ပန္းေခတ္ကလမင္း …
ပန္းခ်ီဆရာေလးတစ္ေယာက္၊ ေနာက္ သူခ်စ္တဲ့ အႏုပညာ၊ သူခ်စ္တဲ့ေကာင္မေလး…၊ သူ႕ရဲ႕ အႏုပညာအေပၚရူးသြတ္မႈ … ေနာက္ဆံုး အႏုပညာရဲ႕ အဆံုးမဲ့တဲ့စြမ္းပကား …။ ထပ္ခါ ထပ္ခါ ဖတ္ျဖစ္သလို ဖတ္မိတဲ့အခါတိုင္း ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ရည္၀ဲရတယ္ …။
သင္ႏွင့္နံနက္ခင္းကိုသာ၀င္ခြင့္ျပဳမည္ …။ အဲဒီ့စာအုပ္ေလးကိုဖတ္အၿပီးမွာ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ စိတ္ထဲကို ဖိုးၾကယ္ ရဲ႕ ၀ိဥာဥ္ကကပ္ပါလာတယ္။
အေရွ႕ၿမိဳ႕ရိုးေပၚကမိုးေရစက္မ်ား … ။ ဂ်ဴႏိုဆိုတဲ့ ကေခ်သည္မေလး ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ အာရံုထဲမွာ ေျပျပစ္လွပစြာကေနတယ္ …။ အႏုပညာရွင္မေလးဂ်ဴႏိုရဲ႕ ႏွလံုးခုန္သံေတြက ကၽြန္ေတာ့္ ႏွလံုးခုန္သံေတြနဲ႕ ထပ္တူက်သြားတယ္။
သိုးေဆာင္းဂစ္တာတစ္လက္ရဲ႕မွတ္တမ္း …။ အႏုပညာေမွာ္၀င္ေနတဲ့ မီးေတာက္ရစ္သမ္ဆိုတဲ့ ကဗ်ာရွည္တစ္ပုဒ္ … ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ႏွလံုးသားကို ညင္ညင္သာသာေလးဖမ္းဆုတ္ ယူငင္သြားတယ္။ ၀တၳဳေလးရဲ႕ အဆံုး … အႏုပညာသမားတစ္ေယာက္ရဲ႕ စိတ္ကို ရွင္းရွင္းႀကီးျမင္သိသြားခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ၾကက္သီးေမႊးညွင္းထမိတယ္။
ဓားသြားေပၚမွာ ကတဲ့ ဆက္ကပ္ …
ပင္လယ္တစ္၀က္ေတာင္တန္းတစ္၀က္ျဖစ္ေနတဲ့ေကာင္ေလး …
ဧဒင္ကေခ်သည္ …
လူငယ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ ေက်ာက္ထြင္းရာဇ၀င္ …
ၿပိဳင္ျမင္းတိုရဲ႕ခြာသံ …
လြမ္းတယ္ … လြမ္းတယ္ …။
လွပေျပျပစ္တဲ့ စကားလံုးအတြဲအဆက္ေတြရဲ႕ အရွင္သခင္ …
လူငယ္ေတြရဲ႕စိတ္ထဲကို ထြင္းေဖာက္၀င္ၾကည့္ စိတ္၀ိဥာဥ္တစ္ခုလံုးမွာ အႏုပညာအတိၿပီးတဲ့
ကၽြန္ေတာ္ေလးစားအားက်ခဲ့ရတဲ့ စာေရးဆရာ …
အစ္ကိုေရ …
အစ္ကိုတူးေဖာ္ခဲ့တဲ့ ေျမစိုင္ေျမခဲေတြကို ဖက္တြယ္ရင္း …
အစ္ကို ေရးလို႕မၿပီးခဲ့တဲ့ ေက်ာက္ထြင္းရာဇ၀င္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႕ဆက္ထြင္းမယ္ …
မိုးေခါင္ေနတဲ့ေလာကမွာ အစ္ကို႕ကိုယ္္စားကၽြန္ေတာ္တို႕ ဗံုေတြဆက္တီးမယ္ဗ်ာ …။
ေနဘုန္းလတ္
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
1 comments:
ကၽြန္ေတာ္တုိ႕အျပင္းဆုံးဆက္တီးၾကမယ္ဗ်ာ
Post a Comment