆရာမကပါ လုိက္ရယ္ပါသည္။) ၀င္း၀င္းႏြယ္ႏွင္႕ သူလည္း ထိုထက္ပို၍ မရင္းႏွီးခဲ႕ပါ။ မည္သည္႕စကားကိုမွလည္း ကမ္းတ၀င္ေျပာမေနခဲ႕ၾက။ တစ္ခါတစ္ခါ သူ႕ကို ေငးၾကည္႕ေနတတ္သည္႕ ၀င္း၀င္းႏြယ္၏ မ်က္လံုး၀ုိင္း ကေလးမ်ားကိုေတာ႕ သူ သတိထားမိခဲ႕ေလသည္။
အခ်ိဳ႕ေန႕မ်ား၌ ေက်ာင္းသို႕ အခ်ိန္ေစာ၍ သူေရာက္တတ္ပါသည္။ ထိုအခါမ်ိဳးတြင္ စာေရးခံုမွာ ထိုင္လ်က္ ရွင္းနက္ေနေသာ ေက်ာက္သင္ပုန္းၾကီးကို သူ မမွိတ္မသုန္ စိုက္ၾကည္႕ ေနတတ္သည္။
ထို႕ေနာက္တြင္ေတာ႕ စူးရွေသာ ဘဲလ္ျမည္သံႏွင္႕အတူ ေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚမွာ အင္ဒီးစ္ေတာင္တန္းၾကီးေပၚ၌ သစ္ပင္ေတြ ေကြးေကြးကုိင္းကိုင္း ေပၚေပါက္လာျပီး ၀ုန္းဆို မီးေတာင္ (Volcano) ၾကီးမ်ား ကြဲအက္ကာ ေခ်ာ္ရည္ပူမ်ား တအိအိစိမ္႕ပြက္လာသည္။ ထိုေခ်ာ္ရည္ပူမ်ားထဲမွာ ေရာဘတ္အို၀င္က သမ၀ါယမေက်းရြာကို ထူေထာင္ဆဲ၊ ဟစ္တလာက ပိုလန္ကို ကန္႕လန္႕ကာခြဲကာ ၀င္ေရာက္လာသည္။ ထိုသို႕ျဖင္႕ အိုင္ဇက္နယူတန္ေပၚ ပန္းသီးေၾကြက်ျပီးေသာအခါ အခ်ဳပ္တန္းဆရာေဖက ေတးထပ္တစ္ပုဒ္ ရြတ္ျပ၏။
ေနာက္ဆံုး ဘဲလ္ျမည္သံ စူးစူး၀ါး၀ါးေအာ္ျမည္ျပီး စာသင္ခန္းထဲမွာ သူတစ္ေယာက္တည္း က်န္ခဲ႕ေသာ အခါ မ်ဥ္းေကြး မ်ဥ္းေကာက္ႏွင္႕ အကၡရာမ်ား လိမ္ရႈပ္ေထြးေနေသာ ေက်ာက္သင္ပုန္းကုိ ေဘာဖ်က္ျဖင္႕ ျပန္ဖ်က္၏။ ျပန္လည္ၾကည္လင္ ရွင္းနက္သြားေသာ ေက်ာက္သင္ပုန္းကို ျငိမ္သက္စြာျဖင္႕ သူ ထပ္ၾကည္႕ေနခဲ႕သည္။
ထိုသို႕ျဖင္႕ စာသင္ႏွစ္ေနာက္ပိုင္းက်ေသာ ေန႕တစ္ေန႕တြင္ အတန္းပိုင္ဆရာမ၏ ေျပာစကားတစ္ခြန္းေၾကာင္႕ အားလံုးက သူ႕အေပၚ ေငးေမာ႕ ၾကည္႕ခဲ႕ၾကျပန္၏။
ဆရာမက ေက်ာင္းသားမ်ားကို ေအာင္စာရင္းကတ္ျပားမ်ား ေ၀၏။ (သူက အဆင္႕ ၃၀ေက်ာ္မွာပဲ ျဖစ္၏။) ထို႕ေနာက္ ဆရာမက အခန္းေရွကမွာ တည္တည္ၾကည္ၾကည္ ရပ္ကာ.. ..
`ဒီအခန္းမွာ အင္မတန္ ထူးခြၽန္တဲ႕ ေက်ာင္းသားသံုးေယာက္ရွိတယ္´
အဆင္႕တစ္က သီဟလား၊ ၀င္း၀င္းႏြယ္လားဟု သူကြဲျပားစြာ မသိလိုက္ေခ်။ အဆင္႕သံုးကိုလည္း မ်ိဳးထြန္းႏ်င္႕ မီမီ၀င္းေမာင္တို႕ ႏွစ္ေယာက္အနက္ တစ္ေယာက္ေယာက္က ရသည္ဟု ထင္သည္။ သို႕ေသာ္ အခန္းထဲမွာ ေျပာဆိုေ၀ဖန္ေနၾကေသာ စကားသံမ်ားအရ အဆင္႕ ၁၊ ၂ ရသူႏွစ္ေယာက္ႏွင္႕ က်န္သူမ်ားက အမွတ္ကြာလြန္းေၾကာင္းကို သူရိပ္မိ၏။
ယခု.. ..ဆရာမက ထူးခြၽန္ေသာ ေက်ာင္းသား သံုးေယာက္ဟု ဆိုေသာအခါ တစ္ခန္းလံုး နားစြင္႕ေနၾကေလသည္။
`ဒီအခန္းထဲမွာ ထူးခြၽန္တဲ႕ ေက်ာင္းသားသံုးေယာက္ရွိတယ္။ ဒီသံုးေယာက္ကို တျခားအခန္းက ေက်ာင္းသားေတြကလည္း မမီၾကဘူး။ ဒီသံုးေယာက္ထဲမွာ ႏွစ္ေယာက္ကေတာ႕ မင္းတို႕သိတဲ႕ အတိုင္း သီဟနဲ႕ ၀င္း၀င္းႏြယ္ပဲ´
အားလံုးက ျငိမ္သက္စြာ နားေထာင္ေနၾက၏။ ဆရာမက သီဟႏွင္႕ ၀င္း၀င္းႏြယ္ကို အကဲခတ္သလို တစ္ခ်က္ၾကည္႕ျပီးမွ `ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ႕ ခ်မ္းျငိမ္းပဲ.. ..´
ေက်ာင္းသားမ်ားက သူ႕ကို မယံုၾကည္ႏိုင္သလို လွည္႕ၾကည္႕ၾက၏။ နံေဘးမွာရွိေသာ ေဌးျမင္႕သိန္းကလည္း သူ႕ပခံုးကို တြန္းလႈပ္၏။ သူ႕မ်က္ႏွာကေတာ႕ ဘာမွ မေျပာင္းလဲခဲ႕ပါ။
`ခ်မ္းျငိမ္းဟာ အျမဲတမ္း အဆင္႕ ၃၀ေက်ာ္တယ္။ အရည္အခ်င္းစစ္ ကတ္ျပားမွာ (သင္႕) ေပးရတဲ႕ ေက်ာင္းသားေပါ႕။ ဒါေပမဲ႕ သူ႕မွာ လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္တခုရွိတယ္။ ဆရာမကိုယ္တိုင္လည္း ဟိုတစ္ေန႕ကမွ တျခားဆရာ ဆရာမေတြနဲ႕ စကားစပ္မိျပီး သိတယ္..´
ဆရာမက စကားကို ခဏနား၏။ အားလံုးက သူ႕စကားကို အေတာ္ၾကီး စိတ္၀င္စားေနသည္ကို ျမင္ရမွ ေက်နပ္သြားဟန္ျဖင္႕ စကားကို ဆက္၏။
`ဆရာမရဲ႕ ပထ၀ီဘာသာမွာ ခ်မ္းျငိမ္းဟာ ပုစၦာအကုန္ မေျဖဘူး။ အျမဲတမ္း အမွတ္(၇၀)ဖိုး ပဲေျဖတယ္။ ဟိုတစ္ေန႕က ရံုးခန္းထဲမွာ တျခားဆရာ ဆရာမေတြက ေျပာလို႕သိရတာ။ ဒီအခန္းက ခ်မ္းျငိမ္းဟာ သူတို႕ဘာသာေတြမွာ အျမဲတမ္း အမွတ္(၇၀)ဖိုးပဲ ေျဖတယ္တဲ႕.. ..´
အခန္းထဲမွာ စကားသံတို႕ အုပ္ဆိုင္းဆိုင္း ထြက္ေပၚလာသည္။ ဆရာမက လက္ကာရင္း ျပံဳး၏။
`သူမေျဖပဲ ခ်န္ထားတဲ႕ (၃၀)ဖိုးက အလြယ္ဆံုးပုစၦာေတြခ်ည္းပဲ´
ထို႕ေနာက္ ဆရာမက က်န္ေက်ာင္းသားမ်ားကိုလည္း ၾကိဳးစားရန္ တိုက္တြန္းသည္။ ထိုစကားတို႕ကိုေတာ႕ ေက်ာင္းသားမ်ားက သိပ္စိတ္မ၀င္စားၾကေတာ႕ေခ်။ သူႏွင္႕ ပါတ္သက္ေသာ ေ၀ဖန္ခ်က္မ်ားကိုသာ တီးတိုးေျပာဆိုေနၾကေတာ႕၏။
ဆရာမထြက္သြားျပီး ေက်ာင္းစာအုပ္တစ္အုပ္ကို သူထုတ္ဖတ္ေနခ်ိန္မွာ သီဟ ေရာက္လာ၏။
`ခ်မ္းျငိမ္း´
သူေမာ႕ၾကည္႕လိုက္၏။ သီဟက သူ႕ကို စူးစူးၾကည္႕ျပီး လက္ကမ္းေပးသည္။ သူကလည္း ေအးေအးေဆးေဆးပဲ ျပန္လည္ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။ မ်က္လံုးေပါင္းမ်ားစြာက ၀ိုင္းၾကည္႕ေနျပီး ထိုအထဲတြင္ ၀ိုင္းစက္လွပေသာ မ်က္လံုးေလး တစ္စံုလည္း ပါ၀င္ေလသည္။
( ၂ )
သူ၏ အခန္းသည္ အစစအရာရာ ကင္းရွင္းတိတ္ဆိတ္ေနေသာ အခန္းျဖစ္သည္။ အျပာေရာင္ ေဆးသုတ္ထားသည္ကလြဲ၍ အျခားမည္သည္႕ အဆင္အယင္မွ် မရွိေခ်။
သူ႕ေခါင္းရင္းနံရံတြင္မူ သခ်ၤာကိန္းတန္းတစ္ခုကို ေရးထုိးထား၏။ မည္သည္႕အဓိပၸါယ္ျဖင္႕ သူေရးထုိးထားသည္ဟုေတာ႕ မည္သူကမွ် မသိၾကေခ်။ ေမးသူလည္း သိပ္မရွိလွသည္႕အျပင္ ေမးသူတိုင္းကိုလည္း သူမေျဖခဲ႕၍ျဖစ္သည္။ ငယ္စဥ္က ဥာဏ္စမ္းသခ်ၤာေလးတစ္ပုဒ္ကို ျပင္းထန္တက္ၾကြစြာ ေျဖဆိုလိုက္မိသည္၏ ေနာက္ပိုင္းမွာ ဤကိန္းတန္းကို သူေရးထုိးခဲ႕ျခင္း ျဖစ္သည္။ ထိုအခ်ိန္ပိုင္းမွာပင္ ေလာကႏွင္႕ ပါတ္သက္သည္႕ ရွင္းလင္းေသာ အေျဖတစ္ရပ္ကို သူရခဲ႕ေလသည္။
ထိုစဥ္က သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ တြက္မရေသာ သခ်ၤာဥာဏ္စမ္းပုစၦာတစ္ပုဒ္ကို အိမ္သို႕ယူလာကာ သူတြက္ျခင္းျဖစ္၏။ သူ႕ သူငယ္ခ်င္းက လက္ေလွ်ာ႕လိုက္ရ ေလာက္ေအာင္ကို ပုစၦာကလည္း ခက္ေလသည္။ သူၾကိဳးစား ဂရုစိုက္၍တြက္ရင္း ရူးခ်င္ခ်င္ျဖစ္ခဲ႕ ရပါသည္။ မည္သို႕မွ် တြက္မရခဲ႕။ သို႕ေသာ္ သူကလည္း အရႈံးမေပးခဲ႕။
ထိုသို႕ျဖင္႕ ထိုပုစၦာၾကီးကို တစ္လနီးပါး အခ်ိန္ေပးတြက္ခ်က္ခဲ႕ရျပီး ေနာက္ဆံုးမွာ အေျဖထြက္ေအာင္ သူတြက္လုိက္ႏိုင္သည္။ ထြက္လာေသာ အေျဖကိုၾကည္႕ျပီး သူ မယံုၾကည္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ခဲ႕ရျပန္သည္။
ထိုပုစၦာၾကီးတြင္ ကိန္းဂဏန္းမ်ားကို အမိ်ဳးမ်ိဳးျပဌာန္း ထိုးေကြၽးထား၏။ ေမးခြန္း၏ အလွည္႕အေကြ႕ကလည္း သပြတ္အူဆန္လြန္းလွပါသည္။ ထိုပုစၦာၾကီးကို ခံစားခ်က္မ်ားစြာျဖင္႕ သူရင္းႏွီးတြက္ခ်က္ခဲ႕ရျပီး ေနာက္ဆုံးရရွိလိုက္သည္႕ အေျဖမွန္က `သုည´ ျဖစ္သည္။
ဒါမ်ားကြာ.. ..ဟု ညည္းတြားျပီး နံရံကိုပင္ သူေဆာင္႕ကန္လိုက္မိေသးသည္။ ခုတင္ေပၚမွာ ေမာပန္းလဲေလ်ာင္းရင္း ထိုပုစၦာၾကီးကို သူၾကိဳးစားအေျဖရွောနရစဥ္က အခါခါျဖစ္ခဲ႕ရသည္႕ ခံစားခ်က္မ်ားကို ျပန္ျမင္ေယာင္ကာ တစ္စံုတစ္ရာကို နာၾကဥ္းလာမိ၏။
ထိုရက္ပိုင္းအတြင္းမွာပင္ ေလာကၾကီးကလည္း ဒီပုစၦာၾကီးလိုပါပဲလား ဟူေသာအေတြးကို သူရလာ၏။ ဆန္႕က်င္ဘက္တို႕ျဖင္႕ ကုပ္သပ္ရံခြကာ တည္ေဆာက္ ေထာင္မတ္ျပသထားသည္႕ ေလာကၾကီးသည္ ရုပ္ဖ်က္ထားသည္႕ `မာယာ´ သာျဖစ္သည္။ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း၊ ၀မ္းနည္းျခင္း၊ ခ်စ္ခင္ျခင္း၊ မုန္းတီးျခင္း၊ ခ်မ္းသာျခင္း၊ ဆင္းရဲျခင္း စသည္တို႕ အားျပိဳင္မႈမ်ားၾကားမွ မရွိသည္တို႕ကို ရွိသည္ဟု ထင္လာရေအာင္ မ်က္လွည္႕ျပေနျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ ထို႕ေၾကာင္႕ သူ၏ ေခါင္းရင္းဘက္နံရံတြင္ [A+B+C-A-B-C=0] ဟူသည္႕ ကိန္းတန္းကေလးကို ေရးလိုက္၏။ ဘာကိုမွ ယံုၾကည္စရာမရွိေသာ ေလာကၾကီးထဲမွာ ဘာကိုမွလည္း တပ္မက္တြယ္တာမႈ သူမထားေတာ႕ေခ်။
ထိုသို႕ျဖင္႕ သူ႕ဘ၀မွာ တည္ျငိမ္ေအးခ်မ္းလာ၏။ သာမန္ေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္အျဖစ္ႏွင္႕ပဲ တကၠသိုလ္မွ သာမန္ဘြဲ႕တစ္ခုကို ယူခဲ႕၏။ ပံုမွန္ စီးပြါးေရးတစ္ရပ္ အေနႏွင္႕ ပန္းခ်ီျပခန္းတစ္ခုကို ဖြင္႕ထား၏။ တစ္ခါတစ္ခါမွာေတာ႕ သူ႕အေဖ၏ အေဆာက္အအံု ကန္ထရိုက္လုပ္ငန္းကို အေဖ႕ကိုယ္စား ၀င္ေရာက္အုပ္ခ်ဳပ္ေပးရတတ္သည္။ ရႈပ္ေထြးလွေသာ ထိုအလုပ္မ်ားကလည္း သူ ကိုင္တြယ္လိုက္လွ်င္ ရွင္းလင္းစြာ ျပီးဆံုးသြားၾကသည္ပဲျဖစ္သည္။ အခ်ိဳ႕ေသာ လုပ္ေဖၚကိုင္ဖက္မ်ားက သူ႕ကို အရမ္းအံ႕ၾသၾကေလသည္။
သူက ကိုယ္႕ကိုယ္ကို ေလထဲမွာ ေမ်ာေနသည္႕ ဆပ္ျပာပူေဖါင္းေလးတစ္လံုးပဲ သေဘာထားသူျဖစ္သည္။ ရွင္းလင္းေပါ႕ပါး၏။ တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္၏။ လွ်ပ္တစ္ျပက္အတြင္း ကြယ္ေပ်ာက္သြားမည္႕သူပဲျဖစ္သည္။ သူ႕ထံမွာ မည္သည္႕အရာမွ စြန္းျငိတြယ္ကပ္၍ ပါမလာခဲ႕ပါေခ်။ နက္ရႈိင္းေသာ ဘ၀အျမင္တစ္ခုကို ပိုင္ဆိုင္ခဲ႕ျပီးျဖစ္၍ သူ႕အတြက္ တျခား ပိုင္ဆုိင္စရာလည္း ဘာမွမလိုအပ္ေတာ႕..။
သူသည္ လြတ္လပ္၏။ အခ်ည္အေႏွာင္ ကင္းမဲ႕၏။ တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားမႈ ကင္းမဲ႕၏။ ေလာကၾကီးကို ထိုသို႕သူျဖတ္သန္းခဲ႕ေလသည္။
တစ္ခါေတာ႕ လမ္းထဲမွ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ႏွင္႕ ကိုကာကိုလာ ထုိင္ေသာက္ရင္း စကားတစ္ခြန္းေျပာခဲ႕၏။ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ႕ ထုိစကားကို မည္သူ႕မွ မေျပာမိေခ်။
ထိုစဥ္က သူ႕မိတ္ေဆြသည္ စီးပြါးေရးလုပ္ငန္းမ်ားထဲ ေမာဟုိက္စြာ ကူးခတ္ေနသူျဖစ္သည္။ လုပ္ငန္း၏ တိုးတက္မႈ၊ ဆုတ္ယုတ္မႈအေျခအေနမ်ား၊ ၾကိဳးစားမႈ ထပ္ဆင္႕တည္ေဆာက္မႈ အတိုင္းအတာမ်ားကိုလည္း ခန္႕ညားႀကီးမားစြာ ေအးေဆးစြာပဲ နားေထာင္ေနခဲ႕၏။
သူ႕မိတ္ေဆြက ထုိအပင္ပန္းခံခဲ႕မႈမ်ားကို ဂုဏ္ယူ၀ံ႕ၾကြားစြာ ညည္းညဴျပျပီးေနာက္ သူ႕ကိုတစ္ခ်က္ၾကည္႕ကာ `ခင္ဗ်ားလို ေနခ်င္စမ္းပါဘိဗ်ာ´ ဟုေျပာ၏။ အသံက ေလွာင္ေျပာင္သေရာ္သံ ျဖစ္သည္။ သူ႕ကို ေနစိမ္႕သူ၊ မေလးနက္သူ၊ အပူအပင္ကင္းသူဟူ၍ သတ္မွတ္ထားေသာ ေလသံျဖစ္သည္။ သူ စိတ္မဆိုးပါ။ မိတ္ေဆြေျပာေနသည္မ်ားကိုသာ ျပံဳးလဲ႕လဲ႕ျဖင္႕ နားေထာင္ေနခဲ႕၏။
အေတာ္ၾကာမွ မိတ္ေဆြကေမာျပီး စကားေျပာ ရပ္သြားသည္။ ကိုကာကိုလာကို ကုန္ေအာင္ေသာက္သည္။ ဟူးကနဲ ေလပူၾကီးတစ္ခ်က္ကို မႈတ္ထုတ္ကာ အေ၀းကို ေငးေနေတာ႕၏။ ထုိအခါက်မွ သူက.. ..
`ဒီေလာကၾကီးကို မလႊဲသာပဲ ျဖတ္သန္းေနရသမွ်မွာ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ဥပေဒသေလးတစ္ရပ္ကို လက္ကိုင္ထားတယ္ဗ်။ `၀င္သက္ထြက္သက္ ဥပေဒသ´ လို႕ ဆိုၾကပါစို႕ဗ်ာ..´
မိတ္ေဆြက ေၾကာင္အမ္းအမ္းမ်က္ႏွာထားျဖင္႕ သူ႕ကိုလွည္႕ၾကည္႕သည္။ သူက မိတ္ေဆြကို မၾကည္႕ပဲ ဆက္ေျပာလိုက္၏။
`လူေတြ အသက္ရႈာကတဲ႕အခါ ဘယ္သူမွ အင္ၾကီးအားၾကီး စိုက္ထုတ္ျပီး မရႈၾကဘူးဗ်။ ပံုမွန္ အားေလးတစ္ရပ္နဲ႕ပဲ ဘာသိဘာသာ ရႈသြားၾကတာ။ အဲဒီလိုပဲ ကြၽန္ေတာ္လည္း ဘ၀မွာ အင္ၾကီးအားၾကီး ပံုေအာစိုက္ထုတ္ျပီး မေနခဲ႕ဘူး။ သဘာ၀က်က် လည္ပတ္ေနတဲ႕ ရစ္သမ္ေတြ အခ်ိဳးအစားပ်က္သြားေအာင္ ဘာကိုမွ မလုပ္ခဲ႕ဘူး။ ဘယ္အလုပ္အတြက္မဆို ကြၽန္ေတာ္ေပးတဲ႕ `အား´က အသက္ရႈတဲ႕ေနရာမွာေပးတဲ႕ `အား´ေလာက္ ပါပဲ။ Forceless Force ေပါ႕ဗ်ာ။ အဲဒီလိုရပ္တည္တာ ဘယ္ေလာက္မွန္ကန္ျပီး အဲဒီလို မရပ္တည္မိရင္ ဘယ္ေလာက္ အႏၲရာယ္မ်ားတယ္ ဆိုတာကိုေတာ႕ ကိုယ္တိုင္ခံစားရမွ ခင္ဗ်ားသိႏိုင္မယ္။ အဲဒါကေတာ႕ ကြၽန္ေတာ္႕ ဥပေဒသရဲ႕ ပထမ အခ်က္ေပါ႕ဗ်ာ´
သူ႕စကားမ်ားေၾကာင္႕ သူ႕မိတ္ေဆြ၏ မ်က္လံုးတို႕က ျပဴးထြက္လာ၏။ ပါးစပ္ၾကီးလည္း ဟေနေလသည္။
`ဒုတိယ အခ်က္ရွိေသးတယ္။ လူေတြဟာ ၀င္သက္ထြက္သက္ေတြ အမ်ားၾကီး ရႈရႈိက္ခဲ႕တယ္။ ေနာက္ထပ္လည္း အမ်ားၾကီးရႈရႈိက္ရဦးမယ္။ ပင္ပန္းလိုက္တာ ရင္ေမာစရာၾကီးပါလားလို႕ ဘယ္သူကမွ မေတြးၾကဘူးေလ။ အဲဒါမွန္တယ္၊ အခုရႈရမယ္႕ ၀င္သက္ကိုရႈတယ္၊ ျပီးရင္ ျပန္ထုတ္တယ္။ ေနာက္ရႈတယ္။ ျပီး.. ..ထုတ္တယ္။ လုပ္ရမဲ႕အခ်ိန္မွာ လုပ္စရာရွိတာကိုပဲ လုပ္လိုက္တယ္။ ျပီးခဲ႕တာေတြကိုလည္း မေတြးဘူး။ မေရာက္ေသးတဲ႕အခ်ိန္ကိုလည္း မပူပင္ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ဘာကိုပဲလုပ္လုပ္ ဒီသေဘာအတိုင္းလုပ္တယ္။ အလုပ္တစ္ခုကို ၀င္သက္နဲ႕ရႈျပီး ထြက္သက္နဲ႕အတူ ျပန္ထုတ္လိုက္တယ္။ ကြၽန္ေတာ႕မွာ ဘယ္လို ေလးလံဖိစီးမႈမွ မရွိဘူး။ ကြၽန္ေတာ္႕စိတ္ထဲမွာ လက္ရွိအခ်ိန္နဲ႕ လက္ရွိအလုပ္ကိုပဲ ယူထားျပီး အဲဒါေတြမရွိတာနဲ႕ ဘာမွ မရွိေတာ႕ဘူး။ ခင္ဗ်ားနားလည္လြယ္ဖို႕ အနီးစပ္ဆံုးစကားလံုး ေပးရမယ္ဆိုရင္ေတာ႕ Now & Here ေပါ႕ဗ်ာ။
ထို႕ထက္ပို၍ ဘာကိုမွ သူမေျပာလိုက္။ စကား၀ိုင္းက အတန္ၾကာျငိမ္သက္သြားသည္။ ထို႕ေနာက္မွ မိတ္ေဆြက `ေဆာရီး´ ဟုဆိုကာ သူ႕ကို လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္သည္။ ထိုလက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္မႈေၾကာင္႕ ထုိညက သူ.. ..သီဟအေၾကာင္း စဥ္းစားျဖစ္ေလသည္။
ဆယ္တန္းစာေမးပြဲေျဖရခါနီး အထက္တန္းေက်ာင္းမွာ ေနာက္ဆံုးေနခဲ႕ရေသာေန႕က သူ႕ကို ေက်ာ္ေအာင္က စကားတစ္ခြန္းေျပာသည္။
`ငါ.. ဒီေက်ာင္းမွာတက္တာ အင္မတန္ စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းတဲ႕ လူႏွစ္ေယာက္ကို ေတြ႕ခဲ႕တယ္။ အဲဒီႏွစ္ေယာက္မွာ တစ္ေယာက္ကေတာ႕ မင္းပဲ ခ်မ္းျငိမး္´
ထိုသို႕ေျပာျပီး သူတို႕လူခ်င္းကြဲသြားၾကသည္မွာ ယေန႕ထက္တိုင္ျဖစ္၏။ (တကၠသိုလ္သို႕လည္း ေက်ာ္ေအာင္ ေရာက္မလာခဲ႕။) ေက်ာ္ေအာင္ ရည္ညႊန္းသြားေသာ စိတ္၀င္စားစရာ လူႏွစ္ေယာက္အနက္ က်န္တစ္ေယာက္မွာ `သီဟ´ ျဖစ္ေလသည္။
သီဟသည္ လူလတ္တန္းစား မိသားစုတစ္ခုမွ ၾကီးျပင္းလာေသာ လူေတာ္တစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္။ ငယ္စဥ္ကတည္းက `ဓား´ မ်ားကို အလြန္ျမတ္ႏိုးတတ္သည္ ဟု တစြန္းတစ ၾကားရဖူး၏။ သီဟက ငယ္စဥ္က ပြဲေစ်းတန္းသြားတုိင္း ဓားကို ပူဆာတတ္ေၾကာင္း၊ ဘ၀မွာ အခက္အခဲ တစ္စံုတစ္ရာေတြ႕လွ်င္ စားပြဲေပၚမွာ ဓားေျမွာင္တစ္လက္စိုက္ျပီး ၾကည္႕ေငးကာ အေတြးနယ္ခ်ဲ႕တတ္ေသာ၊ ကြန္ဖူးသင္တန္းတစ္ခုမွာ ဓားေပါက္ ပထမဆုရဖူးေသာ၊ ကိုယ္တုိင္လည္း ဓားတစ္လက္လို ထက္ျမက္ေသာ သီဟသည္ အထက္တန္းေက်ာင္းကို ေအာင္ျမင္ျပီးေသာအခါ စက္မႈတကၠသိုလ္သို႕ ေရာက္သြားေလသည္။
ေဘာလံုးကိုေတာ႕ တစိုက္မတ္မတ္ ဆက္ကန္ျဖစ္ျပီး ယခုအခါ ေက်ာ္ၾကားေသာ ႏိုင္ငံလက္ေရြးစင္ ေဘာလံုးသမားပင္ ျဖစ္ေနေလျပီ။ ၀ိဇၨာသိပၸံတကၠသိုလ္တြင္ သူတို႕၊ ေဌးျမင္႕သိန္းတို႕ ရွိေနခိုက္ သီဟတုိ႕ မၾကာခဏ လာလည္တတ္သည္။ သီဟႏွင္႕ ပါလာေသာလူမ်ားမွာ ေအာင္ခုိင္၊ ေမာင္ေမာင္သန္း စသည္႕ ေဘာလံုးၾကမ္းပိုးမ်ား ျဖစ္ၾက၏။ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ေနာက္ေျပာင္ဆူညံေနၾကျပီဆိုလွ်င္ သူက ခပ္လွမး္လွမ္းမွ ျပံဳးရယ္ ရပ္ၾကည္႕ေနခဲ႕၏။ အထက္တန္းေက်ာင္းမွ လံုး၀မရင္းႏွီးခဲ႕ေသာ သီဟက သူ႕ကို အျမဲတမ္းပင္ ျပံဳးရယ္ႏႈတ္ဆက္သြားတတ္၏။
သီဟသည္ သူရဲေကာင္းစိတ္ထားရွိသည္႕ လူငယ္တစ္ေယာက္ဟု နားလည္သည္။ သီဟကိုၾကည္႕ရသည္မွာ ေရွးေခတ္ ဂ်ပန္ျပည္မွ ဆာမူရိုင္းတစ္ေယာက္ကို ၾကည္႕ရသလိုလည္းရွိ၏။ အေၾကာင္းအရာတစ္ရပ္အေပၚ ေလးနက္တည္ၾကည္စြာ စဥ္းစားေနသည္႕အခါ ထက္ျမက္ေသာ ဓားတစ္လက္ကို ၾကည္႕ျမင္ရသည္ႏွင္႕လည္း တူပါသည္။ တစ္ခု သတိထားမိသည္က စက္မႈတကၠသိုလ္မွာ ေက်ာင္းစာ၊ ေဘာလံုးစသည္တို႕ျဖင္႕ နာမည္ၾကီးလွေသာ သီဟသည္ ရည္းစား လံုး၀မရွိခဲ႕ေခ်။ (၀င္း၀င္းႏြယ္ကို က်ိတ္ခ်စ္ေနသည္ဟု အခ်ိဳ႕ကေျပာၾကသည္။)
သူ.. ..ေက်ာင္းျပီးသြားေသာအခါ သီဟႏွင္႕မေတြ႕ျဖစ္ေတာ႕ပါ။ သီဟကလည္း ရည္ရြယ္ခ်က္ၾကီးမားျပီး အလြန္ၾကိဳးစားသူ ျဖစ္သျဖင္႕ အားလပ္လည္ပတ္ခ်ိန္ နည္းပါးလွပါသည္။ တစ္ခါမွာေတာ႕ အမ်ိဳးသား စာၾကည္႕တုိက္ေပၚမွ သူဆင္းအလာတြင္ သီဟႏွင္႕ ပက္ပင္းတိုး၏။ သူ႕ပခံုးကို ရင္းႏွီးခ်စ္ခင္စြာ ေပြ႕ဖက္ႏႈတ္ဆက္ရင္း `၀င္း၀င္းႏြယ္ႏွင္႕ ေတြ႕ျဖစ္ေသးလား´ ဟု ေမး၏။ (ဘာေၾကာင္႕ေမးမွန္းသူမသိေခ်။) `ဟင္႕အင္း မေတြ႕ပါဘူး´ ဟု ျပန္ေျဖရင္း ကိုယ္႕ကိစၥႏွင္႕ကိုယ္ လူခ်င္းခြဲၾကရ၏။
ထိုမွ တစ္လခန္႕အၾကာတြင္ မေမွ်ာ္လင္႕ပဲ ၀င္း၀င္းႏြယ္ႏွင္႕ ေတြ႕ရေလသည္။ ဆယ္တန္းေအာင္ျပီး ကတည္းက ဤတစ္ခါပဲ ေတြ႕ျခင္းျဖစ္၏။ ဘာစကားမွလည္း မည္မည္ရရ မေျပာျဖစ္ပါ။ ၀င္း၀င္းႏြယ္က ေက်ာင္းကားေပၚမွာျဖစ္ျပီး သူက လမ္းေပၚမွာျဖစ္၏။ မီးပိြဳင္႕မွာ ေက်ာင္းကားရပ္ထားရစဥ္ လမ္းေဘးမွာေလွ်ာက္ေနေသာ သူ႕ကို ၀င္း၀င္းႏြယ္က စတင္ျမင္ျခင္းျဖစ္သည္။
`ခ်မ္းျငိမ္း´
လွည္႕ၾကည္႕လိုက္မိေတာ႕မွ ေဆးတကၠသိုလ္ ၾကိဳပို႕ေက်ာင္းကားေပၚမွာ လွပစြာ ရွိေနသည္႕ ၀င္း၀င္းႏြယ္ကို သူေတြ႕လိုက္သည္။ လက္ထဲမွာ ပန္းသီးတစ္လံုး ကိုင္ထားလ်က္က သူ႕ကို ခ်စ္စဖြယ္ျပံဳးျပေလသည္။
သူကျပန္လည္ျပံဳးျပျပီး ပန္းသီးကေလးကို လက္၀ါးျဖန္႕ကာ ေတာင္းဟန္ျပဳ၏။ ၀င္း၀င္းႏြယ္က ရယ္ေမာျပီး လွမ္းပစ္ေပးေလသည္။ သူက ေနာက္ျပီးေတာင္းျခင္းျဖစ္သည္။ ျပန္ေပးမည္ျပဳလုပ္ေသာအခါ ၀င္း၀င္းႏြယ္၏ လက္ထဲမွာ ေနာက္ထပ္ ပန္းသီးတစ္လံုး ေရာက္ေနျပီျဖစ္သည္။ သူႏွင္႕ ၀င္း၀င္းႏြယ္လည္း တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည္႕ျပီး ရယ္ျဖစ္ၾကေသးသည္။ ထိုစဥ္မွာပဲ မီးပိြဳင္႕စိမ္းျပီး သူတို႕ေက်ာင္းကား ေမာင္းထြက္သြား ပါေတာ႕သည္။
ထိုေနာက္ပိုင္းမွာေတာ႕ ၀င္း၀င္းႏြယ္ႏွင္႕မွ မဟုတ္ပဲ မည္သူႏွင္႕မွ မေတြ႕ျဖစ္ေတာ႕ေခ်။ သူဖြင္႕လွစ္ထားေသာ ပန္းခ်ီျပခန္းေလးထဲမွာပဲ သူ႕ဘ၀ကို ကြယ္အုပ္ထားလိုက္၏။ သို႕ေသာ္ ေဌးျမင္႕သိန္းက ရေအာင္လိုက္လာသည္။ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ထုိင္ၾကသည္။ ဟုိအေၾကာင္း သည္အေၾကာင္း ေဆြးေႏြးေျပာဆိုၾကသည္။ မ်ားေသာအားျဖင္႕ ေဌးျမင္႕သိန္းက ေျပာျပီး သူက နားေထာင္သည္ပဲျဖစ္၏။
တစ္ခါက သူ႕အခန္းထဲမွ အဂၤလိပ္ ျမန္မာ စာအုပ္အမ်ားအျပား စုပံုေရာက္ရွိခဲ႕ဖူး၏။ သမိုင္းစာအုပ္၊ ဒႆနစာအုပ္၊ မႏုႆေဗဒစာအုပ္၊ နကၡတ္ေဗဒင္စာအုပ္၊ အႏုပညာစာအုပ္၊ စိတ္ပညာစာအုပ္ စသည္ျဖင္႕ စံုလင္လွသည္။ ေန႕တိုင္းသူဖတ္သည္။ (မည္သည္႕စာအုပ္ကိုမွ ဆံုးေအာင္ မဖတ္ခဲ႕။) မလိုအပ္ေတာ႕ေသာ စာအုပ္မ်ားကို အခန္းျပင္သို႕ပို႕ထားရင္း အခန္းထဲမွာ စာအုပ္ေတြ ပါးသြား၏။ ေနာက္ဆံုးေတာ႕ တစ္အုပ္မွ မက်န္ေတာ႕ပဲ အခန္းထဲမွာ ရွင္းလင္းျငိမ္သက္သြားသည္။ ထိုေန႕မွာ ပရက္စေလ၏ ေတးသြားတစ္ပုဒ္ကို တိုးတိုးဖြင္႕ရင္း ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ သူ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ႕ေလသည္။
သူ႕ဘ၀သည္ မည္သို႕မွ မေျပာင္းလဲခဲ႕။ ေျပာင္းလဲမည္ဆိုလွ်င္ ေျပာင္းလဲစရာေတြ ၾကံဳခဲ႕ပါ၏။ သို႕ေသာ္ သူက မေျပာင္းလဲသျဖင္႕ အရာရာသည္ သူ႕ကို ထားခဲ႕ျပိး သူတို႕ဘာသာ ေျပာင္းလဲသြားျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ သူကား ျငိမး္ခ်မ္းစြာ ၾကြင္းက်န္ရစ္၏။ သုညေလးတစ္လံုးပမာ တိတ္ဆိတ္စြာရွိေန၏။ သူ႕ကို ထားခဲ႕ျပီး လမ္းေပၚမွာ ေကြ႕ပတ္ ခ်ီတက္ေနေသာ တစ္၊ႏွစ္၊သံုး၊ေလး တို႕ကို ၾကည္လင္ေအးခ်မ္းစြာ ေငးၾကည္႕ျပီး ေက်နပ္စြာ ေနရစ္ခဲ႕၏။
ထိုသို႕ျဖင္႕ ကုန္လြန္ခဲ႕ေသာ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာကို ေမ်ာလြင္႕ေနသည္။ ဆပ္ျပာပူေဖါင္းေလးဟာ ေပါ႕ပါးလြတ္လပ္စြာ သူျဖတ္သန္းခဲ႕ေလသည္။
လွပေသာ နံနက္ခင္းတစ္ခု၌ ျခံထဲမွ ပန္းပင္မ်ားကို သူလိုက္ၾကည္႕ေနစဥ္ ေဌးျမင္႕သိန္း ၀င္လာ၏။
`ခ်မ္းျငိမ္း.. .. အျပင္သြားရေအာင္ကြာ´
`ဘယ္လဲ´ဟု မေမးပဲ သူ ထြက္လိုက္ခဲ႕၏။ လမ္းမွာ ေဌးျမင္႕သိန္းက ေျပာသည္။
`ငါ.. ..မေန႕က ေအာင္ခုိင္တို႕၊ ေမာင္ေမာင္သန္းတို႕ နဲ႕ေတြ႕တယ္။ ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာေအာင္ စကားေျပာ ျဖစ္ၾကတယ္။ သီဟအေၾကာင္းၾကားရတာ မေကာင္းဘူးကြာ´
`အင္း´
သူတို႕ခ်င္း မေျပလည္ၾကဘူးကြ။ တြဲတုန္းက အရမ္းတြဲခဲ႕ၾကတဲ႕ ေကာင္ေတြလည္း အခု ခြာျပဲကုန္ျပီ။ ဒါေပမဲ႕ သီဟက တစ္အုပ္စုလံုးမွာ ဘယ္သူနဲ႕မွ မတည္႕ေတာ႕ဘူးကြ။
`အင္း´
`ငါတို႕က အေနေ၀းေတာ႕ သိပ္မသိဘူးေပါ႕ကြာ။ သူတို႕ခ်င္းက်ေတာ႕ အတြင္းသိ ျဖစ္ေနတာကိုးကြ။ သီဟက အေတာ္ လူလည္က်တဲ႕ေကာင္ပဲ။ အခ်င္းခ်င္းကိုလည္း ေက်ာ္နင္းျပီး တက္သြားတာေတြ အမ်ားၾကီးပဲ။ ဒီေကာင္မေကာင္းဘူးကြာ။´
ေအာင္ခိုင္တို႕ ေမာင္ေမာင္သန္းတို႕က သီဟႏွင္႕ ေဘာလံုးကန္ေဖၚကန္ဖက္မ်ား ျဖစ္၏။ သူတို႕ေတြ အတူ ၾကိဳးစားခဲ႕ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ယခုေတာ႕ သီဟက ႏိုင္ငံတကာ ကစားပြဲမ်ားတြင္ တိုင္းျပည္ကိုယ္စားျပဳျပီး သြားကစားေနရျပီ ျဖစ္သည္။ စင္ကာပူမွ ျပန္လာသည္ပင္ မၾကာေသးဟု သိရသည္။ ေအာင္ခိုင္တို႕ ေမာင္ေမာင္သန္းတို႕က အစပိုင္း၌ သီဟႏွင္႕ မတိမ္းမယိမ္း ထူးခြၽန္ၾကေသာ္လည္း ေနာက္ပိုင္းမွာ ျပတ္က်န္ခဲ႕သည္။ ယခု သူတို႕က ပထမတန္း ကလပ္အသင္းမ်ားတြင္ ကစားေနၾကေလသည္။
ထို႕ေနာက္ စကားလမ္းေၾကာင္းက ေျပာင္းသြားသည္။
`မိုးေကာင္းဘုရားပြဲကို မင္းသြားလိုက္စမ္းပါ´
`ဘာျဖစ္လို႕လဲ´
လျပည္႕ညက်ရင္ အဲဒီပြဲခင္းထဲက `ဆံုဆည္းရာ´ ဆိုတဲ႕ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ တို႕အထက္တန္း ေက်ာင္းတုန္းက သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလံုးလိုလို ျပန္ဆံုၾကမယ္တဲ႕။ အဲဒီ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကလည္း မူမူတို႕ဖြင္႕တဲ႕ဆိုင္တဲ႕။
သူတို႕၏ အထက္တန္းေက်ာင္းသည္ မိုးေကာင္းဘုရားအနီးတြင္ ျဖစ္၏။ မိုးေကာင္းဘုရားမွာ ပြဲေတာ္လုပ္လွ်င္ ေက်ာင္းသားမ်ား သိပ္ေပ်ာ္ၾက၏။ ေက်ာင္းခ်ိန္အတြင္း ခိုးခိုးသြားၾကရေသာ ေပ်ာ္စရာ ရင္ခုန္စရာျဖစ္၏။ ယခု မိုးေကာင္းဘုရားပြဲ က်င္းပေနျပီ ျဖစ္သည္။ သူ စဥ္းစားေနသည္။
`လူစံုလိမ္႕မယ္ကြ၊၀င္း၀င္းႏြယ္တို႕လည္း.. ..´
ေဌးျမင္႕သိန္း ဘာဆက္ေျပာမွန္းပင္ သူမသိလိုက္ေခ်။ ပခံုးစြန္း ခါခနဲျဖစ္ျပီး ေနာက္သို႕ယိုင္သြားသည္။ ကိုယ္ကို ထိန္းျပီး ျပန္ၾကည္႕လိုက္ေသာအခါ မူးယစ္ေဆး၀ါး မွီ၀ဲထားပံုရေသာ ကုလားဒိန္တစ္ေယာက္ကို ေတြ႕ရ၏။ ကုလားဒိန္က သူ႕ကို မ်က္လံုးေမွးစင္းၾကည္႕ျပီး..
`ဘာလဲ.. ..ေဟ႕ေကာင္´
သူက ဘာမွျပန္မေျပာ။
`ငါ မူးေနလို႕ တုိက္မိတာကို မင္းက ဘာျပန္ၾကည္႕တာလဲ။ မင္း ဘာလုပ္ခ်င္လဲ ေဟ႕ေကာင္´
သူက ျပံဳးျပီး ေကြ႕ေရွာင္သြားရန္ ျပင္စဥ္မွာပဲ ေဌးျမင္႕သိန္း၏ မ်က္ႏွာက တင္းခနဲျဖစ္ျပီး ကုလားဒိန္၏ ေကာ္လာကို လွမ္းဆြဲ၏။
`ေဟ႕ေကာင္ မင္း ဘာေျပာတာလဲ´
`ေဌးျမင္႕သိန္း လာစမ္းပါကြာ´
`ဟာ.. မဟုတ္ပါဘူးကြာ၊ ဒီေကာင္က လူပါး၀လို႕´
`ထားလိုက္ပါကြာ၊ လာစမ္းပါ´
ေဌးျမင္႕သိန္းကို သူရေအာင္ ျပန္ေခၚလာႏိုင္ခဲ႕၏။ ေဌးျမင္႕သိန္းက ေဒါသျဖင္႕ မ်က္ႏွာၾကီးနီရဲကာ တစ္လမး္လံုး တက္တေခါက္ေခါက္ ျဖစ္ေန၏။ သူက ရယ္ေနေသာအခါ သူ႕ပခံုးကို လက္သီးျဖင္႕ ဖြဖြလွမ္းထိုးေလသည္။
`မင္းကလည္း ဘယ္လိုေကာင္မွန္းမသိဘူး´
`ဘာျဖစ္လို႕လဲ´
`ဟုတ္ပါတယ္၊ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး၊ မင္းဘာမွ မျဖစ္ႏိုင္လြန္းလို႕ကို ငါက ေျပာတာပါ။ မင္း စိတ္မတိုဘူးလား´
`ငါစိတ္တိုတာ မင္းဘယ္တုန္းက ျမင္ဖူးလို႕လဲ´
ေဌးျမင္႕သိန္းျငိမ္သြားသည္။ ျပီးမွ `ေအး.. ..ဟုတ္တယ္´ဟု ေျပာ၏။ သူက အမွတ္မထင္ ေျပာလိုက္သည္။
`ငါက တန္ျပန္ယဥ္ေက်းမႈေတြကို မသံုးဘူးကြာ´
`ဘာလဲကြ၊ တန္ျပန္ ယဥ္ေက်းမႈဆိုတာ´
`လူေတြက အဲဒီတန္ျပန္ယဥ္ေက်းမႈကို သိပ္သံုးၾကတယ္ကြ´
ေဌးျမင္႕သိန္းက သူ႕မ်က္ႏွာကို ေငးၾကည္႕နားေထာင္ေနသည္။ သူက ဆက္ေျပာလိုက္၏။
``အင္မတန္ ရိုးရွင္းမွားယြင္းတဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈပဲ။ ကိုယ္႕အေပၚေကာင္းတဲ႕လူကို ျပန္ေကာင္းတယ္။ ကုိယ္႕အေပၚဆိုးတဲ႕သူကို ျပန္ဆိုးတယ္။ ကိုယ္႕အေပၚေကာင္းတဲ႕သူက ဆိုးသြားရင္ ကိုယ္ကလည္းလုိက္ဆိုးတယ္။ ကိုယ္႕အေပၚဆိုးတဲ႕သူက ေကာင္းလာရင္ ျပန္ေကာင္းေပးမယ္။ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္က ဆြဲငင္ထားတယ္။ ကိုယ္႕ အက်ိဳးစီးပြားနဲ႕ ခ်ိန္ထုိးျပီး ျပန္လွန္ ဆက္ဆံၾကတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႕ ခုျပံဳး၊ ခုရယ္၊ ခုငို၊ခုပဲလက္ကမ္း၊ ခုပဲပုတ္ထုတ္၊ ကိုယ္႕ကိုယ္ကို အရူးလုပ္၊ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္အရူးလုပ္ရင္း စက္၀ိုင္းနက္ၾကီးထဲမွာ လည္ေနၾကတယ္။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ အဲဒီ စက္၀ုိင္းနက္ၾကီးက စုပ္၀ဲတစ္ခုလို ဆြဲႏွစ္သြားတယ္။ အားလံုးဟာ ပူေလာင္ရုန္းကန္ေနရေတာ႕တယ္။ အဲဒါ ဒီေလာကၾကီးထဲက `လူ´ ဆိုတဲ႕ သတၱ၀ါေတြရဲ႕ လက္ရွိျဖစ္ေနတဲ႕ `ဘ၀´ ပဲ´´
ေဌးျမင္႕သိန္းက ႏႈတ္ခမ္းကိုက္ကာ ေခါင္းငုံ႕ထား၏။ ျပီးမွ သူတစ္ကုိယ္တည္း ေျပာသလိုႏွင္႕.. ..
`တန္ျပန္ယဥ္ေက်းမႈ၊ အင္း.. ဟုတ္တယ္ေလ။ အဲဒီ တန္ျပန္ယဥ္ေက်းမႈကိုပဲ သံုးေနရတာပဲ။ အဲဒါကို မင္း မသံုးရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ´
`ကုိယ္႕အေပၚ မေကာင္းတဲ႕သူကိုလည္း ျပန္ေကာင္းရမယ္။ အဲဒါမွ စက္၀ုိင္းနက္ၾကီးအျဖစ္ကို လြတ္လြတ္ကြၽတ္ကြၽတ္ ေရာက္သြားလိမ္႕မယ္´
သူ႕စကားေတြ နားေထာင္ရင္း ေဌးျမင္႕သိန္း၏ မ်က္ႏွာက တည္ၾကည္ေနသည္။ ေျပာၾကဆိုၾကရင္း လမ္းခြဲရမည္႕ေနရာသို႕ ေရာက္လာ၏။ ထိုေနာက္မွ ျပန္လွည္႕ကာ..
`လျပည္႕ညက် မင္းသြားလိုက္ဦးေနာ္´
`မင္းကေကာ..´
`ငါ မအားဘူးကြ။ အဲဒါ မင္းကုိလာေျပာတာ။ မင္းကေတာ႕ သြားျဖစ္ေအာင္ သြားလိုက္စမ္းပါကြာေနာ္´
သူ စဥ္းစားလိုက္ေသး၏။ ထုိ႕ေနာက္မွ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္သည္။
( ၃ )
ေရပန္းကို ဖြင္႕လိုက္သည္။ ျဖာမႈန္႕၍ က်လာေသာ ေရစက္ကေလးမ်ားကို နံေဘးမွ ၾကည္႕ေနရင္း ေရ၏ ေအးျမေသာရနံ႕ကို ႐ႉရႈိက္မိ၏။ ထို႕ေနာက္ ေရပန္းေအာက္တြင္ ၀င္ရပ္ကာ စိမ္႕ေအးသြားေအာင္ ေရခ်ိဳးေနလိုက္၏။
သူ႕ေရခ်ိဳးမႈက မည္သူႏွင္႕မွ် မတူေခ်။
ဦးကင္းမွ ေျခဖ်ားတိုင္ ပြတ္ဆင္းက်လာေသာ ေရစက္မ်ားက သူ႕ရုပ္ခႏၶာတင္မကပဲ သူ၏ စိတ္၀ိညာဥ္ထဲကိုပါ စိမ္႕ယိုေဖာက္၀င္ခဲကသည္ဟု သူခံယူသည္။ ရုပ္ကိုေရာ စိတ္ကိုပါ သူ ေရခ်ိဳးျခင္းျဖစ္သည္။ ဤခ်ိဳးေရျဖင္႕ ရုပ္ႏွင္႕စိတ္တို႕ ေအးျမစင္ၾကယ္ကာ အညစ္အေၾကးဟူသမွ် ေလွ်ာက်လြင္႕ျပယ္သြားျပီဟု သူနားလည္၏။ ေရခ်ိဳးေသာအခါတိုင္း၌ သူသည္ စိုျပည္ခ်မ္းေျမ႕လ်က္ ရွိေလသည္။
ပြဲေတာ္သို႕ သူထြက္ခဲ႕၏။
သူေရာက္ေသာအခါ မိုးေကာင္းကင္မွ ၾကယ္တာရာမ်ားပင္ ၀င္းပစံုလင္စျပဳျပီ ျဖစ္၏။ ပြဲေတာ္သည္ ျဖဴလက္ေနေသာ လွ်ပ္စစ္မီးမ်ား၊ ၀တ္ေကာင္းစားလွႏွင္႕ ပြဲလာၾကသူမ်ား၊ တျခိမ္းျခိမ္း ထြက္ေပၚေနေသာ ဆိုင္းသံဗံုသံမ်ား၊ ၾကိဳးခ်ည္ထားေသာ မိုးပ်ံပူေဖါင္းမ်ား၊ ဟန္က်ပန္က် ထြက္ေပၚေနသည္႕ ရယ္ေမာသံမ်ား၊ မီးေတာက္ကို ဘယ္ျပန္ညာျပန္ ခုန္အုပ္ေနသည္႕ မုန္႕ေလေပြမ်ား၊ အလွဴခံေနသည္႕ စကားေျပာခြက္သံမ်ား စသည္တို႕ႏွင္႕ စည္ပင္ေနသည္။
လူအုပ္ၾကားထဲမွာ သူ ေမ်ာပါသြားသည္။ လူေတြကို သူလိုက္ၾကည္႕မိ၏။ လူေတြအားလံုး မ်က္ႏွာဖံုးေတြ စြပ္ထားၾက၏။ စကၠဴ၊ ရာဘာ စသည္တို႕ႏွင္႕ ျပဳလုပ္ထားေသာ အရုပ္မ်က္ႏွာဖံုးမ်ားမဟုတ္။ သူတို႕၏ စိတ္က သူတို႕၏ မ်က္ႏွာေပၚမွာ ျဖန္႕ၾကက္ျခံဳ အုပ္ထားသည္႕ ေသာက မာန စေသာ အရိပ္မ်က္ႏွာဖံုးမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။
အခ်ိဳ႕မ်က္ႏွာဖံုးမ်ားက အသားက်လ်က္ ခ်ပ္ခ်ပ္ရပ္ရပ္ျဖစ္ေနျပီ။ အခ်ိဳ႕မ်က္ႏွာဖံုးမ်ားကေတာ႕ အသားမက်ေသးပဲ ဘတ္လတ္ဘတ္လတ္ ျဖစ္ေနသည္။ ခ်ိဳလြင္လြတ္လပ္ေသာ ရယ္ေမာသံမ်ားၾကားမွာ ကြၽတ္ထြက္လာသည္႕ အခ်ိဳ႕မ်က္ႏွာဖံုးမ်ားကလညး္ ေလထဲမွာ ေပါေလာေမ်ာေနၾက၏။ ပြဲေတာ္မွ အျပန္တြင္ေတာ႕ သူတို႕၏ ပိုင္ရွင္မ်ားထံ ျပန္လည္ လိုက္ပါသြားၾကမည္ ျဖစ္သည္။
ဆည္းလည္းသံ တိုးဖြဖြ ၾကားမိ၍ ေစတီေတာ္၏ရင္ျပင္ေပၚ သူတစ္လွမ္းခ်င္းတက္ခဲ႕သည္။ ဘုရားရိပ္ တရားရိပ္သည္ ေအးသီတိတ္ဆိတ္လ်က္။ ဘုရားအာရံုျပဳေသာ လူအခ်ိဳ႕မွာ မ်က္ႏွာတစ္၀က္၊ မ်က္ႏွာဖံုးတစ္၀က္ျဖစ္ေနသည္။ အခ်ိဳ႕မ်က္ႏွာဖံုးမ်ားကေတာ႕ မ်က္ႏွာေပၚမွာ ေကာ႕လိမ္တြန္႕လိပ္ေနသည္။ အခ်ိဳ႕လူမ်ားသာ ပကတိမ်က္ႏွာျဖင္႕ မ်က္လႊာခ်ထားၾကသည္။ ေစတီကို တစ္ပတ္ပတ္ျပီး သူ ျပန္ဆင္းလာခဲ႕သည္။
သတ္မွတ္ထားေသာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကို အခက္အခဲမရွိ ရွာေတြ႕လိုက္၏။ မီးဆိုင္းမ်ား ခ်ိတ္ဆြဲထားသည္။ `ဆံုဆည္းရာ´ အမည္ရွိ ဆိုင္းဘုတ္ေအာက္မွာ `မူမူ´ ကို ေၾကာ႕ေၾကာ႕ေမာ႕ေမာ႕ ျမင္လိုက္မိ၍လည္း ျဖစ္သည္။
`ဟာ.. .ခ်မ္းျငိမ္းေဟ႕´
လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထဲမွာ သူငယ္ခ်င္းမ်ား အေတာ္စံုလင္ေန၏။ ဟို၀ုိင္းသည္၀ိုင္းမွ သူ႕ကိုလွမ္းေခၚၾက၏။ သူလည္းအားလံုးကို ျပံဳးျပံဳးရယ္ရယ္ျဖင္႕ ျပန္ႏႈတ္ဆက္ျဖစ္သည္။ အခ်ိဳ႕ေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကိုမူ သူမသိ။ (တစ္ေက်ာင္းတည္း ေနခဲ႕သူမ်ားျဖစ္ေၾကာင္းကို မွတ္မိသည္။) မူမူက သူ႕နံေဘးမွ ၀င္ထိုင္ကာ စကားေတြေဖာင္ေနေအာင္ ေျပာသည္။ မူမူ႕စကားအဆံုးမွာ အားလံုးကို မ်က္လံုးေ၀ွ႕ၾကည္႕ျပီးမွ သူက တစ္ခြန္းေမးလိုက္၏။
`ေက်ာ္ေအာင္နဲ႕ေတြ႕ေသးလား၊ ဖိတ္ျဖစ္လား၊ သူ ဒီကို လာမလား´
မူမူက သြားတက္ကေလးေပၚေအာင္ ရယ္၏။
`မေတြ႕ဘူး၊ မဖိတ္ျဖစ္ဘူး၊ သူဒီမွာလည္း မရွိဘူး´
`ဘယ္မွာလဲ´
`ထိုင္၀မ္မွာ´
`ေၾသာ္..´
မူမူက ျပန္ေမးသည္။
`ခ်မ္းျငိမ္းနဲ႕ ၀င္း၀င္းႏြယ္နဲ႕ တစ္ခါေတြ႕ေသးတယ္ဆို..´
`ေၾသာ္.. ..အင္း..ဟုတ္တယ္´
`ေနာက္ထပ္ေကာ ေတြ႕ျဖစ္ေသးလား´
`ဟင္႕အင္း..´
သူ သီဟကို သတိရလာသည္။
`သီဟ မေရာက္ေသးဘူးလား´
`ဟင္႕အင္း.. ဟိုေထာင္႕မွာ သူ႕အုပ္စုေတာ႕ ေရာက္ေနျပီ၊ သူမပါဘူး။´
ေအာင္ခုိင္တို႕၊ ေမာင္ေမာင္သန္းတို႕ကို ဆိုလိုျခင္းျဖစ္သည္။ ခုနကပင္ သူႏွင္႕ ႏႈတ္ဆက္လိုက္ၾကျပီးျဖစ္၏။
`သီဟက လာေကာလာမွာလား´
`ဖိတ္ေတာ႕ ဖိတ္ထားတာပဲဟာ။ လာç မလာ အေသအခ်ာ ငါမသိဘူး။ ဟိုအေကာင္ေတြမွ သိမွာပဲ။ သီဟက ေျပာင္းလဲေနျပီ။´
ထုိ႕ေနာက္ သူက သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို တစ္၀ိုင္းျပီး တစ္၀ုိင္းလိုက္ႏႈတ္ဆက္၏။ ေအာင္ခိုုင္တုိ႕ ၀ိုင္းေရာက္ေသာအခါ သူ ေမးျဖစ္သည္။
`သီဟ မပါဘူးလား´
သူ႕အေမးကို မေျဖေသးပဲ သူတို႕ခ်င္း တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည္႕ၾက၏။ ထို႕ေနာက္ ေအာင္ခုိင္က ခနဲ႕သံ တစ္ခ်က္ကို `ဟင့္´ ခနဲေပးျပီးေျပာသည္။
`ဒီေကာင္က ဘ၀ေမ႕သြားျပီကြာ´
`ဘာျဖစ္လို႕လဲ´
`ေၾသာ္.. ႏိုင္ငံေက်ာ္ ေဘာလံုးသမားၾကီးလည္းျဖစ္၊ တျခားႏိုင္ငံေတြကလည္း သူတို႕ဆီမွာ လာကန္ဖို႕ ေၾကးၾကီးေပးျပီး အတန္တန္ ဖိတ္ေခၚနဲ႕ ဆိုေတာ႕ ဒီေကာင္ ဘ၀ေမ႕သြားျပီကြ။ ငါတို႕ကို ျမင္ရင္ေတာင္ မွတ္မိပါ႕မလားမသိဘူး။´
ေျပာျပီး ၀ါးခနဲ ရယ္ၾကသည္။ `ခ်မ္းျငိမ္းကိုေတာ႕ မွတ္မိမွာပါကြာ၊ မင္းကလည္း´ ဟု ေမာင္ေမာင္သန္းက ၀င္ေျပာ၏။
`ေအး.. ဟုတ္တယ္၊ မင္းကိုေတာ႕ သူ မေမ႕ဘူး ခ်မ္းျငိမ္းေရ။ ငါတို႕ကေတာ႕ ဒီေကာင္နဲ႕ ပါတ္သက္ျပီး အမ်ားၾကီးခံစားခဲ႕ရတယ္။ အခုေတာ႕ သေဘာေပါက္သြားျပီ။ ဒီေကာင္နဲ႕ ငါတို႕ မပါတ္သက္ေတာ႕ဘူး ခ်မ္းျငိမ္းရ။ ငါတို႕ ဒိုင္ယာရီထဲမွာ ဒီေကာင္႕အတြက္ စာမ်က္ႏွာ မရွိေတာ႕ဘူး။´
သူထို၀ုိင္းမွ ထေသာအခါ စိန္ထြားက ဆြဲေခၚသြားပါသည္။ စိန္ထြားက အထက္တန္းေက်ာင္းမွ သူႏွင္႕ အခန္းမတူခဲ႕ေသာ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္၏။ တကၠသိုလ္ပညာ မျပီးဆံုးလိုက္ပဲ ယခု ကုန္သည္တစ္ေယာက္ျဖစ္ေနသည္။ ေထြရာေလးပါး ေျပာေနၾကရင္း စိန္ထြားက..
`သီဟ အခုထက္ထိ မေရာက္ေသးဘူးေနာ္။ ငါက မင္းတို႕သံုးေယာက္ကို ေတြ႕ခ်င္လို႕ ေရာက္ေအာင္လာတာ။ ၀င္း၀င္းႏြယ္ကေတာ႕ လာမွာပါ´
`သီဟက လာခ်င္မွလာမွာတဲ႕´
`မဟုတ္ဘူး ေရာက္ေနျပီ။ ဒီကို မ၀င္ေသးတာ၊ ဟိုဘက္ေစ်းဆိုင္တန္းမွာ ငါနဲ႕ လက္လွမ္းျပခဲ႕ျပီးျပီ။ ဘာလုပ္ေနလို႕ ဒီကို မေရာက္ေသးတာလဲ မသိဘူး´
`ေၾသာ္..´
ခဏၾကာေတာ႕ မူမူ႕ကို ခြင္႕ေတာင္းကာ ပြဲခင္းထဲ သူ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ခဲ႕၏။ ျပန္လာခဲ႕မယ္ဟု ကတိေပးခဲ႕ရေသးသည္။ ျပန္မလာရင္ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ လက္ေဆာင္ေပးရမယ္ဟု မူမူက ၾကိမ္း၀ါး၏။ သူရယ္ရင္း ထြက္လာခဲ႕သည္။
ဟိုဟိုသည္သည္ ေလွ်ာက္သြားေနရင္းက သူ႕ပခံုးေပၚ လက္တစ္ဖက္က်လာသည္။
`ခ်မ္းျငိမ္း´
လွည္႕ၾကည္႕ေတာ႕ သီဟကို ေတြ႕ရသည္။
`မင္း ၀င္သြားကတည္းက ငါေတြ႕တယ္၊ ငါ ေခၚမလို႕ပဲ။ အလွမ္းသိပ္ေ၀းေနလို႕´
`မင္းက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကို ဘာေၾကာင္႕လိုက္မလာတာလဲ။ မသြားဘူးလား´
သီဟက ခပ္မႈန္မႈန္ျပံဳးသည္။
`လာကြာ.. တစ္ဆိုင္ဆိုင္မွာ ထိုင္ရေအာင္´
သီဟက သူ႕လက္ကို တင္းတင္းဆုပ္လ်က္ ၾကံရည္ဆိုင္တစ္ဆုိင္ထဲသို႕ ေခၚသြား၏။ `ငါ မင္းကို ေအးေအးေဆးေဆး စကားေျပာခ်င္ေနတာၾကာျပီ။ မင္းကေတာ႕ ငါ႕ကို နားလည္မွာပါ´ ဟုလည္း ေျပာေသး၏။
သို႕ေသာ္ အတန္ၾကာသည္အထိ မည္သည္႕စကားမွ မေျပာေသးေခ်။ သီဟ စကားေျပာဖို႕ အားယူေနပံုမွာ ဓားအိမ္ထဲမွ ျဖည္းညင္းစြာ ထြက္လာသည္႕ ဓားတစ္လက္ႏွင္႕ တူလွသည္။
ပြဲေတာ္ညက လင္းျပာလွပေနဆဲ ျဖစ္၏။ တစ္ဖက္ မိုးေကာင္းကင္သို႕ ေမွ်ာ္ၾကည္႕လိုက္ေသာအခါ လေရာင္ေအာက္မွ တိမ္ခိုးေတြ ေမ်ာလြင္႕ေနတာကို ေတြ႕ရ၏။ ပြဲေတာ္၏ ေခါင္မိုးမွာ ႏွင္းေငြ႕ႏွင္႕ မီးခုိးေငြ႕ေတြ လူးလိမ္႕ေနသည္။
`ငါက ငယ္ငယ္ကတည္းက ဓားေတြကို သိပ္သေဘာက်တယ္။ ဓားတစ္လက္ရဲ႕ ဂုဏ္သိကၡာကိုလည္း ေလးစားတယ္´
ေျပာျပီး ဂ်ာကင္အိတ္ထဲမွ ဓားလွလွေလးတစ္လက္ကို ထုတ္ျပ၏။ (ဤပြဲေစ်းတန္းမွပင္ ၀ယ္လိုက္ဟန္ တူသည္) ျပီး.. အိတ္ထဲျပန္ထည္႕သည္။
`ငါ႕ကုိယ္ငါလည္း ဓားတစ္လက္လို ထက္ျမက္ေအာင္ ေသြးခဲ႕တယ္။ ငါ႕ဘ၀မွာ ၾကိဳးစားခဲ႕ရတာေတြ အမ်ားၾကီးပဲ။ ေစာင္႕စည္းထိန္းသိမ္းခဲ႕ရတာေတြလည္း အမ်ားၾကီးပဲ။ ငါၾကိဳးစားခဲ႕တာေတြဟာ အဆင္႕တစ္ခုတိုင္ေအာင္ ေအာင္ျမင္ခဲ႕ပါျပီ။ ငါ ေဘာလံုးသမား တစ္ေယာက္အျဖစ္ ေအာင္ျမင္ေနတာကို မင္းၾကားမယ္ေနာ္။ ငါ.. ဘယ္ေလာက္ ၾကိဳးစားခဲ႕ရတယ္ ဆိုတာကိုေတာ႕ မင္းသိခ်င္မွသိမယ္။ ငါက ရည္ရြယ္ခ်က္ သိပ္ၾကီးခဲ႕တယ္ သူငယ္ခ်င္း။ ေဘာလံုးေလ႕က်င္႕ခန္းေတြကို အျပင္းအထန္လုပ္ခဲ႕ရတယ္။ ဆရာေကာင္းေတြဆီ ခ်ဥ္းကပ္ရတယ္။ စာအုပ္ေတြ အမ်ားၾကီးဖတ္ရတယ္။ ဆိုက္ကိုက်င္႕စဥ္ေတြ၊ ေယာဂီက်င္႕စဥ္ေတြ အေလးအနက္ ေလ႕က်င္႕ရတယ္။ အစစ အရာရာ သတိထားျပီး အဲဒီလို ၾကိဳးစားခဲ႕လို႕ ဒီေလာက္အထိျဖစ္လာတာပါပဲ။ ဒါေပမဲ႕ ဒီၾကားထဲမွာ ငါ မထင္တာေတြလည္း ျဖစ္လာခဲ႕တယ္ သူငယ္ခ်င္းေရ..´
`အစကေတာ႕ ကိုယ္နဲ႕ ၀ါသနာတူ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ တြဲဲျပီး အားကစားေလာကထဲကို ရင္ေပါင္တန္း ၀င္ခဲ႕တာပဲ။ ငါ႕ေလာက္ ၾကိဳးစားမႈမရွိေတာ႕ သူတို႕က တျဖည္းျဖည္း ျပတ္က်န္ခဲ႕တယ္။ လူေတြက သူတို႕ထက္ ငါ႕ကို ပိုသိ၊ ပိုတန္ဖိုးထားျပီး ဆက္ဆံလာၾကတယ္။ ငါက ၾကိဳးစားမႈကို တစ္ထစ္မွ ေလွ်ာ႕မေပးရဲပဲ ဆက္တိုး၀င္ရင္း ျမင္႕သည္ထက္ ျမင္႕သြားတယ္။ သူတို႕ေတြက က်န္ရစ္ခဲ႕ၾကတယ္။ အဲဒီအခါ မေမွ်ာ္လင္႕ပဲ သူတို႕က ငါ႕ကို ၀ိုင္းပယ္လိုက္ၾကတယ္။´
`ငါ႕အေၾကာင္း မေကာင္းသတင္းေတြလည္း ေလွ်ာက္ေျပာၾကတယ္။ ငါ႕ကိုလည္း သူတို႕က ညႊန္ျပ သင္ၾကားေပးခဲ႕လို႕ အဲဒီ အဆင္႕အထိ ျဖစ္လာသေယာင္လည္း ေလွ်ာက္ေျပာၾကတယ္။ တျခားလူေတြက သူတို႕ေရွ႕မွာ ငါ႕ကို ခ်ီးက်ဴးမိေလေလ သူတို႕က ငါ႕ကို ရန္သူအျဖစ္ မနာလို စိတ္ၾကီးစြာနဲ႕ သတ္မွတ္လာေလေလ ျဖစ္ေနတယ္။ ငါလည္း သူတို႕ အေပၚမွာ ဘာတစ္ခုမွ မဟုတ္တာ မလုပ္ခဲ႕ဘူး။ သူမ်ားကို မေကာင္းၾကံဖို႕လည္း ငါ႕မွာ အခ်ိန္မရွိဘူး။ အဲဒိလို ေအာက္တန္းက်တဲ႕ လူတစ္ေယာက္အျဖစ္လည္း ငါ႕ကိုယ္ငါ ဘယ္ေတာ႕မွ တြန္းမပို႕ဘူး။ ဒါေပမဲ႕ ငါ အထီးက်န္ျဖစ္သြားတာကို ငါ အံ႕ၾသတယ္။´
`ေဘာလံုးကို ဗဟိုျပဳျပီး သူတို႕နဲ႕ ငါ တြဲခဲ႕စဥ္တုန္းမွာ သူတို႕ဟာ ငါ႕ရဲ႕ ေသေဖၚရွင္ဖက္ အေပါင္းအသင္းေတြ လုိ႕ပဲ ငါထင္ခဲ႕တယ္။ သူတို႕ကိုလည္း ငါသိပ္ခင္ခဲ႕တယ္။ အခု..ဒီလူအုပ္ထဲက ေဖာက္ျပီး ငါတစ္ေယာက္တည္း ေအာင္ျမင္သြားတဲ႕ အခ်ိန္မွာ သူတို႕က ငါ႕ကို ဘာအေၾကာင္းမွ မရွိပဲ ညီညီညြတ္ညြတ္ ၀ိုင္းပယ္လိုက္ၾကတယ္။ ငါ႕မွာ အေဖၚမရွိေတာ႕ဘူး။ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားတဲ႕ အားကစားသမား တစ္ေယာက္အေနနဲ႕ အခု ငါ႕ေဘးမွာ အေျခြအရံေတြ အမ်ားၾကီးပါ။ ဒါေပမဲ႕ လူေတြဟာလည္း ငါ႕မွာ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားမႈေတြ မရွိေတာ႕တာနဲ႕ တျပိဳင္နက္ ငါ႕ေဘးက ျပန္ထြက္ခြာသြားၾကမဲ႕ လူေတြဆိုတာ ငါသိတယ္။ ေသခ်ာတာက တစ္ခ်က္ပဲရွိတယ္။ ငါ အင္မတန္ျမတ္ႏိုးတဲ႕ သရဖူကို ရလိုက္တဲ႕ အခ်ိန္မွာပဲ ငါဟာ တစ္ေယာက္တည္း အထီးက်န္ျဖစ္သြားတယ္ဆိုတာပဲ။ ေလာကက နာၾကည္းစရာ ေကာင္းလွတယ္ သူငယ္ခ်င္းရာ´
ေဆြးျမည္႕နာက်င္ေသာ ေလသံျဖင္႕ ရွည္လ်ားစြာ ေျပာသြား၏။ ထို႕ေနာက္ ကိုယ္ကို ဆန္႕လိုက္ရင္း..
`ဒါေပမဲ႕ ရပါတယ္ေလ၊ ငါ႕နာမည္ သီဟပဲ။ သီဟဆိုတာ ျခေသၤ႕၊ တစ္ေကာင္တည္းေနတဲ႕ အမ်ိဳး။ ေကာက္က်စ္တဲ႕ ေျမေခြးေတြလို အုပ္ဖြဲ႕ထားစရာ မလိုဘူး။´ ဟု ထပ္ေျပာ၏။ မ်က္လံုးတို႕ အေရာင္၀င္းလာကာ ကိုယ္ဟန္အေနအထားမွာလည္း (ရန္သူကို တိုက္ခိုက္ရန္) လိပ္ထားရာမွ ေျဖဆင္းခ်လာေသာ ၾကာပြတ္တစ္ေခ်ာင္းႏွင္႕ တူလာျပန္သည္။
သူက ေခါင္းတစ္ခ်က္ညိတ္လိုက္ရင္း သီဟကို စကားေျပာမည္ ျပဳလိုက္၏။ ထုိစဥ္မွာပင္..
`ကိုသီဟ´
ဆိုင္ထဲသို႕ လူအခ်ိဳ႕ ၀င္လာသည္။ သီဟ၏ အာကစားပရိတ္သတ္မ်ား ျဖစ္၏။ ပြဲေတာ္သို႕ လာရင္း သီဟကို ေတြ႕၍ ၀မ္းသာအားရ ၀င္ႏႈတ္ဆက္ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ထို႕ေနာက္ လူတစ္ေယာက္ႏွင္႕ ေတြ႕ေပးရန္ဟု ဆိုကာ သီဟကို အတင္းဆြဲေခၚၾက၏။
`လိုက္သြား သီဟ၊ လုိက္သြားလိုက္ပါ။ ငါတို႕က ေနာက္မွပဲ ေအးေအးေဆးေဆး ထပ္ေတြ႕ၾကေသးတာေပါ႕။´
သီဟ ထိုလူအုပ္ႏွင္႕ ကန္႕လန္႕ကန္႕လန္႕ ပါသြားေလသည္။
`ဆံုဆည္းရာ´ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္သို႕ သူတစ္ေခါက္ျပန္ေရာက္သည္။ `၀င္း၀င္းႏြယ္တို႕ အခုပင္ ေစ်းတန္းထဲ ၀င္သြားၾကသည္´ ဟု မူမူက ဆီးေျပာသည္။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ အေတာ္ၾကာၾကာ စကားထိုင္ေျပာျပီးေနာက္ ပြဲေစ်းခင္းထဲသို႕ သူ တစ္ေခါက္ ထပ္ေလွ်ာက္လာခဲ႕သည္။
ဇာတ္ရံု၊ ရုပ္ရွင္ရုံမ်ားကို သူ ပိုစတာ ေလွ်ာက္ၾကည္႕ေနလိုက္သည္။ ဆပ္ကပ္ရံုတစ္ရံုေရွ႕ အေရာက္မွာ ဘာရယ္မဟုတ္ပဲ လက္မွတ္၀ယ္ကာ သူ အထဲ၀င္ခဲ႕သည္။ ဇာတ္ခံုေပၚမွာ ေဂ်ာ္ကီတစ္ေယာက္က ျမင္းလိမၼာႏွင္႕ ကစားျပေနေလသည္။
ထို႕ေနာက္ ေမ်ာက္လိမၼာ၊ ေျမြလိမၼာ၊ ဆင္လိမၼာတို႕လည္း တစ္ေကာင္ျပီးတစ္ေကာင္ ထြက္လာၾကသည္။ မ်က္လွည္႕၀ိဇၨာ၊ စက္ဘီး၀ိဇၨာ စသူတို႕ကလည္း အမ်ိဳးမ်ိဳးအဖံုဖံု ပညာစြမ္းျပ၏။ ပရိသတ္၏ လက္ခုပ္ၾသဘာသံ မ်ားကလည္း စည္ညံေန၏။ ထုိၾကားထဲမွပင္ ေမွာင္ေဖ်ာ႕ေသာ အလင္းေရာင္ေအာက္၀ယ္ သီဟကို သူေတြ႕လိုက္ရျခင္း ျဖစ္ေလသည္။
သီဟသည္ သူႏွင္႕ မနီးမေ၀း ထိုင္ခံုတစ္လံုးတြင္ ထိုင္ေန၏။ သီဟႏွင္႕သူ မည္သူက အရင္ေရာက္ခဲ႕သည္ကို သူမသိေခ်။ သီဟကလည္း တစ္ေယာက္တည္း ျဖစ္၏။ (စိတ္ညစ္ညစ္ႏွင္႕ ၀င္ၾကည္႕ပံုရသည္။) သီဟက သူ႕ကို ျမင္ပံုမရ။ ဇာတ္ခံုေပၚမွ ပဥၥလက္ျပကြက္မ်ားကို မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ကာ ၾကည္႕ေန၏။
ထို႕ေနာက္ `သည္းထိတ္ရင္ဖို ျပကြက္ကို ရႈစားရပါေတာ႕မယ္´ ဆိုေသာ ေၾကညာသံႏွင္႕အတူ ကန္႕လန္႕ကာ ခ်၏။ ပရိသတ္ေတြ လက္ခုပ္တေ၀ါေ၀ါ တီးၾက၏။ ကန္႕လန္႕ကာ ျပန္ဖြင္႕၏။ လက္ခုပ္သံက ပို၍ညံသြားသည္။
ဆံုလည္စက္၀ိုင္းၾကီးတစ္ခုတြင္ မိန္းမတစ္ဦးကို ၾကိဳးျဖင္႕ ကပ္ခ်ည္ထား၏။ ထိုမိန္းမ၏ ပတ္ပတ္လည္တြင္ အမွတ္လကၡဏာမ်ားကို ေနရာတက် ေရးထား၏။ သူ႕ေရွ႕ ခပ္လွမ္းလွမး္မွာ ေပါက္ဓားမ်ားကို လြယ္ထားေသာ လူတစ္ေယာက္ ပရိသတ္ကို ဦးညြတ္ အရိုအေသ ျပဳေန၏။ အသက္ႏွင္႕ ရင္းရေသာ ဓားျပကြက္ကုိ ျပေတာ႕မည္ျဖစ္၍ ပရိသတ္က လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ျဖစ္ေနေတာ႕သည္။ သူ႕နံေဘးမွ ပရိသတ္မ်ားက အသက္ရႈျမန္ရင္း ျပဴးေၾကာင္စြာ ၾကည္႕ေနၾကသည္။ မီးေရာင္ေအာက္မွ ဓားေရာင္က လင္းခနဲ ပ်ံထြက္သြား၏။ ပရိသတ္တစ္ဦးက `ဟာ´ ဟု ေအာ္လိုက္ခ်ိန္မွာပဲ ေပါက္ဓားက အမ်ိဳးသမီး၏ ဦးေခါင္းအထက္မွာ ကပ္လ်က္ စိုက္၀င္ေနျပီျဖစ္၏။ လက္ခုပ္သံမ်ား ဟိန္းညံသြားသည္။
ထို႕ေနာက္မွာေတာ႕ ဓားေရာင္က တ၀င္း၀င္းပ်ံသန္းေနေတာ႕၏။ လည္ပတ္ေနေသာ စက္၀ိုင္းၾကီး၏ အလယ္ဗဟိုမွာေတာ႕ အမ်ိဳးသမီးက ႏႈတ္ခမ္းကေလး တြန္႕ေကြးကာ ျပံဳးျမဲျပံဳးလ်က္။ သူမ၏ နံေဘးကပ္လ်က္ကေတာ႕ ခႏၶာကုိယ္ေကာက္ေၾကာင္းအတိုင္း ဓားေတြ တစ္လက္ျပီးတစ္လက္ စိုက္၀င္ေနသည္။ (ထိုအမ်ိဳးသမီး၏ အျပံဳးက ေအာင္ခုိင္တို႕၊ ေမာင္ေမာင္သန္းတို႕ မ်က္ႏွာေပၚမွ အျပံဳးႏွင္႕ အတူတူပဲျဖစ္၏။)
`--------------------´
သီဟ၏ မ်က္လံုးမ်ားမွာ အေရာင္တဖ်တ္ဖ်တ္လက္ ေနသည္။ သီဟ၏ မ်က္ႏွာသည္ သိမ္ေမြ႕စြာ မာေၾကာေန၏။ သီဟကို လွမ္းၾကည္႕မိရင္း သူ႕ရင္ထဲမွာ အလိုအေလ်ာက္ နားလည္လိုက္၏။ ပစ္မွတ္ဗဟိုကို အခါခါ လြဲေခ်ာ္ေနေသာ `ဓား´ အတြက္ သီဟ ရွက္ေနျခင္းျဖစ္၏။ တစ္ဆက္တည္းမွာ ထပ္၍နားလည္လိုက္သည္က ဓားတစ္လက္၏ ဂုဏ္သိကၡာကို သီဟ တစ္စံုတစ္ရာႏွင္႕ ကာကြယ္ေတာ႕မည္။
`------------------------------
`------------------------------
သီဟ၏ မ်က္လံုးတို႕က ပစ္မွတ္ဗဟိုမွ အမ်ိဳးသမီးကို မမွိတ္မသုန္ စိုက္ၾကည္႕ေန၏။ ထို႕ေနာက္ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားကို လွ်ာျဖင္႕သိမ္းလ်က္ကာ လက္က ဂ်ာကင္အိတ္ထဲသို႕ ေရာက္သြားသည္။
`-----------------------------´
သူ ထုိင္ရာမွ ထလိုက္၏။ ေမွာင္၀ါး၀ါး အလင္းထဲမွာပင္ သီဟရွိရာသို႕ သူေလွ်ာက္ခဲ႕သည္။ သီဟအနီးသို႕ ေရာက္လုေရာက္ခင္မွာပင္ သီဟလက္ထဲမွ ထက္ျမက္ေသာ ဓားသြားကို သူျမင္လိုက္ရ၏။
`သီဟ...´
ၾကားဟန္မတူ၊ မ်က္လံုးမ်ားက သံမဏိလို တင္းမာလ်က္ လက္ကို ေျမွာက္တင္လိုက္သည္။ ထိုအခိုက္မွာပင္ ရံုထဲမွာ လွ်ပ္စစ္မီးျပတ္ေတာက္သြားသည္။ ေမွာင္မည္းသြားသည္။
သို႕ေသာ္ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုပင္ မီးျပန္လင္းလာ၏။ ပစ္မွတ္ေပၚမွ အမ်ိဳးသမီးမွာ ျပံဳးလ်က္၊ ဓားမ်ားက သူ႕အပါးမွာ တေဒါက္ေဒါက္စိုက္လ်က္၊ ဓားသမားက ဦးညြတ္ႏႈတ္ဆက္လုိက္တိုင္းမွာ ပရိသတ္က လက္ခုပ္တီး ၾသဘာေပးလ်က္။
(---------------------------------------------------)
ညဥ္႕ေလက ေအးေအးလြင္လြင္ ျဖတ္စီးေနသည္။
သန္႕စင္ေသာ ရနံ႕တစ္မ်ိဳးကို ရႈရႈိက္လုိက္ရသလို ရွိ၏။ မည္သို႕ပင္ျဖစ္ေစ ႏွစ္ေယာက္လံုး စိမ္႕ေအးသြားသည္ကေတာ႕ အမွန္ပင္ျဖစ္သည္။ ယခုအခါ သူႏွင္႕ သီဟတို႕သည္ ပြဲေတာ္၏ လူသူရွင္းေသာ တစ္ေနရာကို ေရာက္ေနၾကျပီျဖစ္သည္။
စံုညီေနျပီျဖစ္ေသာ မိုးေပၚမွ ၾကယ္တာရာမ်ားကို တစ္ခ်က္ေမာ႕ၾကည္႕ကာ သီဟကို သူစကားဆိုျဖစ္၏။
`ေလာကမွာ လူျပိန္းေတြပဲမ်ားတယ္ သီဟရဲ႕။ အဲဒီစကားရွင္းပါတယ္။ မင္းလက္ခံတယ္မို႕လား´
သီဟက ေခါင္းညိတ္ျပသည္။
`ေလာကနီတိေတာင္ ညြန္းတယ္မို႕လား၊ ရဲရင္႕သူကို သင္းခြဲျပီး အႏုိင္ယူရမယ္တဲ႕။ မင္းရဲ႕အေဖၚေတြဟာ သူတို႕ထက္ အမ်ားၾကီးသာေနတဲ႕ မင္းကို မနာလိုျဖစ္တဲ႕အခါ ဒီနည္းကို သံုးလိုက္ၾကတာပဲ´
သီဟ၏ မ်က္ႏွာေပၚမွာ အရိပ္အမ်ိဳးမ်ိဳးျဖတ္ေျပးေနသည္။ မ်က္လံုးအစံုကလည္း ေမွ်ာ္လင္႕ခ်က္ျဖင္႕ အေရာင္ျဖာလက္လာသည္။
`ဒါေပမဲ႕ ဒီအေပၚမွာ မင္း လြန္လြန္ကဲကဲ ခံစားစရာမလိုဘူး။ ဘာျဖစ္လို႕လဲဆိုေတာ႕ ဒါဟာ လူ႕သဘာ၀မို႕လို႕ပဲ။ မင္းေနရာမွာ တျခားလူဆိုရင္လည္း မင္းလို အလုပ္ခံရမွာပဲ။ သူတို႕ေနရာမွာ တျခားသူေတြဆိုရင္ သူတို႕လုပ္သလို လုပ္ၾကမွာပဲ။ မင္းမွ.. သူတို႕မွရယ္ မဟုတ္ပါဘူး။ အုပ္စုတစ္ခုထဲမွာ တစ္ေယာက္က က်န္သူ အားလံုးထက္ ျမင္႕မားသာလြန္ေနရင္ က်န္တဲ႕သူေတြက သူ႕ကို မနာလိုျဖစ္ျပီး ေစာ္ကားတိုက္ခုိက္လာမွာပဲ။ လူ႕ေလာကနဲ႕ လူေတြဆိုတာ ဒီလုိပါပဲ သူငယ္ခ်င္းရယ္။ ပုထုဇဥ္ လက္မွတ္ရထားတဲ႕ သဘာ၀က်က် အရူးေတြဆီမွာ ဒီအတိုင္းျဖစ္ေနမွာပဲ´
`လူ႕သဘာ၀ေတြကို မင္းနားလည္မႈထားေပးလိုက္ပါ။ လူေတြမွာ ကိုယ္ျဖစ္ေစခ်င္တာေတြ ျဖစ္ရင္လည္း ျဖစ္လာမယ္၊ ျဖစ္ခ်င္မွလည္း ျဖစ္လာလိမ္႕မယ္။ လူ႕သဘာ၀ဆိုတဲ႕ ၀ကၤပါထဲမွာ သူတို႕ လွည္႕လည္ေနတာပဲ။ ကိုယ္႕ကိုယ္ကိုမို႕လို႕ ေထာက္ခံေနတာလည္း မဟုတ္ဘူး။ ဆန္႕က်င္ေနတာလည္း မဟုတ္ဘူး။ သူတို႕ လမ္းေၾကာင္း အတိုင္းသူတို႕ ေလွ်ာက္ေနရင္း ကိုယ္႕ကို ခလုတ္တိုက္ေနၾကတာပါ။ အဲဒီသဘာ၀ကို နားလည္ထားမယ္ဆိုရင္ ေလာကဟာ မင္းအတြက္ တစ္၀က္ေပါ႕ပါးသြားပါလိမ္႕မယ္´
`တကယ္ေတာ႕ ဒီေလာကဟာ တို႕ အခု၀င္ၾကည္႕ခဲ႕တဲ႕ ဆပ္ကပ္ကေလးထက္ အမ်ားၾကီးေပြလီတဲ႕ ဆပ္ကပ္ၾကီးပဲ။ ဆပ္ကပ္ပညသည္ေတြ၊ ဆပ္ကပ္ကို သေဘာက်လို႕ လက္ဖ၀ါးခ်င္း ပါးရိုက္ျပီး ၾသဘာေပးတတ္သူေတြဟာ တုိ႕ပါတ္၀န္းက်င္မွာ ေရမရေလာက္ေအာင္ မ်ားလွပါတယ္။ ေလ႕လာသူတစ္ေယာက္လို ၾကည္႕ေနပါ သူငယ္ခ်င္း။ အဲဒီထဲမွာ ပါ၀င္မခံစားပါနဲ႕။ ေလာကမွာ သားရဲဘုရင္ဆိုတဲ႕ ျခေသၤ႕ေတြက ျမက္မစားသလို လွည္႕ျဖားေကာက္က်စ္တတ္တဲ႕ ေျမေခြးကလည္း ျမက္မစားဘူး။ အဲဒါကိုေတာ႕ အထူးသတိထားပါကြာ။ ကဲ.. ငါတို႕ သြားၾကရေအာင္´
ႏွစ္ဦးသား ပြဲေတာ္၏လမ္းမ်ားအတိုင္း ေလွ်ာက္လာခဲ႕ၾက၏။ မည္သူကမွ စကားဆက္မဆိုျဖစ္ပဲ တိတ္ဆိတ္စြာပင္ ရွိပါသည္။ မူမူတို႕ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္အနီးသို႕ ေရာက္ေသာအခါ သူက..
`ငါ ျပန္ေတာ႕မယ္ သီဟ၊ ငါမလိုက္ေတာ႕ဘူး´
သီဟက သူ႕လက္ကို တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ရင္း..
`သူငယ္ခ်င္း..´
ဘာမွ ဆက္မေျပာႏိုင္ပဲ အçေနေသး၏။ ျပီးမွ...
`ငါ႕ဘ၀မွာေတာ႕ မင္းကို ဘယ္ေတာ႕မွ ေမ႕ေတာ႕မွာ မဟုတ္ဘူး။ မင္းကို ေက်းဇူးတင္တယ္လို႕ ငါမေျပာရက္ဘူး။ ဘာျဖစ္လို႕လဲဆိုေတာ႕ အဲဒီအဆင္႕ထက္ အမ်ားၾကီးျမင္႕ျပီး မင္း ငါ႕အေပၚ ေကာင္းခဲ႕၊ အက်ိဳးျပဳခဲ႕လို႕ပဲ။ ငါမင္းနဲ႕ ေနာက္တစ္ခါ ေအးေေအးေဆးေဆး ေတြ႕ခ်င္ပါေသးတယ္။ ေနဦး.. မင္း..ဒီမွာ ခဏေနဦးကြာ။ ခဏေလး..´
ေျပာျပီး သီဟ လွစ္ခနဲ ေျပးထြက္သြားသည္။ သူ တစ္ေယာက္တည္း ဂ်ာကင္အိတ္ထဲ လက္ႏႈိက္ျပီး ေအးျမေသာေလကို ရႈသြင္းေနလိုက္သည္။ ဆိုင္းသံ၊ ဗံုသံ၊ ေၾကးေနာင္သံမ်ားက ေလစီးေၾကာင္းထဲမွာ ျငိမ္႕ေညာင္းလွပစြာ ေမ်ာေရြ႕ေနသည္။ သူ႕တစ္ကိုယ္လံုးကို ေလွ်ာ႕ခ်ထားလိုက္မိ၏။ သူ လန္းဆန္းလ်က္ ရွိေနေလသည္။
သူ႕ေနာက္မွ ေျခသံၾကားလိုက္ရ၏။
`ခ်မ္းျငိမး္´
လွည္႕ၾကည္႕လို္က္ေသာအခါ လွပေသာ မ်က္လံုး၀ိုင္းကေလးမ်ားကို ေတြ႕ရေလသည္။
`ေၾသာ္.. ၀င္း၀င္းႏြယ္´
တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ အၾကာၾကီးစိုက္ၾကည္႕ေနျပီးမွ ျပိဳင္တူ ရယ္လိုက္မိၾက၏။
၀င္း၀င္းႏြယ္က သူ႕ကိုေျပာသည္။
`ငါက ဒီညေတာ႕ နင္နဲ႕ မဆံုျဖစ္ေတာ႕ဘူး ေအာက္ေမ႕ေနတာ။ အခုမွ သီဟက နင္႕ကို ခ်မး္ျငိမ္းေစာင္႕ေနတယ္၊ သြားလုိက္ဦး..ဆိုလို႕´
`သူက တျခား ဘာေျပာသြားေသးလဲ´
`နင္႕ကို ဒီဓားေပးလိုက္တယ္´
သီဟ၏ ဓားကေလးကို ၀င္း၀င္းႏြယ္က ကမ္းေပး၏။ လွမ္းယူရင္း သူ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္မိေသးသည္။ (ဘာရည္ရြယ္ခ်က္ႏွင္႕ ေပးသြားမွန္း သူမသိေခ်။)
၀င္း၀င္းႏြယ္က ျပံဳးစူစူျဖင္႕ သူ႕ကိုျပန္ေျပာသည္။
`ငါ နင္႕ကို သတိရေနတာဟ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေတြ႕တိုင္း ငါ..နင္႕ကို ေမးေနတာ..´
သူက မိုးေပၚကို ေမာ႕ၾကည္႕မိ၏။
`မိုးလင္းခါနီးမွ ၾကယ္ေတြက ပိုေတာက္လာသလိုပဲ´
`ဟာ.. နင္ကလည္း ငါေျပာတာက တျခား၊ နင္ေျပာတာက တျခား..´
ေျပာျပီး ၀င္း၀င္းႏြယ္က ရယ္၏။ သူက ဓားကေလးကို လက္ထဲမွာ ခပ္ဆဆကိုင္ရင္း..
`ေနဦး နင္႕ကို ငါေမးဦးမယ္..´
`ဘာေမးမလို႕လဲ´
သူကျပံဳးလိုက္ျပီး..
`ဓားတစ္လက္ကို အုပ္ခ်ဳပ္တဲ႕ အရာဟာ ဓားအိမ္ျဖစ္သင္႕သလား။ ဓားကိုင္တဲ႕လက္ ျဖစ္သင္႕သလား´
`အယ္..´
မ်က္လံုး၀ုိင္းကေလးမ်ား ပို၀ိုင္းသြား၏။ သူက ဓားကေလးကို ဓားအိမ္ထဲမွ ဆြဲထုတ္လိုက္၏။ ဓားသြားကို အေပၚသို႕ပင္႕လွန္ျပီး မ်က္စိေရွ႕မွ လက္ဆန္႕တန္းကာ သူ စိုက္ၾကည္႕ေနလိုက္သည္။
လက္တစ္ကမ္းမွာ ျမင္ရသည္႕ဓားသြားက ထက္ျမ ပါးလႊာေန၏။ ပတ္၀န္းက်င္က ႏွင္းေတြ မႈန္မႈန္က်ေနသည္။ ေကာင္းကင္ေပၚမွာ လေရာင္လင္းႏြဲ႕၏။ ဓားသြား၏ အလ်ားအတိုင္းလုိက္၍ ေပ်ာ႕ေပ်ာင္းစြာ သူစိုက္ၾကည္႕၏။
ေလာကၾကီး၏ အနိဌာရံု၊ ဣဌာရံု၊ အတိတ္၊ နိမိတ္၊ အရိပ္၊ အေယာင္မ်ားက ထက္ျမေသာ ဓားသြားေပၚတြင္ ခုန္ပ်ံ၍ ကြၽမ္းဘားကစားျပေနသည္ကို ေတြ႕ေနရေလသည္။
တာရာမင္းေ၀
ေအာက္တိုဘာ၊ ၁၉၉၅
ခ်ယ္ရီမဂၢဇင္း။
မမယ္လိုဒီမွ စာ႐ိုက္၍ေပးပို႔ပါသည္။
ဆရာတာရာ မင္းေ၀အမွတ္တရ ဘေလာက္ အတြက္ ေရးမယ္ဆိုၿပီး ျပန္ကူး ထည့္လိုက္မိတဲ့ စာေလး တစ္ပုဒ္ပါ။ တိုေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ အလြန္ႀကိဳက္မိတဲ့ အရာေတြပါတယ္။ ဘာဘဲ ျဖစ္ျဖစ္ အမွတ္တရ ေရးျဖစ္ေအာင္တိုက္တြန္းေပး တဲ့ ကိုၿဖိဳး ကို ေက်းဇူးပါ။ လူေတြရဲ႕ မိုက္မဲ မႈ႕၊ အတၱ ႀကီးမႈ႕၊ အထင္ႀကီးလို မႈ႕ ၊ သူတပါးကို ကဲ့ယဲ့ လိုမႈ႕ ၊ အေကာင္းျမင္ မေကာင္းျမင္ စတဲ့ လူ႕ သေဘာ ေတြ ကၽြန္ေတာ္ခံစားမိတယ္။
မိုးေရစက္မ်ား၏ သုညအတၲအင္အား
မိုးခါးႀကီးရြာသြားၿပီဆိုေတာ့ ဇနပုဒ္ငယ္ေလးတစ္ခုဆီသို႕သူေရာက္လာခဲ့သည္။ ရည္ရြက္ခ်က္မရိွဘဲ ေရာက္လာခဲ့ျခင္းျဖစ္၏။ ယခင္ဤရြာေလး ရိွေၾကာင္းပင္မသိ။ ဤရြာကေလးတြင္ေနထိုင္ ၾကေသာ လူမ်ိဴးစု သံုးခုအေၾကာင္းကိုလည္း ၾကားပင္မၾကားဖူးခဲ့ေပ။
ဤရြာကေလး၌ မိုးခါးႀကီးရြာသြားၿပီး ေသာက္သံုးမိသူမ်ားရူးသြားေၾကာင္း၊ မေသာက္ဘဲ ေနသူမ်ားက လည္း ေက်ာက္ရုပ္ျဖစ္က်န္ခဲ့ေၾကာင္း သတင္းႏွင့္အတူ ဤရြာမွလူမ်ား၏ ေရွးေဟာင္းသခ်ၤာ နည္း စနစ္မ်ားကို သူသိခဲ့ရျခင္း ျဖစ္သည္။
မိုးခါးႀကီး ရြာျခင္း၊ ရူးသြပ္ျခင္း ၊ေက်ာက္ရုပ္ျဖစ္ျခင္း၊ စသည့္ သတင္းမ်ားထက္ ေရွးေဟာင္း သခ်ၤာ နည္းဆိုင္ရာသတင္းက သူ႕ကို ပိုမိုဆြဲေဆာင္ႏိုင္ခဲ့သည္။ ေလ့လာ ဆည္းပူးခ်င္ စိတ္မ်ားတဖြားဖြား ေပၚေပါက္လာၿပီးေနာက္ သူဤ ရြာသို႕ ေရာက္လာခဲ့ရျခင္းျဖစ္ေလသည္။
မိုးခါးေရ ေသာက္ထားၿပီးသူ ေတြဟာ အသ္စိတ္ မရိွၾကေတာ့။ သူတို႕ ေျပာႏိုင္တာ တခ်က္ဘဲ က်န္ရစ္ ခဲ့သည္။ ထိုအခ်က္ကေတာ့ သူတို႕ ေသာက္ခဲ့သည့္ မိုးခါးေရခြက္အေရအတြက္ ကို ေျပာျပ ႏိုင္ျခင္း ျဖစ္၏။
မိုးခါးေရက အေတာ္ဆြဲေဆာင္မႈရိွပံုပဲ
ထိုသို႕ ပင္သူမွတ္ခ်က္ ခ်မိ၏။ မေသာက္ရ မေနႏိုင္ေအာင္ႏွင့္ ေသာက္မိသူကိုလဲ ထပ္ထပ္ေသာက္ ခ်င္ေနစိတ္ရိွေအာင္ ဆြဲေဆာင္ဖမ္းစားႏိုင္ခဲ့ပံု ရသည္။ အခ်ိဳ႕လူမ်ားေသာက္ခဲ့ သည့္ မိုးခါးေရခြက္ အေရ အတြက္က အေတာ္မ်ားေလ၏။
ထိုခြက္အေရ အတြက္မ်ားကို သူတို႕၏ေရွးေဟာင္း သခ်ၤာ ညႊန္ျပခ်က္ နည္းမ်ားအတိုင္းညႊန္ျပ သြား ၾက၏။ ထိုညႊန္ျပခ်က္နည္းမ်ားကို သူစိတ္၀င္တစားေလ့လာ မိေလသည္။
အစုသံုးစုခြဲ ၿပီးသူေလ့ လာလိုက္ရ၏။
ပထမ အစုမွ လူအမ်ားသည္ဓားမ်ား ေ၀ွ႕ရမ္းၿပီး ပါးစပ္ မွလည္း ေရ- - -ေရ - - -ဟု ညည္းတြားေန ၾက၏။ သူတို႕ ေသာက္ခဲ့ေသာ တစ္ဦးစီ၏ ခြက္အေရအတြက္မ်ားကို သစ္ပင္မ်ားေပၚမွာ သူဖတ္ခဲ့ ရ သည္။ ပင္စည္ေပၚမွာ ဓါးႏွင့္ အထစ္ကေလးမ်ား ထစ္ၿပီး ခြက္အေရ အတြက္ကို ေရးမွတ္ၾက သူမ်ား ျဖစ္သည္။ ဓါးထစ္တ ထစ္လွ်င္ တခြက္ျဖစ္သည္။
ဒုတိယ အစုမွလူအမ်ားကေတာ့ လက္ထဲမွ ႀကိဳးမ်ားကို ဆြဲခ်ည္ ဆန္႕ခ်ည္ လုပ္ရင္း တဟင္းဟင္း ေအာ္ေနၾက ၏။ သူတို႕ ေသာက္ခဲ့သည့္ ခြက္ အေရ အတြက္ကို သူတို႕လက္ထဲမွ ႀကိဳးမ်ားမွ တဆင့္ သိ ရ၏။ သူတို႕ က ႀကိဳးကို အထံုးကေလးထုံးရင္း မွတ္သားသြားၾက ျခင္းျဖစ္၏။
ကြစ္ပူ (ွ်ကငစက) ပံုစံပါလား
သူ... အလြန္ သေဘာက်သြား၏။ ထိုသို႕ႀကိဳးအထံုးျဖင့္ ေရတြက္မႈသေဘာတရားကို ေတာင္အေမ ရိကတိုက္မွ အင္ကာ လူမ်ိဳးမ်ား လည္းသံုးစြဲဖူး၏။
ေလ့လာရ အခက္ခဲဆံုးျဖစ္ခဲ့သည္မွာ တတိယ အုပ္စုျဖစ္သည္။
တတိယ အုပ္စုမွလူမ်ားသည္ လမ္းမေပၚမွာ ကခုန္ေနၾက၏။ ဘာစကားကိုမွ မေျပာၾက။ သို႕ေသာ္ သူတို႕၏ မ်က္လံုးမ်ားထဲမွ မြတ္သိပ္မႈကို ေတြ႕ေနရသည္။
အားပါးပါး....မလြယ္ပါလား
သူတို႕၏ ကခုန္မႈမွာ သူတို႕ေသာက္ခဲ့သည့္ ခြက္အေရ အတြက္ကိုညႊန္ျပေနျခင္းျဖစ္သည္။ ခႏၶာကိုယ္ အစိတ္အပိုင္းမ်ားကို ကိန္းဂဏာန္းမ်ား အျဖစ္ သေကၤတျပဳကာ ေဖာ္ျပ ေနၾကျခင္းျဖစ္၏။
အဓိပၸါယ္ဖတ္ရန္ အေတာ္ ခက္ခဲေလသည္။ ဤကဲ့သို႕ ေသာ ေရတြက္မႈပံု စံကို နယူးဂီနီ လူမ်ိဳးမ်ား လည္း သံုးစြဲ ၾက၏။ သူ..ႀကိဳးစားပမ္းစား ေလ့လာယူရေလသည္။ ေက်နပ္အားရ မႈလည္းရိွခဲ့၏ ။
ေလ့လာမႈႈမ်ားၿပီးဆံုးၿပီဟု ယူဆေသာ အခ်ိန္က်မွ....
အင္း. .ေက်ာက္ျဖစ္တဲ့လူကို သြားၾကည့္ရဦးမယ္။
မိုးခါးေရမေသာက္ဘဲ ေတာင့္ခံေနသျဖင့္ ေက်ာက္ျဖစ္သြားသူမွာ တေယာက္တည္း ျဖစ္၏။ (က်န္လူ မ်ားအားလံုးမွာ မိုးခါးေရ ေသာက္ၿပီးရူး သြားၾက၏။)
ထိုလူသည္ သို႕မဟုတ္ ေက်ာက္ရုပ္သည္ အေ၀းသို႕ လွမ္းၾကည့္ေန၏။ ေက်ာက္ျဖစ္ေနေသာ မ်က္လံုး မ်ားကေတာ့ ဘာကိုမွျမင္ပံုမေပၚ။ ထိုေက်ာက္ရုပ္ကိုလွည့္ပတ္ၾကည့္ ရႈရင္းသူ. .သက္ျပင္းခ်မိ၏။
ျဖစ္မွ- -ျဖစ္ရေလ
ထိုလူအတြက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရင္း သူ႕စိတ္ထဲမွာလဲစိမ့္ၿပီးေၾကာက္လာ မိ၏။
အင္း.. အခုျပန္တာဘဲ ေကာင္းပါတယ္..
ထိုအခိုက္မွာပင္...
ရုတ္ခ်ည္းဆိုသလို ေကာင္းကင္သည္ ညိဳမႈိင္းသြား၏။
ေ၀မႈန္ေသာ္လဲ ၾကမ္းတမ္းသည့္ေလတို႕က ေအးရွစြာ က်ဆင္းလာသည္။ တစ္စံုတစ္ခုေသာ ရနံ႕ကို ရႈဳ ရႈက္လိုက္ရၿပီး . . .
ဟင္...မိုးခါးႀကီး ထပ္ရြာေတာ့မယ္
ရင္ထဲမွာ ပူေလာင္ၿပီး ကမၼာပ်က္ သြားသလို ခံစားလိုက္ရသည္။
ေလထဲမွာမိုး၏ အေငြ႕ အသက္တို႕ ပါလာသည္။ သူ႕အေပၚက်လာေသာ မိုးစက္မိုးမႈန္ ပ်ပ်ကေလး မ်ားကို လက္ႏွင့္ ေ၀ွ႕ယမ္းကာကြယ္ ေနမိ၏။
ဂ်ိမ္း....ဂ်ဳန္း
မိုးၿခိမ္းသံ ႀကီးက ေျခာက္ျခား ဖြယ္ရာ ေပၚထြက္လာသည္။ သဲႀကီးမဲႀကီးရြာေတာ့ မည္မွာေသခ်ာ၏။
သူ ေယာက္ယက္ခက္ ေျပးလႊားေနမိသည္။ ဤမိုးကို ကာကြယ္၍ရေတာ့မည္ မဟုတ္ေၾကာင္းကို လည္း သိလိုက္ရသည္။
လူမ်ားကို ဒုကၡဆိုး အမ်ိဳးမ်ိဳးေပးခဲ့ေသာ မိုးခါးကို သူပက္ပက္စက္စက္ ဆဲဆိုရင္း လမ္းေပၚမွာ ခုန္ ေပါက္ေနမိ၏။
ၿပီး ... လိုအပ္ခ်က္တစ္ခုကို သတိရၿပီး . .ေဘးဘီ၀ဲယာဆီေလွ်ာက္ၾကည့္ မိသည္။
ဓါးတစ္လက္ကို ေတြ႕သည္။ ေကာက္ယူၿပီး သစ္ပင္ဆီသို႕ ေျပးသြားကာ ပင္စည္မွာအထစ္လုပ္ၾကည့္၏
ခုတ္ၾကည့္ျခင္း ျဖစ္သည္။ သို႕ ေသာ္ဘာ တစ္ခုမွ ထင္ မက်န္၊ ေဆြးေျမ႕ေနၿပီျဖစ္ေသာ ဓားႀကီးက ႀကိဳး သြား၏။
ေတာက္ . . .
လမ္းမေပၚမွာ ႀကိဳးတေခ်ာင္းကိုေတြ၍ ကုနး္ေကာက္ရေသးသည္။ ႀကိဳးကို အထံုးေလးမ်ားရစ္ ခ်ည္ ၾကည့္ ၏။ မရေခ်။ ထို ႀကိဳးထံုးနည္းကို သူမထံုးတတ္၊ ပံုစံုမ်ိဳးစံုႏွင့္ ကမန္းကတန္း ခ်ည္ၾကည့္ ေနၿပီး မရလြန္းသည့္ အဆံုးမွာ ထိုႀကိဳးကို ေဒါသ တႀကီး လႊင့္ပစ္လိုက္၏။
ေနာက္ဆံုး အေနႏွင့္ ကိုယ္အဂၤါ အစိတ္ အပိုင္းႏွင့္ ေဖာ္ျပႏိုင္ရန္ သူႀကိဳးစားရသည္။ မိုးစက္ေတြ က လည္းခပ္ပါးပါး က်ေရာက္ေနၿပီ ျဖစ္၏။
သို႕ ေသာ္လည္း ဒူးေျမာက္ လက္ေျမာက္ လုပ္ေနရျခင္းသည္ သူ႕ အတြက္ အဆင္မေျပလွေခ်။ ကိုယ္ အဂၤါ အစိတ္အပိုင္းမ်ားမွ တဆင့္ ကိန္း ဂဏာန္းကို ေဖာ္ျပေနသလို မျဖစ္ဘဲ ဓါတ္လိုက္ေနသလို ၊ ဘရိတ္ဒန္႕ ကေနသလို လို ျဖစ္ေနသည္။
ဒုကၡပဲ
ထိုသို႕ ဆိုရင္ေတာ့ တနည္းဘဲ က်န္ေတာ့သည္။ ေက်ာက္ရုပ္ရိွရာကို သူအေျပးသြားလိုက္၏။
မိုးခါးေရကို သူမေသာက္ဘဲ ေက်ာက္ရုပ္ အျဖစ္ခံေတာ့မည္။
ေက်ာက္ရုပ္၏ နေဘးမွာ သူ၀င္ရပ္သည္။ ရပ္ရပ္ ျခင္းမွာေတာ့ လက္ႏွစ္ဘက္ တြဲေလာင္းခ်ၿပီး ေတာင့္ ေတာင့္ ႀကီးရပ္ေနလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ထို႕ေနာက္မွာမူ ေနာင္လာေနာက္သားေတြ အျမင္မွာ သူ႕ ေက်ာက္ရုပ္လွပရန္ လိုအပ္ေၾကာင္း ကိုသတိရသည္။
ထိုသို႕ျဖင့္ တေစာင္းျပင္ရပ္သည္။ ခါးမွာ လက္ေထာက္ရပ္၏၊ ဆံပင္ကို ပင့္တင္ ရေသးသည္။ ဓါတ္ ပံုဆရ ေရွ႔မွာ အိုက္တင္ေပးသည့္ႏွယ္ သူ႕ကိုယ္ဟန္ကို အမ်ိဳးမ်ိဳး ျပဳုပင္ေနရ၏။
သိပ္ အခ်ိဳးမေျပသလို ခံစားမိ၏။ မိုးႀကီးကရြာ လာၿပီ။ ထိုအခါက်မွ ပန္းပုရုပ္တစ္ခု ၏ကိုယ္ ဟန္ကို သတိရၿပီး သူထိုင္ခ်လိုက္သည္။
ကမၻာေက်ာ္ ပန္းပုဆရာႀကီး ၾသဂတ္ရိုဒင္၏ အေတြးအေခၚ သမား ( ႊ့ငညုနမ ) အမည္ရိွ ပန္းပု၏ ကိုယ္ဟန္အတိုင္း သူထိုင္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ ဒႆန တစ္ခုခုကို အေလးအနက္ စဥ္းစားေတြးေခၚေနဟန္ . .
မိုးႀကီးက တေ၀ါေ၀ါ ရြာခ်လာ၏။
အား . .ေအးလိုက္တာ
ခိုက္ခိုက္တုန္ေအာင္ ခ်မ္းေအးေနေသာ္လည္း ဤကိုယ္ဟန္ အေနအထားကိုမပ်က္ေအာင္ သူထိုင္ေန ခဲ့၏။
တစ္ကိုယ္လံုးလဲ စိမ့္စက္ ရႊဲစိုေနၿပီ။ ထိုင္ရတာလဲ ပင္ပန္းလွၿပီ၊ မိုးႀကီးရြာတာလဲ ၾကာၿပီ။ ေနာက္ဆံုး ဆဲခ်ိန္က်မွ ဤမိုးသည္ မိုးခါးမဟုတ္ ရိုးရိုး မိုးျဖစ္မွန္း သူသိရ၏။
....
ဘာေျပာရမွန္းပင္မသိ။ အူေၾကာင္ေၾကာင္ျဖင့္ သူျပန္ထလိုက္ရသည္။ ထြက္ခြာရန္ ျပင္ခ်ိန္ေရာက္မွ သူ႕ ကို စိုက္ၾကည့္ေနေသာ မ်က္လံုးအစံုမ်ားကို ျမင္လိုက္ရသည္။
ဟင္
ကိုယ့္ အပူႏွင့္ ကိုယ္ ျပာေလာင္ခတ္ေနခဲ့၍ ထိုလူမ်ားကို သူသတိမထားမိခဲ့။ ( ဘယ္အခ်ိန္ထဲက ေရာက္ေနၾကမွန္းမသိ)
သူ႕လိုဘဲ လာေရာက္ေလ့လာ သူမ်ားျဖစ္ပံုရသည္။ သူ႕ကို ၾကည့္ေနၾကရင္းတေယာက္ ကေျပာ၏။
အရူးေတြထဲ ဒီအရူးအဆိုးဆံုးဘဲေနာ္
ေအးေလ . . . မိုးခါးေရေတြ သူဘယ္ႏွစ္ခြက္ေလာက္ ေသာက္ပစ္လိုက္လဲမွ မသိတာ။ အမ်ားတံုးေသာက္ ၿပီး အရူးဆံုး ျဖစ္သြားတာေနမွာေပါ့။. . .ကြၽတ္. .ကြၽတ္. .ျဖစ္မွ ျဖစ္ရေလ
သူတို႕အားလံုးက သူ႕ ကို စိတ္မေကာင္းစြာ ၀ိုင္းၾကည့္ေနၾကေလသည္။
တာရာမင္းေ၀ အမွတ္တရ( ေနရဲ႕ အကၤ်ီ စာအုပ္မွ)
ေပးပို႕သူ - ဘလာေဂါက္
စကားေျပာမည့္ဟန္ျပဳၿပီးမွ မေျပာေသးဘဲ သူ႔လက္ထဲမွ ၀ီစကီခြက္ကို မွ်င္း၍ေသာက္၏။
ထိုေနာက္မွ ခြက္ကို စားပြဲေပၚသို႔ အသံမျမည္ေအာင္ ျပန္ခ်ကာ ဤရက္ပိုင္းမ်ားအတြင္း၀ယ္ သူ မၾကာမၾကာ ေျပာေနက်ျဖစ္ေသာ (ယခင္က ေျပာေလ့ေျပာထ လံုး၀မရွိေသာ) စကားတစ္ခြန္းကို ဆို၏။
လူဟာ လွလွပပ ေသတတ္ဖို႔ လိုတယ္ဗ်။ Beauty in death ဆိုတဲ့ စကားေလးကို ခင္ဗ်ားၾကားဖူးတယ္မို႔လား။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ေသျခင္းကို လွလွပပ ရင္ဆိုင္ႏိုင္ဖို႔အတြက္ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္သင့္တယ္။
မ်က္ႏွာက်က္မွ ပန္ကာအိုႀကီး၏ တုန္ရီေႏွးေကြးစြာ လည္ပတ္ေနမႈက ေႏြေန႔လည္ခင္းကို ပို၍ ၿငီးေငြ႔စိတ္ပ်က္ဖြယ္ရာျဖစ္ေတာ့သည္။
စတင္ ၾကားရစကတည္းက ဘာမွတုန္႔ျပန္ေျပာဆိုမႈမျပဳခဲ့မိေသာ သူ႔စကားအတြက္ ယခုအခ်ိန္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဘာကိုမွ ေစာဒကတတ္ မေနေတာ့ပါ။ ဖန္ခြက္ပတ္လည္တြင္ ၀န္းခိုတြဲအိေနေသာ ေရခဲေငြမႈန္မ်ားကိုသာ စစ္႐ႈံးၿပီး ၿပိဳက်လာေသာ ေရခဲေတာင္ႀကီးမ်ားပမာ ေငးေမာစိုက္ၾကည့္ေနလိုက္၏။
ဆိုင္ျပတင္းမွတစ္ဆင့္ ဟိုဟိုဒီဒီ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္လွ်င္ ေနေရာင္ျဖင့္ စိုရႊဲေနေသာ သစ္ပင္ကားကားႀကီးမ်ားကို ျမင္ေနရသည္။ ၾကည္ႏူးစရာ သိပ္မေကာင္းလွ။ လက္ထဲမွ ဖန္ခြက္ကို ျပန္ခ်လိုက္သည္။
သူႏွင့္ပတ္သတ္ေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားက မစဥ္းစားရပါပဲ ေခါင္းထဲမွာ အညီအညာ ေပၚလြင္လာ၏။
သူႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ သိပ္ခင္ၾကသည္ဆိုေသာအခ်က္က ဘာအေၾကာင္းျပခ်က္မွ မလိုလွဘဲ ၿမဲမတ္ခိုင္မာေနသည္။
ႏွစ္ကုိယ့္တစ္စိတ္၊ ႏွစ္ေယာက္တစ္အိမ္မက္ဟု ေျပာ၍ရေလာက္ေအာင္ သူရယ္ ကၽြန္ေတာ္ရယ္ အတြဲညီခဲ့ၾက၏။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္လံုး ဂ်ပန္႐ုပ္႐ွင္ကားေတြကို ႀကိဳက္ေလ့ရွိသလို ခရီးထြက္ရတာကိုလည္း သေဘာက်တတ္ၾက၏။ ၀ီစကီအရက္ခပ္ျပင္းျပင္းကို စြဲလမ္းႏွစ္ၿခိဳက္ရာမွာလည္း တူညီေနျပန္သည္။
ဤၿမိဳ႕ကေလးတြင္ သူႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ အတြဲအမ်ားဆံုး မိတ္ေဆြႏွစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ့၏။
သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္က နားမလည္တာရွိသည္ဟု ဆိုမိလွ်င္ အခ်ိဳ႕သူမ်ားက ယံုၾကည္လိမ့္မည္မဟုတ္။
ကၽြန္ေတာ္ကလည္း သူ႔ကိုနားမလည္တာ တစ္ခ်က္တည္းရွိၿပီး ထိုအခ်က္ကလည္း ယခု သူေျပာသြားေသာစကားပင္ ျဖစ္ေလသည္။
လွပစြာေသဆံုးျခင္း ...
ထိုစကားကို သူေျပာတိုင္းမွာ သာမန္မဟုတ္ေသာ အရိပ္ေငြ႕ တခ်ိဳ႕ ေ၀့၀ဲလြန္႔လူးေနသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ ခံစားမိသည္။ သူ႔အမႈအရာမ်ားကလည္း ခါတိုင္းႏွင့္ မတူဘဲ တစ္မ်ိဳးျဖစ္ေနသည္။
သူ႔မွာ အေၾကာင္းတစ္ခုခု ရွိႏိုင္ပါ၏။
သူမေျပာ၍ ကၽြန္ေတာ္ မေမးဘဲ ေနမိျခင္းသည္ တစ္ခုခု လြဲေခ်ာ္ေနၿပီလားဟု ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားဆဲ ...
"ခြမ္း"
ထိုဖန္ခြက္ကြဲသံထဲမွာပဲ လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္၏ တစ္စိတ္တစ္ပိုင္းကို ကၽြန္ေတာ္ သိလုိက္ရပါေတာ့သည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေဘးစားပြဲမွ လူတစ္ေယာက္ ဖန္ခြက္လြတ္က်ၿပီး ကြဲသြားျခင္းျဖစ္ပါသည္။
ထိုသို႔ေသာကိစၥသည္ စားေသာက္ဆိုင္မ်ားတြင္ ဆန္းေလ့ဆန္းထ မရွိပါ။
သို႔ေသာ္ သူက လန္႔ဖ်ပ္ကာ မတ္တပ္ရပ္ၿပီးမွ ဣေႁႏၵျပန္ဆယ္၏။ 'ဟက္' ခနဲရယ္ၿပီး 'ကၽြန္ေတာ္က က်ည္ဆန္မွန္တာလားလို႔ ...'
ကၽြန္ေတာ္က ဘာမွျပန္မေျပာေသာအခါ သူက သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်ရင္း သူ႔စကားကို ဆက္ဆိုေလသည္။
'ကၽြန္ေတာ္က ... ... ... ... ... '
ေနာက္ပိုင္းစကားလံုးေတြ တိုးၿငိမ္သြား၏။
'က်ည္ဆန္တစ္ေထာင့္ကို ေစာင့္ေနတာပါ'
(၂)
အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္၍ ထိုကိစၥကို ေျပာျပမိသည့္အခါတိုင္းမွာ သူငယ္ခ်င္းအားလံုးသည္ မ်က္လံုးအ၀ိုင္းသားႏွင့္ စိတ္၀င္တစားနားေထာင္ေနတတ္ၿပီး သိပ္မထူးျခားလွပါဟု ထင္ျမင္သူကပင္လွ်င္ ဤျဖစ္ရပ္ သိပ္မ႐ိုးစင္းလွဟု ထပ္ဆင့္ထင္မိသျဖင့္ ေရငံုႏႈတ္ဆိတ္ၿပီးသာ နားေထာင္ေနတတ္သည္။
ေနာက္ပိုင္းရက္ေတြမွာလည္း အဲဒီလိုပဲ။
သူ႔ဆီ က်ည္ဆံတစ္ေထာင့္ ေရာက္လာမယ္ဆိုတဲ့အသိနဲ႔ ေစာင့္ေနေတာ့တာပဲ ...
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ ... အဲဒါ ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ"
ေ၀ေ၀၀ါး၀ါးပင္ ကၽြန္ေတာ္ၿပံဳးလိုက္မိ၏။
နံရံဆီေငးၾကည့္ရင္း ႏႈတ္ခမ္းကိုလည္း ဖြဖြကိုက္ထားမိေသးသည္။
တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မပါဘဲ ႐ုပ္႐ွင္သြားၾကည့္သည္ဆိုတာ သူ႔အတြက္ အေတာ္႐ွားပါးလွပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ နားမလည္ႏိုင္မိေသာ ဤျဖစ္ရပ္ကလည္း ကၽြန္ေတာ္မပါဘဲ သူတစ္ေယာက္တည္း သြားၾကည့္ေသာ႐ုပ္႐ွင္ပြဲတစ္ခုမွ စတင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္၏။
ထို႐ုပ္႐ွင္ကားနာမည္ကို သူ မမွတ္မိေတာ့ဟု ကၽြန္ေတာ္သိရသည္။
သူမွတ္မိသည္က ႏွင္းဆီဖူးေလးတစ္ခုက 'ဖန္း' ခနဲ ျမည္ဟည္းၿပီး ႏွင္းဆီပြင့္အျဖစ္ ေျပာင္းလဲသြားျခင္းကိုျဖစ္သည္။ ႏွင္းဆီဖူးကေလး ပြင့္ထြက့္သည့္ ထို 'ဖန္း' ခနဲျမည္သံကို ေသနတ္သံဟု သူခံစားလိုက္ရသည္။ သူ႔ရင္ဘတ္ဆီ '၀ီ' ခနဲ တိုး၀င္လာသည္ဟု သူသိလိုက္၏။
ထိုခဏမွာ သူ အသက္မဲ့သလိုျဖစ္သြားရ၏။
အသက္႐ွဴရပ္မိသည္ႏွင့္အမွ် ၀ိညာဥ္လည္း လြင့္ကၽြတ္ထြက္သြားသည္။
ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုသည္ လံုး၀တိတ္ဆိတ္ ... ။
ရထားဘီးက သံလမ္းကို မီးပြင့္ေအာင္ပြတ္ႀကိတ္လိုက္သည့္ႏွယ္ သူ႔စိတ္ေတြ တကၽြီကၽြီအသံျမည္ၿပီးမွ ၿငိမ္က်သြားသည္။
သူ အိမ္ျပန္လာခဲ့သည္။
အရာရာကို စိတ္မပါဘဲလွ်က္ အရာေပါင္းမ်ားစြာကို ေက်ာေပးၿပီးသူ အိမ္ျပန္လာခဲ့ရသည္။
ရထားႀကီးတစ္စင္းက သူေနာက္မွ ဥၾသဆြဲၿပီး ေျပးလိုက္လာသလို ေခ်ာက္ခ်ား၏။
သူ႔ေျခအစံုကို ရပ္လိုက္မိ၏။
ျဖည္းျဖည္းခ်င္းျပန္ေလွ်ာက္၏။
က်ည္ဆံတစ္ေတာင့္က သူ႔ေနာက္မွ (ေအးေအးေဆးေဆး) ပ်ံသန္းလိုက္လာပါသည္ဟု သူ သိလိုက္ေလသည္။
"သူငါတို႔ၿမိဳ႕မွာ က်န္ခဲ့တယ္။ သိပ္စိတ္၀င္စားရင္ေတာ့ ဒီတစ္ခါ ငါျပန္ရင္လိုက္ခဲ့ၾကေပါ့။ သူ႔ကို ေတြ႕မွာေပါ့။ အခုထိ သူဟာ သူ႔ဆီလာမယ့္ က်ည္ဆံကို ေစာင့္ေနတုန္းပဲ"
ညေနသည္ ျမဴတခ်ိဳ႕ကို ေရႊေရာင္၀င္းေစသည္။
မည္သူသီဆိုေနမွန္းမသိေသာ ဘ၀သံသရာသီခ်င္းကိုလည္း ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ တိုးသဲ့စြာ ၾကားေနရ၏။
ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုး အတန္ၾကာ ၿငိမ္သက္ေနမိၿပီးမွ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းေျပာသလို ေရရြတ္မိျပန္သည္။
"လွလွပပ ေသဆံုးသြားတာဟာ လွလွပပ ရွင္သန္ခဲ့တာပဲ ျဖစ္မွာေပါ့ ... ဒါဟာ ...."
(၃)
သူ၊ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္တို႔ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ႀကီးတစ္ဆိုင္မွာ ဆံုစည္းမိၾကပါသည္။ သူ႔ဘာသာ စားပြဲတစ္လံုးမွာ တစ္ေယာက္တည္းထိုင္ေနရင္းက မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေတြ႕လိုက္ရသျဖင့္ သူ ၀မ္းသာသြားပံုရေလသည္။ အဂၤလိပ္၀တၳဳ စာသားတစ္ပုဒ္ထဲက အတိုင္း ...
'ေႏြရာသီကေတာ့ ပ်ံလႊားေတြနဲ႔အတူ ခင္ဗ်ားကိုပါ ယူလာတာကိုး' ဟု အဂၤလိပ္လို လွမ္းေျပာ၏။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေထြရာေလးပါးစကားေတြကို ရယ္ကာေမာကာထိုင္ေျပာျဖစ္ၾက၏။
ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္သူ ေနာက္ေျပာင္ေျပာဆိုေနသမွ်ကို ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းက နံေဘးမွအကဲခတ္ေနသည္။
(သူ႔ကို အကဲခတ္ျခင္းသာျဖစ္ေလသည္)
သူက ႏွစ္လိုဖြယ္ရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ လန္းဆန္းတတ္ႂကြေနသည္။
တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ လက္မွနာရီကိုၾကည့္လိုက္၊ ဆိုင္ေပါက္၀ကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္ႏွင့္ တစ္စံုတစ္ရာကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ဟန္လည္းရွိ၍ ကၽြန္ေတာ္က ေမးလိုက္မိသည္။
"ခင္ဗ်ားက ဘာကိုေမွ်ာ္ေနတာလဲ"
ထိုအခါ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို အျပစ္တင္သလိုၾကည့္ရင္ .....
"ခင္ဗ်ားသိရက္သားနဲ႔ဗ်ာ ..."
"ဘာလဲ ... ဘာကိုသိရမွာလဲ"
သူက သူ႔အၾကည့္ကို ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာဆီမွ လႊဲၿပီး မသဲမကြဲရယ္ဟန္ျပဳသည္။ ခပ္တိုးတိုးေလးျဖင့္ ...
"ကၽြန္ေတာ့္က်ည္ဆံကို ကၽြန္ေတာ္ ေစာင့္ေနတာ
ေျပာၿပီး သူက စားပြဲမ်က္ႏွာျပင္ကို ေငးစိုက္ၾကည့္ေနလိုက္သည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း၏ မ်က္ႏွာအမႈအရာေျပာင္းလဲမႈကို သူ မရိပ္မိလိုက္မိပါေခ်။ သူငယ္ခ်င္းက စားပြဲေပၚသို႔ ကက္ဆက္ ေသးေသးေလးတစ္လံုးကို မသိမသာတင္လိုက္၏။
(သူ႔စကားကို အသံဖမ္းရန္ျဖစ္သည္)
"ခင္ဗ်ားက်ည္ဆံကေရာ လာမွာမို႔လို႔လားဗ်ာ"
"လာလိမ့္မယ္ အခုလာလိမ့္မယ္"
ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ အံ့ၾသသလိုျဖစ္သြားမိၾကၿပီး သူ႔ကို ခပ္စူးစူးၾကည့္မိၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ၿပံဳးျပၿပီး ကၽြန္ေတာ္ အငိုက္မိသြားေစမည့္ စကားတစ္ခြန္းကို ေျပာခ်လိုက္သည္။
"ေျပာရင္းဆိုရင္းကို လာေနၿပီ .... အခု ဆိုင္ထဲ၀င္လာသူဟာ ကၽြန္ေတာ့္ဆီလာတဲ့ က်ည္ဆံပဲ"
ကၽြန္ေတာ္တို႔စကား၀ိုင္းကေလး အံု႔မိႈင္းတိတ္ဆိတ္သြား၏။ စိတ္ထဲမွာလည္း ယမ္းခိုးရနံ႔ေတြ ႐ွဴလိုက္ရသလို ခံစားလိုက္ရသည္။
ဆိုင္ထဲ၀င္လာသူကလည္း အျခားစားပြဲလြတ္ေတြရွိလွ်က္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔စားပြဲကိုမွ တည့္တည့္ေလွ်ာက္လာေနေလသည္။
ငယ္ရြယ္လွပေသာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနသည္။
ထူးျခားေသာအခ်က္တစ္ခ်က္ျဖစ္ေန၏။
သူမ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီေလွ်ာက္လာပံုက ႏွင္းဆီပန္းေလးတစ္ပြင့္ လမ္းေလွ်ာက္လာသလိုပင္ သိမ္ေမြ႕ေနသည္။
(က်ည္ဆံတစ္ေထာင့္ ပ်ံသန္းလာသလိုလည္း ျပင္းထန္ေလသည္)
သူမက ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို အကဲခတ္သလုိေ၀့ၾကည့္ရင္း သူ႔ေရွ႕ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ခံုမွာ ၀င္ထိုင္သည္။
"ေရာက္ေနတာ ၾကာၿပီလား"
ဟု ဘယ္သူ႔ကိုမွ မၾကည့္ဘဲ ပိုင္ႏိုင္ရဲရင့္စြာ ေမး၏။
"မၾကာေသးပါဘူး"
ဟု တိုးညႇင္းတံု႔ဆိုင္းစြာ သူေျဖေလသည္။
ထို႔ေနာက္ သူႏွင့္ သူမတို႔ စကားတိုးတုိးေျပာၾကေလသည္။
ဂစ္တာႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္း၀ယ္ရန္၊ ကေလးအခ်ိဳ႕ကို စာသင္ေပးရန္ ပန္းအလွျပပြဲတစ္ခုကို သြားၾကည့္ရန္ ...
စေသာ သိပ္အေရးမႀကီးလွသည့္ ကိစၥမ်ားျဖစ္ၿပီး ထိုကိစၥမ်ား အားလံုးကလည္း အင္မတန္အေရးႀကီးသေယာင္ပင္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အၾကားမွာ စုန္ဆန္လူးလားေနသည္။
သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕ျမင္ေနရသည္ကလည္း မည္သည့္အခါက ႏွင့္မတူေအာင္ ႏူးညံ့ယဥ္ေက်းေနေပသည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႐ွဴ႐ႈိက္မိေသာ ယမ္းခိုးရနံ႔က ခ်ိဳရီေသာ ႏွင္းဆီရန႔ံအျဖစ္ ေျပာင္းလဲကာ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုးအေပၚ စိမ့္ယိုပ်ံ႕စီးက်ေန၏။
သူငယ္ခ်င္းက သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်ရင္း စားပြဲေပၚမွ ကက္ဆက္ကေလးအေပၚ လက္တင္လိုက္၏။
ကက္ဆက္ထဲမွ သာယာေသာ ဂီတသံမ်ား ထြက္ေပၚလာၿပီး ေႏြရာသီသည္ ဂီတႏွင့္အတူ သူႏွင့္ သူမတို႔အေပၚသို႔က်သြားသည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေငးၾကည့္ေနရေလသည္။
အတန္ၾကာမွ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ကို စကားဆိုမိျပန္သည္။
"ခင္ဗ်ားနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ခရီးမထြက္ျဖစ္တာ အေတာ္ၾကာၿပီေနာ္"
"အင္း ... ဟုတ္တယ္ ... အားလဲမအားပါဘူးဗ်ာ"
ဘာေၾကာင့္ရယ္ေတာ့ မသိေခ်။ သူက သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္ ခရီးထြက္ဖို႔ေခၚမွာကို စိုးရြံ႕ေနဟန္ရွိေလသည္။ တစ္ခါမွ ထိုသို႔မႀကံဳဖူးသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့မွာ အထူးအဆန္းသဖြယ္ ျဖစ္ရပါေသးသည္။
"ခု .. ဂ်ပန္ကားသစ္ ႐ံုတင္ေနတယ္ သြားၾကည့္ရေအာင္"
"ကၽြန္ေတာ္ ၾကည့္ၿပီးၿပီဗ်။ သူနဲ႔ေပါ့ ...."
သူ႔က်ည္ဆံကေလးကို ေမးဆတ္ျပၿပီး ျပန္ေျဖျခင္းျဖစ္သည္။
ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေခါင္းညိတ္လက္ေလွ်ာ့႐ံုမွတစ္ပါး အျခား ဘာကိုမွ မတတ္ႏိုင္ခဲ့။
ေနာက္ဆံုးအေနႏွင့္သာ ...
"ကၽြန္ေတာ့္မွာ ၀ီစကီအျပင္းစားေတြလဲပါတယ္ ... "
သူ စိတ္၀င္စားသြားေလသည္။
သူ႔စကားမဆံုးခင္မွာ သူ႔က်ည္ဆံေလးထံမွ သတိေပးေခ်ာင္းဆိုးသံေလး တဟြတ္ဟြတ္ထြက္လာ၏။
သူက ေျပာလက္စ စကားကို ျပန္ေျပာင္းကာ ...
"မေသာက္ေတာ့ပါဘူး ... အရက္ကေတာ့ မေသာက္တာပဲ ေကာင္းပါတယ္။ ဘီယာေလာက္ပဲ ...."
ဤတစ္ႀကိမ္မွာလည္း သူ႔စကားက မဆံုးလိုက္ျပန္ပါ။ မေအာင့္ႏိုင္ေသာ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူတို႔က ၀ါးခနဲ ရယ္လိုက္မိေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ က်ည္ဆံကေလးကို တစ္ခ်က္ခိုးၾကည့္ၿပီးမွ သူကလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွင့္အတူ လိုက္ရယ္ရွာသည္။
ခဏအၾကာမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စားပြဲေပၚသို႔ ဘီယာပုလင္းမ်ားေရာက္ေနၿပီျဖစ္၏။
သူ၊ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းတို႔ ဘီယာခြက္မ်ား ဆန္႔ေျမႇာက္လိုက္ၾကသည္။
ထို႔ေနာက္ တိုင္ပင္မထားေသာ စကားတစ္ခြန္းသည္ သံုးေယာက္၏ ႏႈတ္ဖ်ားမွ ညီတူညာတူ ထြက္က်သြား၏။
"Beauty in death"
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရယ္လိုက္မိျပန္သည္။
ဤတစ္ႀကိမ္မွာေတာ့ သူပက်ည္ဆန္ကေလး၏ ရယ္သံလြင္လြင္ကေလးကပါ ေရာေရာေႏွာေႏွာပါ၀င္လာၿပီျဖစ္၍ ေႏြရာသီကလည္း ၾကည္ႏူးခ်မ္းေျမ့ဖြယ္ရာျဖစ္လာသည္။
ေႏြရာသီသည္လည္းေကာင္း .......
ဂီတသည္လည္းေကာင္း ....
သူႏွင့္သူမအေၾကာင္းကို
မ်ားစြာေျပာျပလိမ့္ဦးမည္ဟု
ယူဆရေလသည္။
တာရာမင္းေ၀
ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ေၾကးသြန္းယဥ္ေက်းမႈ ၀တၳဳတိုစာအုပ္မွ
လ၀န္းကပင္လွ်င္ ရနံ ့လင္းလင္းကေလးျဖင့္ ပြင္ ့ေနသည္။ ၾကယ္အဖြားအို ေတြက ဗ်စ္ေတာက္ေတာက္ႏွင့္။ မိန္းမတစ္ေယာက္က ပိုက္ဆံဆယ္ၿပား လိုက္ရွာေနသည္။ ေတြ့လွ်င္သူေတာင္းစားကို ေပးမည္ဟု သိရ၏။ သူတို႔အေၾကာင္းကို ကၽြန္ေတာ္ ဆက္မေတြးခ်င္ေတာ့။ ေျခာက္ႀကိဳးလံုးကိုေလွ်ာ့ထားလိုက္ၿပီ။ ၀တ္ရံုက ဖားဖားႀကီး ျဖစ္သည္။ ဓါတ္ၿပားက ျပားျပားႀကီးျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုသူရဲေကာင္းကို ၾကည့္ရသည္မွာ ဖားအျပားႀကီးႏွင့္ တူေနသည္။ သစ္သီးအေၾကြ ေကာက္ၾကမလား။ သူတစ္ပါး၏ ၾကယ္ေၾကြသံကို နားေထာင္ရမွာ မသထီစရာေပ။ ငွက္ကအေတာင္ပံႏွင့္ ပ်ံ၏။ ေနလံုးက ေတာင္ပံမပါဘဲ ပ်ံသည္။ ဘာထူးျခားသလဲ။ ျဖစ္ႏိုင္ေခ်ဆိုသည္ကေတာ့ မ်ားႏိုင္သည္။ အားလံုးက ပန္းတစ္ပြင့္ ထဲေပၚမွာ ခံုနံပါတ္ လုၿပီးထိုင္ေနႏိုင္သည္။ တစ္ခါတစ္ေလ ကိုယ့္ ကိုကိုယ္ ေခ်ာင္းၾကည့္စမ္းပါ။ ေခ်ာင္းၾကည့္ေပါက္ကိုေတာ့ ဘုရားသခင္ဆီ မွာေမးၾကည့္ေပါ့။ အခ်ိဳ ့ေခ်ာက္ကမ္းပါး ႏွစ္ဘက္က လူတစ္ရပ္စာမွ်သာ ကြာေ၀းႏိုင္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ခုန္မကူးၿဖစ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္က လူမဟုတ္၍ျဖစ္ႏိုင္သည္။ သို႔တည္းမဟုတ္ လူတစ္ေယာက္အေပၚ ခုန္မကူးခ်င္္၍လည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ကိုယ့္ထက္အရပ္ျမင့္ေသာ ေတာင္ေ၀ွးကို ဘယ္အခ်ိန္မွာ ဆုပ္ကိုင္ရမည္လဲ....။ အဲဒီၾကက္ဖႀကီးလို ပ်င္းပ်င္းတြဲတြဲသာ တြန္ လိုက္ခ်င္သည္။ ေလးသည္ေတာ္က သူ႔ျမားကို လိုက္ေအာ္ေခၚ ေနသည္။ ေလာကႀကီးက ၀ိုင္းႀကီးပတ္ပတ္ ဒူေ၀သည္။ ေရထဲမွာ ေမ်ာရင္း ေျခေခ်ာ္လဲေနသည္။ ကိုယ္လက္အဂၤါ ၿပည့္စံုၿပီး အကၤ်ီ၀တ္ထားသည့္ လူသံုးေယာက္ေရာက္လာသည္။ အားလံုး တည့္မတ္ေသာ္လည္း တစ္ခုခုလြဲေန၏။ ပုေလြမႈတ္သံကိုေရာ ၾကားသလား။ ေျမြေတြၾကားမွာ အစြယ္မခ်ိဳးဘဲ ကၾကည့္စမ္းပါ။ မ်က္ရည္ဆိုတာကေရာ ဘာတုန္း။ မ်က္လံုးထဲ သဲ၀င္လို႔လား။ ႏွလံုးသားထဲ သဲ၀င္လို႔လား။ ထံုးစံ အတိုင္း ကၽြန္ေတာ့္စိတ္တို ့ မကြဲျပားခဲ့ပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မစံပယ္ျဖဴ ကို ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္သည္။ သူ႔အေၾကာင္း ကဗ်ာေတြေရးရတာ... မပ်ံႏိုင္ေသာ ငွက္စုန္းတစ္ေကာင္ ေတာင္ပံခတ္ေနရသလို ညို႔ျပာသည္။ ပြင့္ခ်ပ္က ေလးခုတည္း။ ဖေယာင္းတိုင္ အလင္းက ဘာေၾကာင့္ အ၀ါတဖြဲဖြဲ ၿဖစ္ေနရတာတုန္း။ ၀ုန္းဆိုၿပီး မိေက်ာင္းက ထပြက္သည္။ မိစၦာသည္ တစ္ယူွဇနာမွ လွမ္းၾကည့္ရဲ သူအတြက္ တစ္မ်ိဳးတစ္ဖံု လွပႏိုင္ပါသည္။ အဲဒီေနရာကို မသြားပါနဲ႔ ကေလးရယ္။ အေမ့ရင္ခြင္က အလြန္က်ယ္ျမပါသည္။ အိပ္မက္ကို ငံျပာရည္လို ခ်ိဳပစ္လိုက္၏။ ဘ၀က ဖိနပ္ကို ႀကိဳးငံု ့ခ်ည္ေနတုန္း ........။ မစံပယ္ျဖဴက ကၽြန္ေတာ့္ကို မုန္းသြားသည္....။
တာရာမင္းေ၀
(“ၾကယ္ကိုးစင္းနဲ႔ လင္းတဲ့ေကာင္းကင္” မွ)
(၁)
ျမဴျပာေတြနဲ႔ သာယာေနတဲ့ နံနက္ခင္းပါပဲ။
ၿမိဳ႕အ၀င္လမ္းေလးမွာ စၾကာပန္းေတြလည္း ၀င္း၀င္းေ၀ေ၀ ပြင့္ေနၾကေလရဲ႕။
လယ္ကြင္းေတြဆီက စီးေမ်ာလာတဲ့ ေလသုန္ေလညင္းကလည္း ႐ိုးျပတ္ရနံ႔သင္းေနတယ္။
ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားေတြအားလံုး ဘုရား၀တ္ျပဳလို႔ၿပီးခါစအခ်ိန္ေပါ့။ ခ်ိဳလြင္တဲ့ ေခါင္းေလာင္းသံေတြက ၿမိဳ႕ကေလးရဲ႕နံရံမွာ ေဘာင္ဘင္႐ိုက္ခတ္ေနပါတယ္။
အဲဒီလိုအခ်ိန္မွာ ဒီၿမိဳ႕ကေလးကို ဖုန္မႈန္႔ေတြနဲ႔ နီေမွာင္ေနတဲ့ လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ ေရာက္လာပါတယ္။
(ဘယ္သူ႔ကိုမွ ဂ႐ုမစိုက္ဘဲ) လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာ အေနာက္ေတာင္တန္းက တိုင္းရင္းသားေတြရဲ႕ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို တိုးတိုးညည္းဆိုလာပါတယ္။
သူ႔ကို အမွတ္တမဲ့ၾကည့္လိုက္မိရင္း ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားေတြ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္သြားတယ္။ ေသေသခ်ာခ်ာထပ္ၾကည့္ၿပီး ဘယ္သူဘယ္၀ါရယ္လို႔ မွတ္မိလိုက္တဲ့အခါ သူတို႔မ်က္ႏွာေတြ ေသြးဆုတ္ျဖဴေရာ္သြားတယ္။
ကသုတ္က႐ုတ္နဲ႔ ေျခလွမ္းေတြ ယိုင္ထြက္ၿပီး လူငယ္နဲ႔ ေ၀းရာကိုေရွာင္ၾကတယ္။
မၾကာမီမွာပဲ 'ဒီမြန္းျပန္လာၿပီ' ဆိုတဲ့ သတင္းဟာ တစ္ၿမိဳ႕လံုးကို ပ်ံ႕ႏွံ႔သြားပါေတာ့တယ္။
အဲဒီသတင္းေၾကာင့္ ၿမိဳ႕ေလးဟာ တိတ္ဆိတ္ေျခာက္ကပ္သြားတယ္။
ကန္းေနတဲ့မ်က္လံုးကို ေစာင့္ေရွာက္အုပ္မိုးေပးေနရတဲ့ မ်က္ခံုးေမႊးကားကားႀကီးလို စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ငိုက္တြဲက်သြားပါတယ္။
အဲဒီတစ္ေန႔လံုးမွာ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားေတြဟာ တီးတိုးစကားကို အသံျပာေအာင္ ေျပာျဖစ္ၾကတယ္။
ညဘက္ေရာက္ေတာ့ အိမ္တံခါးေတြလံုေအာင္ပိတ္ၿပီး ေစာေစာအိပ္ရာ၀င္ၾကတယ္။
သူတို႔ေတြဟာ အဲဒီေလာက္အထိ ဒီမြန္းကို ႐ြံ႐ွာေၾကာက္႐ြံ႕ၾကတယ္။ ဒီမြန္းဟာ ဒီနယ္တစ္လႊားမွာ ၿပိဳင္ဘက္မရွိခဲ့တဲ့ လူမိုက္ကေလးပါ။
(ဘယ္ေလာက္မိုက္ခဲ့တယ္၊ သူတို႔ေတြ ဘာေၾကာင့္ ဒီေလာက္ေၾကာက္ၾကတယ္၊ အခုသူ ဘယ္ကျပန္လာတယ္ဆိုတာေတြကေတာ့ ထားလိုက္ပါေတာ့)
ဒီမြန္းျပန္ေရာက္လာၿပီဆိုေတာ့ အနီးအပါးၿမိဳ႕ရြာက လူမိုက္ႀကီးေတြ၊ လူမိုက္ေလးေတြ တဖြဲဖြဲလာေရာက္ႏႈတ္ဆက္ၾကတယ္။ ဒီမြန္းကို သူတို႔ရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ တညီတညြတ္တည္း တင္ေျမႇာက္ထားလိုက္ေတာ့တယ္။
ၿမိဳ႕ကေလးကေတာ့ ဒီမြန္းျပန္ေရာက္လာတာနဲ႔ ပတ္သတ္ၿပီး လည္ေခ်ာင္းထဲမွာ ပင့္ကူတစ္ေကာင္ အိမ္ဖြဲ႔လာသလို ခံစားရတယ္။ အသက္႐ွဴရတာလည္း ေလထဲမွာ သဲတ႐ွပ္႐ွပ္ပါလာသလိုပဲတဲ့။
လူႀကီးအခ်ိဳ႕ဟာ အိမ္ေရွ႕ခန္းမွာထိုင္ၿပီး ေဆာင္းရာသီ ယပ္ေတာင္ႀကီးေတြကို တဖ်ပ္ဖ်ပ္ခတ္ေနၾကတယ္။
အဲဒီလိုနဲ႔ပဲ ဒီမြန္းျပန္ေရာက္တာ ေန႔ရက္ေတြအေတာ္ၾကာလာပါေတာ့တယ္။
(၂)
ဒီမြန္းက သိပ္တည္ၿငိမ္တယ္။
သူ ေျပာဆိုေနထိုင္ပံုကို ေလ့လာရင္ အေတြ႕အႀကံဳသိပ္မ်ားခဲ့တဲ့ လူငယ္တစ္ေယာက္မွန္း သိသာတယ္။
ဘာသာစကားလည္း သံုးေလးမ်ိဳးတတ္တယ္။
တစ္ခါတစ္ခါ သူစကားေျပာရင္ ေဘးလူေတြ အေလးထားနားေထာင္ေနရတယ္။
ဖရီးေမဆင္ဂိုဏ္းအေၾကာင္းလည္းပါတယ္။
ဆာမႈ႐ိုင္းယဥ္ေက်းမႈအေၾကာင္းလည္းပါတယ္။
စံုလို႔ပါပဲေလ။
ေသခ်ာတာကေတာ့ ဒီမြန္းကို လိုလားသူကေရာ မလိုလားသူကပါ အတိုင္းအတာ ခပ္ႀကီးႀကီးတစ္ခုထားၿပီး သူ႔ကို 'ၿဖံဳ' ရတယ္။
သူ႔အယူအဆကေလးေတြကလည္း တစ္မ်ိဳးပဲ။ တစ္ခါက သူေျပာဖူးတယ္။
"က်ဳပ္ ေၾကးစားမိန္းမပ်က္ေလးေတြကို သနားတယ္"
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ ကိုဒီမြန္းရဲ႕"
"မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘ၀မွာ တန္ဖိုးအႀကီးဆံုးက 'အပ်ိဳရည္' နဲ႔ အဲဒါကို ထိန္းသိမ္းထားတဲ့ 'ဣေႁႏၵ' ပဲဗ်။ မေျပလည္တဲ့စား၀တ္ေနမႈေၾကာင့္ သူ႔ရဲ႕ အပ်ိဳရည္ကို ေရာင္းကုန္တစ္ခုလို ေစ်းကြက္တင္ခဲ့ရတဲ့ ဒီလိုမိန္းကေလးေတြကို က်ဳပ္သနားတယ္"
"ေၾသာ္"
"စားပြဲေပၚမွာထိုင္၊ ပန္ကာေအာက္မွာထိုင္၊ ေကာင္တာေနာက္မွာ ထိုင္ၿပီး လူေတြကို ညႇစ္ထုတ္ေခါင္းပံုျဖတ္ေနတဲ့ မိန္းမမ်ိဳးနဲ႔စာရင္ သူခႏၶာသူေရာင္းၿပီး ရပ္တည္စားေသာက္ရတဲ့ အဲဒီမိန္းကေလးမ်ိဳးကို က်ဳပ္သိပ္ေလးစားတယ္"
ဒီမြန္းဟာ ငယ္ငယ္တုန္းက ေက်ာင္းစာထူးခၽြန္ခဲ့တဲ့ လူငယ္တစ္ဦးပဲ။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ေက်ာင္းဆက္မတတ္ေတာ့ေပမယ့္ တက္ခဲ့စဥ္က 'လူရည္ခၽြန္ဆု' ႏွစ္ခါရဖူးတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ သူ႔ရဲ႕အေႁခြအရံေတြက တစ္ခါက်ရင္ 'ေက်ာင္းကိုမလြမ္းဘူးလား' လို႔ေမးတယ္။
သူက ေခါင္းခါတယ္။
"ပညာေတြလဲ သိပ္မတတ္ခ်င္ပါဘူးဗ်ာ။ လြမ္းစရာသိပ္မ်ားတဲ့ ေလာကႀကီးမွာ ပညာနဲ႔လြမ္းရတာ အနာဆံုးပဲ"
"ဘာကိုဆိုလိုတာတုန္းဗ်"
"ေၾသာ္ ... မျဖစ္သင့္တာေတြ ျဖစ္တာကိုျမင္ရင္ ျဖစ္သင့္တာက တစ္မ်ိဳးဆိုတဲ့အေတြးနဲ႔ ႏွေျမာနာက်င္ရတာ ပညာတတ္ေတြရဲ႕ ၀ဋ္ဒုကၡပဲေလ"
"ေၾသာ္ ... ေၾသာ္"
ၿမိဳ႕ထဲက အဆီျပန္မ်က္ႏွာနဲ႔ ေရွ႕ေန၀၀ဖိုင့္ဖိုင့္ႀကီးကိုဆိုရင္ ဒီမြန္းက သိပ္ၾကည့္မရပါဘူး။
(အႏၱရယ္ေတာ့လည္း မေပးပါဘူး)
အဲဒီေရွ႕ေနႀကီးကိုေတြ႕ရင္ သူ႔လူေတြကို ေမးေငါ့ျပတယ္။
"အဲဒါ နိေ႐ွးရဲ႕ အန္သိုလိုဂ်ီက်မ္းႀကီးေပါ့"
သူ႔လူေတြက ဘယ္နားလည္ပါ့မလဲ။ သူက ႐ွင္းျပတယ္။
"ဟစ္တလာက မူဆိုလီနီကို ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ေပးေနတဲ့ က်မ္းႀကီးေလ ... ခင္ဗ်ားဖတ္မလား"
"ဟာ .. မဖတ္ခ်င္ပါဘူး"
"ေအး .. အဲဒါဆို အဲဒီလူႀကီးကိုလဲ မၾကည့္နဲ႔၊ လာ က်ဳပ္တို႔မ်က္ႏွာလႊဲထားရေအာင္"
ဒီမြန္းက အဲဒီလို လူမိုက္မ်ိဳး၊ နည္းနည္းေတာ့ 'အံ့' ေလာက္ပါတယ္။
တစ္ေန႔ေတာ့ ၿမိဳ႕ကေလးရဲ႕ နာရီစင္ေအာက္မွာ သူတို႔အုပ္စုလက္ဖက္ရည္ထိုင္ေသာက္ေနတုန္း က်ဴ႐ွင္တစ္ခုက ေက်ာင္းသူေလးေတြ ဆင္းလာတယ္။ အဲဒီေက်ာင္းသူေတြထဲကတစ္ေယာက္ကို ေတြ႔လိုက္တာမွာ ဒီမြန္းရဲ႕ မ်က္လံုးေတြ ၀ိုင္းစက္ေပ်ာ့ေပ်ာင္းသြားပါတယ္။
"ဟမ္းေလာ့"
"မဟုတ္ဘူး .. သူ႔နာမည္ ဟမ္းေလာ့မဟုတ္ဘူး"
"ဟမ္းေလာ့ (Hemlock)ဆိုတာ ပန္းျဖဴေတြပြင့္တဲ့ အပင္တစ္မ်ိဳးကိုေျပာတာ။ သူ႔နာမည္ ဘယ္သူလဲေတာ့ က်ဳပ္မသိဘူး။ ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္အတြက္ေတာ့ သူဟာ ဟမ္းေလာ့ပဲ။ က်ဳပ္ သူ႔ကို ..."
အားလံုး အံ့ၾသသြားၾကတယ္။
ဒီမြန္းရဲ႕ သတၱဳရင္ခြင္ထဲမွာ အခ်စ္ဆိုတဲ့ပန္းေလးဟာ ေမႊးေအာင္ဘယ္လိုပြင့္သြားသလဲ။
တကယ္ေတာ့ အဲဒီေန႔ဟာ ဘာမွမဆန္းျပားလွပါဘူး။
သာမန္ေနေရာင္ျခည္ေတြနဲ႔ ေတာက္ေလာင္ေနတဲ့ ေန႔ပါပဲ။
ေလထဲမွာ ငွက္ကေလးေတြ ကူးခတ္ၿပီး ေရထဲမွာ ငါးေတြပ်ံသန္းေနၾကတာလည္း အရင္အတိုင္းပါပဲ။
တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္။
အျပန္လမ္းမွာ ဒီမြန္းတစ္ေယာက္တည္း ေခါင္းငံု႔ေလွ်ာက္လွမ္းရင္း အေတြးေတြ ေ၀ေနခဲ့ေတာ့တယ္။
(၃)
အဲဒီလိုနဲ႔ ဒီမြန္းရဲ႕ လူငယ္ညေတြမွာ လေရာင္ျဖဴေတြက ေလတိုက္တိုင္း၊ တဖ်ပ္ဖ်ပ္လြင့္ခတ္ေနၾကတယ္။
တစ္ညမွာ တစ္ႀကိမ္သာျမင္ခြင့္႐ွိတဲ့ 'လထြက္ခ်ိန္' ကို ၿငိမ္သက္ၿပီး သူ ေစာင့္ေငးခဲ့ၿပီ။ သစ္ေျခာက္ပင္ႀကီးေပၚမွာ ႏွင္းခါးေတြ အံု႔အံု႔မိႈင္းမိႈင္းေ၀တာကိုလည္း လမ္းေပၚကေန သူရပ္ၾကည့္ေနတတ္ၿပီ။ အိပ္ေပ်ာ္ခ်ိန္မွာလည္း ပန္းျဖဴတစ္ပြင့္ပန္ထားတဲ့ ႐ိုမန္တစ္ အိပ္မက္တခ်ိဳ႕ကိုပဲ ဌာန္ကုန္ေအာင္ သူ မက္ခဲ့မိေပါ့။
ဟမ္းေလာ့ကို သူစြဲလမ္းမိတဲ့ကိစၥက သိပ္ေတာ့ အဆင္မသင့္လွပါဘူး။ ဟမ္းေလာ့ဟာ ဒီၿမိဳ႕ရဲ႕ အလွဆံုးမိန္းကေလးေတြထဲမွာ ပါပါတယ္။ မိဘေတြကလည္း ေငြေၾကးခ်မ္းသာၿပီး အလိုလိုက္ၾကလို႔ သူမဟာ ေပါ့ေပါ့တန္တန္ ႀကီးျပင္းလာတယ္။
အရြယ္ေရာက္လာေတာ့ မ်က္ႏွာမ်ားၿပီး ရည္းစားမ်ားတယ္။ လမ္းေဘးအုတ္ခံုမွာထိုင္တဲ့ လူငယ္ေလးေတြက သူ႔ကို အသည္းခြဲဘုရင္မလို႔ ေခၚတယ္။ အဲဒီလိုမ်ိဳးေပါ့။
သူမကို ဒီမြန္း စြဲလန္းေနတယ္ဆိုတဲ့သတင္းကလည္း ပ်ံ႕ထြက္လာေရာ သူမတို႔ မိသားစုဟာ တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားသြားပါတယ္။ ဒီမြန္း အႏၱရာယ္ေပးမွာ တစ္စံုတစ္ရာ ေတာင္းဆိုမွာေတြကို သူတို႔ စိုးရိမ္ၾကတယ္။ ဒီၿမိဳ႕ကို စြန္႔ခြာထြက္သြားဖို႔ဆိုတာလည္း မလြယ္ကူလို႔ တစ္ေန႔ေန႔မွာ ဘာျဖစ္လာမလဲဆိုတာကိုပဲ တထိတ္ထိတ္နဲ႔ ေစာင့္ေနၾကရတယ္ေပါ့။
ဟမ္းေလာ့ဘက္ကလည္း ဂုဏ္တက္သြားတာေလးေတြ ရွိပါတယ္။ သူမလိုလွတဲ့ တျခားမိန္းကေလးေတြလည္း ရွိေသးရက္နဲ႔ သူမကိုမွ ဒီမြန္းက တြယ္ၿငိသြားရျခင္း၊ ဒီမြန္းလို စက္႐ုပ္လူတစ္ေယာက္ကို ရင္ခုန္ေအာင္ ဆြဲေဆာင္ႏိုင္ျခင္းေတြဟာ သူမတို႔ မိန္းကေလးေတြၾကားမွာေတာ့ ဟမ္းေလာ့ ေခါင္းေမာ့စရာပါပဲ။
အေနေ၀းသူေတြအတြက္ ဒီမြန္းက ခန္႔မွန္းရခက္တယ္။ ခိုင္လံုတဲ့ သတင္းရပ္ကြက္က ထြက္လာတာသာ မဟုတ္ဘူးဆိုရင္ ဒီသတင္းဟာ ယံုခ်င္စရာမေကာင္းဘူး။
ဒီမြန္းက တည္တည္ၾကည္ၾကည္ပါပဲ။
ဟမ္းေလာ့အေပၚ ႏူးည့ံသိမ္ေမြ႕ေနတာကလြဲလို႔ တျခားဘာအရိပ္အျခည္ကိုမွ မျပပါဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ ဟမ္းေလာ့တို႔ အသိုင္းအ၀ိုင္းက ပိုၿပီးစိုးရိမ္လာၾကတယ္။
တစ္ေန႔မွာ သူတို႔က 'နတ္ပြဲ' တစ္ခု က်င္းပပါေလေရာ။
နတ္ပြဲလုပ္ရတာကေတာ့ သူတို႔ရဲ႕သမီးေလးမွာ ႀကံဳရမယ့္ အေႏွာင့္အယွက္ေတြကို နတ္ကတစ္ဆင့္ တားဆီးၾကည့္တာပါ။
ဒါေပမယ့္ အဲဒီပြဲကို ဒီမြန္းက လာၾကည့္တယ္။
ၿပီးေတာ့ ...
"ေဟ့လူ ... လာဦး"
နတ္၀င္သည္ကို သူ႔ဆီေခၚတယ္။ နတ္၀င္သည္က ေၾကာက္ေနတယ္။
(နတ္၀င္သည္မွမဟုတ္ဘူး၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အားလံုးေၾကာက္ေနၿပီ)
"ခင္ဗ်ားကို ျမႇားနတ္ေမာင္ ၀င္ပူးေအာင္ လုပ္စမ္းပါ။ ေနဦး ျမႇားနတ္ေမာင္နဲ႔ ဖူးစာေရးနတ္ဆိုတာ အတူတူပဲလား။"
"အဲ .. ကၽြန္ .. ကၽြန္ေတာ္ မသိ ..."
"ခင္ဗ်ားနတ္ 'က' စားေနၿပီး မသိဘူးလား။ ကဲ .. ထားပါေတာ့။ တူတူ မတူတူ ၀င္ပူးေအာင္လုပ္စမ္း"
"အဲ့ .. အဲဒီနတ္က တကယ္ရွိလို႔လား"
"ဟင္ ... ခင္ဗ်ားက က်ဳပ္ကို ျပန္ေမးေနတယ္။ က်ဳပ္က ဘယ္သိမွာလဲ။ ကဲ အဲဒီနတ္ေတြ မေသခ်ာရင္ 'က်ဴးပစ္' ၀င္ပူးစမ္း။ က်ဴးပစ္ဆိုတာ အခ်စ္နဲ႔ပတ္သတ္တဲ့ ေရာမက နတ္ပဲ"
"ရ ... ရမွာ မဟုတ္ဘူးဆရာ။ ဒါ ... ဒါက ေရာမမွ မဟုတ္ဘဲ မလြယ္ ... "
ဒီမြန္းက စိုက္ၾကည့္ေတာ့ နတ္၀င္သည္ ေၾကာက္ဒူးတုန္ေနတယ္။
ဒါေပမယ့္ ဒီမြန္းက ဘာမွမလုပ္ပါဘူး။
ဘြိဳင္းေဂ်ာ့ရဲ႕ သီခ်င္းအလုိက္အတိုင္း ေလခၽြန္ၿပီး ေအးေအးေဆးေဆး လွည့္ျပန္သြားတယ္။
ညေနက်ေတာ့ ၿမိဳ႕ျပင္က ပိေတာက္ပင္ႀကီးေအာက္မွာ သူတစ္ေယာက္တည္း ဂစ္တာႀကိဳးတပ္ေနတယ္တဲ့။
သူ႔ကိုလည္း သတိေပးသူက ေပးပါတယ္။
"ဟမ္းေလာ့တို႔မိသားစုက အစ္ကို႔ကို မလိုလားၾကဘူး အစ္ကို"
"အဟင္း .. ဟမ္းေလာ့ကိုယ္တိုင္ကေရာ"
"အဲဒါေတာ့ မသိဘူး အစ္ကို။ ဒါေပမယ့္ သူက ေယာက်္ားေလးေတြကို ကစားတတ္၊ ပညာျပတတ္တယ္"
"ဒီေလာက္ေတာ့ရွိမွာေပါ့ေလ။ ဟမ္းေလာ့ဆိုတာကိုက အဆိပ္ပင္တစ္မ်ိဳးပဲဟာ"
"ဟင္ ... ပန္းျဖဴပြင့္တဲ့ အပင္ဆို"
"ေအးေလ ... ပန္းျဖဴပြင့္တဲ့ အဆိပ္ပင္"
အဲဒီလိုနဲ႔ ရာသီဥတုသာယာတဲ့တစ္ေန႔မွာ ဒီမြန္းက ဟမ္းေလာ့ကို စကားတစ္ခြန္းေျပာပါတယ္။
႐ိုး႐ိုး႐ွင္း႐ွင္းပါပဲ။
မင္းကို ခ်စ္တယ္တဲ့။
(၄)
"တစ္ခါတည္း အေျဖမေတာင္းဘူးလား"
လို႔ ဒီမြန္းကို ၀ိုင္းေမးၾကတယ္။
ဒီမြန္းက ဘာမွျပန္မေျပာဘူး။ ေမးလြန္းမက ေမးၾကတဲ့အခါမွာ သူက လက္ဖက္ရည္စားပြဲေပၚမွာ ေျမျဖဴနဲ႔ ေရးလိုက္တယ္။
"ငေပ၊ ငေမွး၊ မို႔ ...
အေျဖကေလး ေပးပါကြယ္" တဲ့။
ပထမေတာ့ အားလံုးေၾကာင္သြားၿပီး ေနာက္မွ ရယ္လုိက္ၾကတာ ေသာေသာညံလို႔ေပါ့။
"ကိုဒီမြန္းက ကဗ်ာလဲေရးတတ္တာကိုး။ သိပ္မိပဲဗ်ာ"
လို႔ ၀ိုင္းေျပာၾကတယ္။
ဒီမြန္းကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ေအးတိေအးစက္ႀကီးပါပဲ။
ဟမ္းေလာ့က ဒီမြန္းကို ေျပာပါတယ္။ သူ႔ကိုခ်စ္ရင္ စာေမးပြဲတစ္ခု ေအာင္ေအာင္ေျဖေပးပါတဲ့။ ဟမ္းေလာ့ေျပာတဲ့ စာေမးပြဲက အင္မတန္ခက္ခဲတဲ့ စာေမးပြဲပါပဲ။ သက္ဆိုင္ရာ ပညာသည္ေတြအတြက္ေတာင္ အသက္႐ွဴမွားရတဲ့ စာေမးပြဲဟာ ဒီမြန္းလိုလူတစ္ေယာက္အတြက္ ေတြး၀ံ့စရာ မရွိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အံ့ၾသေလာက္ေအာင္ကို ေတာင္းဆိုသူက ေတာင္းဆိုၿပီး ေခါင္းညိတ္တဲ့သူက ေခါင္းညိတ္လိုက္တယ္။
အဲဒီစာေမးပြဲကို ဒီမြန္းေျဖမယ္တဲ့။
(အဲဒီစာေမးပြဲဟာ ႏိုင္ငံႀကီးတစ္ႏိုင္ငံႀကီးမွဴးတဲ့ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ စာေမးပြဲတစ္ခုပါ)
ဟမ္းေလာ့ကို သူတစ္ခြန္းေျပာခဲ့တယ္။
"ကိုယ့္သဘာ၀အရေတာ့ ဒါေတြကို စိတ္မ၀င္စားေတာ့ပါဘူး။ နိမ့္ျပ၊ ျမင့္ျပ၊ ဆုတ္ျပ၊ ဆန္းျပနဲ႔ မင္းေရွ႕မွာ ဂဏန္းေတြ တစ္လံုးၿပီးတစ္လံုး ျဖစ္ျပေနတဲ့ လူေတြထဲမွာလည္း ကိုယ္မပါခ်င္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ မင္းေတာင္းဆိုလို႔ ကိုယ္ ႀကိဳးစားမယ္။
ကိုယ္က လူမိုက္ပါ။ လူမိုက္အတုိင္းအတာအထိပဲ စြမ္းႏိုင္လိမ့္မယ္။ ၾကယ္တံခြန္ကို ကိုယ္မဆြတ္ႏိုင္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ လူမိုက္ဟာ လူမိုက္လိုေတြးတယ္။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္က 'လူတံခြန္' ျဖစ္ေအာင္ လုပ္မယ္။
အဲဒီေတာ့ မင္းေစာင့္ေနေလ။ အဲဒီစာေမးပြဲကို ကုိယ္ ေအာင္ ေအာင္ေျဖၿပီး မင္းဆီ ကိုယ္ျပန္လာခဲ့မယ္။"
အဲဒီလိုနဲ႔ ဒီမြန္းဟာ ေက်ာင္းေတာ္သားတစ္ေယာက္ျပန္ျဖစ္သြားတယ္။
ဒါေပမယ့္ သူ႔ေက်ာင္းက ေခါင္းေလာင္းမထိုးဘူး။ သူကလည္း ေဖာင္တိန္၊ စာရြက္၊ ဖတ္စာအုပ္ စတာေတြ ဘာမွမေဆာင္ဘူး။
သူေျဖဆိုရမယ့္ ဘာသာရပ္နဲ႔ ပတ္သတ္ၿပီး ၿမိဳ႕ျပင္က ေက်ာင္းဆရာႀကီးတစ္ေယာက္ထံမွာ (SYMPOSIUM) ဆိုတဲ့ စနစ္နဲ႔ သင္ယူပါတယ္။
သူနဲ႔ ဆရာႀကီးဟာ အရိပ္ေကာင္းတဲ့ သစ္ပင္ေအာက္မွာ ထိုင္တယ္။ ေျမျပင္မွာ တုတ္နဲ႔ျခစ္ၿပီး အျပန္အလွန္ေျပာဆို ေဆြးေႏြးၾကတယ္။ ျပန္လည္ျငင္းခုံခြင့္ေရာ၊ နည္းလမ္းဆန္းသစ္ခြင့္ေရာ သူရတယ္။
အဲဒီလိုနဲ႔ ဒီပညာကို ေလ့လာခဲ့တယ္။
(ဆရာႀကီးရဲ႕ သမီးျဖစ္သူဟာလည္း ဒီဘာသာရပ္နဲ႔ ပတ္သတ္ၿပီး က်မ္းျပဳစာတမ္းတစ္ေစာင္ ေရးသားခဲ့ဖူးတယ္။ အစပိုင္းမွာပဲ ဆရာႀကီးက သင္ေပးႏိုင္ၿပီး ေနာက္ပိုင္း သူ႔ က်န္းမားေရးမေကာင္းတဲ့အခါ သင္မေပးႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဆရာႀကီးကိုယ္စား သူ႔သမီးက ဆက္လက္သင္ျပေပးတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီမြန္းကေတာ့ ႀကိဳးစားပါတယ္။)
မီးခိုးေငြ႔တန္းကို ႀကိဳးကြင္းနဲ႔ ပစ္ဖမ္းတာကမွ လြယ္ဦးမယ္။ ဒီစာေမးပြဲကို ေအာင္ျမင္ဖို႔ မလြယ္ပါဘူး။
ဒါေပမယ့္ ဒီမြန္းကေတာ့ တိုက္ပြဲ၀င္သြားပါၿပီ။ စစ္ရထားေပၚကေန အားလံုးကို လက္ျပႏႈတ္ဆက္ထားပါၿပီ။
ၿမိဳ႕ပတ္လမ္းမွာ၊ သေဘၤာဆိပ္မွာ၊ ျမင္းလွည္းေပၚမွာ၊ ပန္းၿခံထဲမွာ ေက်ာင္းစာေတြ ေလးေလးနက္နက္စဥ္းစားေနတဲ့ ဒီမြန္းကို အားလံုးေတြ႕ၾကရတယ္။
(အားလံုးကလည္း မသိမသာ အကဲခတ္ေနၾကတယ္)
အဲဒါကို ဟမ္းေလာ့နဲပ အေပါင္းအပါေတြက မသိမသာ မ်က္စပစ္တယ္။ ဒီမြန္းေရွ႕မွာ ဘာသံမွ မထြက္ရဲေပမယ့္ ကြယ္ရာမွာေတာ့ ဒီမြန္းကို ငေပါတစ္ေယာက္လို ဟားၾကတယ္။
ဒီမြန္းလိုေကာင္ကို ၀ပ္သြားေအာင္ ျပဳစားလိုက္ႏိုင္တဲ့ ဟမ္းေလာ့ရဲ႕ နားထဲကိုလည္း ခ်ီးက်ဴးစကားေတြ အမ်ားႀကီးေရာက္လာတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ သူမတို႔အတြက္ ေပ်ာ္စရာဆိုတာ ဒီမြန္းကုိ က်ိတ္ရယ္ေနၾကျခင္းပါပဲ။
အဲဒါေတြအားလံုးကို ဒီမြန္း ျပန္ၾကားပါတယ္။ သူ႔ဆီကိုလည္း စာတစ္ေစာင္ ေရာက္လာတယ္။
ဟမ္းေလာ့ကို ဒီမြန္းထက္အရင္ခ်စ္ခဲ့ၿပီး ဒီမြန္းေၾကာင့္ ေနာက္ဆုတ္ေပးရတဲ့ လူငယ္တစ္ေယာက္ဆီကပါ။ ဟမ္းေလာ့ကို သူသိပ္ခ်စ္တယ္ဆိုတာကို နာမည္မေဖာ္ဘဲ ေၾကေၾကကြဲကြဲ ေရးထားတာပါ။
ဒီမြန္းကေတာ့ ဘာကိုမွ မခံစားရသလိုပါပဲ၊
သူ႔ေက်ာင္းစာကိုပဲ သူေလ့လာၿပီး ေနာက္ဆံုးေတာ့ သံ႐ံုးမွာ ေျဖဆိုျဖစ္တယ္။
စာေမးပြဲအေၾကာင္း ဘာမွျပန္မေျပာဘဲ ၿမိဳ႕မွာ ပံုမွန္ျပန္ေနတယ္။
သူ႔ ထံုးစံအတိုင္း ေအးတိေအးစက္ႀကီးပါပဲ။
(၅)
ေလာကႀကီးမွာ မာယာမ်ားတတ္တယ္ေနာ္။
တခ်ိဳ႕ညေတြမွာ ၾကယ္တာရာေတြရံၿပီး တခ်ိဳ႕ညေတြမွာ လင္းႏို႔ေတြ သင္းဖြဲ႔ပ်ံေနၾကတယ္။
ျမင္းစီးသူရဲခ်င္းတူတာေတာင္ ကိုင္တဲ့က်ာပြတ္ခ်င္းမတူဘူး။
အဲဒီလို မ်က္လွည့္ျပတတ္တဲ့ ေလာကႀကီးထဲမွာမွ ဒီမြန္းဟာ ဟမ္းေလာ့ကိုခ်စ္ရတာ ဘီလူးတစ္ေကာင္က ေရႊမင္းသမီးေလးကို ျမတ္ႏိုးရသလိုပါပဲ။
ဟမ္းေလာ့ဘက္ကေတာ့ ဒီမြန္းကို ေၾကာက္တာတစ္ခုတည္းသိၿပီး ဘာမွ အေလးအနက္မရွိခဲ့ပါဘူး။ ေအာင္မွာ မဟုတ္တဲ့ စာေမးပြဲႀကီးတစ္ခု ေျဖခိုင္းၿပီး လြယ္လြယ္ကူကူ ပထုတ္လိုက္တာပါ။ မေတာ္တဆ ေအာင္သြားရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ က်ဦးေတာ့ ဒီမြန္းက ေနာက္ဆုတ္မေပးရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲဆိုတာလည္း သူမ ႀကိဳေတြးမထားပါဘူး။
ဒီမြန္းရဲ႕ စာေမးပြဲအတြက္ ေအာင္စာရင္းထြက္ဖို႔ နီးလာတာနဲ႔ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားေတြ စိတ္၀င္တစား ေစာင့္ၾကည့္လာၾကတယ္။
တစ္ေန႔မွာေတာ့ ဟမ္းေလာ့တို႔ အသိုင္းအ၀ိုင္းက မီးပံုပြဲတစ္ခုလုပ္ၾကတယ္။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ပဲ အဲဒီေန႔ဟာ ဒီမြန္း ေအာင္စာရင္းထြက္တဲ့ ေန႔ျဖစ္တယ္။
ေအာင္စာရင္းၾကည့္ဖို႔အတြက္ ဒီမြန္းဟာ မနက္အေစာႀကီး သူ႔အိမ္က ထြက္သြားပါတယ္။
သူျပန္အလာကို ရင္ေမာေမာနဲပ ေစာင့္ႀကိဳရင္း ၿမိဳ႕ကေလးလည္း ရင္ခုန္သံေတြ တရိပ္ရိပ္ျမန္ေနပါတယ္။
ညေနေစာင္းတဲ့ အထိ ဒီမြန္း ျပန္ေရာက္မလာပါဘူး။
ဟမ္းေလာ့တို႔ဟာ ဒီမြန္း ႐ႈံးနိမ့္သြားၿပီဆိုတဲ့အသိနဲ႔ မီးပံုပြဲကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရြင္ရြင္ စတင္လိုက္ၾကပါတယ္။
တစ္ေယာက္က ဟမ္းေလာ့ကိုေနာက္တယ္။
"ဒီမြန္း ေအာင္ခဲ့ရင္ ဘယ္ႏွယ့္လုပ္မလဲ" တဲ့။
ဟမ္းေလာ့က ခ်စ္စရာအမႈအရာေလးနဲ႔ ရယ္ရင္း ...
"သူ ေအာင္မွာမဟုတ္တဲ့ စာေမးပြဲပါ" လို႔ ေျပာတယ္။
ဟမ္းေလာ့ရဲ႕အေမကလည္း နံေဘးနားမွာ ရွိတယ္။ နားသယ္စပ္က ဆံပင္ေတြကို သပ္တင္သလိုလိုနဲ႔ သူ႔နားရြက္က စိန္နားကပ္ႀကီးကို လူျမင္ေအာင္ ျပေနတယ္။
ခ်င့္ခ်ိန္တတ္ပံုရတဲ့ အရာရွိႀကီးတစ္ေယာက္က ၀င္ေျပာတယ္။
"'ဒီမြန္းက စာေမးပြဲေအာင္ခ်င္ ေအာင္လာမွာ။ သိပ္ ေလွ်ာ့မတြက္နဲ႔" တဲ့။
"ဒီမြန္းက ဥာဏ္ရည္သိပ္ျမင့္တယ္။ သူ ျဖစ္ခ်င္တာကိုလဲ ျဖစ္ေအာင္လုပ္တတ္တယ္" တဲ့။
အဲဒီစကားၾကားေတာ့ ဟမ္းေလာ့ နည္းနည္းမ်က္ႏွာပ်က္သြားၿပီး ဟမ္းေလာ့ရဲ႕အေမက ထိုင္ရမလို၊ ထရမလို ျဖစ္သြားတယ္။
ခဏၾကာေတာ့ ႏိုင္ငံျခားျပန္ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ ေရာက္လာတယ္။ ဒီမြန္း စာေမးပြဲကိစၥကို တဟားဟားေအာ္ရယ္ၿပီး ...
"စိတ္ခ်ပါဗ်ာ၊ ဒီမြန္းက ဘယ္လိုလုပ္ ေအာင္မွာလဲ။ ဒီစာေမးပြဲေအာင္ဖို႔ဆိုတာ အေမရိကမွေတာင္ ... " ဘာညာေျပာတယ္။
ဟမ္းေလာ့လည္း စိတ္ေအးသြားတယ္။ ဟမ္းေလာ့ရဲ႕အေမက ေငြစကၠဴႀကီးတစ္ရြက္ကို ေထာင့္စြန္းေလးျဖစ္ေအာင္လုပ္ၿပီး နားဖားေခ်းကေလာ္ေနတယ္။
(နားဖာေခ်းကေလာ္သလိုလိုနဲ႔ နားရြက္က စိန္နားကပ္ႀကီးကို လူသတိထားမိေအာင္ ျပေနတယ္)
ေနာက္ထပ္ဧည့္သည္တစ္ေယာက္ ေရာက္လာတယ္။ သူကေတာ့ ေက်ာင္းဆရာတစ္ေယာက္ျဖစ္ၿပီး ဒီမြန္းနဲ႔လည္း စကားအေျပာအဆိုရွိတယ္။
"ဒီမြန္းက ရန္ကုန္ကို ဖုန္းနဲ႔ႀကိဳေမးၿပီး ေအာင္စာရင္းသြားၾကည့္တာ" တဲ့။
"ေလကေလးခၽြန္ၿပီး ထြက္သြားတာပဲ။ ေအာင္တယ္ထင္တယ္" တဲ့။
သူ႔စကားေၾကာင့္ ဟမ္းေလာ့က ႏႈတ္ခမ္းေလးကို ကိုက္ထားၿပီး ဟမ္းေလာ့ရဲ႕အေမက ထိုင္ရမလို၊ ထရမလို ျဖစ္ေနတယ္။
အဲဒါနဲ႔ သူတို႔ကလည္း ရန္ကုန္က ႏွ႔ံစပ္တဲ့ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ဆီ အဲ့ဒီစာေမးပြဲအေၾကာင္း ဖုန္းဆက္ေမးလိုက္တယ္။ မိတ္ေဆြက ျပန္ေျပာတယ္။ ဆယ္ရာခိုင္ႏႈန္းပဲ ေအာင္တယ္။ ကိုးဆယ္ရာခိုင္ႏႈန္း က်တယ္တဲ့။
ဟမ္းေလာ့က သက္ျပင္းခ်တယ္။ ဟမ္းေလာ့ရဲ႕အေမက ၀မ္းသာအားရ ၿပံဳးလာတယ္။ ဟုိဘက္လွည့္ ႏႈတ္ဆက္၊ ဒီဘက္လွည့္ႏႈတ္ဆက္နဲ႔ သူ႔စိန္နားကပ္ႀကီးကို လည္လိမ္ၿပီး ျပေနတယ္။
ညေမွာင္လာတာနဲ႔ အမွ် မီးပံုပြဲက ပိုၿပီး စည္ကားလွပလာတယ္။ ဟမ္းေလာ့ရဲ႔ အေပါင္းအပါေတြ ေအာင္ပြဲခံသလို စားေသာက္ေနၾကတုန္း သတင္းတစ္ခု၀င္လာတယ္။
ဒီမြန္း မနက္ကထြက္သြားတဲ့ သူရဲ႕ (သိမ္းထားတာၾကာၿပီျဖစ္တဲ့) နာမည္ေက်ာ္ ဓားေျမႇာင္ကို ကုိယ္မွာေဆာင္သြားတယ္။ သူ စာေမးပြဲက်ရင္ ဟမ္းေလာ့ကို အၾကမ္းနည္းနဲ႔ လုယက္ေခၚေဆာင္ဖို႔ ျဖစ္ႏိုင္တယ္တဲ့။ ဟမ္းေလာ့က မ်က္လံုး၀ိုင္းေနၿပီး ဟမ္းေလာ့ရဲ႕အေမက ထိုင္ရမလုိ၊ ထရမလုိ ျဖစ္ေနတယ္။
ေနာက္ေတာ့ ဧည့္သည္တစ္ေယာက္ အေမာတေကာ ေရာက္လာၿပီး သူတို႔ေရွ႕မွာ ရပ္တယ္။
ဟမ္းေလာ့ရဲ႕မ်က္ႏွာ ျဖဴဖပ္ျဖဴေရာ္ ျဖစ္လာတယ္။
ဧည့္သည္က အထစ္ အထစ္နဲ႔ ေျပာတယ္။
'ဒီမြန္း အခုပဲ ျပန္ေရာက္လာၿပီ' ဆိုလို႔ ထရပ္မိတဲ့ ဟမ္းေလာ့ရဲ႕အေမဟာ ...
'ဒီကိုေတာ့ မလာေသးဘူး' ဆိုတဲ့ စကားေၾကာင့္ ျပန္ထိုင္မလို လုပ္ၿပီးခါမွာ ...
'ေဟာ့ဒါေပးလုိက္တယ္' ဆိုတာေၾကာင့္ မထိုင္မိဘဲ ကုန္းကုန္းကြကြ ျဖစ္ေနတယ္။
(ၿခံဳငံုသံုးသပ္ရရင္ေတာ့ သူ႔ခမ်ာ ထိုင္ရမလို၊ ထရမလို ျဖစ္ေနတယ္)
ဒီမြန္းေပးလုိက္တာ စကၠဴအိတ္တစ္အိတ္ပါ။ အဲဒါကို သူတို႔ေတြ ေၾကာက္ေၾကာက္လန္႔လန္႔နဲ႔ ဖြင့္ၾကတယ္။
"အို"
ပထမဆံုး ထြက္လာတာကေတာ့ အဲဒီစာေမးပြဲကို ဒီမြန္က ေျပာင္ေျပာင္ေျမာက္ေျမာက္ ေအာင္ျမင္လိုက္တဲ့ အေၾကာင္း သိသာခိုင္မာတဲ့ အေထာက္အထားစာရြက္ပါ။
ဟမ္းေလာ့တို႔ အေပါင္းအပါတစ္စုလံုး မႊန္ထူသြားၾကတယ္။
ဟမ္းေလာ့ဆိုရင္ မ်က္စိေတြျပာၿပီး ကတုန္ကယင္ျဖစ္သြားတယ္။
'ဆက္ဖတ္ၾကည့္စမ္းပါဦး' လုိ႔ ေဘးလူေတြက တုန္လႈပ္သတိေပးရတယ္။
ဆက္ၾကည့္တယ္။
ဒုတိယထြက္လာတာ လကၤာတစ္ပုဒ္ပါ။
အ႐ိုးခြံကို အေရျပားနဲ႔ပတ္ထားတဲ့ ႐ုပ္အလွဟာ မၿမဲေသာတရားသာျဖစ္လို႔ ဒီအေပၚမွာ ဂုဏ္မေမာက္သင့္ဘူး ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ဆံုးမထားတဲ့ သံေ၀ဂလကၤာႀကီးပါ။
တတိယထြက္လာတာကေတာ့ လွ်ာထုတ္ေျပာင္ျပရင္း လက္ေ၀ွ႕ရမ္းႏႈတ္ဆက္ေနတဲ့ ကာတြန္း႐ုပ္ပါပဲ။
ေအာက္က စာတစ္ေၾကာင္းေရးထားတယ္။
"ဒီဘ၀မွာ ႏွမလက္ေလွ်ာ့ေနေလေတာ့" ဟု။
အဲ့ဒီေအာက္ကေန ဒီမြန္းရဲ႕လက္မွတ္ကို သူ႔နာမည္ရင္းနဲ႔ ေရးထိုးထားတယ္။
(၆)
အဲဒီညေနဟာ ေရႊအိုေရာင္ျမဴခိုးေတြနဲ႔ ႐ိုး႐ိုးသားသားလွပေနခဲ့တယ္။ ဒီမြန္းက သူ႔ကိုစာျပေပးတဲ့ ဆရာမေလးဆီ ၀င္ေနတာပါ။
"မမ ကၽြန္ေတာ္ စာေမးပြဲေအာင္တယ္" ဆိုေတာ့ ေကာင္မေလးက ၾကည္ၾကည္လင္လင္ ျပန္ၿပံဳးျပတယ္။
ဒီမြန္းက သူ႔ကိုယ္ေပၚက ဓားေျမႇာင္ကို ေကာင္မေလးရဲ႕ အေရွ႕ဘက္ေျမျပင္မွာ ပစ္ခ်ၿပီး ...
"ကၽြန္ေတာ့္လူမိုက္ဘ၀ကို မမေရွ႕မွာ ကၽြန္ေတာ္ လက္နက္ခ်လုိက္ၿပီ။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဒီမြန္းလို႔ မေခၚနဲ႔ေတာ့" လို႔ေျပာတယ္။
ေနာက္ထပ္လည္း စကားေတြ အမ်ားႀကီးေျပာတယ္။
တိုးညင္းေႏြးေထြးတဲ့ သူ႔စကားေတြကို နားေထာင္ရင္း ေကာင္မေလး မ်က္လႊာခ်တယ္။ ေအးၿငိမ္းတဲ့မ်က္ႏွာေလးဟာ တျဖည္းျဖည္းေအာက္ငံု႔သြားတယ္။
ေလေတြ တသုန္သုန္တိုက္တဲ့အခါ သူ႔ဆံႏြယ္မွ်င္ေလးေတြက အႏုပညာဆန္ဆန္ ေမ်ာလြင့္ေနၾကေတာ့တယ္။
ဒီမြန္း (Demon) = နတ္ဆိုး
စာႂကြင္း
ဒီဇာတ္လမ္းနဲ႔ ပတ္သတ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္က ...
(က) စိတ္ကူးယဥ္၍ ေရးသားျခင္းျဖစ္သည္။
(ခ) ျဖစ္ရပ္မွန္တစ္ခုကို ေရးသားထားျခင္းျဖစ္သည္လို႔ အဆိုႏွစ္ခု ေပးခဲ့ရင္ ဘယ္ဟာမွန္တယ္ ထင္ပါသလဲ။ ရဲရဲေတြးၿပီး အမွား၊အမွန္ ျခစ္ၾကည့္စမ္းပါ။
တာရာမင္းေ၀
အထက္ပါစာမူအားႀကိဳးပမ္း၍ ႐ိုက္ေပးခဲ့ေသာ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္အား ေက်းဇူးအထူးတင္႐ွိပါသည္။ (ကိုၿဖိဳး)
