တာရာမင္းေ၀ အမွတ္တရ

(၁)
ၾကယ္တာရာေတြ စူးစူး၀ါး၀ါးငံု႔ၾကည့္ေနတဲ့ ကေ၀ည
ေမေမ့…ကို ကၽြန္ေတာ္သတိရလိုက္တာ…
ညဥ့္ငွက္ေတြက ကမၻာအေပၚယံမွာ လူးလာပ်ံသန္း
လေရာင္ကို ေတာင္ပံနဲ႔ တျဖန္းျဖန္း႐ုိက္ၾကတယ္…။

ေလာကအတုမွာ ..လူသားအတုတစ္ေယာက္
ကိုယ့္ေပါက္ခၽြန္း ကိုယ္ထမ္းၿပီးလမ္းေလွ်ာက္ေနတယ္
ေမေမ…
ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ေမေမ့ရင္ခြင္ဟာ
ေသာကကင္းေ၀းတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး “နယ္”ပါ
အခု..ဘယ္မွာလဲ
ဘယ္မွာလဲ…..။

ျမဴမႈန္မိုးႏွင္းေတြကေ႐ႊေရာင္တ၀င္း၀င္းေတာက္
ေမေမ့အုတ္ဂူကို ေစာင့္ေ႐ွာက္ၾကလိမ့္မယ္
ေကာင္းရာဘံုသို႔သြား အားလံုးကိုေမ့ထားခဲ့ပါေတာ့
ေမေမ…။

(၂)
ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိသမွ်…
ေမေမ့မ်က္လံုးဟာ ေဆာင္းရာသီဆန္လြန္းတယ္
ျမဴေတြဖံုး၊ႏွင္းစက္ေတြဖံုး
ေနေရာင္ေတြလည္း ခါးကုန္းေအာင္႐ုန္းခဲ့ရေပါ့

သစ္ကိုင္းေျခာက္ႀကီးက မီးေတာက္ကေလးကိုေမြးဖြား
ျပာအနႏၱတိုင္ေအာင္ ေထြးပိုက္ပ်ိဳးေထာင္သြားသလို
ေမေမဟာ…
သူ႔ကိုယ္သူျဖန္႔ခင္းၿပီးကၽြန္ေတာ့္ကို ေလွ်ာက္နင္းခိုင္းခဲ့တယ္…။

မုသားတစ္လႊာ မာယာတစ္ထပ္၊၀တ္ရည္တစ္စက္နဲ႔
အို…ခတၱာေရ…
ပုခက္လႊဲေသာလက္ေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကိုစိုက္ပ်ိဳးခဲ့႐ံုသာမက
သူမ..ကိုယ္တိုင္က..
ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ဆိုရင္ ပုခက္ၿဖစ္ၿပခဲ့တယ္…။

“အေမ”အၿဖစ္
စုန္ေရသစ္စီးေၾကာင္း၊ေတာင္က်ေခ်ာင္းကေလး
ေအးလို႔ေမႊးလို႔ တည္ခဲ့ၿပန္တယ္။

(၃)
ေၿခေထာက္ေတြက ေလွကားထစ္အတိုင္းတက္သြားၿပီး..
လူက..ေလွကားေၿခရင္းမွာက်န္ခဲ့ရတယ္
ဘယ္သူမဆို
ကိုယ့္အရိပ္ထဲမွာ ကိုယ္ၿပန္ခိုခ်င္လို႔္ရဘူး
ကၽြန္ေတာ့္ကို “ေမေမ”ၿပန္ေပးၾကပါ..။

ၿပကၡဒိန္ထဲမွာ ၾကယ္ပြင့္ၿပေရးစရာမလိုတဲ့
သာမန္အညတရ မြန္းလြဲအိုတစ္ခုက
“ေမေမ့”ကို လုသြားတယ္…။

ေနပူအရပ္ရဲ႕ေကာင္းကင္နကၡတ္ၿဖဴမ်ားဟာ
လင္းအားၿပင္းထန္၊လူငယ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ႏွလံုးသားအတြင္းကို
တ႐ွဴးထိုးဆင္းခ်တယ္….။
လက္ဖမိုးနဲ႔ဖ်က္ဖ်က္လက္ဖ၀ါးနဲ႔ဖ်က္ဖ်က္
ပါးေပၚစီးတဲ့မ်က္ရည္စက္ေလးကေတာ့ပ်က္သြားမွာပါ
ဒါေပမယ့္ေမေမရယ္…။

(၄)
ေမေမ့မွာ
နာက်င္ခဲ့ရတဲ့ ဂႏၱ၀င္သကၠရာဇ္မ်ား
ဆက္ထံုး႐ွည္လ်ားလ်ားနဲ႔႐ွိခဲ့တယ္….။

ငယ္ငယ္တည္းက
“၀”လံုးဘယ္မွာစဖတ္ရမွန္းမသိတဲ့ကၽြန္ေတာ္ဟာ
ေမေမ့အေၾကာင္းကိုလည္းခုထိစာလံုးမေပါင္းႏိုင္ခဲ့ဘူး..။

ေမေမ့မွာ
ဘာသာေဗဒမတူ၊ဖတ္တဲ့စာခ်င္းမတူ၊ခူးတဲ့ပန္းခ်င္းမတူ
မိတ္ေဆြနဲ႔မတူတဲ့မိတ္ေဆြေတြ႐ွိတယ္…။

ေမေမဟာ
အကၡရာနဲ႔ေဖာ္ၿပလို႔မစြမ္းတဲ့၊ယဥ္ေက်းမႈအခန္းခန္းကို
လႊမ္း႐ံုဖန္ဆင္းထားသူၿဖစ္တယ္…။

ကၽြန္ေတာ့္ေမေမဟာ
သူမ်ားေမေမေတြထက္…ႏို႔ရည္ပိုမထြက္ပါဘူး…….
ဒါေပမယ့္မ်က္ရည္ေတာ့ပိုထြက္ရင္ထြက္မယ္….
ကၽြန္ေတာ္ကလည္းဆိုးခဲ့တယ္ေလ..။

(၅)
ဖုန္မႈန္႔ပ်ံ႕စင္…
ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕စိတ္ကူးတယဥ္ယဥ္တြင္းေဟာင္း
အခု..လင္းႏို႔ေတြေအာင္းေနၿပီေမေမ..။

လြန္ခဲ့တဲ့အႏွစ္ (၂၀)ေက်ာ္
ကၽြန္ေတာ္ၿမင္း႐ုပ္စီးၿပီး၊သစ္သားခြာၾကီးနဲ႔ခရီးေတြႏွင္
ေမေမ့လက္ခုပ္သံတလြင္လြင္ေပါ့….။

စိတ္မလိုရင္ေကာင္းဘိြဳင္ဦးထုပ္ကိုဆြဲၿဖဲ
ဂ်စ္ကားေတြတက္နင္း၊ရထား တစ္စင္းလံုးေဆာင့္ကန္
ကၽြန္ေတာ့္ထမင္းပန္းကန္အထူအပါး
ေမေမခြံ႕ေကၽြးမွစားခဲ့တယ္..။

ေမေမက ဥံဳဖြလို႔မန္းမႈတ္ရင္
ဒုကၡအေပါင္းဟာတိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္
ကၽြန္ေတာ့္ေ႐ွ႕ေမွာက္မွာေၾကာက္႐ြံ႕စြာလက္ပိုက္ရပ္ၾကတယ္..။

“လူကေလးရဲ႕အိပ္ခ်ိန္တန္၊ဗ်ိဳင္းေ႐ွ႕ကပ်ံ” တဲ့
မိုးအံု႔ေနတဲ့မ်က္လံုးနဲ႔ ေမေမ့ပုခံုးမွာမွီတြယ္ငိုက္မ်ဥ္း
ကၽြန္ေတာ္ကလည္းအိပ္ပုပ္ၾကီးတယ္…
ကၽြန္ေတာ္အိပ္တိုင္းေမေမ့ဗ်ိဳင္းကလည္းေ႐ွ႕မွာပ်ံတယ္…။

ကၽြန္ေတာ့္အိပ္မက္
ေမေမ့လည္တိုင္ကိုဖက္လို႔ေပါ့…။

(၆)
ဟင္းလင္းပြင့္ေနတဲ့ကၽြန္ေတာ့္ရင္ဘတ္ကိုဖံုးဖို႔
အက်ီ ၤမွာၾကယ္သီးတစ္လံုးလိုေနၿပီ….ေမေမ..။

ငယ္ငယ္ကတည္းက….
ေမေမကခံတပ္လုပ္၊ကၽြန္ေတာ္ကသူရဲေကာင္းလုပ္
ရန္သူေတြနဲ႔ေ၀ေ၀ဆာဆာဓါးခ်င္းခုတ္ဖူးတယ္….။

ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ေတာက္ေလွ်ာက္
ေမေမဟာခံတပ္ဆန္သူတစ္ေယာက္ပါပဲ…
ကၽြန္ေတာ့္ဘက္မွာရပ္တည္ ၊ကာကြယ္၊တိုက္ခိုက္
သူမကိုေတာ့..ၿမားအစင္းစင္းစိုက္ခဲ့တယ္…။

ကၽြန္ေတာ့္ကိုအလိုလိုက္..ကၽြန္ေတာ့္ကိုမ႐ိုက္
ကၽြန္ေတာ့္ကို႐ုိက္လည္းကၽြန္ေတာ္မငို..ေမေမပဲငို..။

ေမေမေၿပာတဲ့ေက်းလက္နီတိ
“မတတ္ဘဲမန္းရင္တေစၦမုန္းလိမ့္မယ္”
ေဆးမ်က္လံုးနဲ႔ၾကည့္….တဲ့။

(၇)
ေလကိုေလနဲ႔မႈတ္တာကမွလြဲဦးမယ္…
ကၽြန္ေတာ့္ကိုေမေမက..
ပညာလွလွတတ္ေစခ်င္တာ..အေသအခ်ာေပါ့..။

ေကာင္းကင္ေပၚက“လ”နဲ႔ဗ်ည္းစာလံုးထဲက“လ”
ဘာေၾကာင့္မတူတာလဲ….
ကၽြန္ေတာ္နဲ႔အေဖာ္မ်ား
ေက်ာင္းေတာ္မွာသေဘာကြဲၿပားၾက..။

ကၽြန္ေတာ္ကလူပ်င္း..
သစ္ပင္ေၿခရင္းမွာရပ္လိုက္၊သစ္ပင္ဖ်ားကိုတက္လိုက္
စာေမးပြဲေတြမွာ..
အဆင့္ေတြက ၁ မွ ၁၀၀ မေရရာ…။

တစတစ…
လူငယ္သီခ်င္း၊ႏွင္းဆီဓားသြား၊ရင္ၾကားစိုက္နစ္
ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေတေလကုန္းမွာ ကဗ်ာဆရာၿဖစ္လာတယ္..။
လူငယ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ရင္ေခါင္းမွာ..
အိပ္မက္ေတြအေၿမွာင္းေၿမွာင္းထ..
ဂမၻီရလမင္းကလည္း၀ိုက္အုပ္ၿဖာဆင္းက်ေနေတာ့တယ္..။

(၈)
တစ္ရက္မွာ
ၿမဴၿပာမႈိင္းမႈန္၊အိပ္မက္ကိုေစာင္လိုၿခံဳဆဲ…
ၾကယ္ေတြအကုန္ေၾကြတဲ့ည
ကၽြန္ေတာ့္အေပၚၾကိဳးၿပတ္က်တယ္…။
ကၽြန္ေတာ္….
မေပ်ာ္ေလလြင့္၊ရင္အနင့္ဆံုးေဆာင္း
ႏွင္းေတြေၿပာင္းၿပန္စီးေမ်ာလာ..။

ေမေမဟာ…
ကၽြန္ေတာ္ၿပန္လာမယ့္သန္းေခါင္ယံကိုၿခံရံေစာင့္ၾကပ္
အလင္းရဲ႕နတ္သမီးလို..မီးအိမ္ကိုင္ၿပီးေစာင့္ေနတယ္..။

နာၾကည္းပင့္သက္၊အရက္ေသာက္လာတဲ့သား
အေမ့အားစကားမဆို
အေမကား..သားကိုယ္စား မ်က္ရည္မဲ့စြာငို..။

သား…
ဘ၀ဆိုတာေရစီးထဲကေဗဒါ..မေရရာဘူးကြဲ႕
ဒါေပမယ့္…

ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ရဲ႕ အ႐ုပ္မ်ား၊အေရာင္မ်ား၊အရိပ္မ်ား
လႊင့္မပစ္နဲ႔သိမ္းထား..
၀ိညာဥ္႐ုန္းကန္တစ္ေန႔မွာသူတို႔ၿပန္႐ွင္သန္လိမ့္မယ္..။

ေမေမ့စကားက
ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕မိုးခါးေရမ်ားကို
တစ္စက္ခ်င္း…တစ္စက္ခ်င္း…တစ္စက္ခ်င္း..ခ်ိဳေစခဲ့..။

(၉)
၀ါဆိုပန္းခူး၊စံပယ္ဦးတို႔ေမႊးသက္ေ၀ေ၀
မုတ္သုန္ေလရဲ႕မွတ္တမ္း
မီးကိုလည္းကၽြန္ေတာ္နမ္းခဲ့..ေရကိုလည္းကၽြန္ေတာ္နမ္းခဲ့..။

ေမေမဟာ..
ၿခံေထာင့္မွာေဒလီယာေတြပ်ိဳးရင္း
မိုးစိုေနတဲ့ဆံႏြယ္ခက္ကိုလက္နဲ႔သပ္တင္
သူမလည္းရင့္က်က္ၾကည္လင္ေနတယ္..။

ေမေမခ်ဳပ္တဲ့
ဇာမဏီ႐ုပ္နဲ႔အက်ီ ၤခ်ည္မွ်င္ၾကမ္းၾကမ္း
ကၽြန္ေတာ္….လမ္းမွာ၀တ္ရန္..။

ႏြားကသူငံု႕စားတဲ့ၿမက္ေတြကို
၀ံပုေလြတစ္ေကာင္ရဲ႕ေအာ္သံၾကားတယ္လို႔ေၿပာဆိုေနဆဲ
သြားၾကစို႔ေလ…

မုဆိုးေၿခေထာက္မ်ားနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္သြားရာကၽြန္ေတာ္လိုက္
ေလဆန္ေတြ ပစ္စလက္ခတ္တိုက္တဲ့ခင္တန္း
ပဒိုင္းပန္းေတြလည္း ေဗာင္းလန္ေအာင္ခါရမ္းပြင့္ေ၀…။

(၁၀)
သား…
“၁။ တိမ္ေတြပ်ံတာမိုးေပၚမွာဘာနဲ႔မွမၿငိဘူး
၂။ တစ္ေတာလံုးကိုလည္းၾကည့္တစ္ပင္ခ်င္းလည္းၾကည့္ ” တဲ့

ေမေမ့ဆုေတာင္းဘုရားေက်ာင္းမွ၀တ္ၿပဳသံ
ေလာကဓံအသစ္သစ္ေတြနဲ႔ၿမင့္႐ိုင္း
မိုးကုတ္စက္၀ိုင္းတစ္ၿခမ္းကိုထိုးေဖာက္
ကၽြန္ေတာ္ဆက္ေလွ်ာက္ေနတယ္…(ဖိနပ္လည္းအခါခါေပါက္ခဲ့)

ညေပါင္း ၁၄၀၀
၀ကၤပါေတာင္ၾကားမွာ..ကံနတ္ဘုရားနဲ႔စီးခ်င္းထိုး
ကၽြန္ေတာ္ၾကိဳးစား ၊အမွားမ်ားလည္းခ်င္းခ်င္းနီ…။

ဧရာ၀တီေမေမ၊ပိေတာက္ပင္ဟာေမေမ
ဖေယာင္းတိုင္ၿဖဴၿဖဴဟာေမေမ၊နံနက္ခင္းေၾကး႐ုပ္ဟာေမေမ…။

ခု..ေမေမဆံုးၿပီဆိုတဲ့သတင္းမွာ
ကၽြန္ေတာ္ဟာအရာရာ၀င္း႐ွင္းေပါက္ကြဲ…နီလဲ့..
လူတဆံုး…၀ိညာဥ္တဆံုး၊အၾကြင္းမဲ့ဗုန္းဗုန္းလဲက်
“ေမေမ..”

(၁၁)
ေမေမဟာ..နာရီသံနဲ႔အိပ္၊နာရီသံနဲ႔ႏို္း..
ဘယ္ေတာ့မွထမင္းအိုးေ၀မက်တတ္တဲ့မိန္းမမ်ိဳးၿဖစ္တယ္..။

မီးေလာင္ေနတဲ့ငရဲပင္ပ်ိဳမွာ၊ပြင့္အိုေလးပမာ၊၀ါ၀ါႏြဲ႕ႏြဲ႕
သတၱိသစ္ေတြနဲ႕ေ၀ရဲခဲ့တယ္..။

သားငယ္ရဲ႕မ်က္ႏွာကို
အလကၤာလိုလည္းဖတ္၊ပုစၦာလိုလည္းဖတ္
ဆိုလိုရင္းကိုခ်က္ခ်င္း႐ွာေဖြေတြ႕တတ္တယ္..။

လင္မ႐ွိေတာ့ေပမယ့္
သားငယ္အတြက္ရင္ခြင္တစ္ခု႐ွိတဲ့မိန္းမ
လူကႏၱာရတို႔ရဲ႕ေက်ာက္တိုင္၊ေၿမခိုးေၿမေငြ႕ကိုပိုင္တယ္..။
(အလင္းၿပာမွတ္ေက်ာက္အတြက္မင္တစ္ေပါက္ၿဖစ္တယ္..)

(၁၂)
အေမမ႐ွိတဲ့သားမွာသာ
ေစတန္ရဲ႕လႊသြားကိုခါးသီးကြဲ႐ွ
အ႐ုိးၿမဳပ္ေအာင္ကိုက္ၿမိဳခဲ့ရၿပီ..။

မ်က္ႏွာကိုလက္၀ါးနဲ႔အုပ္႐ုံကလြဲလို႔
ဘာမွလည္းလုပ္မေပးႏိုင္တဲ့ေနရာ….အေ၀းမွာ…
ကၽြန္ေတာ္က…ဟိုုး…အေ၀းၾကီးမွာ..။

က်န္တာေတြကေတာ့ဘာမွမေၿပာင္းလဲပါဘူး
မီးခိုးေငြ႕ေတြကလည္း
႐ိုးရာအေၿခအေနအတိုင္း၊လိႈင္းထေကာ့လန္
ဒ႐ြတ္တိုက္ပ်ံတက္ဆဲ…။

အေမ့ရဲ႕ေၿခလို၊လက္လိုေနခဲ့တဲ့ေကာင္
အေမမ႐ွိခ်ိန္မို႔လမ္းေပၚမွာၿပန္႔လို႔က်ဲလို႔…။

အမွားလကၡဏာ၊အမွန္လကၡဏာ၊ဘာနဲ႔မွလာမတို္င္းတာနဲ႔
“အေမ”ဆိုတာထာ၀ရအကန္႔အသတ္မဲ့တယ္
ခ်စ္ေသာေမေမ..ေကာင္းရာဘံုသို႔ေရာက္ပါေစ..။
(ေကာင္းရာဘံုတို႔၏တံခါးသည္မိခင္မ်ားအတြက္ပြင့္ေစသတည္း.)

(၁၃)
ေနာင္…ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာရင္
ေမေမ့အုတ္ဂူကို၊၀တ္႐ံုၿဖဴနဲ႔လူတစ္ေယာက္လာမယ္
အနက္ေရာင္ကတ္ၿပားမပါ၊လြမ္းသူ႔ပန္းေခြမပါ
ေလထန္လမ္းမွာဆံမွ်င္ေတြလြင့္၀ဲ….
အဲဒီလူဟာ..သားပဲေပါ့ေမေမ…
ဘယ္သံသရာမွာၿပန္႐ွာရင္ေမေမ့ကိုေတြ႕ႏိုင္မလဲ…
ကၽြန္ေတာ့္ေ႐ွ႕ေမွာက္ လေရာင္ေတြေကြ႕ေကာက္လြန္းလွခ်ည့္…။

အေမ့ကိုယ္စား…
အေမ့ကိုယ္ပြား…
ၾကယ္စင္မ်ားကိုလက္ဖ၀ါးနဲ႔ပန္၊ၿမင္းခြာသံမွာအပ္ႏွံလိမ့္ဆင္း
အ၀ါေရာင္မီး႐ွဴးမီးပန္းလို
“လင္း”ၿပီးမွေပ်ာက္မယ္…။

ကၽြန္ေတာ္…
ေမေမ….
မာယာေတာင္ေၿခမွ ဒရမ္တီးသူမ်ား၊မ်က္လွည့္တီးလံုးမ်ား
သီခ်င္းအကြဲအစ..တစ္ပုဒ္ၿပီးဆံုးသြားပါၿပီ..။

ေမေမ…
ေကာင္းရာသုဂတိလားပါေစ…
ေခါင္းေလာင္းထိုးသံတိုးတိတ္လြင့္ေ၀……..
ေခါင္းေလာင္းထိုးသံတိုးတိတ္လြင့္ေ၀……..
ေခါင္းေလာင္းထိုးသံတိုးတိတ္လြင့္ေ၀……..
…………………………………………………….
………………………………………………..
…………………………………………..

(တာရာမင္းေ၀)

မွတ္ခ်က္။ ။ ဆရာတာရာမင္းေ၀၏ အထက္ပါ ကဗ်ာကို အီးေမးလ္မွတဆင့္ ေပးပို႔လာသူ အမည္မဲ့အား ေက်းဇူးတင္႐ွိပါသည္။