ကိုတာရာမင္းေဝ ကြယ္လြန္တဲ့ အထိမ္းအမွတ္ ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ ေရးျဖစ္တယ္။ အသိတစ္ေယာက္ကေတာ့ နင္နဲ႔ ဘာဆိုင္လို႔ ေရးရတာလဲလို႔ ေမးပါတယ္။ အခုေခတ္ေပၚ စာေပ ေျပာင္းလဲမႈမွာ ကိုတာရာမင္းေဝဟာ အဓိကလူတစ္ေယာက္လို့ ကြ်န္ေတာ္ ယံုၾကည္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကိုယ္တိုင္လည္း ကိုတာရာမင္းေဝရဲ႕ စာေပလႊမ္းမိုးမႈ အမ်ားႀကီးကို ခံခဲ့ရတာပါ။ စာလံုးအႏုအ႐ြေလးေတြကို ေခတ္ေပၚကဗ်ာေတြထဲ ထည့္တဲ့ေနရာမွာ ကိုတာရာမင္းေဝကို ဘယ္သူမွ မမီွဘူးလို႔ ထင္မိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီကဗ်ာေလးကို ၂ ရက္တိတိ ေသေသခ်ာခ်ာ စကားလံုးေ႐ြးခ်ယ္ မုဒ္အျပည့္သြင္းၿပီး အမွတ္တရ ေရးခဲ့ပါတယ္။ (စကားမစပ္ သူကြယ္လြန္သြားတာကို ေနၾကတ္တာနဲ႔ ႏိႈင္းယွဥ္ၿပီး ေရးရလားလို႔ေတာ့ ေပါက္တတ္ကရေတြ မေဝဖန္ၾကပါနဲ႕ ခင္ဗ်ာ)
“ေနၾကတ္ျခင္း”
မ်က္လွည့္ဆရာ ပါးစပ္ထဲ ၿမိဳခ်လိုက္သလိုမ်ိဳး
မီးေတာက္ဟာ ရုတ္တရက္ ကြယ္ေပ်ာက္သြား
ဖူးပြင့္ေတာ့မယ့္ ပန္းကေလးတစ္ပြင့္ေတာင္
ထိတ္ခနဲ လန္႔ျဖန္႔ၿပီး ျပန္ငံုသြားရရွာတယ္
ေနၾကတ္ၿပီေမေမ
စၾကဝဠာေတာအုပ္ေတြထဲက
ေတာရဲတိရစၧာန္ေတြအားလံုး
ေဝါခနဲ တိတ္ဆိတ္သြားၾက
အားလံုးရဲ႕ အၾကည့္ဟာ ေပ်ာက္ဆံုးသြားေသာအရာ
တစ္သက္လံုး လင္းခဲ့သမွ် ခဏေလး အေမွာင္က်သြားခဲ့တာပါ
ကၽြန္ေတာ္တို႔ မခံႏိုင္ခဲ့ၾကဘူး
လႈပ္ရွားေနတဲ့ အရာေတြ တစ္ခ်ိန္မွာ ရပ္တန္႔သြားမယ္
ၿငိမ္သက္ေနတဲ့ အရာေတြလည္း တစ္ခ်ိန္မွာ လူးလြန္႔လာမယ္
ရေနတာေတြအားလံုး တစ္ခ်ိန္မွာ ေပ်ာက္ဆံုးၿပီး
မရခဲ့ေသးတာေတြအားလံုး တစ္ခ်ိန္မွာ ေပၚလာမယ္
ေနၾကတ္ၿပီ
နဂါးေငြ႕တန္းရဲ႕ အခန္းထဲမွာ
ကမၻာရဲ႕ ၿဂိဳဟ္ရံလကို ၿခံဳလႊာလို အကာအကြယ္ယူၿပီး
ေနဟာ ေႁမြတစ္ေကာင္လို အေရခြံလဲခဲ့ၿပီ။
July 27, 2009
PS. ဒီကဗ်ာေလးကို မေနာ္ရဲ႕ “အေရွ႕ၿမိဳ႕႐ိုးကနံနက္ခင္း” ဆိုတဲ့ ကဗ်ာျပပဲြေလးမွာလည္း သြားေရာက္ ဖတ္႐ႈႏိုင္ပါတယ္။
မွတ္ခ်က္။ ။ ကိုညီလင္းဆက္၏ ဘေလာ့မွ တဆင့္ ခြင့္ျပဳခ်က္အရ ျပန္လည္ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။
0 comments:
Post a Comment