တာရာမင္းေ၀ အမွတ္တရ

ဆရာတာရာမင္းေ၀၏ စာမူမ်ား စုစည္းမႈ

ပန္းခ်ီမုတ္သုန္ေရးဆြဲသည့္ ပံုတူ

ငါ႔ရင္ခြင္ၾကားက ႏွင္းဆီဓားသြားတစ္လက္

(၁)
စမ္းေရေပၚမွာတင္ျပီး စကၠဴေလွတို႔ကို
ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ ကၽြန္ေတာ္ေမၽွာခဲ့ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္႔အမည္ႏွင္႔ ကၽြန္ေတာ္ေက်းရြာကိုလည္း
စကၠဴေလွေပၚမွာ စာလံုးနက္နက္ျဖင့္ ေရးခဲ႔သည္။
တစ္ကၽြန္းသား၊ တစ္ျပည္သားတို႔သည္
ထိုသို႔ျဖင့္
ကၽြန္ေတာ့္ကို သိလာၾကလိမ့္မည္ဟု ေမၽွာ္လင့္၏။
ၿခံမွာပြင္႔သည္ ဆိတ္ဖလူးပန္းတို႔ကိုလည္း
ေလွငယ္ေပၚမွာဆင္႔တင္ ေမၽွာလႊတ္ခဲ႔၏။
အရုဏ္ဦးမွာပြင့္ေသာ ထိုပန္းတို႔သည္
ညဥ့္အခ်ိန္မွာေတာ့ ကမ္းကို ဆိုက္ေရာက္လိမ္႔မည္ဟု
ကၽြန္ေတာ္ထင္သည္။
ေကာင္းကင္သို႔ ဦးေမာ့ၾကည့္ေသာအခါ
ျဖဴဆြတ္ ေရြ႕ေမ်ာေနေသာ တိမ္ရြက္မ်ားကို
ကၽြန္ေတာ္ျမင္၏။
ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ၿပိဳင္ရန္ ကၽြန္ေတာ့္ စကၠဴေလွမ်ားႏွင့္ၿပိဳင္ရန္
ကစားေဖာ္တစ္ဦးဦးက
သူတို႔ကို လႊတ္တင္လိုက္ျခင္းျဖစ္မည္။
မည္သူမွန္းေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္မသိေခ်။
သန္းေခါင္ယံ၏ ၾကယ္ေရာင္ပ်ပ်ေအာက္မွာ
ကၽြန္ေတာ့္ေလွတို႔သည္ လြင့္ေမၽွာလွပေနလိမ့္မည္။
ထိုသို႔ပင္ အေတြးႏွင္႔ အိပ္ယာ၀င္ျဖစ္သည္။
အိပ္ေမြ႕ခ်တတ္ေသာ နတ္သမီးကလည္း
အိပ္မက္ျခင္းေတာင္းၾကီးမ်ားကို ပိုးကာ
ကၽြန္ေတာ္႔ေလွမ်ားႏွင္႔အတူ
ရြက္လႊင္႔ေနဦးမည္ျဖစ္သည္။

(၂)
ကၽြန္ေတာ္ႏွင္႔ တေရြ႕ေရြ႕နီးကပ္ရာသို႔
မည္သည္႔အခ်ိန္မွ စတင္ျပီး သူ လာခဲ႔ပါသနည္း။
ကၽြန္ေတာ္ မသိခဲ႔ေခ်။
ေန၀န္းႏွင္႔ ၾကယ္႐ႈးၾကယ္ေပ်ာက္မ်ားကလည္း
သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္မျမင္ေအာင္ သို၀ွက္ႏိုင္ျခင္းမရွိခဲ႔။
နံနက္ဦးေပါင္းမ်ားစြာ၊ ညေနရီေပါင္းမ်ားစြာ
သူ႔ေျခသံကို ကၽြန္ေတာ္ၾကားေနရသည္။
ကၽြန္ေတာ့္ ႏွလံုးအိမ္ထဲသို႔
သူ႔ေစတမန္ ၀င္ေရာက္လာ၏။
ထို႔ေနာက္ ကၽြန္ေတာ့္ကို
တိတ္တိတ္ကေလး ေခၚေလသည္။
ထိုေသာေန႔မွာမွ အဘယ့္ေၾကာင့္
ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀သည္
လႈပ္လႈပ္ယိမ္းယိမ္း ျဖစ္ရပါသနည္း။
ေပ်ာ္ေပ်ာ္လြင္႔လြင္႔ တုန္ရီခံစားမႈတို႔ကလည္း
အဘယ္႔ေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္႔ႏွလံုးအိမ္ကို
ျဖတ္ေဖာက္ စီးဆင္းသြားပါသနည္း။
ကၽြန္ေတာ္မသိေခ်။
အိမ္ျပန္ရမည့္ အခ်ိန္မွာပင္လၽွင္
ေလမွာစီးပ်႕ံေသာ ခ်စ္သူရနံ႔ကို သန္႔သန္႔ကေလး
ရေနေလေတာ႔၏။

(၃)
သူ႔အေမႊးရနံ႔ႏွင့္သူ ရူးသြပ္ၿပီး
ေတာႀကီးမ်က္မည္းမွာ ေျပးလႊားေနရသည့္
ကတိုးေကာင္လို
ကၽြန္ေတာ္လည္း ေျပးလႊားေနမိ၏။
ထိုညသည္ ေမလ ညတစ္ညျဖစ္၏။
ေျပညင္းေသာ ေလကလည္း
ေတာင္အရပ္မွ စီး၀င္တိုက္ခတ္လာ၏။
ေ၀႔လည္၀ဲခ်ာျပီး
ကၽြန္ေတာ္ လမ္းေပ်ာက္သြားေတာ႔သည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္
မရႏိုင္တာကို ရွာေဖြျပီးသည္ေနာက္
မရွာေဖြတာကို ရရွိခဲ႔သည္။
ကၽြန္ေတာ္ တစ္ကိုယ္ေရ ႏွလံုးသားနိမိတ္ပံုမ်ားသည္
ျမဴးတူးခုန္ပါက္ေနၾက၏
စူးလက္ၿပိဳး၀င္းေနခဲ့၏။
ဖမ္းဆုပ္ကိုင္တြယ္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ ႀကိဳးစားေသာ္လည္း
လြတ္ေခ်ာ္ ထြက္ေျမာက္သြားခဲ့၏။
မွားေသာလမ္းသို႔ ေခၚပို႔သည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ မရႏိုင္တာကို ရွာေဖြၿပီးသည့္ေနာက္
မရွာေဖြတာကို ရရွိခဲ့သည္။

(၄)
ခ်စ္သူကသာ ခြင့္ျပဳမည္ဆိုလၽွင္
ကၽြန္ေတာ္ေတးသြားကို
ရပ္ထားလိုက္ပါမည္။
ခ်စ္သူ ႏွလံုးအိမ္ကို ရုန္းကေစမည္ဆိုလၽွင္
ကၽြန္ေတာ္႔မ်က္လံုးမ်ားကို
သူ႔မ်က္ႏွာမွ အေ၀းသို႔ ဖယ္ခြာေပးပါမည္။
ကၽြန္ေတာ္ရွိေနသည့္ အတြက္ေၾကာင့္
ခ်စ္သူသည္ သြားလမ္းမွာ ပင္ပမ္းရသည္ဆိုလၽွင္
ေဘးဘီကို ေရာက္သည္အထိ
အျခားလမ္းမွ ကၽြန္ေတာ္ ေလၽွာက္ပါမည္။
ခ်စ္သူ ပန္းကံုးသီရန္
အေႏွာင္႔အယွက္ ျဖစ္ရသည္ဆိုလၽွင္
သူ ပန္းေတာမွ ေ၀းရာသို႔
ကၽြန္ေတာ္ ယို႔ယိမ္းထြက္ခြာေပးပါမည္။
ခ်စ္သူ ေရျပင္အလ်င္ကို
လႈိင္းတို႔ျဖင့္ တိမ္းေမွာက္ ပ်ိဳ႕အန္ေစသည္ဆိုလ်င္
သူ ကမ္းေျခမွ
ကၽြန္ေတာ့္ ေလွာ္တက္ကို လႊတ္ခ်လိုက္ပါမည္။

(၅)
မီးအိမ္ကားၿငိမ္းခဲ႔ၿပီ။
အဘယ္ေၾကာင္႔ပါနည္း။
ျပင္းရွစြာတိုက္ခတ္ေနေသာေလမွ
လူးလြန္႕လြတ္ေျမာက္ႏိုင္ရန္အတြက္ ၀တ္ရံုကိုျဖန္႔ျပီး
သူ႔အတြက္
ကၽြန္ေတာ္ ကြယ္ကာ ေပးခဲ႔သည္။
ထို႔ေၾကာင္႔ပင္လ်င္
မီးအိမ္ကားၿငိမ္းခဲ႔ရ၏။
မံုပန္းကား ႏြမ္းခဲ႔ၿပီ။
အဘယ္ေၾကာင္႔ပါနည္း။
ကၽြန္ေတာ္ ႏွလံုးအိမ္အတြင္းမွာ
ခ်စ္ျမတ္စြာ သူ႔ကို
ဖိကပ္ သိမ္းဆည္းထားခဲ့၏။
ထို႔ေၾကာင့္ပင္လ်င္
မံုပန္းကား ႏြမ္းခဲ့သည္။
စမ္းေရကား ခမ္းခဲ့ျပီ။
အဘယ္ေၾကာင္႔ပါနည္း။
သူ႔ေရစီးေၾကာင္းကို ျဖတ္ေတာက္ကာ
ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ေရကာတာ တစ္ခုတည္ေဆာက္ခဲ့၏။
ထို႔ေၾကာင့္ပင္လ်င္
စမ္းေရကား ခမ္းခဲ့သည္။
ေစာင္းႀကိဳးကား ျပတ္ခဲ့ျပီ။
အဘယ္ေၾကာင့္ပါနည္း။
ဤေစာင္းကား မတတ္ေျမာက္ေသာ ဂီတကို
ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ ဆြတ္ယူေျခြခ်ခဲ့ပါ၏။
ထို႔ေၾကာင့္ပင္လ်င္
ေစာင္းၾကိဳးကား ျပတ္ခဲ့သည္။

(၆)
ကၽြန္ေတာ္ ရြက္လႊင္႔ထြက္ခြာရေတာ႔မည္။
ေၾကကြဲ လႈိက္ေမာဘြယ္ရာ ကာလမ်ားသည္
ကုန္းေျမေပၚမွာ ပဲ႔ေၾကြက်န္ရစ္ခဲ့ျပီ။
ေႏြဦးရာသီသည္ ပန္းတို႔ကိုပြင့္ေအာင္
ဖြင့္ေပးခဲ့သည္။
ယခုကား အနားယူေလျပီ။
ကၽြန္ေတာ့္မွာသာ ရင့္ေရာ္ေသာ ပန္းတစ္ဆုပ္ႏွင့္
အိမ္မျပန္ႏိုင္ ျဖစ္ရသည္။
လႈိင္းေတြက ညိဳးညံရိုက္ဟီးေလျပီ။
ကမ္းပါးကို သြယ္ပတ္ထားသည့္
သစ္ရိပ္ေ၀ေ၀ လမ္းကေလးတြင္လည္း
ေရာ္ရြက္တို႔ ျပဳတ္က်လာျပီ။
မိတ္ေဆြဘာေၾကာင္႔ ေငးငိုင္ေနပါသနည္း။
သင့္အၾကည့္တို႔က ဘယ္ဆီမွာ စိုက္၀င္ေနသနည္း။
ကမ္းတစ္ဖက္ဆီမွေမ်ာလာေသာအေ၀းေတးသံႏွင္႔
ေလထုမွာ စိုးဆြတ္ပါ၀င္လာသည့္ရင္ခုန္သံကို
သင္...
မခံစားရေလသေလာ...

(၇)
ေန၀င္ေတာ႔မည္။
အရိပ္တို႔လည္း ေျမဆီမွာ ညြတ္တြားၾကၿပီ။
ေခ်ာင္းသို႔သြား၍ ခရားတြင္ ေရျဖည့္ရန္
ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ အခ်ိန္တန္ၿပီ။
ညေနခင္းေလသည္
ေခ်ာင္းေရ ဂီတမႈန္ရီကို ခံုမင္ေန၏။
ကၽြန္ေတာ္႔ကို
ေန ေရႊျခည္မၽွင္ထဲသို႔ တိုး၀င္ရန္ ေခၚေန၏။
တိတ္ဆိတ္ေသာလမ္းမွာ
လာသူ သြားသူတို႔ မရွိၾကေခ်။
ေလထန္၏။
ျမစ္ထဲမွာ လႈိင္းေတြ ေ၀႔လိပ္ခ်ီၾကြေန၏။
အိမ္သို႔ ျပန္ႏိုင္ပါမည္ေလာ။
မည္သူႏွင္႔ ဆံုေတြ႔ခြင့္ ရႏိုင္မည္ကိုလည္း
ကၽြန္ေတာ္မသိ။
ေရတိမ္ဆိပ္မွ ေလွငယ္တစ္စင္းေပၚမွာ
အမည္မသိသူ တစ္ေယာက္က
ပုေလြသံကို ေပးေနေလသည္။

(၈)
ဦးညႊတ္ကာ
အားလံုးကို ကၽြန္ေတာ္ႏႈတ္ဆက္ခဲ႔ပါသည္။
ညီအစ္ကိုတို႔
ကၽြန္ေတာ္႔အားလည္း ေမတၱာပို႔ၾကပါေလ။
ေဟာဒီမွာ
ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ အိမ္ေသာ႔ကို ျပန္ေပးခဲ့ပါၿပီ။
ပိုင္ဆိုင္ရာအားလံုးကိုလည္း စြန္႔ခဲ့ပါၿပီ။
ၾကင္နာျခင္းႏွင္႔ ျပန္လည္ႏႈတ္ဆက္ျခင္းကိုသာ
သင္တို႔ထံမွ ေတာင္းဆိုလိုပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ အိမ္နီးခ်င္းမ်ားအျဖစ္
ႏွစ္ေပါင္းၾကာခဲ့၏။
ကၽြန္ေတာ္ကားအေပးထက္၊ အယူမ်ားခဲ့သည္။
နံနက္ခင္း အလင္းသည္
ကၽြန္ေတာ္ထြန္းေသာ အေမွာင္ေထာင္႔ခ်ဳိးမွ
မီးအိမ္ကို ျငိမ္းေစ၏။
ေခၚသံကို ၾကားရေလၿပီ။
ကၽြန္ေတာ္သည္လည္း
သြားရန္ အသင့္ျဖစ္ေခ်ၿပီ။

(၉)
အိုဘုရားသခင္
စိတ္အာရံုအစဥ္တို႔၌ စီး၀င္ကာ
ေလာကကို သင္႔ ေျခေတာ္ရင္းမွာ
ထိေတြ႔ရပါလို၏။
ကၽြန္ေတာ္ ဦးႏွိမ္ခ်ပါ၏။
အိုဘုရားသခင္
စီးသြယ္ျခင္းမရွိေသာ မိုးရိပ္မ်ားျဖင္႔
နိမ္႔၀ပ္တြဲခိုေသာ ဂ်ဴလိုင္တိမ္တစ္ဆုပ္လို
ကၽြန္ေတာ္႔စိတ္ႏွလံုးသည္ သင္႔တံခါး၀တြင္
တြဲခို ရပါလို၏
ကၽြန္ေတာ္ဦးႏွိမ္ခ်ပါ၏။
အိုဘုရားသခင္
ကၽြန္ေတာ္
ဂီတရစ္သမ္အထပ္ထပ္ကို
တစ္ခုတည္းအျဖစ္
႐ုန္းစုသြယ္ဆက္ကာ တိတ္ဆိတ္ေသာပင္လယ္မွာ
စီးေပ်ာ္ ၀င္ေရာက္ရပါလို၏။
ကၽြန္ေတာ္ဦးႏွိမ္ခ်ပါ၏။
အိုဘုရားသခင္
ေတာင္ေပၚမွာ
မိမိ အသိုက္ရွိရာသို႔
ေန႔ေရာ ညပါ
ပ်ံသန္းလိုက္ပါလာသည္႔ ၾကိဳးၾကာအုပ္ႏွယ္
ကၽြန္ေတာ္႔ဘ၀သည္လည္း
နားခိုရာဆီ ခရီးဆက္ႏိုင္ရပါလို၏
ကၽြန္ေတာ္ ဦးႏွိမ္ခ်ပါ၏။
ကၽြန္ေတာ္ ... ဦးႏွိမ္ခ်ပါ၏။

(ဆရာတာရာမင္းေ၀ ေရးတဲ့ “ငါ႔ရင္ခြင္ၾကားက ႏွင္းဆီဓားသြားတစ္လက္” ဆိုတဲ႔စာအုပ္ေလးထဲက ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ပါ။ အီးေမးလ္ျဖင့္ေပးပို႔လာသူ မေ၀လင္းကို ေက်းဇူးတင္႐ွိပါတယ္။)

ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ေခတ္ရဲ႕ နတ္ဘုရား

သူ႔ကို စသိတာ ျပည္ၿမိဳ႕က ေျမစိုက္ စာအုပ္အငွားဆိုင္ကေလးမွာ ျဖစ္သည္။ ‘ၾကယ္သီခ်င္းနဲ႔ လမင္းသံစဥ္’ လံုးခ်င္းစာအုပ္ကေလးကေန စသိခဲ႔ရျခင္းျဖစ္သည္။ သူ႔နာမည္၏ ထူးျခားမႈႏွင္႔ စာအုပ္အျပင္အဆင္က ပထမဆံုး ကြၽန္ေတာ္႔ကို ဆြဲေဆာင္သည္။ ေနာက္ေတာ႔ သူ႔စာအုပ္ေတြ တစ္အုပ္ၿပီးတစ္အုပ္ ကြၽန္ေတာ္ ဖတ္ျဖစ္လာသည္။ တစ္ခါတစ္ေလ ကြၽန္ေတာ္႔လက္ထဲမွာ သူ႔စာအုပ္က တစ္အုပ္မက သံုးေလးအုပ္။ ကြၽန္ေတာ္က သူ႔စာအုပ္ေတြကို စထြက္ထြက္ခ်င္းကတည္းက ဖတ္မိသူမဟုတ္။ ထုိ႔ေၾကာင္႔ ထြက္ၿပီးသား မဖတ္ရေသးေသာ သူ႔စာအုပ္ေတြကို ရွာဖတ္ရသည္။ အသစ္ထြက္မည္႔ စာအုပ္မ်ားကိုလည္း အငွားဆိုင္ေရာက္တုိင္း ေမးရျပန္သည္။ ထိုစဥ္က ကြၽန္ေတာ့္ အသက္ ၁၇ ႏွစ္။ သူသည္ ကြၽန္ေတာ္႔အေပၚ ကာလအေတာ္ၾကာေအာင္ လႊမ္းမိုးထားခဲ႔သည္။ ထုိႏွစ္မ်ားအတြင္း ကြၽန္ေတာ္ေျပာေသာ စကားအမ်ားစုတြင္ သူ႔၀တၳဳမ်ားႏွင္႔ သူ႔ဇာတ္ေကာင္တုိ႔၏ အေတြးအေခၚမ်ားက ေဘးလူ အျမင္ကတ္ရေလာက္ေအာင္ ေနရာယူခဲ႔ဖူးသည္။ ထိုအခ်ိန္က ေခတ္ပညာတတ္ လူငယ္ထုသည္ သူ႔ဇာတ္ေကာင္မ်ား၏ ထူးျခားေသာ အယူအဆမ်ားႏွင္႔ ကင္းလြတ္သူမရွိ။ အျခားတစ္ဖက္တြင္လည္း သူ႔၀တၳဳမ်ားအေပၚ နားလည္ျခင္း နားမလည္ျခင္း အသံမ်ားက ပြက္ေလာရိုက္ေနျပန္သည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူသည္ စာေပအႏုပညာႏွင္႔ ပတ္သက္လာရင္ေတာ႔ နတ္ဘုရားငယ္တစ္ဆူ ျဖစ္သည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ယူဆထားသည္။ `မိုးေခါင္လို႔တီးတဲ႔ ဗံုသံ´ ကဗ်ာစာအုပ္ကို ကၽြန္ေတာ္ သန္လ်င္မွာ ေအဂ်ီတီအုိင္တက္ေနစဥ္ သူငယ္ခ်င္းမတစ္ေယာက္ဆီကေန ငွားဖတ္ခြင္႔ရသည္။ စာအုပ္ဆုိင္ေတြမွာ ၀ယ္မရေတာ႔ေသာေၾကာင္႔ ထုိစာအုပ္ တစ္အုပ္လံုးကို ကၽြန္ေတာ္ မိတၱဴကူးယူထားခဲ႔သည္။ ေနာင္ႏွစ္ေတြၾကာေသာအခါ ထုိစာအုပ္ ဒုတိယအႀကိမ္ျပန္ထြက္ရာ ကၽြန္ေတာ္ ထပ္မ၀ယ္ျဖစ္ေတာ႔။ သူ႔ကဗ်ာအမ်ားစုကို ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳက္သည္။ သူ၏ လူသိပ္မသိေသာ လံုးခ်င္းအျဖစ္ မထုတ္ျဖစ္ခဲ႔ေသာ မဂၢဇင္းကဗ်ာမ်ားကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳက္သျဖင္႔ ကူးယူသိမ္းဆည္းျဖစ္သည္။ ၀တၳဳျဖစ္ေစ ကဗ်ာျဖစ္ေစ သူက ထူးျခားစြဲမက္ဖြယ္ ကိုယ္ပိုင္ဟန္ျဖင္႔ ေရးဖြဲ႔ႏုိင္သည္။ သို႔ရာတြင္ ရိုးသားမႈကိုေတာ႔ အၿမဲတမ္း ေနာက္ခံထားတာ ေတြ႔ရတတ္၏။

( ၂၀၀၃ ) ခုႏွစ္မွာ သူႏွင္႔ကၽြန္ေတာ္ လူခ်င္းဆံုခြင္႔ရသည္။ `ၾကယ္ကိုးစင္းနဲ႔ လင္းတဲ႔ေကာင္းကင္´ စာအုပ္ထြက္ရွိၿပီးစဥ္က ျဖစ္သည္။ ထုိစာအုပ္တြင္ သူႏွင္႔ကၽြန္ေတာ္အပါအ၀င္ တျခားစာေရးဆရာ ( ၅ ) ေယာက္လည္း ပါ၀င္ေရးဖြဲ႔ထားၾကသည္။ ထုိစဥ္က သူ႔အိမ္မွာ ေျမာက္ဥကၠလာပ၊ ေက်ာက္ေရတြင္းမွာ ျဖစ္သည္။ ေအးခ်မ္းတိတ္ဆိတ္သည္႔ အနီေရာင္ဘက္ အနည္းငယ္ပါေသာ ႏွစ္ထပ္တိုက္ကေလး။ အမွန္က သူႏွင္႔ေတြ႔ေလာက္စရာအေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္႔မွာ ဘာမွမရွိ၊ စာအုပ္ထုတ္ေ၀သူ စန္းမြန္ေအာင္ ( ေျမမႈန္လြင္ )ႏွင္႔ အေဖာ္အျဖစ္လုိက္ရင္း သူ႔ကို ေတြ႔ဖူးရံုေလာက္သာ။ ကၽြန္ေတာ္တု႔ိေရာက္ေတာ႔ လတ္တေလာ ထြက္ရွိၿပီးသား သူ၏ လံုးခ်င္းစာအုပ္ပံုႀကီးၾကားမွာ ထုိင္ကာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သူႏွင္႔စကားေျပာၾကသည္။ သူႏွင္႔ စန္းမြန္ေအာင္တို႔ ေျပာၾကတာဆုိလွ်င္ ပိုမွန္မည္။ ကၽြန္ေတာ္က ေဘးမွေန၍ သူတုိ႔ေျပာသမွ် ထုိင္နားေထာင္ရံုသက္သက္။ ထုိကတည္းက သူ႔ကိုၾကည္႔ရသည္ကို ကၽြန္ေတာ္ အားမရ။ သူက ကၽြန္ေတာ္ေမွ်ာ္လင္႔ထားသလို ပုံစံမ်ိဳးမဟုတ္။ သူ႔ဇာတ္ေကာင္ေတြလုိမ်ိဳး သူ႔ကို ရင္းႏွီးၾကည္႔လို႔မရ။ သူက အေနတည္လြန္းသည္။ အၿပံဳးအရယ္ မရွိ။ ႏုိင္ငံ႔လက္ေရြးစင္ ေဘာလံုးသမား ျဖစ္ခ်င္သည္ဟု အင္တာဗ်ဴးတစ္ခုမွာ သူေျပာဖူးေပမယ္႔ သူ႔မွာ ေဘာလံုးသမားလို ႀကံ႕ခုိင္မႈမ်ိဳး မေတြ႔ရ။ ဘယ္ေတာ႔မွ မေမ႔ေပ်ာက္ႏုိင္ေသာ ရင္တြင္းဒဏ္ရာတစ္ခု ရထားသူတစ္ေယာက္၏ ခံစားခ်က္မ်ိဳးကိုသာ သူ၏ သာမန္ထက္ နည္းနည္းပိုေရာင္ေနသည္႔ မ်က္ႏွာေပၚတြင္ ေတြ႔ရ၏။ တစ္ႀကိမ္မွာေတာ႔ သူက စာအုပ္ကို ကိုင္ၾကည္႔ရင္း စာေရးဆရာနာမည္ေတြ ရြတ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္႔နာမည္ေရာက္ေတာ႔ သူက ထပ္ေက်ာ႔ကာ သံုးႀကိမ္ေလာက္ ျပန္ရြတ္ေနသည္။ ၿပီးမွ `လြန္းဆက္ႏုိးျမတ္ ဆုိတာ ဘယ္သူတုန္း´ ဟု စန္းမြန္ေအာင္ကို လွည္႔ေမးသည္။ စန္းမြန္ေအာင္က ကၽြန္ေတာ္႔ကို ျပမွ သူ ကၽြန္ေတာ္႔ကို အံ႔ၾသစြာ ၾကည္႔သည္။ ထိုအခ်ိန္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္႔ကဗ်ာ မဂၢဇင္းမွာ ေလးပုဒ္သာ ေဖာ္ျပခံရေသးသည္။ ထုိ႔ျပင္ အခုခ်ိန္လိုမ်ိဳး ကၽြန္ေတာ္ႏွင္႔ နာမည္ဆင္တူ စာေရးဆရာမ်ားလည္း တစ္ေယာက္မွ မရွိေသး။ ဒါက သူႏွင္႔ ပထမဆံုးအႀကိမ္ ေတြ႔ဆံုမႈ။

သည္လုိႏွင္႔ တေမ႔ေလာက္ၾကာေသာအခါ သူ႔ဆီကို စန္းမြန္ေအာင္ႏွင္႔ပဲ ထပ္ေရာက္ျဖစ္ျပန္သည္။ သည္တစ္ခါလည္း သူႏွင္႔ကၽြန္ေတာ္ စကားမေျပာျဖစ္။ စန္းမြန္ေအာင္ႏွင္႔သာ အလုပ္အေၾကာင္း ေျပာၾကဆုိၾကသည္။ သည္ၾကားထဲ စန္းမြန္ေအာင္ စီစဥ္ထုတ္ေ၀ေပးမႈေၾကာင္႔ သူႏွင္႔ကၽြန္ေတာ္တြဲကာ စာအုပ္ေတြ ထြက္ခဲ႔ေသးသည္။ တစ္အုပ္က သူရယ္ ကၽြန္ေတာ္ရယ္ ဦးမင္းလူ(မင္းလူ)ရယ္ `ၾကယ္စံုသစ္ပင္´။ ေနာက္တစ္အုပ္က သူႏွင္႔ကၽြန္ေတာ္ႏွစ္ေယာက္တည္း `ဆံပင္အလယ္ခြဲနဲ႔ နကၡတ္´။

သူ႔အေၾကာင္းေတြးသည္႔အခါ ကိုေက်ာ္စိုး (မင္းခိုက္စုိးစန္)၊ ကိုရဲႀကီး (သစၥာနီ)၊ ေနမ်ိဳး၊ ဦးမင္းလူ (မင္းလူ)ႏွင္႔ ကုိရဲ၀င္း (နီကိုရဲ)ကိုလည္း တြဲၿပီး သတိရမိတာ ကၽြန္ေတာ္႔အက်င္႔တစ္ခု ျဖစ္ေနသည္။ ထိုစာေရးဆရာမ်ားထဲမွ ေနမ်ိဳးတစ္ေယာက္သာ ကၽြန္ေတာ္မဆံုဆည္း မရင္းႏွီးမိေသာ္လည္း က်န္လူမ်ားမွာ ကၽြန္ေတာ္ႏွင္႔ အနည္းငယ္စီ ရင္းႏွီးၾကသည္။ စာေပေလာကမွာ သူႏွင္႔ ကိုေက်ာ္စိုးက ယွဥ္တြဲ၍ လူသိမ်ားသည္။ ၿငိမ္းေအးအိမ္ ထုတ္ေ၀ေသာ အရင္က သရဖူမဂၢဇင္းမွ စတင္ကာ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ကို စာေပေလာကက ယွဥ္တြဲလုိက္ၾကျခင္း ျဖစ္ဟန္တူသည္။ ကိုတင္ကိုေအာင္၏ အရင္က ဟန္သစ္မဂၢဇင္းတြင္ေတာ႔ သူ႔ကို ေနမ်ိဳးႏွင္႔ မၾကာခဏ ယွဥ္တြဲေဖာ္ျပခဲ႔တာ ကၽြန္ေတာ္ေတြ႔ဖူးသည္။ ထုိ႔ေၾကာင္႔ သူ႔အေၾကာင္းေတြးမိရင္ ေနမ်ိဳး ပါလာတတ္တာျဖစ္မည္။ ကိုရဲႀကီးကေတာ႔ တစ္ခါတစ္ေလ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွင္႔ စကားေျပာရာတြင္ ေရႊဘုန္းက… ေရႊဘုန္းက ဟုဆုိကာ သူ႔အေၾကာင္းေတြ ေျပာျပတတ္၏။ ကိုရဲ၀င္းသည္လည္း သည္အတုိင္း၊ ဦးမင္းလူလည္း သည္အတုိင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ေရႊဘုန္းက… ေရႊဘုန္းက ႏွင္႔ တဖြဖြေျပာကာ သူ႔ကို ခ်စ္ၾကခင္ၾကသည္။ အမွန္က ထိုပုဂၢိဳလ္မ်ားတင္မဟုတ္ စာေပတစ္ေလာကလံုးက သူ႔ကို ေလးစားခ်င္ခင္ၾက၏။ သူ၏ `ၿပိဳင္ျမင္းတုိ႔၏ ခြာသံ´ႏွင္႔ `နတ္ဖုရားရုပ္တု´ စာအုပ္မ်ားသည္ စာေပေလာကအတြက္ အဖိုးမျဖတ္ႏုိင္ေသာ အေတြးအေခၚ ေဆာင္းပါးမ်ားပဲ ျဖစ္သည္။ သူသည္ တခ်ိဳ႕စာေရးဆရာ၊ ေ၀ဖန္ေရးဆရာမ်ားႏွင္႔ ၀ါဒေရးရာတုိက္ပြဲမ်ားကို မဂၢဇင္းစာမ်က္ႏွာမ်ားေပၚတြင္ ဆင္ႏႊဲခဲ႔ဖူးသည္။ ဒါသည္ သူ၏ စာေပလႈပ္ရွားမႈ ပံုစံတစ္မ်ိဳးဟုသာ ကၽြန္ေတာ္ နားလည္ထားသည္။ မွန္သည္ မွားသည္ ကၽြန္ေတာ္ မေျပာတတ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာလုိတာက ထုိကဲ႔သုိ႔ သူႏွင္႔ ဆန္႔က်င္ကာ စာေပေရးရာ ၿပိဳင္ဆိုင္ခဲ႔ေသာ စာေရးဆရာ၊ ေ၀ဖန္ေရးဆရာမ်ားသည္လည္း သူ႔ကို ဘယ္ခါမွ မေမ႔ေလ်ာ႔ဘဲ ေလးစားခ်စ္ခင္ သတိရေနၾကလိမ္႔မည္ဆုိတာပင္။

သူ႔၀တၳဳေတြထဲမွ ကၽြန္ေတာ္အႀကိဳက္ဆံုးက `အေရွ႕ၿမိဳ႕ရုိးမွ မုိးေရစက္မ်ား´ ျဖစ္ၿပီး ယခင္ကထက္ ကၽြန္ေတာ္႔ကို အႏုပညာအေၾကာင္း အဆင္႔တက္ နားလည္ေစခဲ႔ေသာ စာအုပ္တစ္အုပ္ျဖစ္သည္။ `ပင္လယ္အတုထဲမွ ကၽြန္း´လံုးခ်င္းစာအုပ္ေနာက္ပိုင္း သူ႔လံုးခ်င္းစာအုပ္မ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ မဖတ္ျဖစ္ေတာ႔။ ဟုိအရင္ သူ႔လက္ရာမ်ားေလာက္ ေနာက္ပိုင္းစာအုပ္မ်ားအေပၚ ကၽြန္ေတာ္ ရင္မခုန္ေတာ႔၍ ျဖစ္သည္။ သုိ႔ရာတြင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေနာက္မွ လူငယ္ထုသည္ သူ႔အႏုပညာမ်ားကို အံုလိုက္က်င္းလိုက္ တပ္မက္ၿငိတြယ္ဆဲပင္။ က်န္းမာေရးမေကာင္းေသာ္လည္း လံုးခ်င္း၀တၳဳႏွင္႔ အျခားစာမ်ားကို သူအဆက္မျပတ္ ေရးသားႏုိင္တာ ေတြ႔ရသည္။ သူ႔ဘ၀၏ ေနာက္ပိုင္း အခ်ိန္မ်ားတြင္ က်န္းမာေရး မေကာင္းေသာေၾကာင္႔ပဲလား၊ ကၽြန္ေတာ္ကပဲ သူ႔ဆီက အႏုပညာကို ေလာဘႀကီးမိလုိ႔လားမသိ၊ သူ႔စာေပလက္ရာေတြက အရင္ကေလာက္ အႏုပညာအား မပါေတာ႔ဟု ထင္မိသည္။ ထိုအထင္က ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း မဟုတ္မွန္း သူႏွင္႔ ကိုေ၀မွဴး တြဲထြက္ေသာ `ၾကက္ေျခခတ္ႏွစ္ခု´ စာအုပ္ အမွာစာတြင္ ကိုရဲႀကီးက သူ႔အေပၚ မခ်ိတင္ကဲ ကရုဏာေဒါသျဖင္႔ ေရးသားထားသည္မ်ားကို ဖတ္လိုက္ရေတာ႔ ပိုေသခ်ာသြားခဲ႔သည္။ သုိ႔ရာတြင္ သူ၏ အႏုပညာအားနည္းေသာ ထုိေနာက္ပိုင္း လက္ရာတခ်ိဳ႕ကိုေတာင္ ကၽြန္ေတာ္အပါအ၀င္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔မ်ိဳးဆက္မွ လူငယ္စာေရးဆရာမ်ားမွာ မွီေအာင္ ေရးသားႏုိင္စြမ္းမရွိၾက။

ထုိသို႔ျဖင္႔ သူႏွင္႔ကၽြန္ေတာ္ တတိယအႀကိမ္ ဆံုၾကျပန္သည္။ သည္တစ္ခါေတာ႔ ဟုိအရင္အႀကိမ္ေတြႏွင္႔ ကြဲျပားသြားသည္။ သူက ကြယ္လြန္ၿပီးသူတစ္ေယာက္အျဖစ္ မွန္ေခါင္းတလားထဲမွေန၍ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ႏႈတ္ဆက္သည္။ သူ႔စ်ာပနသည္ ႏုိင္ငံေရးေလာက၊ စာေပ၊ ရုပ္ရွင္ႏွင္႔ ဂီတေလာကမွ လူမ်ားျဖင္႔ အထူးစည္ကားခဲ႔သည္။ သူကြယ္လြန္ၿပီးေနာက္ပိုင္း သူ႔အေၾကာင္း လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက စာေတြေရးၾက၊ ကဗ်ာေတြ ဖြဲ႔ၾကသည္။ ထိုကာလက စာနယ္ဇင္းတစ္ခုမွ သူႏွင့္ စာအုပ္ တြဲထုတ္ဖူးသူမ်ားကို သူ႔အေၾကာင္း အမွတ္တရေရးေသာ စာမူမ်ားေတာင္း၍ အထူးက႑အျဖစ္ ေဖာ္ျပၾကရာ ကၽြန္ေတာ႔္ဆီေတာ႔ လာမေတာင္းၾက။ မေတာင္းတာကပဲ ခပ္ေကာင္းေကာင္း။ ကၽြန္ေတာ္က သူႏွင္႔ စာအုပ္(၃)အုပ္ တြဲထုတ္ဖူးသည္မွအပ သူႏွင္႔ ေကာင္းစြာ ခင္မင္သူမဟုတ္။ စင္စစ္ သူ႔ကို ညႊန္းဆုိေသာ ဘယ္စာမွ ဘယ္ကဗ်ာမွ သူ႔ကိုမမွီ။ သူက တစ္ေခတ္မွာ တစ္ေယာက္ျဖစ္လာေသာ စာေပပါရမီရွင္တစ္ေယာက္။ ေနာင္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာတုိင္ေအာင္ သူ႔လုိ ထူးခၽြန္ထက္ျမက္သည့္ စာေရးဆရာ တစ္ေယာက္ ေပၚထြက္လာဖုိ႔ မေသခ်ာ။

ယေန႔ သူကြယ္လြန္သည္႔ (၂)ႏွစ္ျပည္႔ အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ ကိုယ္ပိုင္ျပင္ပမီဒီယာ တစ္ခုတြင္ ေဖာ္ျပရန္ စန္းမြန္ေအာင္မွ ကၽြန္ေတာ္႔ဆီ တယ္လီဖုန္းဆက္ စာမူ ေတာင္းလာသည္။ ထုိတယ္လီဖုန္း ၀င္လာစဥ္က `ပိေတာက္ပြင္႔သစ္ မဂၢဇင္း´အတြက္ `ပင္လယ္မ်ားကို ျဖတ္သန္းျခင္း´ ေဆာင္းပါးကို ကၽြန္ေတာ္ ေရးသားေနခ်ိန္ျဖစ္သည္။ စာေပအရွိန္အ၀ါ ႀကီးမားေသာ မဂၢဇင္းတစ္ေစာင္မွ တေလးတစား ေတာင္းဆိုသည္႔ အေတြ႔အႀကံဳ ေဆာင္းပါးျဖစ္သျဖင္႔ ကၽြန္ေတာ္႔မွာ အခ်ိန္ယူေရးဖုိ႔လိုသည္။ ထုိ႔အျပင္ သူ႔(၂)ႏွစ္ျပည္႔ အထိမ္းအမွတ္စာမူအတြက္ စန္းမြန္ေအာင္က သန္ဘက္ခါ လုိခ်င္သည္ အျမန္ေရးေပးပါဟု ဆုိလာေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔မွာ စဥ္းစားရသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ကြယ္လြန္ၿပီးေသာ ကၽြန္ေတာ္ ေလးစားေလာက္စရာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားအတြက္ စကားလံုးမ်ားျဖင္႔ လူျမင္ေကာင္းေအာင္ လြမ္းျပရတာမ်ိဳး စိတ္မ၀င္စား။ ခက္တာက ကၽြန္ေတာ္႔လုိ ဘာမဟုတ္သည္႔ေကာင္ႏွင္႔ စာအုပ္တြဲထြက္ခြင္႔ ျပဳခဲ႔ေသာ သူ႔အတြက္ အမွတ္တရတစ္ခုခု ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ေပးခ်င္ေနသည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ႔ `ပင္လယ္မ်ားကို ျဖတ္သန္းျခင္း´ကို ခဏရပ္ကာ သူ႔အေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ျမင္သည္႔အတုိင္း ေရးသားရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ လက္ေတြ႔မွာ သူ႔အေၾကာင္း ျဗဳန္းစားႀကီး ခ်ေရးဖုိ႔ရာက်ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔စိတ္က ခ်က္ခ်င္းမရဲ။ သုိ႔ရာတြင္ တကယ္တမ္း ခ်ေရးလိုက္ေသာအခါ ေတာ္ေတာ္ႏွင္႔ ျဖတ္၍မရခ်င္။ သူ႔အေၾကာင္းက ကၽြန္ေတာ္႔ရင္ဘတ္ထဲမွာ ႏွစ္ကာလမ်ားစြာ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ေနရာယူၿပီးထားေသာေၾကာင္႔ပဲလား မဆုိႏုိင္။ ယခုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔မွာ သူႏွင္႔ပတ္သက္သမွ် ကုန္စင္သေလာက္ ေရးသားမိျခင္းျဖစ္ရာ ေနာက္ေနာင္ သူ႔အေၾကာင္း ထပ္မံေရးသားႏုိင္ရန္ မလြယ္ကူေတာ႔။ ထုိ႔အတြက္ေၾကာင္႔ လက္ရွိစာမူကို စန္းမြန္ေအာင္အျပင္ အျခား သူ႔အမွတ္တရ ထည္႔သြင္းခ်င္သည္႔ မဂၢဇင္း တစ္ေစာင္ေစာင္သို႔လည္း ထပ္မံေပးပို႔ရန္ ကၽြန္ေတာ္က ဆံုးျဖတ္မိသည္။ သူ႔ကို အေသအခ်ာ လြမ္းဆြတ္ေနဦးမည္႔ သူ႔ပရိသတ္တစ္ဦးဦး ဖတ္မိသည္ဆိုရင္ပဲ ကၽြန္ေတာ္ ေရးရက်ိဳးနပ္ေနၿပီ။ သူ ေကာင္းရာသုဂတိလားပါေစ ဟုလည္း ကၽြန္ေတာ္က လႈိက္လွဲစြာ တပါတည္း ဆႏၵျပဳမိသည္။ `အလင္းေရာင္ ၀တ္စံုသစ္ျဖင္႔ လာခဲ႔သူသည္ သူ႔အလင္းတို႔ကို ရုတ္သိမ္းလ်က္ ကမၻာေျမမွ ျပန္လည္ ထြက္ခြာေလၿပီ´ ဤစာသားမွာ သူ႔စ်ာပန ခ်သည္႔ေန႔က ျဖန္႔ေ၀ေသာ လက္ကမ္းစာေစာင္ေပၚမွ သူ႔အတၳဳပၸတၱိ အက်ဥ္းပင္ ျဖစ္ေလသည္။



လြန္းဆက္ႏုိးျမတ္
ည ၀၉:၅၅ နာရီ
၂.၈.၀၉

တ၀က္တပ်က္မွတ္တမ္း

“တ၀က္တပ်က္မွတ္တမ္း”

ပထမေျမာက္ ရဲရင့္ျခင္းအျဖစ္
အေမက ငါ့ကို ဆြဲဖြင့္တယ္
ယမမင္းရဲ႕ ၾသ၀ါဒက ျပကၡဒိန္ေေတြကို ေဟာင္းျမေစရဲ႕ ။

ငါ့ရင္ဘတ္ထဲမွာက မီးပြင့္ဖဲခ်ပ္ေတြ တစ္ထပ္ႀကီး
ငါေျပာလိုက္တဲ့ ဓားသြားတစ္ခြန္းက
နတ္ဆိုးအေပါင္းကို ေရမြန္းေစခဲ့ၿပီ တဲ့။

ငယ္ငယ္၀ံ့၀ံ့ ေလာကဓံနဲ႔
ေဆာင္းဦးေလျပည္ကို ပန္ခ်င္တဲ့ေကာင္
မေရးရေေသးတဲ့ အကၡရာတစ္ေၾကာင္းဟာ
ဘယ္လက္နဲ႔…..၀ွက္ထားတဲ့ ဗ်တ္ေစာင္းပါပဲ။

ေသနတ္တစ္လက္ရဲ႕ ေျပာင္းထဲမွာ
က်ည္ဆံလို ငါဂူေအာင္းခဲ့ဖူးတယ္
ငါ့၀ိညာဥ္ထဲက မီးခိုးေပ်ာ့ေပ်ာ့သံမ်ား
နကၡတ္ဦးလို…..ပ်ံေစသား ။

တာရာမင္းေ၀

Idea , July 2003

မွတ္ခ်က္။ အထက္ပါ ကဗ်ာကို ေပးပို႔သည့္ ဘေလာ့ဂါ ကိုေနမိုးေ၀အား ေက်းဇူးတင္႐ွိပါသည္။

ေနၾကတ္ျခင္း

ကိုတာရာမင္းေဝ ကြယ္လြန္တဲ့ အထိမ္းအမွတ္ ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ ေရးျဖစ္တယ္။ အသိတစ္ေယာက္ကေတာ့ နင္နဲ႔ ဘာဆိုင္လို႔ ေရးရတာလဲလို႔ ေမးပါတယ္။ အခုေခတ္ေပၚ စာေပ ေျပာင္းလဲမႈမွာ ကိုတာရာမင္းေဝဟာ အဓိကလူတစ္ေယာက္လို့ ကြ်န္ေတာ္ ယံုၾကည္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကိုယ္တိုင္လည္း ကိုတာရာမင္းေဝရဲ႕ စာေပလႊမ္းမိုးမႈ အမ်ားႀကီးကို ခံခဲ့ရတာပါ။ စာလံုးအႏုအ႐ြေလးေတြကို ေခတ္ေပၚကဗ်ာေတြထဲ ထည့္တဲ့ေနရာမွာ ကိုတာရာမင္းေဝကို ဘယ္သူမွ မမီွဘူးလို႔ ထင္မိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီကဗ်ာေလးကို ၂ ရက္တိတိ ေသေသခ်ာခ်ာ စကားလံုးေ႐ြးခ်ယ္ မုဒ္အျပည့္သြင္းၿပီး အမွတ္တရ ေရးခဲ့ပါတယ္။ (စကားမစပ္ သူကြယ္လြန္သြားတာကို ေနၾကတ္တာနဲ႔ ႏိႈင္းယွဥ္ၿပီး ေရးရလားလို႔ေတာ့ ေပါက္တတ္ကရေတြ မေဝဖန္ၾကပါနဲ႕ ခင္ဗ်ာ)


“ေနၾကတ္ျခင္း”


မ်က္လွည့္ဆရာ ပါးစပ္ထဲ ၿမိဳခ်လိုက္သလိုမ်ိဳး
မီးေတာက္ဟာ ရုတ္တရက္ ကြယ္ေပ်ာက္သြား
ဖူးပြင့္ေတာ့မယ့္ ပန္းကေလးတစ္ပြင့္ေတာင္
ထိတ္ခနဲ လန္႔ျဖန္႔ၿပီး ျပန္ငံုသြားရရွာတယ္
ေနၾကတ္ၿပီေမေမ
စၾကဝဠာေတာအုပ္ေတြထဲက
ေတာရဲတိရစၧာန္ေတြအားလံုး
ေဝါခနဲ တိတ္ဆိတ္သြားၾက
အားလံုးရဲ႕ အၾကည့္ဟာ ေပ်ာက္ဆံုးသြားေသာအရာ
တစ္သက္လံုး လင္းခဲ့သမွ် ခဏေလး အေမွာင္က်သြားခဲ့တာပါ
ကၽြန္ေတာ္တို႔ မခံႏိုင္ခဲ့ၾကဘူး
လႈပ္ရွားေနတဲ့ အရာေတြ တစ္ခ်ိန္မွာ ရပ္တန္႔သြားမယ္
ၿငိမ္သက္ေနတဲ့ အရာေတြလည္း တစ္ခ်ိန္မွာ လူးလြန္႔လာမယ္
ရေနတာေတြအားလံုး တစ္ခ်ိန္မွာ ေပ်ာက္ဆံုးၿပီး
မရခဲ့ေသးတာေတြအားလံုး တစ္ခ်ိန္မွာ ေပၚလာမယ္
ေနၾကတ္ၿပီ
နဂါးေငြ႕တန္းရဲ႕ အခန္းထဲမွာ
ကမၻာရဲ႕ ၿဂိဳဟ္ရံလကို ၿခံဳလႊာလို အကာအကြယ္ယူၿပီး
ေနဟာ ေႁမြတစ္ေကာင္လို အေရခြံလဲခဲ့ၿပီ။


July 27, 2009

PS. ဒီကဗ်ာေလးကို မေနာ္ရဲ႕ “အေရွ႕ၿမိဳ႕႐ိုးကနံနက္ခင္း” ဆိုတဲ့ ကဗ်ာျပပဲြေလးမွာလည္း သြားေရာက္ ဖတ္႐ႈႏိုင္ပါတယ္။

မွတ္ခ်က္။ ။ ကိုညီလင္းဆက္၏ ဘေလာ့မွ တဆင့္ ခြင့္ျပဳခ်က္အရ ျပန္လည္ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။

နကၡတ္ရစ္သမ္

ဒီကဗ်ာေတြကေတာ့ ကိုေရႊဘုန္း(တာရာမင္းေ၀) မကြယ္လြန္မီ ေနာက္ဆံုးေရးသြားတဲ့ ကဗ်ာေတြပါ။ ဒီကဗ်ာေတြကို ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕စာအုပ္တိုက္ျဖစ္တဲ့ “ငါတုိ႔စာေပ” မွထုတ္ေ၀ဖို႔ စီစဥ္ထားတာ ျဖစ္ၿပီး စာေပစိစစ္ေရးက ခြင့္ျပဳခ်က္လည္း ရထားၿပီးပါၿပီ။ စာအုပ္ထုတ္ခါနီးမွ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ “သူ” ကြယ္လြန္ သြားခဲ့ပါတယ္။ သူ ကြယ္လြန္ၿပီးေတာ့မွ အေၾကာင္းေၾကာင္းေသာ အေၾကာင္းေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ မထုတ္ျဖစ္ေတာ့တာပါ။ ဒါေပမယ့္ online ေပၚက ညီအစ္ကိုေတြအတြက္ ဖတ္႐ႈရေအာင္ တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ကဗ်ာစာအုပ္နာမည္ကေတာ့…. “နကၡတ္ရစ္သမ္” တဲ့။


ေဗဒင္ေဟာသည္

“ေဒါက္”ခနဲ ဓားေပါက္သံအဆံုးမွာ
ကံၾကမၼာက ကားယားႀကီးက်လာတယ္
သူ႕ကို ႀကိဳးနဲ႔ကူတပ္ေပးပါ
ခုခ်ိန္ကစၿပီး က်ဳပ္ ေဗဒင္ဆရာလုပ္မယ္
ကံၾကမၼာမရွိတဲ့ ေဗဒင္ဆရာ
ျမင္း႐ိုင္းကိုစီးၿပီး ၿမိဳ႕ေတာ္ထဲ၀င္လာမယ္။

တာရာမင္းေ၀
-
ေ၀းသူ

စကားတစ္ခြန္းႏွစ္ခြန္း စြတ္စို႐ံုေလာက္နဲ႔
ျမင္းမိုရ္ေတာင္ကို မြန္းတည့္ေစမလား
ဒါေပမဲ့ ဒါဟာ ျဖစ္ခဲ့တယ္
အိုဒက္ဆာမွာ မဟုတ္ဘူး၊ ေၾကး႐ုပ္နံေဘးမွာျဖစ္ခဲ့တယ္
ဒါဟာ တကယ္ျဖစ္ခဲ့တယ္။
လ၀န္းက်ကြဲသံေတြၾကားမွေတာ့
ဘာကိုမွ မလြမ္းဆြတ္ေတာ့ပါဘူး
ခ်ဳပ္ပလိုင္းထဲက ငါ ေမွ်ာ္ရည္ေငးလင့္
တစ္ေန႔ေတာ့”ဆိုတာ
ဘယ္ေတာ့ပြင့္”မလဲလို႔။

တာရာမင္းေ၀
-

တန္ရာတန္ေၾကး

နတ္ထြင္းတဲ့ခံတြင္းဆိုေပမယ့္
ဘယ္သူကမွ ထမင္းခဲကိုက္ၿပီး ေမြးလာတာမဟုတ္ဘူး
အဲဒါေၾကာင့္ ငါ့ရဲ႕စံုနံ႔သာၿမိဳင္ပတ္ပ်ဳိးမွာ
ေစာင္းႀကိဳးတစ္ခ်က္ ေလွ်ာ့ခဲ့တယ္။
အႏုပညာဆိုတာ
ေမွာ္ဆရာတိုင္း ကလို႔ရတဲ့ ဓားပညာမဟုတ္ဘူး
ေနညိဳခ်ိန္ တိမ္ပြင့္အေမ်ာေလးပါဆိုေတာ့လည္း
ေျပာသူကို မယံုၾကည္ခ်င္ၾကဘူး
ၾကည့္ပါ
ဒီျမွားကို ငါပစ္ျပပါ့မယ္။
ပစ္မွတ္ကို လြယ္လြယ္နဲ႔မွန္ရင္ေတာ့
အဲဒီသူေယာင္နတ္သမီးကို
တို႔ေတြ တန္ရာတန္ေၾကး ေပးလိုက္ၾကတာေပါ့။

တာရာမင္းေ၀
-

သင္းကြဲသူမ်ား (၁)

ဒီဆံမွ်င္မွာ
ႏွင္းဆီေတြမွ မဖူးပြင့္ေတာ့ဘဲ
ေမ့ထားလိုက္ပါေတာ့ ကေလးရယ္
အလကၤာေတြကိုလည္း ကိုယ္ကပဲ မႈတ္ၿငိမ္းစားလိုက္ပါ့မယ္
တစ္ေယာက္က တစ္ေယာက္ရဲ႕အလင္းျဖစ္ခ်င္ၾက
တစ္ေယာက္က တစ္ေယာက္ရဲ႕ မီးအိမ္ျဖစ္ခ်င္ၾက
အခုေတာ့လည္း အားလံုး ဆံုးလ်သြားပါၿပီ
သြားေတာ့ ေဘဘီ
ဟိုးမွာ
ညေနခင္းကေတာင္ ေငြ႕ရည္ဖြဲ႕ေနၿပီ။

တာရာမင္းေ၀
-

ျဖစ္စဥ္

တစ္ခါတေလမွာေတာ့လည္း ေတြးၾကည့္မိပါတယ္
နက္ျဖန္ခါ ေသသြားရင္ ဘာျဖစ္မလဲလို႔။
လုပ္ခ်င္တာေတြ လုပ္ခဲ့ၿပီးၿပီ
(မလုပ္ရေသးတာေတြလည္း အမ်ားႀကီး)
ျဖစ္ခ်င္တာေတြ ျဖစ္ခဲ့ၿပီးၿပီ
(မျဖစ္ရေသးတာေတြလည္း အမ်ားႀကီး)
နက္ျဖန္ခါမွာလို႔ စဥ္းစားလိုက္ျပန္ေတာ့
နက္ျဖန္ခါေတြကလည္း အမ်ားႀကီး
ဒီလိုနဲ႔ပဲ
ဘ၀မွာ ေနေပ်ာ္ရတာပါပဲ ကေလးရယ္။

တာရာမင္းေ၀
-

ေန

ၾကယ္ကေလးေတြ စိုးစီစိုးစီနဲ႔ပဲ
ငါ ႏိုးခဲ့ရ…။
ေမွာ္ဆရာရဲ႕ လြယ္အိတ္ထဲက
လြတ္ထြက္လာတဲ့ေနလံုးလို
တစ္ေတာင္ၿပီးတစ္ေတာင္ နီလဲ့ခဲ့ရ…
ငါ ေပ်ာ္တယ္… ငါ့ဘာသာလည္း ေပ်ာ္တယ္
ငါေၾကာင့္ သူမ်ားေတြေပ်ာ္တာကိုၾကည့္ၿပီးေတာ့လည္း
ငါ ေပ်ာ္တယ္။
ငါဟာ
ဘယ္ေတာ့မွ တစ္ကိုယ္ေတာ္ မျဖစ္ခဲ့ပါဘူးကြယ္။

တာရာမင္းေ၀
-

သင္းကြဲသူမ်ား(၂)

ႏႈတ္ဆက္ၾကရေအာင္ အခ်စ္ရယ္
တို႔ရဲ႕ အေတြးအေခၚက လင္းညိဳခဲ့ၿပီမို႔လား
ေက်ာခိုင္းသြားၾကရတယ္ဆိုေပမယ့္
တကယ္ေတာ့ တစ္လမ္းတည္းပါပဲ
(အဲဒါေၾကာင့္ ပိုေ၀းတယ္လို႔ေတာင္ ထင္ၾကရရဲ႕)
ကိုယ့္ကို သတိရရင္ ကဗ်ာေလးေတြ ေရးပါ
စိတ္အလ်င္နဲ႔ေရးထားတဲ့ ကဗ်ာေလးေတြက
မင္းကို စုန္းမီးေတာက္ျပပါလိမ့္မယ္
ခုေတာ့ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း
ေအးေလ… မင္းလည္း တစ္ေယာက္တည္းပါပဲ
ကဲ… ခြဲၾကစို႔
ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ပါတယ္ အခ်စ္ရယ္…။

တာရာမင္းေ၀
-

ေႏြခံစားမႈ

အေငြ႔တေထာင္းထေအာင္ပူရဲ႕
လူတစ္ေယာက္ထဲက တစ္ေႏြလံုးျဖစ္ရတယ္
ဒီ႐ိုးျပတ္ကိုေက်ာ္ရင္ေရာက္ပါၿပီတဲ့...။
ပတ္ၾကားအက္ထဲကလူကအသံကုန္ေအာ္တယ္...။
မိုးနတ္မင္းၾကီးရယ္....
ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ေပၚကို မိုးတစ္ပံု႔ႏွစ္ပံု႔ရြာေပးပါ...
ကၽြန္ေတာ္စိတ္ေတြက
မုတ္သုန္ကို ဆာေလာင္မြတ္သိပ္လြန္းလို႔ပါ။

တာရာမင္းေ၀
-

သက္ျပင္းေလာင္းသံ

ငါ...... ေၾကကြဲေနၿပီ
ရင္ဘက္မွာလည္း ၀ိဥာဥ္ေက်ာက္သားေတြအက္ကြဲလို႔...
ငါ....ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ
ပိတ္ထားတဲ့ ပန္းပြင့္ကိုေကာ
ဘယ္လိုအလင္းနဲ႕နမ္းမလဲ
အေငြ႔ျပယ္ၿပီး ေပ်ာက္သြားရင္လည္းၿပီးေရာ...
တကယ္ဆို
ေကာင္းကင္တိုက္ပြဲအသစ္ေတြနဲ႕သာေန/ေသခ်င္ေတာ့တယ္....

တာရာမင္းေ၀
-

ပင္လယ္ေရးတဲ့စာ

ေရတံခြန္ႀကီးတစ္ခုလို ခုန္ခ်လိုက္ခ်င္တယ္
ျမင္းမိုရ္ေတာင္ကိုလည္း မိုးၾကိဳးးပစ္ခ်လိုက္ခ်င္ရဲ႕။
ေက်ာက္ျမင္း႐ုပ္ႀကီးလိုပဒပ္ရပ္ထခ်င္တယ္
ပင္လယ္ကဗီးပင္ေတြလိုလည္းတ႐ွဲ႐ွဲေအာ္လိုက္ခ်င္တယ္။
ခုေတာ့....ဘယ္ျဖစ္ေတာ့မွာလဲ
သူမက
ငါ႔ကို
ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးပဲ
လက္ပိုက္ရပ္ေနတဲ့....။

တာရာမင္းေ၀
-

တစ္ခြန္းစကား

ရနံကိုေတာ့ရတယ္
ဒါေပမယ့္....ငါ႔ကိုေမႊးတာမဟုတ္ဘူး ။
ဒီေတာအုပ္္ဒီေက်ာက္သားက
ရင္အံု႔ေမာက္ေမာက္နဲ႔ျပားေနလိုက္တာ ။
ဘာျဖစ္လဲ
ငါဟာ....သိန္းငွက္တစ္ေကာင္
ကိုယ့္ေလးၫိႈ႕ကိုယ္ဆြဲၿပီးထြက္ခဲ့တယ္...။

တာရာမင္းေ၀
-

ကႀကီး

အေဖ့ရဲ႕မ်က္ႏွာမွာ
အဂၤေတအက္ကြဲရာ အေျမာင္းေျမာင္းနဲ႔
အေဖ့ရဲ႕အ႐ိုးေငါေငါ လက္အစံုမွာလည္း
ဘယ္ဆီကူးမယ္မွန္းမသိတဲ့ ၀တ္မႈန္ေတြလည္းပ်ံ႕သင္းလို႔
အေဖ့ရဲ႕စိတ္အာ႐ံုထဲ ငါ၀င္ၾကည့္ေတာ့
ေလာကဓံ႐ွစ္ပါးနဲ႔ပိတယ္။
အေဖရယ္......
ေက်ာသက္သက္ကိုခင္းၿပီး ကၽြန္ေတာ္၀င္ထမ္းေပးပါ႔မယ္
အေဖ့အတြက္ ႏိုင္ရာ၀န္ကို ကူမေပးရင္း
အဲ့ဒီလို.....ကၾကီးမ်ိဳးေတာ့
ကၽြန္ေတာ္ ေရးခ်င္ပါေသးတယ္။

တာရာမင္းေ၀
-

နဂါးေခ်ာ့ေတး

ကလူ ..... ကလူ လို႔
ငါ႔ကိုဘယ္သူေခ်ာ့ရဲသလဲ
တကယ္ေတာ့ ေခ်ာ့တယ္ဆိုတာ
ေပ်ာ့ေျပာင္းေစလို႐ံုတင္ မကပါဘူး
ေျဖသိမ့္ေပးတဲ့ သေဘာလဲပါတယ္
“ခ႐ူး...ခ႐ူး” တဲ့
မရဏမင္းက
ႏွာမႈတ္သံနဲ႔ ငါ႔ကိုေခ်ာ့ၿပီ
ေျခာက္ျခားထိတ္လန္႔စြာ....ငါ....ေက်းဇူးတင္ပါတယ္
သူ႔ကိုမွ ခြင့္လႊတ္နားလည္ ႏုိင္ေသးရင္
က်န္တဲ့သူေတြကုိ ဘာမွေၿပာစရာမရွိဘူး မဟုတ္လား…
နဂါးေခ်ာ့ ေတးသြားက
နည္းနည္းေတာ့ခါးတာေပါ့ေလ…။

တာရာမင္းေ၀
-

ပလံု

ေရထဲကိုခဲက်သြားတာလည္းၿဖစ္နိင္တယ္....
ေရထဲက ငါးခုန္တက္လာတာလည္း ၿဖစ္နိင္တယ္....
တစ္ေန႔မွာ ငါ႔အထၳဳပၸတၱိကို ငါဖြင့္ၾကည့္လိုက္တယ္....
ဘယ္လိုၿဖစ္သြားသလဲမသိဘူး...
“ပလံု”

တာရာမင္းေ၀
-

အထက္ပါကဗ်ာေတြအကုန္လံုး ဖတ္ၿပီးသြားရင္ သူ ကြယ္လြန္ခါနီး စိတ္အေျခအေနကို မွန္းဆႏိုင္မွာပါ။ သူ႔ ေနာက္ဆံုးႏွစ္မ်ားမွာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ေတြ႕ဆံုစကားေျပာခဲ့ပါတယ္။ ထုတ္ေ၀သူနဲ႔ စာေရးဆရာတို႔ ေျပာသလို အလုပ္အေၾကာင္းေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ အလုပ္အေၾကာင္းကုိ သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ေျပာရင္ အလြန္ဆံုး ႏွစ္ခြန္းသံုးခြန္းတည္းပါ။ “ကၽြန္ေတာ္ ဒီစာအုပ္ ထုတ္ခ်င္တယ္”ဆိုရင္ သူက “ေအး… ထုတ္” “မထုတ္ပါနဲ႔ကြာ” ဒီေလာက္ပါပဲ။ စာမူခဆိုရင္ တစ္ခါမွ ဘယ္ေရႊ႕ဘယ္ေလာက္ေပးပါလို႔ မေတာင္းခဲ့ဘူးပါဘူး။

ထားပါေတာ့။ အဓိကေျပာခ်င္တာက သူ႕ကဗ်ာေတြပါ။ သူ႕ရဲ႕ soul ကို အထက္ပါကဗ်ာမ်ားထဲမွာ ေတြ႕ႏိုင္ပါတယ္။ သူ ေတာင့္တေနတဲ့ မိသားစုဘ၀၊ သူ လိုအပ္ေနတဲ့ “မိသားစုဘ၀” သူ႕ရဲ႕ အထီးက်န္ရက္စြဲေတြကို ႕ကၽြန္ေတာ့္အေနျဖင့္ ကဗ်ာထဲမွာ ဖတ္ခဲ့ရသလို သူ႕ႏႈတ္ကဖြင့္ဟေျပာတဲ့ စကားေတြလည္း ၾကားခဲ့ရပါတယ္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ သူ ကြယ္လြန္ခါနီးအခ်ိန္မွာ သူ အရမ္း အထီးက်န္ေနတယ္ ဆိုတာပဲ။

အရမ္း ႏွေမ်ာမိပါတယ္။ ေနခ်င္ရင္ အခ်ိန္ေတြ အမ်ားႀကီး က်န္ေသးတယ္။ သူ ေလာကႀကီးဆီက အမ်ားႀကီး ယူသြားခဲ့ၿပီး သူ႕ဆီက ေလာကႀကီးက နည္းနည္းပဲျပန္ရခ့ဲတာ အရမ္းနစ္နာပါတယ္။ သူ႕ကို အမ်ားႀကီး ညွစ္လို႔ရပါေသးတယ္။ သူ တစ္ခါေျပာဖူးတဲ့ သူေရးခ်င္ေနတဲ့ ငါးအုပ္တြဲဇာတ္ႀကီးဆိုရင္ အင္မတန္ ေၾကာက္ဖို႔ ေကာင္းပါတယ္။ ဇာတ္အိမ္ကလည္း အႀကီးႀကီးပါ။ ေရးမယ့္အေၾကာင္းကလည္း ရွယ္ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္………………..ကိုေရႊဘုန္း………। ခင္ဗ်ားကိုၾကည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ပင္ပန္းလြန္းလို႔ ေနာင္ဘ၀ အႏုပညာရွင္ မျဖစ္ပါေစနဲ႔လို႔ ဆုေတာင္းေပးပါတယ္။


ေျမမႈန္လြင္

[ဆရာတာရာမင္းေ၀ရဲ႕ မထုတ္ေ၀ျဖစ္လိုက္တဲ့ “နကၡတ္ရစ္သမ္” ကဗ်ာစာအုပ္ထဲက ကဗ်ာေတြကို ဆရာ့ရဲ႕ အမွတ္တရဘေလာ့မွာ မွ်ေ၀ေဖာ္ျပဖို႔ မိုးလႈိင္ညကေနတဆင့္ ၾကည္ျဖဴစြာ ေပးလိုက္တဲ့အတြက္ ကဗ်ာဆရာ ေျမမႈန္လြင္ကို အထူးပဲ ေက်းဇူးတင္႐ွိပါတယ္။ ၾသဂုတ္လ ၅ ရက္ေန႔ ဆုိရင္ ဆရာတာရာမင္းေ၀ ကြယ္လြန္သြားခဲ့တာ ၂ ႏွစ္တင္းတင္း ျပည့္ခဲ့ပါၿပီ။]
ad

ဆရာတာရာမင္းေ၀ ေနာက္ဆံုးေရးသားခဲ့သည့္ကဗ်ာ

ad
ဒီကဗ်ာေလးအတြက္ ကိုေအာင္ဒင္ကို ေက်းဇူး အထူးတင္ရွိပါတယ္။