tag:blogger.com,1999:blog-38775574901877774792024-03-19T03:54:52.674-07:00.တာရာမင္းေ၀အမွတ္တရhttp://www.blogger.com/profile/17093190404297942779noreply@blogger.comBlogger90125tag:blogger.com,1999:blog-3877557490187777479.post-39954690233289186942011-04-21T10:25:00.000-07:002011-04-21T10:26:24.219-07:00ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ တကၠသီလာ မွ အကၡရာမ်ား (၄)+ဆရာ့ စာအုပ္တစ္အုပ္ထဲက .. ေခါင္းေလာင္းဆြဲထားေပးတဲ့ေခြးကို အမွိဳက္ထုပ္တပ္ေပးသလို လြတ္လပ္စြာေတြးေခၚျပီးလုပ္ေဆာင္ျခင္းဟာ လြတ္လပ္စြာ ရွင္သန္ျခင္း တစ္ခုလို႔ ထင္ပါတယ္။ <br />( ဟုတ္ပါသလား)<br /><br />-ဟုတ္တာေပါ့။ ခင္ဗ်ားလည္း ကၽြန္ေတာ့္လို လူမ်ိဳး ဆိုရင္ တစ္ေန႔ၾကီးပြားဦးမယ္ … ။<br /><br />* * *<br /><br /><br />+ဆရာတာရာမင္းေဝ <br />ဝတၳဳတိုေရးဖြဲ႔ရာတြင္ မည္သည့္အခ်က္မ်ား လိုအပ္သနည္း (သို႔မဟုတ္) မည္ကဲ့သို႔ ေရးဖြဲ႕ရသနည္း။<br /><br />-ကမာၻေက်ာ္စာေရးဆရာႀကီးတစ္ေယာက္ကေျပာဖူးပါတယ္။ ၀တၳဳတိုေရးဖြဲ႕ရာမွာ အဓိက အေရးၾကီးတဲ့ အခ်က္ၾကီးသံုးခ်က္ရွိတယ္တဲ့ … ဒါေပမယ့္ ခက္တာက အဲဒီအခ်က္ၾကီး သံုးခ်က္ကို ဘယ္သူမွမသိၾကဘူးတဲ့ …<br /> <br />* * *<br /><br />+ဆရာတာရာမင္းေဝခင္ဗ်ာ . .<br />ဆရာလူထုစိန္ဝင္းရဲ႕ “ လက္ဖက္ရည္ ခြက္ထဲမွ မုန္တိုင္းမ်ား ” စာအုပ္ကို ဘယ္လုိထင္ပါသလဲ။ <br /><br />-ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အျမင္မတူပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီစာအုပ္ကို ေလးေလးစားစား ဖတ္ပါတယ္။ကမာၻေက်ာ္စကားတစ္ခြန္းကို ပဲ ကိုးကားျပီး ျပန္ေျပာလိုက္ပါ့မယ္။<br /><br />“သူေျပာတာကို ကၽြန္ေတာ္သေဘာမတူပါဘူး၊<br />ဒါေပမယ့္သူ႔ရဲ႕ လြတ္လပ္စြာေျပာဆိုခြင့္ကိုလည္း<br />ကၽြန္ေတာ့္ အသက္နဲ႔ လဲျပီး ကာကြယ္ေပးပါ့မယ္။”<br /><br />* * *<br /><br />+ဆရာတာရာမင္းေဝခင္ဗ်ား<br />လူဆိုတာ အခက္အခဲေတြကို ၾကံဳေတြ႕ရတာဓမၼတာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ . . . အဲဒီအခက္အခဲ ေတြၾကားမွာ ဝမ္းသာမွဳေတြ တစ္ခါတေလ ေတြ႕ တတ္ပါတယ္။ အဲဒီဝမ္းသာမွဳေတြထဲမွာ ဘာဝမ္းသာဝမ္းေျမာက္မွဳေတြက အေကာင္းဆံုးလဲလို႔ <br />သိခ်င္ပါတယ္။<br /><br />-လူအမ်ိဳးမ်ိဳး ၊ ဘဝ အေထြေထြ ရွိၾကေလေတာ့ တစ္ေယာက္န႔ဲ တစ္ေယာက္ တူႏိုင္မယ္မထင္ပါဘူး။ ဝမ္းေျမာက္မွဳအေပၚမွာ နားလည္ခံယူၾကပံုခ်င္းလည္း ကြဲလြဲႏိုင္ပါတယ္။<br /><br />* * *<br /><br />+ဆရာတာရာမင္းေဝ<br />“ ျပိဳင္ျမင္းတို႔ရဲ႕ ခြာသံ” အတြက္ဆရာ့ကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ဆရာ့အတြက္ဂုဏ္ယူပါတယ္။ ဆရာ့ရဲ႕ အဂၤလိပ္စာ ေလ့လာမွဳအေတြ႕အၾကံဳအေၾကာင္းေဟာေျပာေပးပါ။<br /><br />-အဂၤလိပ္စာ ေလ့လာနည္းေတြကေတာ့ အမ်ားၾကီးရွိပါတယ္ . . . ။<br />လူသိနည္းျပီး ထိေရာက္မယ့္ “နည္း” တစ္ခု ေျပာျပပါ့မယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို …. အဂၤလိပ္လူမ်ိဳးေတြၾကားထဲမွာ ေရာက္ေနတယ္လို႔ လုပ္ၾကည့္ပါ။ တရားထိုင္သလုိ ထိုင္ရမွာပါ။ မိနစ္၂၀ ေလာက္ စမ္းလုပ္ၾကည့္ပါ။ အခ်ိန္ေပးႏိုင္ရင္ ေပးႏိုင္သေလာက္ လုပ္ယူပါ။ စိတ္ကူးထဲက အဂၤလိပ္လူမ်ိဳးေတြနဲ႔ ရဲရဲတင္းတင္း ေရးဖတ္ေျပာဆိုဆက္ဆံေနပါ။ အခ်ိန္တိုတုိ အတြင္းမွာ တိုးတက္လာတာကို ၾကံဳဆံုရပါလိမ့္မယ္။ ေနာက္ဆံုး အိပ္မက္ မက္ရင္ေတာင္ အဂၤလိပ္လို မက္လာပါလိမ့္မယ္။ <br /><br />* * *<br /> <br />+ဆရာတာရာမင္းေဝ<br />ေထာ္ေလာ္ကန္႔လန္႔ လုပ္တာ တစ္သက္လံုး ဒီအတိုင္းပဲျဖစ္သြားသလား။ ဒါမွမဟုတ္ ဘယ္အခ်ိန္မွာတည့္သြားပါသလဲ။ <br /><br />-အႏုတ္နဲ႔ အႏုတ္ ေျမွာက္ရင္ အေပါင္းျဖစ္တယ္မဟုတ္လား။ တစ္ခါတခါ ေတာ့ တည့္သြား တတ္ပါတယ္။<br /><br />* * *<br /><br />+ဆရာတာရာမင္းေဝ<br />ဆရာ့ဇာတ္ေကာင္ ဂ်ိဳကာနဲ႔ ဆရာ ဘယ္သူ ပိုေတာ္ပါသလဲ။<br /><br />-ထုတ္ေဝသူက ပိုေတာ္ပါတယ္။<br /><br />* * *<br /><br />+ဆရာတာရာမင္းေဝ<br />စာေပေလာကထဲကို ဝင္ေရာက္ဖို႔စြန္႔စားတဲ့လူတစ္ေယာက္ (သုညကစြန္႔ဝင္တဲ့လူတစ္ေယာက္)ကို<br />ကိုတာရာအေနနဲ႔ ဘယ္လုိျမင္ပါသလဲ။ဘယ္လိုအားေပးခ်င္ပါသလဲ။<br /><br />-ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ကဗ်ာစာသားတစ္ပုဒ္အတိုင္းပါပဲ။ “ ေလာကမွာေလေျပ ကိုခ်ည္း ေမွ်ာ္လင့္ စရာမလိုဘူး ၊ မုန္တိုင္းမွာလည္းေအာက္စီဂ်င္ပါ ပါတယ္” ရွင္သန္ ခြင့္အျပည့္ရွိပါတယ္။<br /><br />* * *<br /><br />+ဆရာမင္းေျခာက္ဆယ္ခင္ဗ်ား<br />ဆက္စပ္ေတြးေခၚမွဳသည္ ေနရာတိုင္းတြင္ အသံုးဝင္ပါသလား ။ ေထာ္ေလာ္ကန္႔လန္႔ေျဖေပးပါရန္ ပန္ၾကားပါသည္။<br /><br />-ခ်စ္စရာေကာင္းတာေတြ ၾကံဳခဲ့ရဖူးပါတယ္။ တာရာမင္းေျခာက္ဆယ္လုိ႔ ခင္ဗ်ား ကၽြန္ေတာ့္ ကို သံုးႏွဳန္းတာက သိပ္ အလကၤာမေျမာက္ပါဘူး။ တစ္ျခားပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္ကဆိုရင္ ၾကယ္မင္းေဆးေပါ့လိပ္အလိပ္ေျခာက္ဆယ္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေပးပို႔ဖူးပါတယ္။ သူ႔နာမည္ကလည္း “ဥကၠာေဝ” လို႔ လက္မွတ္ေရးထုိးထားပါတယ္။ သူ႔ကိုကၽြန္ေတာ္ ဥကၠာ ( ၆၀) ျပန္မပို႔ႏိုင္ပါ။ သူ႔အိမ္က အုတ္ခဲေတြၾကားမွာ ဘိလပ္ေျမ လိုေနရင္ နည္းနည္း ျဖည့္ေပးမယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ျပန္ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ဒီထက္ပိုျပီး ကၽြန္ေတာ္ဘာမွမတတ္ႏိုင္ပါ။ အမွန္ေတာ့ ပရိသတ္ဆိုတာ စာေရးဆရာထက္ ပိုေတာ္ပါတယ္။<br /><br />* * *<br /><br />+Post Modern ျဖစ္မျဖစ္ကို ဖန္တီးသူက ရည္ရြယ္ထားခြင့္ရွိပါသလားခင္ဗ်ား။<br /><br />-ရည္ရြယ္စရာမလုိပါဘူး။ ျဖစ္တဲ့သူက သူဟာသူျဖစ္ပါတယ္။<br /><br />* * *<br /><br />+ေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚက သုညနဲ႔ ဗလာစာရြက္ေပၚက သုညဘာကြာပါသလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚကို ေျမျဖဴနဲ႔ေရးျပီး ဗလာစာရြက္ေပၚကို ခဲဖ်က္ပါတဲ့ ခဲတံနဲ႔ေရးထားလို္က္ပါတယ္။<br />ေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚက သုညအတြက္လည္း ေဘာဖ်က္ရွိပါတယ္။<br /><br /><br />+ေမာ္ဒန္အႏုပညာ ပို႔စ္ေမာ္ဒန္အႏုပညာ မ်ားနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို မိတ္ဆက္ေပးပါဆရာ။ (နားမလည္ရင္ ေမာ္ဒန္ျဖစ္တယ္လို႔ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ေျပာေနၾကပါတယ္။)<br /><br />* * *<br /><br />၁။ေမာ္ဒန္၊ပို႔စ္ေမာ္ဒန္ အႏုပညာကိုမိတ္ဆက္ေပးဖုိ႔ဆိုတာ ကေတာ့ အေတာ့္ကို က်ယ္ျပန္႔ေနပါတယ္။ ဒီေနရာကေန အက်ယ္ေျပာလို႔မရႏိုင္တာကို ခြင့္လႊတ္ပါ။<br />၂။ပန္းသီးတစ္လံုးကို ခင္ဗ်ားစားလိုက္တယ္ဆိုပါစို႔။ ခ်ိဳရင္ခ်ိဳမယ္၊ ခ်ဥ္ရင္ခ်ဥ္မယ္၊ အဲဒီအေပၚမွာခင္ဗ်ားခံစားဖုိ႔ လိုတယ္။ နားလည္ဖို႔မလုိဘူး။ နားမလည္ဘဲခံစားရတဲ့ အရာေတြ ေလာကမွာ ရွိပါတယ္။ ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း ေျပာတယ္ဆိုတာကေတာ့ ေဝဖန္ေရးဆရာေတြရဲ႕ စကားျပိဳင္ဆိုင္မွဳေတြအေပၚမွာဖြဲ႕တည္သြားတာ လည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။<br /><br />+ဆရာတာရာမင္းေဝ<br />ေမာ္ဒန္၀တၳဳ၊ကဗ်ာကိုဖန္တီးသူ တစ္ေယာက္ဟာ ဘာေတြလိုအပ္ပါသလဲ။ ဘာေတြသိထားသင့္ပါသလဲ။ ဘာအေၾကာင္းကိုဘယ္လုိ ခံစားျပီး၊ ဘယ္လုိစ၊ ဘယ္လိုဆံုး ဆိုတာကို ဘယ္လိုသတ္မွတ္ပါသလဲဆရာ။<br /><br />-ဒႆနဆိုင္ရာေမးခြန္းတစ္ခုရွိပါတယ္။ “ေရကိုဘယ္သူစေတြ႕သလဲ၊ငါးေတာ့ မဟုတ္ဘူး” တဲ့။ ေရထဲမွာေနတဲ့ ငါးက ေရအေၾကာင္းကိုမသိဘူး ဆိုတာသဘာဝက်ပါတယ္။ သူကလည္း ေလာကတစ္ခုအေနနဲ႔က်င္လည္တာကိုး၊ အဲဒီငါးနဲ႔ေရလိုပါပဲ… ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေလာကသားေတြကလည္း ေလာက ကိုစတင္သိျမင္သူေတြဟုတ္ရဲ႕လား၊ ေလာကထဲမွာ ရွင္သန္ေနေပမယ့္ ေလာကအေၾကာင္းေရာ တကယ္သိၾကရဲ႕လား။ အဲဒီလိုဒႆနမ်ိဳးကို အေျခခံျပီး ေမာ္ဒန္အႏုပညာေပၚေပါက္လာပါတယ္။ Law of uncertainly လို႔ ေခၚတဲ့ မေရရာမွဳေတြ ၊ နားလည္ရခက္မွဳေတြနဲ႔ အဆံုးအစမဲ့တဲ့ေနရာတစ္ခုမွာ ကိုယ္က အစက္အေျပာက္တစ္ခု အေနနဲ႔ ျဖတ္ပိုင္းလက္မွတ္မရွိဘဲ ရွင္သန္ေနရမွဳ . . . အဲဒါေတြ ေပၚ အေျခခံျပီး ေမာ္ဒန္အႏုပညာေပၚေပါက္လာပါတယ္။ <br /> <br /> ျမန္မာလို စာအုပ္စာတမ္းေတြ ရွိပါတယ္။ ဖတ္ၾကည့္ေစလုိပါတယ္။ အဲဒါထက္ပိုျပီး ေမာ္ဒန္အႏုပညာေတြကို စိမ့္ဝင္ခံစားၾကည့္ေစလိုပါတယ္။ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ အလိုလုိသိလာမွာပါ။ ဒါဟာ တကယ့္ေစတနာေတြနဲ႔ ေျပာျပတဲ့ အၾကံေပးစကားပါ။<br /><br />* * *<br /><br />အင္တာဗ်ဴးဂ်ာနယ္<br />အမွတ္-၁၁၇<br />၆၊မတ္၊၂၀၀၂။<br /><br /><br />မွတ္ခ်က္။ ။ အင္တာဗ်ဴးဂ်ာနယ္တြင္ ေဖာ္ျပခဲ့ဖူးသည့္ ဆရာတာရာမင္းေ၀၏ အထက္ပါ အင္တာဗ်ဴးကို အီးေမးလ္မွတဆင့္ ေပးပို႔လာသူ ကိုေနမိုးေ၀အား ေက်းဇူးတင္႐ွိပါသည္။Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3877557490187777479.post-37199064610358225382011-04-21T10:21:00.000-07:002011-04-21T10:22:10.852-07:00ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ တကၠသီလာ မွ အကၡရာမ်ား (၃)+ဆရာတာရာမင္းေဝခင္ဗ်ား<br />“ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္နတ္ဘုရားရုပ္ထု” မွ “မူလကစ၍ မူလသို႔ျပန္ေရာက္ျခင္း” ဟူေသာ အဓိပၸါယ္ ကို ရွင္းလင္းေပးပါခင္ဗ်ား။<br /><br />-“ေတာက္တယ္က်င္း” လို႔ တရုတ္လုိအသံထြက္တဲ့ “တာအုိဝါဒ” ရဲ႕အယူအဆပါ။ အႏုပညာ(Art) ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ စတင္ေလ့လာခဲ့ၾကတယ္ဆိုပါစို႔။ ဆန္႔က်င္အႏုပညာ <br />Anti-Art ဆိုတာ ထပ္မံေပၚေပါက္လာပါတယ္။ ခုပို႔စ္ေမာ္ဒန္ကာလကိုေရာက္ေတာ့<br />ဗလာပံုစံ(Empty form) သုညဒီဂရီအေရးအသား(Zero Degree Writing) ၊ အႏုပညာ<br />မဟုတ္တဲ့ အႏုပညာ(Artless Art) စတာေတြထပ္မံေပၚေပါက္လာပါတယ္။ အက်ယ္ရွင္းရင္<br />အရမ္းရွည္လ်ားသြားပါလိမ့္မယ္၊ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ သီးသန္႔ေရးပါ့မယ္။<br /><br />* * *<br /><br />+ဆရာတာရာမင္းေဝခင္ဗ်ား<br />၅၂၈ + <font size=5> ၁</font> = ? ကိုလည္း ရွင္းလင္းေပးပါခင္ဗ်ား။<br /><br />-ေနာက္ထားတာပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေမးမယ့္အစား ကိုယ္စိတ္ဝင္စားတဲ့ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ေယာက္ကို သြားျပၾကည့္ပါလား။ အႏုနည္းနဲ႔ေသာ္လည္းေကာင္း အၾကမ္းနည္းနဲ႔ေသာ္လည္းေကာင္း သူ ျပန္ေျဖရွင္းပါလိမ့္မယ္။<br /><br />* * *<br /><br />+တာရာမင္းေဝအေပၚ ကိုေရႊဘုန္းလူရဲ႕ အျမင္ နဲ႔ ကိုေရႊဘုန္းလူအေပၚ တာရာမင္းေဝရဲ႕ အျမင္။<br /><br />မွန္ထဲမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ၾကည့္ရသလုိေပါ့။ တူေတာ့တူပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ “ဘက္” လြဲေနတယ္။<br /><br />* * *<br /><br />+ဆရာတာရာမင္းေဝခင္ဗ်ား <br />ေလာကတြင္ အျဖဴေရာင္ ႏွင့္ အနက္ေရာင္တို႔အနက္ မည္သည္က ပို၍ တန္ဖိုးရွိပါသလဲ။ အက်ိဳးအေၾကာင္းႏွင့္ ေျဖဆိုေပးပါရန္ေတာင္းဆိုအပ္ပါသည္။<br /><br />-ကမာၻေပၚမွာ လူျဖဴလူမည္းျပႆနာၾကီးထြားေနတုန္းပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ေတာ့ ႏွလံုးသားျဖဴတဲ့သူက လူျဖဴ၊ ႏွလံုးသားမည္းတဲ့လူက လူမည္းလို႔ခံယူပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ အဲဒါကလည္း စကားအျဖစ္နဲ႔သာေျပာရတာပါ။ ႏွလံုးသားဆိုတာကေတာ့ တစ္မ်ိဳးထဲပါပဲ။ အနက္ေရာင္ကို အျဖဴေရာင္ရဲ႕ ဆန္႔က်င္ဘက္လုိ႔ယူဆေနၾကတာကလည္း လြဲပါတယ္။ အျဖဴရဲ႕ ဆန္႔က်င္ဘက္က မျဖဴျခင္းပါပဲ။ <br />ေနာက္တစ္ခါ ေျပာစရာရွိပါေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ.. အေရာင္အမ်ိဳးမ်ိဳး ခြဲျမင္ေနရတာဟာ အလင္းရဲ႕လွည့္စားမွဳကိုလည္း ကိုယ္ကနားလည္ရမယ္လုိ႔ျမင္မိပါတယ္။<br /><br />* * *<br /><br />-ဆရာတာရာမင္းေဝ<br />အခ်စ္ဆိုတာကို ဆရာဘယ္လုိနားလည္ပါသလဲ ဆရာရင္ခုန္တတ္ပါသလား။<br />အခ်စ္ဆိုတာ ေမာ္ဒန္လုိ႔ ဆရာသတ္မွတ္ထားတာေလးေျပာျပေပးပါ။<br /><br /> အခ်စ္ကို အခ်စ္လုိ႔ပဲ နားလည္ပါတယ္။ ရင္ခုန္မိလုိ႔ ပဲ နားလည္ပါတယ္။ ရင္ခုန္မိ လို႔ မိန္းမရသြားပါတယ္။ ေမာ္ဒန္အျမင္နဲ႔ေျပာ …. ဆုိရင္ေတာ့ <br />အခ်စ္ = အ + ခ်စ္<br />အ လို႔ ခ်စ္တယ္ လုိ႔ပဲ ဆိုၾကပါစို႔ ။<br /> အင္တာဗ်ဴးဂ်ာနယ္<br />အမွတ္-၁၁၆<br />၂၇၊ေဖေဖာ္ဝါရီ၊၂၀၀၂။<br /><br />မွတ္ခ်က္။ ။ အင္တာဗ်ဴးဂ်ာနယ္တြင္ ေဖာ္ျပခဲ့ဖူးသည့္ ဆရာတာရာမင္းေ၀၏ အထက္ပါ အင္တာဗ်ဴးကို အီးေမးလ္မွတဆင့္ ေပးပို႔လာသူ ကိုေနမိုးေ၀အား ေက်းဇူးတင္႐ွိပါသည္။Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3877557490187777479.post-63436121323518296842011-04-21T10:17:00.000-07:002011-04-21T10:18:50.830-07:00ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ တကၠသီလာ မွ အကၡရာမ်ား (၂)+ဆရာတာရာမင္းေဝခင္ဗ်ား<br />ေမာ္ဒန္ကဗ်ာ၊ဝတၳဳမ်ားကို မည္သုိ႔ေသာ ေတြးလံုးမ်ားေပၚမွာမူတည္ျပီး၊ ဘယ္လုိခံစား ေရးသားခဲ့သလဲဆိုတာကို ဆရာ့အေနနဲ႕ ဆရာေရးခဲ့ေသာ ကဗ်ာ၊ဝတၳဳတစ္ပုဒ္ ဥပမာေပး၍ ရွင္းျပေပးေစလိုပါသည္ခင္ဗ်ား. .။<br /><br />-အင္တာဗ်ဴးတစ္ခုမွာ ကၽြန္ေတာ္ေျပာခဲ့ဖူးပါျပီ။ “ငါဟာ.. အရက္မူးလာတဲ့ မီးေတာက္ေလးပါ” တဲ့။ မီးေတာက္ဆိုတာနဂိုတည္းက ယိမ္းႏြဲ႕တတ္တဲ့ သေဘာရွိပါတယ္။ အရက္မူးေနတဲ့မီးေတာက္ဆိုေတာ့ ဘယ္ေလာက္မ်ား ယိမ္းယိုင္လိုက္မလဲ.. ။ မီးေတာက္ဆိုေတာ့ နဂိုတည္းက ပူျပင္းေလာင္ျမိဳက္ပါတယ္။ အရက္ေသာက္ထားေတာ့ ရင္ထဲက ပုိပူပါတယ္။ ဒါပါပဲ။<br /> ေမာ္ဒန္ကဗ်ာ၊ ေမာ္ဒန္အႏုပညာဆိုတာကေတာ့ ေဝဝါးျဖန္႔က်က္တတ္တဲ့ အဓိပၸါယ္ကို ေဆာင္ပါတယ္။<br /><br />* * *<br /><br /><br />+ဆရာတာရာမင္းေဝ<br />ဆရာ့ရဲ႕ကဗ်ာမ်ားအေပၚ ဆရာေဇာ္ေဇာ္ေအာင္ရဲ႕ အဓိပၸါယ္ရွင္းလင္းခ်က္ ေဝဖန္ခ်က္ အေပၚ ဆရာ့ရဲ႕အျမင္..။<br />ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို အဓိပၸါယ္ရွင္းလင္းရန္ လို မလို။ နိမိတ္ပံုအယူအဆမ်ားကို ရွင္းလင္းေပးရန္။<br />MODERN ကဗ်ာတစ္ပုဒ္အား အနက္အဓိပၸါယ္ ဖြင့္ဆိုေပးရန္ အဓိက က်/မက် ေျဖၾကား ေပးေစလိုပါသည္။ အနက္အဓိပၸါယ္က အဓိကက်သူလား ေျဖၾကားေပးေစလုိပါသည္ ။<br /> ေမာ္ဒန္ကဗ်ာလို႔ သတ္မွတ္တဲ့ စံခ်ိန္စံညႊန္းမ်ားရွိပါသလား။ ရွိခဲ့ရင္ ေျဖၾကားေပးပါရန္။<br /> ေမာ္ဒန္ႏွင့္ ပို႔စ္ေမာ္ဒန္ ကြာျခားခ်က္မ်ားကိုလည္း ေျဖၾကားေပးပါရန္။<br /> <br />ဇာနည္ဝင္းေမာင္<br /> <br />-ေျပာရရင္ ဆံုးႏုိင္ဖြယ္ရာမရွိေတာ့ပါဘူး။ <br />“သရုပ္မွန္က မွန္ကန္တဲ့သရုပ္သဏၭာန္အတုိင္း ေဖၚက်ဴးတယ္။”<br />“ေမာ္ဒန္က မူလအတိုင္းမဟုတ္ဘဲ အခ်ိဳးဖ်က္ တင္ျပတယ္”<br />“ပို႔စ္ေမာ္ဒန္က ဘာသာစကား စည္းမ်ဥ္းေတြ ကိုပါခ်ိဳးဖ်က္တယ္”<br /> အဲဒီလို….(မျပည့္စံုေပမယ့္)အက်ဥ္းေျပာလိုက္လုိ႔ရပါတယ္။<br />“ေမာ္ဒန္ကဗ်ာေတြ ကို အနက္အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဖို႔ မလုိအပ္ပါဘူး။နားလည္ဖို႔မဟုတ္ဘဲ ခံစားဖို႔သာ ဦးတည္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေရးသားတင္ျပခဲ့တဲ့ ေဆာင္းပါးေတြဟာကဗ်ာရဲ႕အနက္အဓိပၸါယ္ ကိုဖြင့္လိုရင္း မဟုတ္ပါဘူး။ ကဗ်ာဖတ္သူရဲ႕ ခံစားခ်က္လမ္းေၾကာင္းကို ဖြင့္တာပါ။” ဒီေလာက္ ပဲေျဖပါရေစေတာ့။<br /><br />* * *<br /><br />+ဆရာတာရာမင္းေဝခင္ဗ်ား . . . .<br />ေမာ္ဒန္ပန္းခ်ီတြင္ ဗလာနယ္ဧ။္ အားသက္ေရာက္မွဳရွိေၾကာင္း ဖတ္ရွဳဖူးပါသည္။ ေမာ္ဒန္စာေပ (ဝတၳဳ၊ကဗ်ာ) တြင္ “ဗလာနယ္” ဧ။္ အားသက္ေရာက္ပံုကို ရွင္းလင္းေပးပါရန္ ၊ အဆိုပါ “ ဗလာနယ္” ကို မည္သို႔ေသာေနရာမ်ားတြင္ အသံုးျပဳသင့္ပါသလဲ ခင္ဗ်ား။<br /> <br />-ေဘာလံုးကန္ၾကသလိုေပါ့ . . .။ကြင္းကအေရးမၾကီးဘဲ ေဘာလံုးေရာက္ေနတဲ့ေနရာကို Positive Space၊ ေဘာလံုးမေရာက္တဲ့ ေနရာကို Negative Space လုိ႔ ဆိုၾကပါစို႔။ Positive Space မွာ ေဘာလံုးနဲ႔အတူ ကစားေနရသူက အေရးၾကီးသလို .. Negative Space မွာထဲမွာ ေျပးလႊားေနရာယူေနရသူကလည္း အေရးပါ ပါတယ္။ ေဘာလံုးနဲ႔အတူ ကစားတတ္ဖို႔ လိုသလုိ၊ ေဘာလံုးနဲ႔ခြာျပီး ကစားတတ္ဖို႔လည္း လုိပါတယ္။ ဗလာနယ္ သီအိုရီ (Blank Theory) နဲ႔ ပတ္သတ္ျပီး ကၽြန္ေတာ္ ေဆာင္းပါးတစ္ ပုဒ္ေရးဖူးပါတယ္။ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ . . စာမ်က္ႏွာေပၚ မေရာက္လိုက္ပါဘူး. . လက္ေရးမူကို ျပန္ရွာေတြ႕ရင္ ပို႔ေပးလုိက္ပါ့မယ္။<br /> ခက္တာက ေမးသူအမည္မပါလို႔ ခင္ဗ်ားက ဘယ္သူလဲမသိဘူး။ ဘယ္ကိုပို႔ ေပးရမလဲ မသိဘူး။<br /><br />* * *<br />အင္တာဗ်ဴးဂ်ာနယ္<br />အမွတ္-၁၁၅<br />၂၀၊ေဖေဖာ္ဝါရီ၊၂၀၀၂။<br /><br />မွတ္ခ်က္။ ။ အင္တာဗ်ဴးဂ်ာနယ္တြင္ ေဖာ္ျပခဲ့ဖူးသည့္ ဆရာတာရာမင္းေ၀၏ အထက္ပါ အင္တာဗ်ဴးကို အီးေမးလ္မွတဆင့္ ေပးပို႔လာသူ ကိုေနမိုးေ၀အား ေက်းဇူးတင္႐ွိပါသည္။Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3877557490187777479.post-86805147429036413882011-04-21T10:08:00.000-07:002011-04-21T10:16:44.412-07:00ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ တကၠသီလာ မွ အကၡရာမ်ား (၁)+“အႏုပညာပစၥည္း ဆိုတာ … နားလည္ဖုိ႔မလုိ ခံစားရန္အတြက္ျဖစ္တယ္” ဆိုတာကို ဘယ္လုိျမင္ပါသလဲ။ <br />ပါေမာကၡဦးလွေအာင္(ဥယ်ာဥ္ျခံဌာန)<br /><br />-လက္ရွိကၽြန္ေတာ္တို႔ Post Modern World မွာ အႏုပညာနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ အယူအဆ ေပါင္းစံုေရာယွက္ႃပြန္းတီးလ်က္ ရွိပါတယ္၊ ကမာၻေက်ာ္ အႏုပညာသမားတစ္ေယာက္ ကဆိုရင္ သစ္ပင္ေတြ၊ ေမာ္ေတာ္ကားေတြ ကို ပလတ္စတစ္နဲ႔ ပတ္ျပပါတယ္။ နားလည္စရာမလုိပါဘူး။ ခံစားရံု သက္သက္နဲ႔ ရပါတယ္။ တျခားကမာၻေက်ာ္ အႏုပညာသမားတစ္ေယာက္ ကေတာ့ သဲေသာင္ျပင္ေပၚမွာ သဲေတြနဲ႔ပဲ ျမိဳ႕တစ္ျမိဳ႕ကို ထုဆစ္ျပပါတယ္။ ေလတိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့ အဲဒီသဲပန္းပုဟာ တျဖည္းျဖည္း လြင့္ပါး ျပိဳက်သြားပါတယ္။ လာေရာက္ၾကည့္ရွဳသူေတြက ေမးျမန္းတဲ့အခါ အဲဒီျပကြက္ရဲ႕ အမည္ကို ေရာမျမိဳ႕ေတာ္ၾကီး ပ်က္စီးျခင္း လုိ႔ သူက ရြတ္ျပလိုက္ပါတယ္။ အဲဒါ မ်ိဳးက်ေတာ့လည္း နားလည္မွဳရွိမွ ခံစားလုိ႔ရမယ့္ ျပကြက္မ်ိဳးပါ။ Multi Reality ကိုလက္ခံထားတဲ့ လက္ရွိေခတ္ၾကီးမွာ အႏုပညာအယူအဆေတြဟာ မ်ိဳးစံုရွိပါတယ္။ မ်ိဳးစံုကိုလက္ခံပါတယ္။<br /><br />* * *<br /><br /><br />+ဆရာတာရာမင္းေဝခင္ဗ်ား..<br />၁။ ဘယ္လုိစာအုပ္ေတြကို ဆရာအဓိက ဖတ္ပါသလဲ။<br />၂။ ေမာ္ဒန္ကဗ်ာဧ။္ အႏွစ္သာရ ၊ ရုပ္လကၡဏာ မည္သို႔ရွိသည္ကို ရွင္းလင္းေပးပါ။<br />ေမာင္ထက္ျမတ္ [ပႏွစ္(ငယ္)]<br /><br />၁။ ဘယ္လုိစာအုပ္ကိုမဆို အဓိကထားဖတ္ပါတယ္။ “စာ” က အဓိကမဟုတ္ဘူး။ ဆင္ျခင္ သံုးသပ္တဲ့ ကိုယ့္ရဲ႕ဥာဏ္ကသာ အဓိကပါ။<br />၂။ ဒီေမးခြန္းကို ေျဖမယ္ဆိုရင္ အရမ္းရွည္လ်ားသြားပါလိမ့္မယ္။ ကမာၻေက်ာ္ ကေခ်သည္ တစ္ေယာက္ကို ဂ်ာနယ္လစ္ တစ္ေယာက္က “ဒီကကြက္ရဲ႕ အဓိပၸါယ္က ဘာလဲ” လို႔ေမးခဲ့ တာကို ကေခ်သည္ က ျပန္ေျဖပါတယ္။ “အဲဒီလုိသာ ပါးစမ္းနဲ႔ အလြယ္တကူေျပာလုိ႔ရရင္ ကၽြန္မတို႔ အပင္ပန္းခံျပီး ဘယ္ က ေနမလဲ” တဲ့။ ဒီေမးခြန္းနဲ႔ ပတ္သတ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ သေဘာထားကလည္း အဲဒီအတိုင္းပါပဲ။ လက္လြတ္စပယ္ ေျဖဆိုတယ္လို႔ မထင္ရင္ အရမ္း ေက်းဇူးတင္မွာပါ။<br /><br />* * *<br /><br /><br />+ဆရာခင္ဗ်ား<br />“ရသစာေပဧ။္နိဒါန္း” တြင္ ဆန္႔က်င္ဖက္ျဖစ္စဥ္သည္ ဟာသရသကိုေပးႏိုင္ပါသည္ဟု ေဖၚျပထားပါသည္။ “ေထာ္လန္ကန္႔လန္႔” မ်ားသည္ ဟာသရသ ႏွင့္မည္သို႔ကြာျခားပါသလဲခင္ ဗ်ာ။ “ေလွကိုမေလွာ္၊ပင္လယ္ကိုေလွာ္မည္” ဟူေသာ ဆရာဧ။္စာသည္ “ေထာ္ေလာ္ကန္႔လန္႔” ျဖစ္ေသာ္လည္း ဟာသရသ ကိုမေပးပါ။<br /> ေလးစားစြာျဖင့္<br /> KTR (စိုက္ပ်ိဳး)<br /><br />၁။ “ေလွကိုမေလွာ္၊ ပင္လယ္ကိုေလွာ္မည္” ဟူေသာစကားလံုးသည္ ဟာသရသဆီသို႔ ဦးတည္ေသာ အလကၤာမဟုတ္ပါ။ Modern Sensibility အရ ေရးထားေသာ အဖြဲ႕အႏြဲ႕ တစ္မ်ိဳးျဖစ္ပါသည္။<br />၂။ ပထမ ေမးျမန္းခ်က္သည္ ဆရာေဇာ္ဂ်ီ ေရးသားေသာ “ရသစာေပဧ။္နိဒါန္း” စာအုပ္ ႏွင့္ ပတ္သတ္ေနပါသည္။ လက္ခံႏိုင္စရာမ်ားရွိသလို၊ ေတြေဝႏိုင္စရာမ်ားလည္းရွိေနပါသည္။ တစ္ေန႔ေန႔မွာ က်မ္းတစ္ေစာင္ေစာင္ျပဳ၍ ေျပာသင့္လွ်င္ေျပာပါမည္။ ဤေနရာမွာေတာ့ အက်ယ္ မရွင္းသာပါ။<br />၃။ “ဆန္႔က်င္ဖက္ျဖစ္စဥ္ သည္ ဟာသရသကို ေပးႏိုင္ပါသည္” ဟူေသာအဆိုကို ကၽြန္ေတာ့္ အေနႏွင့္ လက္မခံပါ။ “အႁကြင္းမဲ့” ဆိုလွ်င္လက္မခံျခင္းျဖစ္ပါသည္။<br />၄။ ေထာ္ေလာ္ကန္႔လန္႔ေတြးမွဳအားလံုးသည္ လည္း ဟာသရသကိုမေပးစြမ္းႏိုင္ပါ။ ဒီဘိုးႏိုး ေပးဖူးေသာ ဥပမာတစ္ခုရွိပါသည္။ “ဘတ္(စ္) ကားေပၚမွာ ခံုေတြျဖဳတ္လိုက္လွ်င္ဘယ္လုိျဖစ္မည္နည္း” ၊ “ကားေပၚမွာ လူပိုဆန္႔မည္ ။ ခံုလုထိုင္ေသာျပႆနာေတြ၊ေယာကၤ်ားေတြက မိန္းမကို ဦးစားေပးရေသာ ျပႆနာေတြ အတိုင္းအတာ တစ္ခုထိေျပလည္သြားႏိုင္သည္” သို႔ေသာ္ ထိုအေတြးသည္ ဟာသရသနွင့္ မသက္ဆိုင္ပါ။<br /><br />၅။ အေတြးသည္ အေတြးျဖစ္ပါသည္။ ရသသည္ ရသျဖစ္ပါသည္။<br /><br />* * *<br /><br />အင္တာဗ်ဴးဂ်ာနယ္<br />အမွတ္-၁၁၄<br />၁၃၊ေဖေဖာ္ဝါရီ၊၂၀၀၂။<br /><br />မွတ္ခ်က္။ ။ အင္တာဗ်ဴးဂ်ာနယ္တြင္ ေဖာ္ျပခဲ့ဖူးသည့္ ဆရာတာရာမင္းေ၀၏ အထက္ပါ အင္တာဗ်ဴးကို အီးေမးလ္မွတဆင့္ ေပးပို႔လာသူ ကိုေနမိုးေ၀အား ေက်းဇူးတင္႐ွိပါသည္။Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3877557490187777479.post-69189416842357342932009-12-26T10:35:00.001-08:002009-12-26T10:38:07.367-08:00ေခါင္းေလာင္းသံစာတမ္း(၁)<br />ၾကယ္တာရာေတြ စူးစူး၀ါး၀ါးငံု႔ၾကည့္ေနတဲ့ ကေ၀ည<br />ေမေမ့…ကို ကၽြန္ေတာ္သတိရလိုက္တာ…<br />ညဥ့္ငွက္ေတြက ကမၻာအေပၚယံမွာ လူးလာပ်ံသန္း<br />လေရာင္ကို ေတာင္ပံနဲ႔ တျဖန္းျဖန္း႐ုိက္ၾကတယ္…။<br /><br />ေလာကအတုမွာ ..လူသားအတုတစ္ေယာက္<br />ကိုယ့္ေပါက္ခၽြန္း ကိုယ္ထမ္းၿပီးလမ္းေလွ်ာက္ေနတယ္<br />ေမေမ…<br />ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ေမေမ့ရင္ခြင္ဟာ<br />ေသာကကင္းေ၀းတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး “နယ္”ပါ<br />အခု..ဘယ္မွာလဲ<br />ဘယ္မွာလဲ…..။<br /><br />ျမဴမႈန္မိုးႏွင္းေတြကေ႐ႊေရာင္တ၀င္း၀င္းေတာက္<br />ေမေမ့အုတ္ဂူကို ေစာင့္ေ႐ွာက္ၾကလိမ့္မယ္<br />ေကာင္းရာဘံုသို႔သြား အားလံုးကိုေမ့ထားခဲ့ပါေတာ့<br />ေမေမ…။<br /><br />(၂)<br />ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိသမွ်…<br />ေမေမ့မ်က္လံုးဟာ ေဆာင္းရာသီဆန္လြန္းတယ္<br />ျမဴေတြဖံုး၊ႏွင္းစက္ေတြဖံုး<br />ေနေရာင္ေတြလည္း ခါးကုန္းေအာင္႐ုန္းခဲ့ရေပါ့<br /><br />သစ္ကိုင္းေျခာက္ႀကီးက မီးေတာက္ကေလးကိုေမြးဖြား<br />ျပာအနႏၱတိုင္ေအာင္ ေထြးပိုက္ပ်ိဳးေထာင္သြားသလို<br />ေမေမဟာ…<br />သူ႔ကိုယ္သူျဖန္႔ခင္းၿပီးကၽြန္ေတာ့္ကို ေလွ်ာက္နင္းခိုင္းခဲ့တယ္…။<br /><br />မုသားတစ္လႊာ မာယာတစ္ထပ္၊၀တ္ရည္တစ္စက္နဲ႔<br />အို…ခတၱာေရ…<br />ပုခက္လႊဲေသာလက္ေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကိုစိုက္ပ်ိဳးခဲ့႐ံုသာမက<br />သူမ..ကိုယ္တိုင္က..<br />ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ဆိုရင္ ပုခက္ၿဖစ္ၿပခဲ့တယ္…။<br /><br />“အေမ”အၿဖစ္<br />စုန္ေရသစ္စီးေၾကာင္း၊ေတာင္က်ေခ်ာင္းကေလး<br />ေအးလို႔ေမႊးလို႔ တည္ခဲ့ၿပန္တယ္။<br /><br />(၃)<br />ေၿခေထာက္ေတြက ေလွကားထစ္အတိုင္းတက္သြားၿပီး..<br />လူက..ေလွကားေၿခရင္းမွာက်န္ခဲ့ရတယ္<br />ဘယ္သူမဆို<br />ကိုယ့္အရိပ္ထဲမွာ ကိုယ္ၿပန္ခိုခ်င္လို႔္ရဘူး<br />ကၽြန္ေတာ့္ကို “ေမေမ”ၿပန္ေပးၾကပါ..။<br /><br />ၿပကၡဒိန္ထဲမွာ ၾကယ္ပြင့္ၿပေရးစရာမလိုတဲ့<br />သာမန္အညတရ မြန္းလြဲအိုတစ္ခုက<br />“ေမေမ့”ကို လုသြားတယ္…။<br /><br />ေနပူအရပ္ရဲ႕ေကာင္းကင္နကၡတ္ၿဖဴမ်ားဟာ<br />လင္းအားၿပင္းထန္၊လူငယ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ႏွလံုးသားအတြင္းကို<br />တ႐ွဴးထိုးဆင္းခ်တယ္….။<br />လက္ဖမိုးနဲ႔ဖ်က္ဖ်က္လက္ဖ၀ါးနဲ႔ဖ်က္ဖ်က္<br />ပါးေပၚစီးတဲ့မ်က္ရည္စက္ေလးကေတာ့ပ်က္သြားမွာပါ<br />ဒါေပမယ့္ေမေမရယ္…။<br /><br />(၄)<br />ေမေမ့မွာ<br />နာက်င္ခဲ့ရတဲ့ ဂႏၱ၀င္သကၠရာဇ္မ်ား<br />ဆက္ထံုး႐ွည္လ်ားလ်ားနဲ႔႐ွိခဲ့တယ္….။<br /><br />ငယ္ငယ္တည္းက<br />“၀”လံုးဘယ္မွာစဖတ္ရမွန္းမသိတဲ့ကၽြန္ေတာ္ဟာ<br />ေမေမ့အေၾကာင္းကိုလည္းခုထိစာလံုးမေပါင္းႏိုင္ခဲ့ဘူး..။<br /><br />ေမေမ့မွာ<br />ဘာသာေဗဒမတူ၊ဖတ္တဲ့စာခ်င္းမတူ၊ခူးတဲ့ပန္းခ်င္းမတူ<br />မိတ္ေဆြနဲ႔မတူတဲ့မိတ္ေဆြေတြ႐ွိတယ္…။<br /><br />ေမေမဟာ<br />အကၡရာနဲ႔ေဖာ္ၿပလို႔မစြမ္းတဲ့၊ယဥ္ေက်းမႈအခန္းခန္းကို<br />လႊမ္း႐ံုဖန္ဆင္းထားသူၿဖစ္တယ္…။<br /><br />ကၽြန္ေတာ့္ေမေမဟာ<br />သူမ်ားေမေမေတြထက္…ႏို႔ရည္ပိုမထြက္ပါဘူး…….<br />ဒါေပမယ့္မ်က္ရည္ေတာ့ပိုထြက္ရင္ထြက္မယ္….<br />ကၽြန္ေတာ္ကလည္းဆိုးခဲ့တယ္ေလ..။<br /><br />(၅)<br />ဖုန္မႈန္႔ပ်ံ႕စင္…<br />ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕စိတ္ကူးတယဥ္ယဥ္တြင္းေဟာင္း<br />အခု..လင္းႏို႔ေတြေအာင္းေနၿပီေမေမ..။<br /><br />လြန္ခဲ့တဲ့အႏွစ္ (၂၀)ေက်ာ္<br />ကၽြန္ေတာ္ၿမင္း႐ုပ္စီးၿပီး၊သစ္သားခြာၾကီးနဲ႔ခရီးေတြႏွင္<br />ေမေမ့လက္ခုပ္သံတလြင္လြင္ေပါ့….။<br /><br />စိတ္မလိုရင္ေကာင္းဘိြဳင္ဦးထုပ္ကိုဆြဲၿဖဲ<br />ဂ်စ္ကားေတြတက္နင္း၊ရထား တစ္စင္းလံုးေဆာင့္ကန္<br />ကၽြန္ေတာ့္ထမင္းပန္းကန္အထူအပါး<br />ေမေမခြံ႕ေကၽြးမွစားခဲ့တယ္..။<br /><br />ေမေမက ဥံဳဖြလို႔မန္းမႈတ္ရင္ <br />ဒုကၡအေပါင္းဟာတိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္<br />ကၽြန္ေတာ့္ေ႐ွ႕ေမွာက္မွာေၾကာက္႐ြံ႕စြာလက္ပိုက္ရပ္ၾကတယ္..။<br /><br />“လူကေလးရဲ႕အိပ္ခ်ိန္တန္၊ဗ်ိဳင္းေ႐ွ႕ကပ်ံ” တဲ့<br />မိုးအံု႔ေနတဲ့မ်က္လံုးနဲ႔ ေမေမ့ပုခံုးမွာမွီတြယ္ငိုက္မ်ဥ္း<br />ကၽြန္ေတာ္ကလည္းအိပ္ပုပ္ၾကီးတယ္…<br />ကၽြန္ေတာ္အိပ္တိုင္းေမေမ့ဗ်ိဳင္းကလည္းေ႐ွ႕မွာပ်ံတယ္…။<br /><br />ကၽြန္ေတာ့္အိပ္မက္<br />ေမေမ့လည္တိုင္ကိုဖက္လို႔ေပါ့…။<br /><br />(၆)<br />ဟင္းလင္းပြင့္ေနတဲ့ကၽြန္ေတာ့္ရင္ဘတ္ကိုဖံုးဖို႔<br />အက်ီ ၤမွာၾကယ္သီးတစ္လံုးလိုေနၿပီ….ေမေမ..။<br /><br />ငယ္ငယ္ကတည္းက….<br />ေမေမကခံတပ္လုပ္၊ကၽြန္ေတာ္ကသူရဲေကာင္းလုပ္<br />ရန္သူေတြနဲ႔ေ၀ေ၀ဆာဆာဓါးခ်င္းခုတ္ဖူးတယ္….။<br /><br />ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ေတာက္ေလွ်ာက္<br />ေမေမဟာခံတပ္ဆန္သူတစ္ေယာက္ပါပဲ…<br />ကၽြန္ေတာ့္ဘက္မွာရပ္တည္ ၊ကာကြယ္၊တိုက္ခိုက္<br />သူမကိုေတာ့..ၿမားအစင္းစင္းစိုက္ခဲ့တယ္…။<br /><br />ကၽြန္ေတာ့္ကိုအလိုလိုက္..ကၽြန္ေတာ့္ကိုမ႐ိုက္<br />ကၽြန္ေတာ့္ကို႐ုိက္လည္းကၽြန္ေတာ္မငို..ေမေမပဲငို..။<br /><br />ေမေမေၿပာတဲ့ေက်းလက္နီတိ<br />“မတတ္ဘဲမန္းရင္တေစၦမုန္းလိမ့္မယ္”<br />ေဆးမ်က္လံုးနဲ႔ၾကည့္….တဲ့။<br /><br />(၇)<br />ေလကိုေလနဲ႔မႈတ္တာကမွလြဲဦးမယ္…<br />ကၽြန္ေတာ့္ကိုေမေမက..<br />ပညာလွလွတတ္ေစခ်င္တာ..အေသအခ်ာေပါ့..။<br /><br />ေကာင္းကင္ေပၚက“လ”နဲ႔ဗ်ည္းစာလံုးထဲက“လ”<br />ဘာေၾကာင့္မတူတာလဲ….<br />ကၽြန္ေတာ္နဲ႔အေဖာ္မ်ား<br />ေက်ာင္းေတာ္မွာသေဘာကြဲၿပားၾက..။<br /><br />ကၽြန္ေတာ္ကလူပ်င္း..<br />သစ္ပင္ေၿခရင္းမွာရပ္လိုက္၊သစ္ပင္ဖ်ားကိုတက္လိုက္<br />စာေမးပြဲေတြမွာ..<br />အဆင့္ေတြက ၁ မွ ၁၀၀ မေရရာ…။<br /><br />တစတစ…<br />လူငယ္သီခ်င္း၊ႏွင္းဆီဓားသြား၊ရင္ၾကားစိုက္နစ္<br />ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေတေလကုန္းမွာ ကဗ်ာဆရာၿဖစ္လာတယ္..။<br />လူငယ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ရင္ေခါင္းမွာ..<br />အိပ္မက္ေတြအေၿမွာင္းေၿမွာင္းထ..<br />ဂမၻီရလမင္းကလည္း၀ိုက္အုပ္ၿဖာဆင္းက်ေနေတာ့တယ္..။<br /><br />(၈)<br />တစ္ရက္မွာ<br />ၿမဴၿပာမႈိင္းမႈန္၊အိပ္မက္ကိုေစာင္လိုၿခံဳဆဲ…<br />ၾကယ္ေတြအကုန္ေၾကြတဲ့ည<br />ကၽြန္ေတာ့္အေပၚၾကိဳးၿပတ္က်တယ္…။<br />ကၽြန္ေတာ္….<br />မေပ်ာ္ေလလြင့္၊ရင္အနင့္ဆံုးေဆာင္း<br />ႏွင္းေတြေၿပာင္းၿပန္စီးေမ်ာလာ..။<br /><br />ေမေမဟာ…<br />ကၽြန္ေတာ္ၿပန္လာမယ့္သန္းေခါင္ယံကိုၿခံရံေစာင့္ၾကပ္<br />အလင္းရဲ႕နတ္သမီးလို..မီးအိမ္ကိုင္ၿပီးေစာင့္ေနတယ္..။<br /><br />နာၾကည္းပင့္သက္၊အရက္ေသာက္လာတဲ့သား<br />အေမ့အားစကားမဆို<br />အေမကား..သားကိုယ္စား မ်က္ရည္မဲ့စြာငို..။<br /><br />သား…<br />ဘ၀ဆိုတာေရစီးထဲကေဗဒါ..မေရရာဘူးကြဲ႕<br />ဒါေပမယ့္…<br /><br />ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ရဲ႕ အ႐ုပ္မ်ား၊အေရာင္မ်ား၊အရိပ္မ်ား<br />လႊင့္မပစ္နဲ႔သိမ္းထား..<br />၀ိညာဥ္႐ုန္းကန္တစ္ေန႔မွာသူတို႔ၿပန္႐ွင္သန္လိမ့္မယ္..။<br /><br />ေမေမ့စကားက<br />ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕မိုးခါးေရမ်ားကို<br />တစ္စက္ခ်င္း…တစ္စက္ခ်င္း…တစ္စက္ခ်င္း..ခ်ိဳေစခဲ့..။<br /><br />(၉)<br />၀ါဆိုပန္းခူး၊စံပယ္ဦးတို႔ေမႊးသက္ေ၀ေ၀<br />မုတ္သုန္ေလရဲ႕မွတ္တမ္း<br />မီးကိုလည္းကၽြန္ေတာ္နမ္းခဲ့..ေရကိုလည္းကၽြန္ေတာ္နမ္းခဲ့..။<br /><br />ေမေမဟာ..<br />ၿခံေထာင့္မွာေဒလီယာေတြပ်ိဳးရင္း<br />မိုးစိုေနတဲ့ဆံႏြယ္ခက္ကိုလက္နဲ႔သပ္တင္<br />သူမလည္းရင့္က်က္ၾကည္လင္ေနတယ္..။<br /><br />ေမေမခ်ဳပ္တဲ့<br />ဇာမဏီ႐ုပ္နဲ႔အက်ီ ၤခ်ည္မွ်င္ၾကမ္းၾကမ္း<br />ကၽြန္ေတာ္….လမ္းမွာ၀တ္ရန္..။<br /><br />ႏြားကသူငံု႕စားတဲ့ၿမက္ေတြကို<br />၀ံပုေလြတစ္ေကာင္ရဲ႕ေအာ္သံၾကားတယ္လို႔ေၿပာဆိုေနဆဲ<br />သြားၾကစို႔ေလ…<br /><br />မုဆိုးေၿခေထာက္မ်ားနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္သြားရာကၽြန္ေတာ္လိုက္<br />ေလဆန္ေတြ ပစ္စလက္ခတ္တိုက္တဲ့ခင္တန္း<br />ပဒိုင္းပန္းေတြလည္း ေဗာင္းလန္ေအာင္ခါရမ္းပြင့္ေ၀…။<br /><br />(၁၀)<br />သား…<br />“၁။ တိမ္ေတြပ်ံတာမိုးေပၚမွာဘာနဲ႔မွမၿငိဘူး<br />၂။ တစ္ေတာလံုးကိုလည္းၾကည့္တစ္ပင္ခ်င္းလည္းၾကည့္ ” တဲ့<br /><br />ေမေမ့ဆုေတာင္းဘုရားေက်ာင္းမွ၀တ္ၿပဳသံ<br />ေလာကဓံအသစ္သစ္ေတြနဲ႔ၿမင့္႐ိုင္း<br />မိုးကုတ္စက္၀ိုင္းတစ္ၿခမ္းကိုထိုးေဖာက္<br />ကၽြန္ေတာ္ဆက္ေလွ်ာက္ေနတယ္…(ဖိနပ္လည္းအခါခါေပါက္ခဲ့)<br /><br />ညေပါင္း ၁၄၀၀<br />၀ကၤပါေတာင္ၾကားမွာ..ကံနတ္ဘုရားနဲ႔စီးခ်င္းထိုး<br />ကၽြန္ေတာ္ၾကိဳးစား ၊အမွားမ်ားလည္းခ်င္းခ်င္းနီ…။<br /><br />ဧရာ၀တီေမေမ၊ပိေတာက္ပင္ဟာေမေမ<br />ဖေယာင္းတိုင္ၿဖဴၿဖဴဟာေမေမ၊နံနက္ခင္းေၾကး႐ုပ္ဟာေမေမ…။<br /><br />ခု..ေမေမဆံုးၿပီဆိုတဲ့သတင္းမွာ<br />ကၽြန္ေတာ္ဟာအရာရာ၀င္း႐ွင္းေပါက္ကြဲ…နီလဲ့..<br />လူတဆံုး…၀ိညာဥ္တဆံုး၊အၾကြင္းမဲ့ဗုန္းဗုန္းလဲက်<br />“ေမေမ..”<br /><br />(၁၁)<br />ေမေမဟာ..နာရီသံနဲ႔အိပ္၊နာရီသံနဲ႔ႏို္း..<br />ဘယ္ေတာ့မွထမင္းအိုးေ၀မက်တတ္တဲ့မိန္းမမ်ိဳးၿဖစ္တယ္..။<br /><br />မီးေလာင္ေနတဲ့ငရဲပင္ပ်ိဳမွာ၊ပြင့္အိုေလးပမာ၊၀ါ၀ါႏြဲ႕ႏြဲ႕<br />သတၱိသစ္ေတြနဲ႕ေ၀ရဲခဲ့တယ္..။<br /><br />သားငယ္ရဲ႕မ်က္ႏွာကို<br />အလကၤာလိုလည္းဖတ္၊ပုစၦာလိုလည္းဖတ္<br />ဆိုလိုရင္းကိုခ်က္ခ်င္း႐ွာေဖြေတြ႕တတ္တယ္..။<br /><br />လင္မ႐ွိေတာ့ေပမယ့္<br />သားငယ္အတြက္ရင္ခြင္တစ္ခု႐ွိတဲ့မိန္းမ<br />လူကႏၱာရတို႔ရဲ႕ေက်ာက္တိုင္၊ေၿမခိုးေၿမေငြ႕ကိုပိုင္တယ္..။<br />(အလင္းၿပာမွတ္ေက်ာက္အတြက္မင္တစ္ေပါက္ၿဖစ္တယ္..)<br /><br />(၁၂)<br />အေမမ႐ွိတဲ့သားမွာသာ<br />ေစတန္ရဲ႕လႊသြားကိုခါးသီးကြဲ႐ွ<br />အ႐ုိးၿမဳပ္ေအာင္ကိုက္ၿမိဳခဲ့ရၿပီ..။<br /><br />မ်က္ႏွာကိုလက္၀ါးနဲ႔အုပ္႐ုံကလြဲလို႔<br />ဘာမွလည္းလုပ္မေပးႏိုင္တဲ့ေနရာ….အေ၀းမွာ…<br />ကၽြန္ေတာ္က…ဟိုုး…အေ၀းၾကီးမွာ..။<br /><br />က်န္တာေတြကေတာ့ဘာမွမေၿပာင္းလဲပါဘူး<br />မီးခိုးေငြ႕ေတြကလည္း<br />႐ိုးရာအေၿခအေနအတိုင္း၊လိႈင္းထေကာ့လန္<br />ဒ႐ြတ္တိုက္ပ်ံတက္ဆဲ…။<br /><br />အေမ့ရဲ႕ေၿခလို၊လက္လိုေနခဲ့တဲ့ေကာင္<br />အေမမ႐ွိခ်ိန္မို႔လမ္းေပၚမွာၿပန္႔လို႔က်ဲလို႔…။<br /><br />အမွားလကၡဏာ၊အမွန္လကၡဏာ၊ဘာနဲ႔မွလာမတို္င္းတာနဲ႔<br />“အေမ”ဆိုတာထာ၀ရအကန္႔အသတ္မဲ့တယ္<br />ခ်စ္ေသာေမေမ..ေကာင္းရာဘံုသို႔ေရာက္ပါေစ..။<br />(ေကာင္းရာဘံုတို႔၏တံခါးသည္မိခင္မ်ားအတြက္ပြင့္ေစသတည္း.)<br /><br />(၁၃)<br />ေနာင္…ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာရင္<br />ေမေမ့အုတ္ဂူကို၊၀တ္႐ံုၿဖဴနဲ႔လူတစ္ေယာက္လာမယ္<br />အနက္ေရာင္ကတ္ၿပားမပါ၊လြမ္းသူ႔ပန္းေခြမပါ<br />ေလထန္လမ္းမွာဆံမွ်င္ေတြလြင့္၀ဲ….<br />အဲဒီလူဟာ..သားပဲေပါ့ေမေမ…<br />ဘယ္သံသရာမွာၿပန္႐ွာရင္ေမေမ့ကိုေတြ႕ႏိုင္မလဲ…<br />ကၽြန္ေတာ့္ေ႐ွ႕ေမွာက္ လေရာင္ေတြေကြ႕ေကာက္လြန္းလွခ်ည့္…။<br /><br />အေမ့ကိုယ္စား…<br />အေမ့ကိုယ္ပြား…<br />ၾကယ္စင္မ်ားကိုလက္ဖ၀ါးနဲ႔ပန္၊ၿမင္းခြာသံမွာအပ္ႏွံလိမ့္ဆင္း<br />အ၀ါေရာင္မီး႐ွဴးမီးပန္းလို<br />“လင္း”ၿပီးမွေပ်ာက္မယ္…။<br /><br />ကၽြန္ေတာ္…<br />ေမေမ….<br />မာယာေတာင္ေၿခမွ ဒရမ္တီးသူမ်ား၊မ်က္လွည့္တီးလံုးမ်ား<br />သီခ်င္းအကြဲအစ..တစ္ပုဒ္ၿပီးဆံုးသြားပါၿပီ..။<br /><br />ေမေမ…<br />ေကာင္းရာသုဂတိလားပါေစ…<br />ေခါင္းေလာင္းထိုးသံတိုးတိတ္လြင့္ေ၀……..<br />ေခါင္းေလာင္းထိုးသံတိုးတိတ္လြင့္ေ၀……..<br />ေခါင္းေလာင္းထိုးသံတိုးတိတ္လြင့္ေ၀……..<br />…………………………………………………….<br />………………………………………………..<br />…………………………………………..<br /><br />(တာရာမင္းေ၀)<br /><br /><font color="red"><I>မွတ္ခ်က္။ ။ ဆရာတာရာမင္းေ၀၏ အထက္ပါ ကဗ်ာကို အီးေမးလ္မွတဆင့္ ေပးပို႔လာသူ <a href="http://mrnameless372.blogspot.com" target="_blank">အမည္မဲ့</a>အား ေက်းဇူးတင္႐ွိပါသည္။</I></font>Unknownnoreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-3877557490187777479.post-40256425874966839142009-12-26T10:29:00.000-08:002009-12-26T10:30:07.189-08:00ေသလူငါဟာ ျမားတစ္လက္ျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္<br />ဒါ ေပ မယ့္ . . . ဘယ္ဝါးက်ည္ေထာက္ကိုမွ<br />ဒူးမေထာက္ခဲ့ဖူးဘူး။<br /><br />ငါဟာ ဓားတစ္လက္ျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္<br />ဒါ ေပ မယ့္ . . . ဘယ္ဓားအိမ္ထဲမွာမွ အိပ္မက္မက္<br />မေနခဲ့ဖူးဘူး။<br /><br />ေနာက္ေတာ့ <br />… ငါဟာ အကၡရာတစ္လံုးျဖစ္သြားတယ္ <br />ငါ့ကိုယ္ငါ ျပန္ဖတ္လို႔ မရေတာ့ဘူး။<br /><br />အဲဒီလိုနဲ႔<br />ငါဟာ အရက္တစ္ပုလင္း ျဖစ္သြားတယ္<br />ငါ့ကို ဘယ္သူက ဝင္ပလုပ္က်င္းမလဲဆိုတာကို<br />… ေစာင့္ေနတယ္… ။ ။<br /><br />(တာရာမင္းေဝ)<br /><br /><font color="red"><I>မွတ္ခ်က္။ ။ Idea မဂၢဇင္းတြင္ ေဖာ္ျပခဲ့ဖူးသည့္ ဆရာတာရာမင္းေ၀၏ အထက္ပါ ကဗ်ာကို အီးေမးလ္မွတဆင့္ ေပးပို႔လာသူ <a href="http://naymoewai.blogspot.com" target="_blank">ကိုေနမိုးေ၀</a>အား ေက်းဇူးတင္႐ွိပါသည္။</I></font>Unknownnoreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-3877557490187777479.post-1521836295169336942009-12-26T10:13:00.000-08:002009-12-26T10:27:11.120-08:00တာရာမင္းေဝ ရဲ႕ အေမ့အိမ္<font color="blue">- ဖန္တီးခဲ့တဲ့ လက္ရာမ်ားထဲက ကိုယ္တိုင္ႏွစ္သက္ခဲ့တဲ့ ဝတၳဳတစ္ပုဒ္ကို ေရြးခ်ယ္ေပးပါလား။</font><br /><br />+ ဒီက႑အတြက္ <a href="http://taryarminwaimemorial.blogspot.com/2009/12/blog-post.html" target="_blank">“ပိေတာက္ပင္ကို အိပ္မက္,မက္တဲ့ေကာင္ေလး”</a> ဆိုတဲ့ ဝတၳဳတိုကို ေရြးေပးလိုက္ခ်င္တယ္။ ၁၉၉၅ ခုႏွစ္ ၊ ဧၿပီလထုတ္ “ ျမန္မာ့ရုပ္ရွင္” မဂၢဇင္းမွာပါ၀င္ခဲ့တဲ့ ဝတၳဳတိုေလးပါ…။ ဒီဝတၳဳတိုေလးမွာနာမည္ရင္းရွိပါတယ္…။ ပရိတ္သတ္ကို ဆက္ဆံတဲ့ေနရာမွာ… သူ႔ နာမည္ ဟာ…“ပိေတာက္ပင္ကို အိပ္မက္,မက္တဲ့ေကာင္ေလး” ပါ ။ နာမည္ရင္းကေတာ့… “ဘယ္လမ္းကို သြားေနမွန္းမသိတဲ့ ေျမပံု” ျဖစ္ပါတယ္။<br /><br /><font color="blue">- အဲဒီဝတၳဳနဲ႔ ကိုယ့္ရဲ႕ လက္ေတြ႕ ဘဝ၊ ခံစားမႈတို႔ ပတ္သက္မႈရွိရင္ နည္းနည္း ေျပာျပေပးပါ။</font><br /><br />+ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အေမ့အိမ္ကခြဲၿပီး (၇) ႏွစ္တာခရီးတစ္ခုကို သြားခဲ့ဘူးပါတယ္…။ဘန္ေကာက္ကို Shopping ထြက္တာ မဟုတ္သလို ၊ ႏိုင္ငံျခားသေဘၤာလိုက္တာလည္း မဟုတ္ပါဘူး။အဲဒီလို ခရီးတစ္ခု ထြက္ခဲ့တယ္ဆိုပါေတာ့ …။<br /><br />အေမ့အိမ္ကို ျပန္အလာ … လမ္းမွာ ခံစားရတာေတြရွိပါတယ္ ။ ေလာကအေၾကာင္း ၊ ကိုယ့္အေၾကာင္း ျပန္ေတြးမိတာေတြရွိပါတယ္…။ ရင္းႏွီးသူေတြသိၾကပါတယ္ ။ အဲဒီခံစားခ်က္ ၊ အဲဒီ အေတြးအျမင္ကို အႏုပညာပစၥည္းတစ္ခုအျဖစ္ ျပန္တည္ေဆာက္တာပါပဲ။<br /><br /><font color="blue">- ဒီလိုဖန္တီးျဖစ္ဖို႔ ဘယ္လုိ inspiration ရပါသလဲ။</font><br /> <br />+ ဒီဝတၳဳမွာ inspiration မပါ ပါဘူး။ ကိုယ့္ဘ၀မွာ … ကိုယ္ျဖတ္သန္း ဆင္ျခင္မိတဲ့ အေနအထားတစ္ရပ္ကို အႏုပညာ တစ္ခုအျဖစ္အန္ထုတ္ပစ္ခ်င္တယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ ဒီ၀တၳဳကိုေရးျဖစ္တယ္။ေရးေအာင္လႈံ႕ေဆာ္တဲ့ စိတ္ဘဝ အသိေတြေၾကာင့္ပါ။ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာဗိုင္းရပ္စ္ (mental virus) လို႔ေခၚတယ္ ။ ပညာရပ္ေ၀ါဟာရ အရ “N’ach” လို႔ သံုးတယ္။<br /><br /><font color="blue">- ဒီဝတၳဳကို တင္ျပရာမွာ ပံုသ႑ာန္ေ႐ြးခ်ယ္မႈနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ အခက္အခဲရွိပါသလား။</font> <br /> <br />+ ဒီလက္ရာကို ပရိတ္သတ္သိေအာင္တင္ျပရာမွာ အခက္အခဲရွိသလားဆိုေတာ့ … ရွိတယ္။<br /> ခက္တယ္။ အဲလို အေမ့အိမ္ျပန္တဲ့အေၾကာင္း ကဗ်ာေတြ၊ ဝတၳဳေတြ၊ ေဆာင္းပါးေတြမ်ားလွၿပီ။<br /> အမ်ားစုကေတာ့. . . ေအာင္ျမင္မႈအတြက္ ဂုဏ္ယူၿပီးျပန္တာတို႔၊ ဆံုးရွံဳးမႈအတြက္ နာက်င္ေၾကကြဲၿပီး ျပန္တာတို႔<br /> . . . အဲဒါေတြေပါ့…။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ္ေျပာခ်င္တာအဲဒါမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး။ ဒီအခ်က္အေရးႀကီးတယ္။ ကၽြန္ေတာ့ဘဝမွာ<br /> အေမ့အိမ္ကေန အေမ့အိမ္ ကေန တေနရာကို ထြက္သြားတာ၊ ၿပီး…ျပန္လာတာ မ်ားလွၿပီ။ သိပၸံ အျမင္အရ ေျပာရရင္ ေတာ့ အေ႐ြ႔“သုည” ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဒီေနရာမွာ လည္ပတ္ေနရတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ဘဝရဲ႕<br /> သံသရာစက္ဝိုင္း အငယ္စားေလးေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး တင္ျပခ်င္တာ။ အဲဒီလို စက္ဝိုင္းကေလးေတြ အမ်ားႀကီးကို<br /> … ကၽြန္ေတာ္ လည္ပတ္ခဲ့ၿပီးၿပီ။ ဒါေပမဲ့…ဘာကို ဘဟိုျပဳၿပီး လည္ပတ္တာလဲ…။ ဒီစက္ဝိုင္းေတြ ဘယ္ကစတာ<br /> လဲ…။ အဲဒါကို ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ္နဲ႔အတူ ပရိသတ္ကိုလည္း ခံစားၾကည့္ေစခ်င္တယ္။ အဲဒီေတာ့ ေျပာရခက္တယ္။ ရေအာင္ေျပာမယ္ဆိုၿပီး ေျပာခဲ့တာပါပဲ…။<br /><br /><font color="blue">- ဒီဝတၳဳမွာ အေၾကာင္းအရာနဲ႔ ပံုသ႑န္ ဘယ္လို တြဲဖက္ျဖစ္ခဲ့ပါသလဲ။</font><br /> <br />+ ဒီဝတၳဳကို တင္ျပရာမွာ အေၾကာင္းအရာနဲ႔ ပံုသ႑န္ဆိုၿပီး တြဲစပ္ခဲ့တာ မဟုတ္ဘူးဗ်…။ ‘Form and Content’<br /> ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္က ပယ္ထားတယ္။ ‘Material and Structure’ဆိုတဲ့ အတြဲအစပ္ကိုပဲ ကၽြန္ေတာ္သံုးတယ္။<br /> စကားလံုးေတြကို ‘Material’ အျဖစ္ အသံုးခ်ၿပီး၊ဒီဝထၳဳရဲ႕ ‘Structure’ ကိုတည္ေဆာက္တယ္။ ဒါမ်ိဳးေပါ့။ “ဂယက္” ေျပာင္းျပန္ထတဲ့ နည္းကို သံုးခဲ့တယ္။ ဇတ္ေကာင္ရဲ႕ ဘဝနဲ႔ သက္တမ္းကို…က်ယ္ရာကေန…အခ်ိဳးက် က်ံဳ႕ဝင္သြားေစတဲ့ နည္းေပါ့။(အဲလို တည္ေဆာက္မႈကို post-modernist ေတြကေတာ့ Recursive Structureလို႔ သံုးၾကတယ္။) ၿပီး …အဲဒီအလႊာေတြကို ထပ္ပစ္တယ္။ (အဲဒါမ်ိဳးကို post-modernist ေတြက ‘strang loop” လို႕ သံုးတာမ်ိဳး ေတြ႔ဖူးတယ္) ၿပီးတစ္လႊာကေနတစ္လႊာ ထိေတြ႔ဆက္ဆံမႈလုပ္ပစ္တယ္။(အဲဒါမ်ိဳးကို post-modernist ေတြက ‘Flickering’ လို႕ သံုးတာမ်ိဳး ေတြ႔ဖူးတယ္။)<br /><br /><font color="blue">- ဒါဆိုရင္ ပံုေဖာ္တဲ့ေနရာမွာ ၾကားခဲပစၥည္းေတြ ဘယ္လိုသံုးခဲ့ပါသလဲ။</font><br /> <br />+ ဝတၳဳဆိုေတာ့လည္းဗ်ာ စကားလံုးၾကားခံပစၥည္း ‘verbal Medium’ နဲ႔ ပံုေဖာ္ရတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ဒီဝတၳဳမ်ိဳးက စကားလံုး ကိုသိပ္အားထားလို႔ မရဘူး ‘Concept’ ကိုပံအားထားရတယ္။ ကိုယ္က “ဂယက္ေျပာင္းျပန္ထည့္နည္း”<br /> ကို သံုးၿပီး ေရးခဲ့ေပမဲ့ ဖတ္သူက “ဂယက္အစဥ္ရိုက္ခတ္နည္း” အတိုင္းပဲ ဖတ္ရတယ္။ ဒီဝတၳဳထဲမွာ စက္ဝိုင္း<br /> က်ံဳ႕ က်ံဳ႕ သြားၿပီးေနာက္ဆံုး ငယ္ဘဝမွာ… “ဝလံုးကို ဘယ္က စဖတ္ရမလဲ မသိတာ” ကို ေရးျပထားတယ္။<br /> အဲဒါဟာ ဒီဝတၳဳရဲ႕ အႏွစ္ခ်ဳပ္ Concept ပဲ။ ဝလံုးကို ေရးတာဟာ စက္ဝိုင္းကို ဆြဲတာနဲ႔ မတူဘူး။ စက္ဝိုင္းက ဗဟို<br /> ခ်က္ရိွတယ္။ ဝလံုးဗဟိုခ်က္ မရွိဘူး။ လည္ပတ္ေနရမဲ့ ဗဟိုခ်က္ မရွိသလို ျဖစ္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ဘဝကို ေျပာခ်င္တာ…။ ၿပီး အဲဒီလည္ပတ္မႈက ဘယ္က စမွန္းမသိတာကို ေျပာခ်င္တာ။<br /><br /> ဝတၳဳရဲ႕ အဲဒီအခ်က္ကေလးကို . . . KRA လို႔ ေခၚတယ္။ “Key Result Area” ေပါ့ေလ။ ေသာ့ခက္က်တဲ့ အပိုင္းေပါ့။ post-modernist ေတြမွာလည္း အဲလို နည္းစနစ္မ်ိဳး ရွိတယ္…။ <br /> “Mese-en abyme” လို႔ေခၚတယ္။ တျခားဆက္ေျပာရင္ေတာ့ ေျပာစရာေတြ အမ်ားႀကီးရွိမယ္။<br /> ဒါေပမယ့္ ဒီေလာက္ပဲ ေျပာခ်င္တယ္ဗ်ာ။<br /><br /><font color="blue">- ဒီလက္ရာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ပရိတ္သတ္ရဲ႕ တုန္႔ျပန္မႈ ဘယ္လိုရွိပါသလဲ။</font><br /> <br />+ ဒီဝတၳဳေလးရဲ႕ ပ်ံ႕ႏွံ႕မႈက ဘယ္ေလာက္မွ မရွိဘူး။ ထည့္ေပးတဲ့ မဂၢဇင္းက ေစာင္ေရ မမ်ားဘူး။ၿပီး…<br /> ဧၿပီလထုတ္ မဂၢဇင္းဆိုေတာ့ သႀကၤန္အဖြဲ႔ အႏြဲ႕စာမူေတြနဲ႔ ေရာၿပီး ပါသြားရတာ။ သူေတာင္ အူေၾကာင္ေၾကာင္<br /> ျဖစ္ေသး။ အေလးထားၿပီး ျဖတ္မိတဲ့သူ နည္းတယ္။ အႀကိဳက္ေတြ႕ျခင္း မေတြ႕ျခင္းက အဓိက မက်ဘူး …<br /> အေတာ္ေလးေတာ့ စိတ္ဝင္တစားရွိၾကတယ္။<br /><br /><font color="blue">- အခုအခ်ိန္ ဒီလက္ရာကို ျပန္သံုးၾကည့္မယ္ဆိုရင္ေကာ။</font><br /><br />+ ေက်နပ္ပါတယ္။<br /> ဒီဝတၳဳအေၾကာင္းေလး..အထက္မွာကၽြန္ေတာ္ေျပာခဲ့တာေတြက… ပညာရပ္ ေဝါဟာ၇ေတြပါသြားတယ္။<br /> ဝတၳဳတိုေတြ ကၽြန္ေတာ္ေရးတဲ့ ေနရာမွာ တခ်ိဳ႕ကိုလည္း သီအိုရီ သေဘာအရ စမ္းသပ္ေရးတာေတြရွိတယ္။<br /> စိတ္ႀကိုက္ေတြ႔မွ ကိုယ္နဲ႔ လိုက္ဖက္တယ္ထင္မွေပါ့။ အမ်ားစုကိုေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာ လြပ္လြပ္လပ္လပ္ ေရးတယ္။ ဘယ္သီအို၇ီ၊ ဘယ္ဝါဒ ဘယ္နည္းစနစ္ကိုမွ ဂ႐ုမစိုက္ဘူး။ ခု… ဝတၳဳတိုေလးက ဒုတိယ အမ်ိဳးအစားထဲမွာပါ, ပါ တယ္။<br /><br /><font color="blue">- တျခားေျပာခ်င္တာမ်ား ရွိေသးရင္…။</font><br /> <br />+ အခု…ရွင္းလင္းခ်က္မွာ post-modern နည္းဗ်ဴဟာတခ်ိဳ႕ အျခားပညာရပ္ေဝါဟာရ တခ်ိဳ႕ကို … နီးစပ္ရာ<br /> ဆြဲယူရွင္းလင္းခဲ့တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ အခုမွ အႏုပညာစ,ဖန္တီးမယ့္ ညီငယ္၊ညီမငယ္ေတြကိုေတာ့ တြန္႔<br /> မသြားေစခ်င္ဘူး။ သူတို႔ကို လည္း လြပ္လြပ္လပ္လပ္ ဖန္တီးေစခ်င္တယ္။ အႏုပညာကို ခ်စ္ဖို႔၊ ခံစားတတ္ဖို႔<br /> အႏုပညာနဲ႔အတူ အသက္ရွင္တတ္ဖို႔ အဓိကပါပဲ…။<br /><br /><font color="red"><I>မွတ္ခ်က္။ ။ Beauty မဂၢဇင္း၏ “သူႏွင့္ သူ႕အႏုပညာ” က႑တြင္ ေဖာ္ျပခဲ့ဖူးသည့္ ဆရာတာရာမင္းေ၀၏ အထက္ပါ အင္တာဗ်ဴးကို အီးေမးလ္မွတဆင့္ ေပးပို႔လာသူ <a href="http://naymoewai.blogspot.com" target="_blank">ကိုေနမိုးေ၀</a>အား ေက်းဇူးတင္႐ွိပါသည္။</I></font>Unknownnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3877557490187777479.post-13733763262837089142009-12-26T09:55:00.000-08:002009-12-26T10:28:07.186-08:00ပိေတာက္ပင္ကို အိပ္မက္မက္တဲ့ ေကာင္ေလး(၁)<br /><br />လင္းရွျပာရီေသာ မီးေတာက္မီးလွ်ံမ်ားက ပင္လယ္လႈိင္းလံုးႀကီးေတြလို ခံုးဝုန္းထကာ၊သူ႕ကို ေဒါသမာန္ဟုန္းဟုန္းျဖင့္ စိုက္ၾကည့္ ေနၾကသည္။<br /><br />မီးေမွာ္ဆရာထံ “ေခါစာ” ပစါေကၽြးခံရရာမွ လူးထ ျပန္ေျပးခဲ့ရေသာ သားေကာင္ပမာ သူ႕ကိုယ္ေပၚမွာ မီးခိုးမိႈင္းမွ်င္မ်ားက ရစ္ေခြလိမ္ပတ္လ်က္။<br /> <br />ေနာက္သို႔ တစ္လွမ္းခ်င္း ျပန္ဆုတ္ေနရင္းက ေၾကကြဲစြာ ၿပံဳးျဖစ္သည္။ လူမိုက္ဆန္စြာ တိုးဝင္ပစ္ရဲေသာ္လည္း လူသားဆန္စြာပင္ သူေျခကုပ္မၿမဲေတာ့။ အလဲလဲ အၿပိဳၿပိဳ ဆံပင္ေတြကို သပ္တင္လိုက္၏။ သူ႕သက္ျပင္း က မီးေတာက္လက္တံကို ပို၍ လင္းသြားေစသည္။<br /> <br />ထို႔ေၾကာင့္ … <br /> <br />သူေနာက္သို႔ တစ္လွမ္းခ်င္း ဆုတ္ေနဆဲ၊ အိပ္မက္၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္၊ ေ႐ႊေရာင္ အနာဂတ္လမ္းကေလး အားလံုးကို သူစေတးခဲ့ရသည္။<br /> <br />“………………”<br /> <br />ထိုသို႔ျဖင့္ လာရာလမ္းကိုပဲ သူ လွည့္ျပန္ခဲ့သည္။<br /><br />(၂)<br />ငယ္ငယ္ကလိုပင္ လမ္းေပၚမွ ေက်ာက္ေဆာင္ ေက်ာက္ခဲမ်ားကို မိုးေကာင္းကင္ဆီ တုပႏိုင္သည့္ ေျမျပင္၏ မာေက်ာေသာ တိမ္ပြင့္တိမ္စမ်ားဟု သူထင္ျမင္မိေနဆဲပဲျဖစ္၏။ အိမ္အျပန္လမ္းကို ေခါင္းငံု႕၍ ေလွ်ာက္လွမ္းလာခိုက္ လမ္းေဘးတစ္ေနရာမွာ “ညီညီ့” ကို ဆံုေတြ႔လိုက္ရျခင္းျဖစ္ေလသည္။ <br /><br /> ညီညီက အသက္ႏွစ္ဆယ္ ရွိေနၿပီ။ ၾကမ္းလႊေသာ အညိဳေရာင္ ဝတ္စံုကို ဝတ္ဆင္လွ်က္ လက္ထဲမွာ စာအုပ္တစ္အုပ္ ကိုင္ထားရင္း သူ႕ကို ၿပံဳးရယ္ျပေလသည္။<br /><br /> “ကၽြန္ေတာ္ စာဖတ္ေနတာ…”<br /><br /> “ဒီစာအုပ္ကိုဖတ္ဖူးလား”<br /><br /> ညီညီေထာင္ျပေသာ စာအုပ္ကို တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္ရင္း၊ သူေခါင္းညိမ့္ျပလိုက္သည္။“မာတင္ဘု႐ွ္” တည္းျဖတ္ေသာ ေျမာက္အေမရိကန္ ကဗ်ာစာအုပ္ တစ္အုပ္ျဖစ္၏။ သူေခါင္းညိတ္ျပသည္ကို ျမင္ေသာအခါ ညီညီက ပို၍ လင္းျမၿပံဳးရယ္လာၿပီး …<br /><br /> “အဲဒါဆို … ကၽြန္ေတာ္ ေဆြးေႏြးခ်င္တာေလး နည္းနည္း ရွိတယ္ဗ်ာ…”<br /><br /> “ဘာလဲ …”<br /><br /> “ဒီစာအုပ္ထဲမွာ နိမိတ္ပံုနဲ႔ သေကၤတကို ခြဲျပထားတယ္ …”<br /><br /> “အင္း…”<br /><br /> “ဥပမာ… ေယ႐ႈခရစ္ကို နိမိတ္ပံုနဲ႔ ေရးျပရင္ ဂ်ံဳခင္းေတြကိုယူလာတဲ့ ဝတ္ရံုျဖဴနဲ႔ လူလို႔ ေရးျပတာမ်ိဳး”<br /><br /> “အင္း…”<br /><br /> “ဒါေပမဲ့ ေယ႐ႈခရစ္ကိုပဲ သေကၤတ နဲ႔ျပေတာ့ လက္ဝါးကပ္တိုင္ ျပလိုက္တယ္…”<br /><br /> “အင္း… အဲဒါဘာျဖစ္လို႔လဲ…”<br /><br /> ညီညီ႔ မ်က္လံုးမ်ားက စိတ္ဝင္စားမႈ တို႕ျဖင့္အေရာင္ လက္ျဖာေနသည္။<br /><br /> “အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္ေတြးမိတာ ေလး တစ္ခ်က္ရွိလာတယ္… ဒီလိုေလ…”<br /><br /> သို႔ေသာ္<br /><br /> ညီညီ့စကားကို ဆံုးေအာင္ သူနားမေထာင္လိုက္ရပါ။ ေလၾကမ္းတို႔ လြင္ျဖဴးတိုးေဝွ႔လာ၏။ အစိမ္း႐ြက္ေတြ ဖ်တ္ဖ်တ္ လူးခါေနေသာ ပိေတာက္ပင္ႀကီးတစ္ပင္ကို ျမင္ေယာင္လြမ္းဆြတ္လိုက္မိ၏။ တိုးသဲ့ေသာ္လည္း တံုခါက်စ္လ်စ္ေနသည့္ ရထားဥၾသဆြဲသံကို ၾကားလိုက္ျပန္သည္။<br /><br />ညီညီ့ကို ထားခဲ့ကာ သူဆက္လက္ထြက္ခြာ လာခဲ့၏။<br /><br />(၃)<br />ေလထဲမွာ တစံုတရာက တိုးဆြတ္ပါဝင္ေနသည္လား။ သူ႕မွာ အသက္႐ွဳရတာပင္ မူးမိုက္လာသည္။တစ္ကိုယ္လံုးကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေလွ်ာ့ခ်လိုက္၏။ <br /><br />အျမင္ကို ၾကည္လင္ေအာင္ ၾကည့္သည္။ ထိုမွာပင္ ေလွခါးထစ္ တစ္ခုေပၚမွာ ထိုင္ေနေသာ ညီညီ့ကို သူေတြ႔လိုက္ရသည္။<br /><br />ညီညီက အသက္ဆယ့္သံုးႏွစ္ ရွိေနပါၿပီ။ အျပာေရာင္အဝတ္အစားတို႔ကို မေသမသပ္ ဝတ္ဆင္ထားၿပီး အေဝးသို႔ ေငးၾကည့္ေနသည္။<br /> <br /> သူက ေရွ႕မွာ သြားရပ္လိုက္ေတာ့မွ ညီညီျမင္သည္။ သူ႔ကို ၿပံဳးလြင္စြာ စကားဆိုရန္ ညီညီ့ႏႈတ္ခမ္းတို႔ အဟမွာပဲ သူကဦးေအာင္ေျပာလိုက္၏။<br /><br /> “ဘာေတြစဥ္းစားေနတာလဲ”<br /> <br /> ညီညီက ခ်က္ခ်င္းျပန္မေျဖေသးပဲ ဖုန္အလူလူးေပက်ံေနေသာ သူ႔ကို ေျခဆံုးေခါင္းဆံုးၾကည့္၏။ ထို႔ေနာက္မွ<br /><br />“မေန႔က ကၽြန္ေတာ္ၾကားလိုက္ရတဲ့ စကားပံုတစ္ခုရွိပါတယ္။ အေတြ႔အႀကံဳဟာ သိပ္ေကာင္းတဲ့ ေက်ာင္းေတာ္ ပဲတဲ့.. အဲဒါ ဟုတ္လားဟင္”<br /><br /> သူ … ျပန္မေျဖျဖစ္ေသး ညီညီက သူ႕မ်က္ႏွာကို ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ေငးၾကည့္ေန၏။ သူက သက္ျပင္း တစ္ခ်က္ကို ငံု႔ဝွက္ကာခ်လိုက္ရင္း … ။<br /><br /> “ဟုတ္တယ္”<br /><br /> ညီညီသေဘာက်သြားပံုရသည္။ သူကတစ္ဆက္တည္းထပ္ေျပာလိုက္၏။<br /><br />“ဒါေပမယ့္ စကားပံုမဟုတ္ဘူး၊ လူတစ္ေယာက္ေျပာသြားတဲ့ စကားပဲ၊ စကားက ဒီလာက္နဲ႔လည္း မျပည့္စံုေသးဘူး ေနာက္မွာက်န္ေသးတယ္”<br /><br />“ဟင္… ဘာက်န္ေသးတာလဲ…”<br /><br />သူက အဓိပၸာယ္ ခန္႔မွန္းရခက္သည့္ အၿပံဳးတစ္ခ်က္ကို ၿပံဳးလိုက္မိရင္း …<br /><br /> “အေတြ႔အႀကံဳဟာ သိပ္ေကာင္းတဲ့ ေက်ာင္းေတာ္ပဲ။ ဒါေပမဲ့ သင္တန္းေၾကး ႀကီးလြန္းတယ္တဲ့”<br /><br /> ‘ညီညီ’ က ဘာမွ ျပန္မေျပာေတာ့ပဲ ေတြငိုင္သြားသည္။ ထိုအခ်ိန္မွာပင္ ေလစီထဲမွာ လြင့္ေမ်ာပါလာ သည့္ပိေတာက္ရနံ႔ သန္႔ခနဲ သူရွဴရွိက္လိုက္ရသည္။ လူမ်ား၊ ေခြးေလေခြလြင့္မ်ား၊ လမ္းေလွ်ာက္ေနေသာ ေျခေထာက္မ်ား၊ ေမာ္ေတာ္ကားမ်ား၊ ရပ္က်န္ခဲ့ေသာ စည္း႐ိုးမွတ္တိုင္မ်ား၊ ဆူညံေသာ အသံဗလံမ်ားႏွင့္အတူ သူႏွင့္ ညီညီ လူခ်င္းကြဲသြားေလသည္။<br /><br />(၄)<br />သစ္ကိုင္း၊သစ္ရိုင္းကေလးမ်ား ယိုင္က်ဲေပါက္ေရာက္ေနရာ လမ္းကေလးထဲသို႔ သူေလွ်ာက္သြားေသာ အခါ ပုစဥ္းရင္ကြဲ တစ္ေကာင္က အခ်ိန္အခါမဟုတ္ စူးစူးဝါးဝါး ထေအာ္၏။<br /><br />လမ္းကေလးသည္ တိတ္ဆိတ္၏ ။ ပိေတာက္႐ြက္ေႁကြတို႔က လမ္းႏံေဘးတစ္ေလွ်ာက္မွာ ပါးပါးလ်လ် ဝပ္စင္းေနၾက၏။ လမ္းကေလးအဆံုး၌ အျဖဴေရာင္ ရွပ္အကၤ် ီကေလးႏွင့္ ရွင္းသန္႔စင္က်ယ္ေနေသာ ညီညီ့ကို တစ္ကိုယ္တည္း ေဆာ့ကစားလ်က္ ေတြ႔ရ၏။<br /><br /> ညီညီက ေျမေပၚမွာစက္ဝိုင္းေလးတစ္ခုကို တုတ္ႏွင့္ေရးဆြဲေနရမွ သူ႕ကို ေမာ့ၾကည့္၏ ။ သူကၿပံဳးရယ္ျပ ရင္း… ငံု႔ကိုင္းႏႈတ္ဆက္လိုက္၏ ။<br /> <br /> “ညီညီ ကစားေနတာလား…”<br /><br /> ညီညီက ေျခာက္ႏွစ္သားရွိၿပီ ျဖစ္၏။ ေက်ာင္းမွာ စာသင္ခါစ အ႐ြယ္ပင္ ရွိဦးမည္။ သူ႔ကို မ်က္ေတာင္မ်ား တဖ်တ္ဖ်တ္ ပုတ္ခတ္ကာ ေမာ့ၾကည့္ရင္း …<br /><br /> “စာဖတ္တတ္ထားဟင္…”<br /> <br /> သူက ေခါင္းမညိတ္၊ ေခါင္းမခါ။<br /><br /> “ဘယ္ႏွတန္းေရာက္ၿပီလဲ …”<br /><br /> သူရယ္ေမာမိလိုက္၏။ သူ႕ရယ္သံက အတန္ငယ္ရွည္လ်ားသြားသျဖင့္ ညီညီက ဆံုးေအာင္မေစာင့္ႏိုင္ဘဲ ထပ္ေမးသည္။<br /><br />“ဘယ္ႏွတန္းေရာက္ၿပီလဲ ဟင္…ဟိုး ဆယ့္ေလးငါးတန္း အထိလား…”<br /><br />“အင္း … ဟုတ္တယ္…”<br /><br />ညီညီက လက္ညိဳးေလးေထာင္ၿပီး ဆက္ေမးသည္။<br /><br />“ဘြဲ႔ႀကီးရလား…”<br /><br />“ဘြဲ႔ေတာ့မရလိုက္ပါဘူးကြာ… ဘာျဖစ္လို႔လဲ ညီညီဘာေျပာခ်င္လို႕လဲ…”<br /><br />သူက ထိုသို႕စကား ေထာက္လိုက္မွ ညီညီက သူ႕မူလကိစၥကို ျပန္သတိရသြားသလို …<br /><br />“ဒီမွာၾကည့္…”<br /><br />လက္ထဲမွာ ကိုင္ထားေသာ တုတ္ႏွင့္ ေျမျပင္ေပၚမွာသူေရးဆြဲထားေသာ စက္ဝိုင္းကို ညႊန္ျပကာ<br /><br />“ဝ…လံုး…”<br /><br />“ေၾသာ္…ဒါ ဝလံုးဆြဲတာလား…”<br /><br />“ဟုတ္တယ္…ဝလံုး…”<br /><br />“ညီညီ့ ဝလံုက ဝိုင္းသားပဲ အႀကီးႀကီး…”<br /><br />“အဲဒါေမးမလို႔”<br /><br />ညီညီ့စကားေၾကာင့္ ႏွာေခါင္းကို လင္ႏွင့္ ပြတ္သပ္က ၿပံဳးေယာင္ေယာင္ျဖစ္မိရင္း…<br /><br />“ဘာေမးမွာလဲ ညီညီရဲ႕ …”<br /><br />“ဝလံုးကို ဘယ္က စဖတ္ရလဲ”<br /><br />“ဟင္…”<br /><br />“ဝလံုးကို ဘယ္ကစဖတ္ရလဲလို႕”<br /><br />ဝလံုးကို ဘယ္က စဖတ္ရမလဲ..သူေၾကာင္အ ေနစဥ္ ေလတစ္ခ်က္ တေဝွ႔ဝွ႔ သက္၏။ ပိေတာက္႐ြက္ ေႁကြမ်ား ေျမေပၚမွာ ဖြာဆန္ႀကဲသြားသည္။<br /><br />“ဟင္ … မသိဘူးလားလို႕…”<br /><br />သူဘာမွ ျပန္မေျဖျဖစ္။ ညီညီက အလို မက်သလို ေျခေဆာင့္ကာ-<br /><br />“ဒါေလးေတာင္မသိဘူးတဲ့ ေက်ာင္းႀကီးလည္း တက္လာေသးတယ္။ အေမ့ကိုပဲ ေမးေတာ့မယ္”<br /><br />ထို႔ေနာက္ ညီညီက ေနာက္ဘက္ၿခံဝင္းေလးထဲ သို႔ မ်က္ႏွာမူလိုက္၏ ။<br /><br />“အေမ…”<br /><br />“……….”<br /><br />“အေမႀကီးေရ”<br /><br />“……….”<br /><br />“ေမ… ေမေမ…”<br /><br />(၅)<br />အိမ္ကေလး၏ တံခါးဝဆီမွ အသံထြက္လာ၏။<br /><br />“သားငယ္လား ..”<br /><br />ထို႔ေနာက္ အျပင္သို႔ တစ္ဦးထြက္လာကာ<br /><br />“ဟဲ့ … သားငယ္”<br />ကပ်ာကယာ သူ႕အနီးသို႔ ခ်ဥ္းကပ္ေရာက္လာၿပီး သူ႕လက္တစ္ဖက္ကို ဆုပ္ကိုင္လိုက္၏။ ၾကည္ႏူးဝမ္းသာေသာ အသံျဖင့္ …<br /><br /> “သားသား ညီညီ တစ္ေယာက္ထဲလား … ဘယ္သူမွ မပါဘူးလား … ရထားေတာင္ဆိုက္သြားၿပီကိုး၊ သားက ႀကိဳအေၾကာင္းမၾကားဘူးကြယ္။ အေမေတာင္ ညက သားကို သတိရေနတာ။<br /><br /> ထို႔ေနာက္ အိမ္ေရွ႕လမ္းေပၚမွာ ရထားလက္မွတ္ကေလးကိုင္ၿပီး ရပ္ေနဆဲျဖစ္သည့္သူ႕ကို ၿခံထဲဆြဲေခၚ၏။<br /><br />“လာ … လာ … အထဲဝင္ေလ… ေစ်းထဲကလူေတြကေတာင္ မေန႔ကပဲ ညီညီ့ကို သတိရလိုက္တာလို႔ ေျပာေနၾကေသး တယ္၊ သားရဲ႕။<br /><br />သူ လိုက္ဝင္၏ ။ အေမ့အိမ္သည္ ၿငိမ္းေအးတည္ၾကည္လ်က္ပင္ ၇ွိသည္။ အေမ သူ႔ခရီးေဆာင္အိတ္ကို တေနရာ သို႔ယူသြား၏။ သူ႕ရင္ခြင္သည္ ၾကည္လင္လန္းဆန္းလာ၏။<br /><br /> “အေမ …”<br /><br /> “ေဟ … ဟား”<br /><br /> အေမ့အသံက ေနာက္ခန္းထဲမွ ထြက္လာျခင္းျဖစ္၏။ သူ႕ေၾကာင့္ အေမ အလုပ္႐ႈပ္သြားၿပီး ေပ်ာ္လည္း ေပ်ာ္ေနသည္။<br /><br /> “သားငယ္ … ဘာတုန္း …”<br /><br /> “သားတို႔ ပိေတာက္ပင္ႀကီး ပြင့္ၿပီလား”<br /><br /> “ဟဲ့ ဘယ္ပြင့္ဦးမလဲ သားရဲ႕ ဒါေပမဲ့ အဖူးေတြကေတာ့ ေဝလို႔ပဲသားေရ .. ပြင့္တာကေတာ့ ပြင္႕ေတာ႕မယ္။ႏွစ္လည္း မကူးေသးဘူး။ သား သၾကၤန္အမီ ျပန္ေရာက္လာတာ အေတာ္ပဲ၊ ႏွစ္သစ္က်ရင္ အေမနဲ႕ သားနဲ႕ ……………………………………………………………………… ”<br /><br /><br />အေမဆက္ေျပာေနသည္မ်ားကို သူ မၾကားေတာ႕ေပ။ အိမ္ေရွ႕ ကြပ္ပစ္မွာ လွဲေလ်ာင္းရင္း မ်က္လံုးအစံုကို မွိတ္လိုက္၏။ ေၾကကြဲခဲ့ရသည္တို႔ ကိုလည္း ပ်ယ္လြင့္မႈန္ဝါး၊ နာက်င္ခဲ့ရသည္မ်ားကို ေမ့ေလ်ာ့သြားသည္။<br /><br /> ထို႕ေနာက္ … ၿငိမ္းခ်မ္းႏွစ္ၿခိုက္စြာ သူအိပ္ေပ်ာ္သြား၏။ သူ႕အိပ္မက္ထဲမွာ ပိေတာက္ေတြ တစ္ပင္လံုး ေဝေနေအာင္ ပြင့္ေနေလသည္။<br /><br /><div align="right">(တာရာမင္းေဝ)</div><br /><br /><font color="red"><I>မွတ္ခ်က္။ ။ ဆရာတာရာမင္းေ၀၏ အထက္ပါ ၀တၳဳတိုကို အီးေမးလ္မွတဆင့္ ေပးပို႔လာသူ<a href="http://naymoewai.blogspot.com" target="_blank">ကိုေနမိုးေ၀</a>အား ေက်းဇူးတင္႐ွိပါသည္။</I></font>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3877557490187777479.post-31352515557950462752009-08-10T07:19:00.000-07:002009-08-10T07:54:26.598-07:00ငါ႔ရင္ခြင္ၾကားက ႏွင္းဆီဓားသြားတစ္လက္(၁)<br />စမ္းေရေပၚမွာတင္ျပီး စကၠဴေလွတို႔ကို<br />ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ ကၽြန္ေတာ္ေမၽွာခဲ့ပါသည္။<br />ကၽြန္ေတာ္႔အမည္ႏွင္႔ ကၽြန္ေတာ္ေက်းရြာကိုလည္း<br />စကၠဴေလွေပၚမွာ စာလံုးနက္နက္ျဖင့္ ေရးခဲ႔သည္။<br />တစ္ကၽြန္းသား၊ တစ္ျပည္သားတို႔သည္<br />ထိုသို႔ျဖင့္<br />ကၽြန္ေတာ့္ကို သိလာၾကလိမ့္မည္ဟု ေမၽွာ္လင့္၏။<br />ၿခံမွာပြင္႔သည္ ဆိတ္ဖလူးပန္းတို႔ကိုလည္း<br />ေလွငယ္ေပၚမွာဆင္႔တင္ ေမၽွာလႊတ္ခဲ႔၏။<br />အရုဏ္ဦးမွာပြင့္ေသာ ထိုပန္းတို႔သည္<br />ညဥ့္အခ်ိန္မွာေတာ့ ကမ္းကို ဆိုက္ေရာက္လိမ္႔မည္ဟု<br />ကၽြန္ေတာ္ထင္သည္။<br />ေကာင္းကင္သို႔ ဦးေမာ့ၾကည့္ေသာအခါ<br />ျဖဴဆြတ္ ေရြ႕ေမ်ာေနေသာ တိမ္ရြက္မ်ားကို<br />ကၽြန္ေတာ္ျမင္၏။<br />ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ၿပိဳင္ရန္ ကၽြန္ေတာ့္ စကၠဴေလွမ်ားႏွင့္ၿပိဳင္ရန္<br />ကစားေဖာ္တစ္ဦးဦးက<br />သူတို႔ကို လႊတ္တင္လိုက္ျခင္းျဖစ္မည္။<br />မည္သူမွန္းေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္မသိေခ်။<br />သန္းေခါင္ယံ၏ ၾကယ္ေရာင္ပ်ပ်ေအာက္မွာ<br />ကၽြန္ေတာ့္ေလွတို႔သည္ လြင့္ေမၽွာလွပေနလိမ့္မည္။<br />ထိုသို႔ပင္ အေတြးႏွင္႔ အိပ္ယာ၀င္ျဖစ္သည္။<br />အိပ္ေမြ႕ခ်တတ္ေသာ နတ္သမီးကလည္း<br />အိပ္မက္ျခင္းေတာင္းၾကီးမ်ားကို ပိုးကာ<br />ကၽြန္ေတာ္႔ေလွမ်ားႏွင္႔အတူ<br />ရြက္လႊင္႔ေနဦးမည္ျဖစ္သည္။<br /><br />(၂)<br />ကၽြန္ေတာ္ႏွင္႔ တေရြ႕ေရြ႕နီးကပ္ရာသို႔<br />မည္သည္႔အခ်ိန္မွ စတင္ျပီး သူ လာခဲ႔ပါသနည္း။<br />ကၽြန္ေတာ္ မသိခဲ႔ေခ်။<br />ေန၀န္းႏွင္႔ ၾကယ္႐ႈးၾကယ္ေပ်ာက္မ်ားကလည္း<br />သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္မျမင္ေအာင္ သို၀ွက္ႏိုင္ျခင္းမရွိခဲ႔။<br />နံနက္ဦးေပါင္းမ်ားစြာ၊ ညေနရီေပါင္းမ်ားစြာ<br />သူ႔ေျခသံကို ကၽြန္ေတာ္ၾကားေနရသည္။<br />ကၽြန္ေတာ့္ ႏွလံုးအိမ္ထဲသို႔<br />သူ႔ေစတမန္ ၀င္ေရာက္လာ၏။<br />ထို႔ေနာက္ ကၽြန္ေတာ့္ကို<br />တိတ္တိတ္ကေလး ေခၚေလသည္။<br />ထိုေသာေန႔မွာမွ အဘယ့္ေၾကာင့္<br />ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀သည္<br />လႈပ္လႈပ္ယိမ္းယိမ္း ျဖစ္ရပါသနည္း။<br />ေပ်ာ္ေပ်ာ္လြင္႔လြင္႔ တုန္ရီခံစားမႈတို႔ကလည္း<br />အဘယ္႔ေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္႔ႏွလံုးအိမ္ကို<br />ျဖတ္ေဖာက္ စီးဆင္းသြားပါသနည္း။<br />ကၽြန္ေတာ္မသိေခ်။<br />အိမ္ျပန္ရမည့္ အခ်ိန္မွာပင္လၽွင္<br />ေလမွာစီးပ်႕ံေသာ ခ်စ္သူရနံ႔ကို သန္႔သန္႔ကေလး<br />ရေနေလေတာ႔၏။<br /><br />(၃)<br />သူ႔အေမႊးရနံ႔ႏွင့္သူ ရူးသြပ္ၿပီး<br />ေတာႀကီးမ်က္မည္းမွာ ေျပးလႊားေနရသည့္<br />ကတိုးေကာင္လို<br />ကၽြန္ေတာ္လည္း ေျပးလႊားေနမိ၏။<br />ထိုညသည္ ေမလ ညတစ္ညျဖစ္၏။<br />ေျပညင္းေသာ ေလကလည္း<br />ေတာင္အရပ္မွ စီး၀င္တိုက္ခတ္လာ၏။<br />ေ၀႔လည္၀ဲခ်ာျပီး<br />ကၽြန္ေတာ္ လမ္းေပ်ာက္သြားေတာ႔သည္။<br />ကၽြန္ေတာ္သည္<br />မရႏိုင္တာကို ရွာေဖြျပီးသည္ေနာက္<br />မရွာေဖြတာကို ရရွိခဲ႔သည္။<br />ကၽြန္ေတာ္ တစ္ကိုယ္ေရ ႏွလံုးသားနိမိတ္ပံုမ်ားသည္<br />ျမဴးတူးခုန္ပါက္ေနၾက၏<br />စူးလက္ၿပိဳး၀င္းေနခဲ့၏။<br />ဖမ္းဆုပ္ကိုင္တြယ္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ ႀကိဳးစားေသာ္လည္း<br />လြတ္ေခ်ာ္ ထြက္ေျမာက္သြားခဲ့၏။<br />မွားေသာလမ္းသို႔ ေခၚပို႔သည္။<br />ကၽြန္ေတာ္သည္ မရႏိုင္တာကို ရွာေဖြၿပီးသည့္ေနာက္<br />မရွာေဖြတာကို ရရွိခဲ့သည္။<br /><br />(၄)<br />ခ်စ္သူကသာ ခြင့္ျပဳမည္ဆိုလၽွင္<br />ကၽြန္ေတာ္ေတးသြားကို<br />ရပ္ထားလိုက္ပါမည္။<br />ခ်စ္သူ ႏွလံုးအိမ္ကို ရုန္းကေစမည္ဆိုလၽွင္<br />ကၽြန္ေတာ္႔မ်က္လံုးမ်ားကို<br />သူ႔မ်က္ႏွာမွ အေ၀းသို႔ ဖယ္ခြာေပးပါမည္။<br />ကၽြန္ေတာ္ရွိေနသည့္ အတြက္ေၾကာင့္<br />ခ်စ္သူသည္ သြားလမ္းမွာ ပင္ပမ္းရသည္ဆိုလၽွင္<br />ေဘးဘီကို ေရာက္သည္အထိ<br />အျခားလမ္းမွ ကၽြန္ေတာ္ ေလၽွာက္ပါမည္။<br />ခ်စ္သူ ပန္းကံုးသီရန္<br />အေႏွာင္႔အယွက္ ျဖစ္ရသည္ဆိုလၽွင္<br />သူ ပန္းေတာမွ ေ၀းရာသို႔<br />ကၽြန္ေတာ္ ယို႔ယိမ္းထြက္ခြာေပးပါမည္။<br />ခ်စ္သူ ေရျပင္အလ်င္ကို<br />လႈိင္းတို႔ျဖင့္ တိမ္းေမွာက္ ပ်ိဳ႕အန္ေစသည္ဆိုလ်င္<br />သူ ကမ္းေျခမွ<br />ကၽြန္ေတာ့္ ေလွာ္တက္ကို လႊတ္ခ်လိုက္ပါမည္။<br /><br />(၅)<br />မီးအိမ္ကားၿငိမ္းခဲ႔ၿပီ။<br />အဘယ္ေၾကာင္႔ပါနည္း။<br />ျပင္းရွစြာတိုက္ခတ္ေနေသာေလမွ<br />လူးလြန္႕လြတ္ေျမာက္ႏိုင္ရန္အတြက္ ၀တ္ရံုကိုျဖန္႔ျပီး<br />သူ႔အတြက္<br />ကၽြန္ေတာ္ ကြယ္ကာ ေပးခဲ႔သည္။<br />ထို႔ေၾကာင္႔ပင္လ်င္<br />မီးအိမ္ကားၿငိမ္းခဲ႔ရ၏။<br />မံုပန္းကား ႏြမ္းခဲ႔ၿပီ။<br />အဘယ္ေၾကာင္႔ပါနည္း။<br />ကၽြန္ေတာ္ ႏွလံုးအိမ္အတြင္းမွာ<br />ခ်စ္ျမတ္စြာ သူ႔ကို<br />ဖိကပ္ သိမ္းဆည္းထားခဲ့၏။<br />ထို႔ေၾကာင့္ပင္လ်င္<br />မံုပန္းကား ႏြမ္းခဲ့သည္။<br />စမ္းေရကား ခမ္းခဲ့ျပီ။<br />အဘယ္ေၾကာင္႔ပါနည္း။<br />သူ႔ေရစီးေၾကာင္းကို ျဖတ္ေတာက္ကာ<br />ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ေရကာတာ တစ္ခုတည္ေဆာက္ခဲ့၏။<br />ထို႔ေၾကာင့္ပင္လ်င္<br />စမ္းေရကား ခမ္းခဲ့သည္။<br />ေစာင္းႀကိဳးကား ျပတ္ခဲ့ျပီ။<br />အဘယ္ေၾကာင့္ပါနည္း။<br />ဤေစာင္းကား မတတ္ေျမာက္ေသာ ဂီတကို<br />ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ ဆြတ္ယူေျခြခ်ခဲ့ပါ၏။<br />ထို႔ေၾကာင့္ပင္လ်င္<br />ေစာင္းၾကိဳးကား ျပတ္ခဲ့သည္။<br /><br />(၆)<br />ကၽြန္ေတာ္ ရြက္လႊင္႔ထြက္ခြာရေတာ႔မည္။<br />ေၾကကြဲ လႈိက္ေမာဘြယ္ရာ ကာလမ်ားသည္<br />ကုန္းေျမေပၚမွာ ပဲ႔ေၾကြက်န္ရစ္ခဲ့ျပီ။<br />ေႏြဦးရာသီသည္ ပန္းတို႔ကိုပြင့္ေအာင္<br />ဖြင့္ေပးခဲ့သည္။<br />ယခုကား အနားယူေလျပီ။<br />ကၽြန္ေတာ့္မွာသာ ရင့္ေရာ္ေသာ ပန္းတစ္ဆုပ္ႏွင့္<br />အိမ္မျပန္ႏိုင္ ျဖစ္ရသည္။<br />လႈိင္းေတြက ညိဳးညံရိုက္ဟီးေလျပီ။<br />ကမ္းပါးကို သြယ္ပတ္ထားသည့္<br />သစ္ရိပ္ေ၀ေ၀ လမ္းကေလးတြင္လည္း<br />ေရာ္ရြက္တို႔ ျပဳတ္က်လာျပီ။<br />မိတ္ေဆြဘာေၾကာင္႔ ေငးငိုင္ေနပါသနည္း။<br />သင့္အၾကည့္တို႔က ဘယ္ဆီမွာ စိုက္၀င္ေနသနည္း။<br />ကမ္းတစ္ဖက္ဆီမွေမ်ာလာေသာအေ၀းေတးသံႏွင္႔ <br />ေလထုမွာ စိုးဆြတ္ပါ၀င္လာသည့္ရင္ခုန္သံကို<br />သင္...<br />မခံစားရေလသေလာ...<br /><br />(၇)<br />ေန၀င္ေတာ႔မည္။<br />အရိပ္တို႔လည္း ေျမဆီမွာ ညြတ္တြားၾကၿပီ။<br />ေခ်ာင္းသို႔သြား၍ ခရားတြင္ ေရျဖည့္ရန္<br />ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ အခ်ိန္တန္ၿပီ။<br />ညေနခင္းေလသည္<br />ေခ်ာင္းေရ ဂီတမႈန္ရီကို ခံုမင္ေန၏။<br />ကၽြန္ေတာ္႔ကို<br />ေန ေရႊျခည္မၽွင္ထဲသို႔ တိုး၀င္ရန္ ေခၚေန၏။<br />တိတ္ဆိတ္ေသာလမ္းမွာ<br />လာသူ သြားသူတို႔ မရွိၾကေခ်။<br />ေလထန္၏။<br />ျမစ္ထဲမွာ လႈိင္းေတြ ေ၀႔လိပ္ခ်ီၾကြေန၏။<br />အိမ္သို႔ ျပန္ႏိုင္ပါမည္ေလာ။<br />မည္သူႏွင္႔ ဆံုေတြ႔ခြင့္ ရႏိုင္မည္ကိုလည္း<br />ကၽြန္ေတာ္မသိ။<br />ေရတိမ္ဆိပ္မွ ေလွငယ္တစ္စင္းေပၚမွာ<br />အမည္မသိသူ တစ္ေယာက္က<br />ပုေလြသံကို ေပးေနေလသည္။<br /><br />(၈)<br />ဦးညႊတ္ကာ<br />အားလံုးကို ကၽြန္ေတာ္ႏႈတ္ဆက္ခဲ႔ပါသည္။<br />ညီအစ္ကိုတို႔<br />ကၽြန္ေတာ္႔အားလည္း ေမတၱာပို႔ၾကပါေလ။<br />ေဟာဒီမွာ<br />ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ အိမ္ေသာ႔ကို ျပန္ေပးခဲ့ပါၿပီ။<br />ပိုင္ဆိုင္ရာအားလံုးကိုလည္း စြန္႔ခဲ့ပါၿပီ။<br />ၾကင္နာျခင္းႏွင္႔ ျပန္လည္ႏႈတ္ဆက္ျခင္းကိုသာ<br />သင္တို႔ထံမွ ေတာင္းဆိုလိုပါသည္။<br />ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ အိမ္နီးခ်င္းမ်ားအျဖစ္<br />ႏွစ္ေပါင္းၾကာခဲ့၏။<br />ကၽြန္ေတာ္ကားအေပးထက္၊ အယူမ်ားခဲ့သည္။<br />နံနက္ခင္း အလင္းသည္<br />ကၽြန္ေတာ္ထြန္းေသာ အေမွာင္ေထာင္႔ခ်ဳိးမွ<br />မီးအိမ္ကို ျငိမ္းေစ၏။<br />ေခၚသံကို ၾကားရေလၿပီ။<br />ကၽြန္ေတာ္သည္လည္း<br />သြားရန္ အသင့္ျဖစ္ေခ်ၿပီ။<br /><br />(၉)<br />အိုဘုရားသခင္<br />စိတ္အာရံုအစဥ္တို႔၌ စီး၀င္ကာ<br />ေလာကကို သင္႔ ေျခေတာ္ရင္းမွာ<br />ထိေတြ႔ရပါလို၏။<br />ကၽြန္ေတာ္ ဦးႏွိမ္ခ်ပါ၏။<br />အိုဘုရားသခင္<br />စီးသြယ္ျခင္းမရွိေသာ မိုးရိပ္မ်ားျဖင္႔<br />နိမ္႔၀ပ္တြဲခိုေသာ ဂ်ဴလိုင္တိမ္တစ္ဆုပ္လို<br />ကၽြန္ေတာ္႔စိတ္ႏွလံုးသည္ သင္႔တံခါး၀တြင္<br />တြဲခို ရပါလို၏<br />ကၽြန္ေတာ္ဦးႏွိမ္ခ်ပါ၏။<br />အိုဘုရားသခင္<br />ကၽြန္ေတာ္<br />ဂီတရစ္သမ္အထပ္ထပ္ကို<br />တစ္ခုတည္းအျဖစ္<br />႐ုန္းစုသြယ္ဆက္ကာ တိတ္ဆိတ္ေသာပင္လယ္မွာ<br />စီးေပ်ာ္ ၀င္ေရာက္ရပါလို၏။<br />ကၽြန္ေတာ္ဦးႏွိမ္ခ်ပါ၏။<br />အိုဘုရားသခင္<br />ေတာင္ေပၚမွာ<br />မိမိ အသိုက္ရွိရာသို႔<br />ေန႔ေရာ ညပါ<br />ပ်ံသန္းလိုက္ပါလာသည္႔ ၾကိဳးၾကာအုပ္ႏွယ္<br />ကၽြန္ေတာ္႔ဘ၀သည္လည္း<br />နားခိုရာဆီ ခရီးဆက္ႏိုင္ရပါလို၏<br />ကၽြန္ေတာ္ ဦးႏွိမ္ခ်ပါ၏။<br />ကၽြန္ေတာ္ ... ဦးႏွိမ္ခ်ပါ၏။<br /><br />(ဆရာတာရာမင္းေ၀ ေရးတဲ့ “ငါ႔ရင္ခြင္ၾကားက ႏွင္းဆီဓားသြားတစ္လက္” ဆိုတဲ႔စာအုပ္ေလးထဲက ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ပါ။ အီးေမးလ္ျဖင့္ေပးပို႔လာသူ မေ၀လင္းကို ေက်းဇူးတင္႐ွိပါတယ္။)Unknownnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3877557490187777479.post-61607828009532497372009-08-07T20:27:00.000-07:002009-08-07T20:35:03.120-07:00ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ေခတ္ရဲ႕ နတ္ဘုရား<div align="justify">သူ႔ကို စသိတာ ျပည္ၿမိဳ႕က ေျမစိုက္ စာအုပ္အငွားဆိုင္ကေလးမွာ ျဖစ္သည္။ ‘ၾကယ္သီခ်င္းနဲ႔ လမင္းသံစဥ္’ လံုးခ်င္းစာအုပ္ကေလးကေန စသိခဲ႔ရျခင္းျဖစ္သည္။ သူ႔နာမည္၏ ထူးျခားမႈႏွင္႔ စာအုပ္အျပင္အဆင္က ပထမဆံုး ကြၽန္ေတာ္႔ကို ဆြဲေဆာင္သည္။ ေနာက္ေတာ႔ သူ႔စာအုပ္ေတြ တစ္အုပ္ၿပီးတစ္အုပ္ ကြၽန္ေတာ္ ဖတ္ျဖစ္လာသည္။ တစ္ခါတစ္ေလ ကြၽန္ေတာ္႔လက္ထဲမွာ သူ႔စာအုပ္က တစ္အုပ္မက သံုးေလးအုပ္။ ကြၽန္ေတာ္က သူ႔စာအုပ္ေတြကို စထြက္ထြက္ခ်င္းကတည္းက ဖတ္မိသူမဟုတ္။ ထုိ႔ေၾကာင္႔ ထြက္ၿပီးသား မဖတ္ရေသးေသာ သူ႔စာအုပ္ေတြကို ရွာဖတ္ရသည္။ အသစ္ထြက္မည္႔ စာအုပ္မ်ားကိုလည္း အငွားဆိုင္ေရာက္တုိင္း ေမးရျပန္သည္။ ထိုစဥ္က ကြၽန္ေတာ့္ အသက္ ၁၇ ႏွစ္။ သူသည္ ကြၽန္ေတာ္႔အေပၚ ကာလအေတာ္ၾကာေအာင္ လႊမ္းမိုးထားခဲ႔သည္။ ထုိႏွစ္မ်ားအတြင္း ကြၽန္ေတာ္ေျပာေသာ စကားအမ်ားစုတြင္ သူ႔၀တၳဳမ်ားႏွင္႔ သူ႔ဇာတ္ေကာင္တုိ႔၏ အေတြးအေခၚမ်ားက ေဘးလူ အျမင္ကတ္ရေလာက္ေအာင္ ေနရာယူခဲ႔ဖူးသည္။ ထိုအခ်ိန္က ေခတ္ပညာတတ္ လူငယ္ထုသည္ သူ႔ဇာတ္ေကာင္မ်ား၏ ထူးျခားေသာ အယူအဆမ်ားႏွင္႔ ကင္းလြတ္သူမရွိ။ အျခားတစ္ဖက္တြင္လည္း သူ႔၀တၳဳမ်ားအေပၚ နားလည္ျခင္း နားမလည္ျခင္း အသံမ်ားက ပြက္ေလာရိုက္ေနျပန္သည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူသည္ စာေပအႏုပညာႏွင္႔ ပတ္သက္လာရင္ေတာ႔ နတ္ဘုရားငယ္တစ္ဆူ ျဖစ္သည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ယူဆထားသည္။ `မိုးေခါင္လို႔တီးတဲ႔ ဗံုသံ´ ကဗ်ာစာအုပ္ကို ကၽြန္ေတာ္ သန္လ်င္မွာ ေအဂ်ီတီအုိင္တက္ေနစဥ္ သူငယ္ခ်င္းမတစ္ေယာက္ဆီကေန ငွားဖတ္ခြင္႔ရသည္။ စာအုပ္ဆုိင္ေတြမွာ ၀ယ္မရေတာ႔ေသာေၾကာင္႔ ထုိစာအုပ္ တစ္အုပ္လံုးကို ကၽြန္ေတာ္ မိတၱဴကူးယူထားခဲ႔သည္။ ေနာင္ႏွစ္ေတြၾကာေသာအခါ ထုိစာအုပ္ ဒုတိယအႀကိမ္ျပန္ထြက္ရာ ကၽြန္ေတာ္ ထပ္မ၀ယ္ျဖစ္ေတာ႔။ သူ႔ကဗ်ာအမ်ားစုကို ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳက္သည္။ သူ၏ လူသိပ္မသိေသာ လံုးခ်င္းအျဖစ္ မထုတ္ျဖစ္ခဲ႔ေသာ မဂၢဇင္းကဗ်ာမ်ားကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳက္သျဖင္႔ ကူးယူသိမ္းဆည္းျဖစ္သည္။ ၀တၳဳျဖစ္ေစ ကဗ်ာျဖစ္ေစ သူက ထူးျခားစြဲမက္ဖြယ္ ကိုယ္ပိုင္ဟန္ျဖင္႔ ေရးဖြဲ႔ႏုိင္သည္။ သို႔ရာတြင္ ရိုးသားမႈကိုေတာ႔ အၿမဲတမ္း ေနာက္ခံထားတာ ေတြ႔ရတတ္၏။<br /><br /> ( ၂၀၀၃ ) ခုႏွစ္မွာ သူႏွင္႔ကၽြန္ေတာ္ လူခ်င္းဆံုခြင္႔ရသည္။ `ၾကယ္ကိုးစင္းနဲ႔ လင္းတဲ႔ေကာင္းကင္´ စာအုပ္ထြက္ရွိၿပီးစဥ္က ျဖစ္သည္။ ထုိစာအုပ္တြင္ သူႏွင္႔ကၽြန္ေတာ္အပါအ၀င္ တျခားစာေရးဆရာ ( ၅ ) ေယာက္လည္း ပါ၀င္ေရးဖြဲ႔ထားၾကသည္။ ထုိစဥ္က သူ႔အိမ္မွာ ေျမာက္ဥကၠလာပ၊ ေက်ာက္ေရတြင္းမွာ ျဖစ္သည္။ ေအးခ်မ္းတိတ္ဆိတ္သည္႔ အနီေရာင္ဘက္ အနည္းငယ္ပါေသာ ႏွစ္ထပ္တိုက္ကေလး။ အမွန္က သူႏွင္႔ေတြ႔ေလာက္စရာအေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္႔မွာ ဘာမွမရွိ၊ စာအုပ္ထုတ္ေ၀သူ စန္းမြန္ေအာင္ ( ေျမမႈန္လြင္ )ႏွင္႔ အေဖာ္အျဖစ္လုိက္ရင္း သူ႔ကို ေတြ႔ဖူးရံုေလာက္သာ။ ကၽြန္ေတာ္တု႔ိေရာက္ေတာ႔ လတ္တေလာ ထြက္ရွိၿပီးသား သူ၏ လံုးခ်င္းစာအုပ္ပံုႀကီးၾကားမွာ ထုိင္ကာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သူႏွင္႔စကားေျပာၾကသည္။ သူႏွင္႔ စန္းမြန္ေအာင္တို႔ ေျပာၾကတာဆုိလွ်င္ ပိုမွန္မည္။ ကၽြန္ေတာ္က ေဘးမွေန၍ သူတုိ႔ေျပာသမွ် ထုိင္နားေထာင္ရံုသက္သက္။ ထုိကတည္းက သူ႔ကိုၾကည္႔ရသည္ကို ကၽြန္ေတာ္ အားမရ။ သူက ကၽြန္ေတာ္ေမွ်ာ္လင္႔ထားသလို ပုံစံမ်ိဳးမဟုတ္။ သူ႔ဇာတ္ေကာင္ေတြလုိမ်ိဳး သူ႔ကို ရင္းႏွီးၾကည္႔လို႔မရ။ သူက အေနတည္လြန္းသည္။ အၿပံဳးအရယ္ မရွိ။ ႏုိင္ငံ႔လက္ေရြးစင္ ေဘာလံုးသမား ျဖစ္ခ်င္သည္ဟု အင္တာဗ်ဴးတစ္ခုမွာ သူေျပာဖူးေပမယ္႔ သူ႔မွာ ေဘာလံုးသမားလို ႀကံ႕ခုိင္မႈမ်ိဳး မေတြ႔ရ။ ဘယ္ေတာ႔မွ မေမ႔ေပ်ာက္ႏုိင္ေသာ ရင္တြင္းဒဏ္ရာတစ္ခု ရထားသူတစ္ေယာက္၏ ခံစားခ်က္မ်ိဳးကိုသာ သူ၏ သာမန္ထက္ နည္းနည္းပိုေရာင္ေနသည္႔ မ်က္ႏွာေပၚတြင္ ေတြ႔ရ၏။ တစ္ႀကိမ္မွာေတာ႔ သူက စာအုပ္ကို ကိုင္ၾကည္႔ရင္း စာေရးဆရာနာမည္ေတြ ရြတ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္႔နာမည္ေရာက္ေတာ႔ သူက ထပ္ေက်ာ႔ကာ သံုးႀကိမ္ေလာက္ ျပန္ရြတ္ေနသည္။ ၿပီးမွ `လြန္းဆက္ႏုိးျမတ္ ဆုိတာ ဘယ္သူတုန္း´ ဟု စန္းမြန္ေအာင္ကို လွည္႔ေမးသည္။ စန္းမြန္ေအာင္က ကၽြန္ေတာ္႔ကို ျပမွ သူ ကၽြန္ေတာ္႔ကို အံ႔ၾသစြာ ၾကည္႔သည္။ ထိုအခ်ိန္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္႔ကဗ်ာ မဂၢဇင္းမွာ ေလးပုဒ္သာ ေဖာ္ျပခံရေသးသည္။ ထုိ႔ျပင္ အခုခ်ိန္လိုမ်ိဳး ကၽြန္ေတာ္ႏွင္႔ နာမည္ဆင္တူ စာေရးဆရာမ်ားလည္း တစ္ေယာက္မွ မရွိေသး။ ဒါက သူႏွင္႔ ပထမဆံုးအႀကိမ္ ေတြ႔ဆံုမႈ။<br /><br />သည္လုိႏွင္႔ တေမ႔ေလာက္ၾကာေသာအခါ သူ႔ဆီကို စန္းမြန္ေအာင္ႏွင္႔ပဲ ထပ္ေရာက္ျဖစ္ျပန္သည္။ သည္တစ္ခါလည္း သူႏွင္႔ကၽြန္ေတာ္ စကားမေျပာျဖစ္။ စန္းမြန္ေအာင္ႏွင္႔သာ အလုပ္အေၾကာင္း ေျပာၾကဆုိၾကသည္။ သည္ၾကားထဲ စန္းမြန္ေအာင္ စီစဥ္ထုတ္ေ၀ေပးမႈေၾကာင္႔ သူႏွင္႔ကၽြန္ေတာ္တြဲကာ စာအုပ္ေတြ ထြက္ခဲ႔ေသးသည္။ တစ္အုပ္က သူရယ္ ကၽြန္ေတာ္ရယ္ ဦးမင္းလူ(မင္းလူ)ရယ္ `ၾကယ္စံုသစ္ပင္´။ ေနာက္တစ္အုပ္က သူႏွင္႔ကၽြန္ေတာ္ႏွစ္ေယာက္တည္း `ဆံပင္အလယ္ခြဲနဲ႔ နကၡတ္´။<br /><br />သူ႔အေၾကာင္းေတြးသည္႔အခါ ကိုေက်ာ္စိုး (မင္းခိုက္စုိးစန္)၊ ကိုရဲႀကီး (သစၥာနီ)၊ ေနမ်ိဳး၊ ဦးမင္းလူ (မင္းလူ)ႏွင္႔ ကုိရဲ၀င္း (နီကိုရဲ)ကိုလည္း တြဲၿပီး သတိရမိတာ ကၽြန္ေတာ္႔အက်င္႔တစ္ခု ျဖစ္ေနသည္။ ထိုစာေရးဆရာမ်ားထဲမွ ေနမ်ိဳးတစ္ေယာက္သာ ကၽြန္ေတာ္မဆံုဆည္း မရင္းႏွီးမိေသာ္လည္း က်န္လူမ်ားမွာ ကၽြန္ေတာ္ႏွင္႔ အနည္းငယ္စီ ရင္းႏွီးၾကသည္။ စာေပေလာကမွာ သူႏွင္႔ ကိုေက်ာ္စိုးက ယွဥ္တြဲ၍ လူသိမ်ားသည္။ ၿငိမ္းေအးအိမ္ ထုတ္ေ၀ေသာ အရင္က သရဖူမဂၢဇင္းမွ စတင္ကာ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ကို စာေပေလာကက ယွဥ္တြဲလုိက္ၾကျခင္း ျဖစ္ဟန္တူသည္။ ကိုတင္ကိုေအာင္၏ အရင္က ဟန္သစ္မဂၢဇင္းတြင္ေတာ႔ သူ႔ကို ေနမ်ိဳးႏွင္႔ မၾကာခဏ ယွဥ္တြဲေဖာ္ျပခဲ႔တာ ကၽြန္ေတာ္ေတြ႔ဖူးသည္။ ထုိ႔ေၾကာင္႔ သူ႔အေၾကာင္းေတြးမိရင္ ေနမ်ိဳး ပါလာတတ္တာျဖစ္မည္။ ကိုရဲႀကီးကေတာ႔ တစ္ခါတစ္ေလ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွင္႔ စကားေျပာရာတြင္ ေရႊဘုန္းက… ေရႊဘုန္းက ဟုဆုိကာ သူ႔အေၾကာင္းေတြ ေျပာျပတတ္၏။ ကိုရဲ၀င္းသည္လည္း သည္အတုိင္း၊ ဦးမင္းလူလည္း သည္အတုိင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ေရႊဘုန္းက… ေရႊဘုန္းက ႏွင္႔ တဖြဖြေျပာကာ သူ႔ကို ခ်စ္ၾကခင္ၾကသည္။ အမွန္က ထိုပုဂၢိဳလ္မ်ားတင္မဟုတ္ စာေပတစ္ေလာကလံုးက သူ႔ကို ေလးစားခ်င္ခင္ၾက၏။ သူ၏ `ၿပိဳင္ျမင္းတုိ႔၏ ခြာသံ´ႏွင္႔ `နတ္ဖုရားရုပ္တု´ စာအုပ္မ်ားသည္ စာေပေလာကအတြက္ အဖိုးမျဖတ္ႏုိင္ေသာ အေတြးအေခၚ ေဆာင္းပါးမ်ားပဲ ျဖစ္သည္။ သူသည္ တခ်ိဳ႕စာေရးဆရာ၊ ေ၀ဖန္ေရးဆရာမ်ားႏွင္႔ ၀ါဒေရးရာတုိက္ပြဲမ်ားကို မဂၢဇင္းစာမ်က္ႏွာမ်ားေပၚတြင္ ဆင္ႏႊဲခဲ႔ဖူးသည္။ ဒါသည္ သူ၏ စာေပလႈပ္ရွားမႈ ပံုစံတစ္မ်ိဳးဟုသာ ကၽြန္ေတာ္ နားလည္ထားသည္။ မွန္သည္ မွားသည္ ကၽြန္ေတာ္ မေျပာတတ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာလုိတာက ထုိကဲ႔သုိ႔ သူႏွင္႔ ဆန္႔က်င္ကာ စာေပေရးရာ ၿပိဳင္ဆိုင္ခဲ႔ေသာ စာေရးဆရာ၊ ေ၀ဖန္ေရးဆရာမ်ားသည္လည္း သူ႔ကို ဘယ္ခါမွ မေမ႔ေလ်ာ႔ဘဲ ေလးစားခ်စ္ခင္ သတိရေနၾကလိမ္႔မည္ဆုိတာပင္။<br /><br />သူ႔၀တၳဳေတြထဲမွ ကၽြန္ေတာ္အႀကိဳက္ဆံုးက `အေရွ႕ၿမိဳ႕ရုိးမွ မုိးေရစက္မ်ား´ ျဖစ္ၿပီး ယခင္ကထက္ ကၽြန္ေတာ္႔ကို အႏုပညာအေၾကာင္း အဆင္႔တက္ နားလည္ေစခဲ႔ေသာ စာအုပ္တစ္အုပ္ျဖစ္သည္။ `ပင္လယ္အတုထဲမွ ကၽြန္း´လံုးခ်င္းစာအုပ္ေနာက္ပိုင္း သူ႔လံုးခ်င္းစာအုပ္မ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ မဖတ္ျဖစ္ေတာ႔။ ဟုိအရင္ သူ႔လက္ရာမ်ားေလာက္ ေနာက္ပိုင္းစာအုပ္မ်ားအေပၚ ကၽြန္ေတာ္ ရင္မခုန္ေတာ႔၍ ျဖစ္သည္။ သုိ႔ရာတြင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေနာက္မွ လူငယ္ထုသည္ သူ႔အႏုပညာမ်ားကို အံုလိုက္က်င္းလိုက္ တပ္မက္ၿငိတြယ္ဆဲပင္။ က်န္းမာေရးမေကာင္းေသာ္လည္း လံုးခ်င္း၀တၳဳႏွင္႔ အျခားစာမ်ားကို သူအဆက္မျပတ္ ေရးသားႏုိင္တာ ေတြ႔ရသည္။ သူ႔ဘ၀၏ ေနာက္ပိုင္း အခ်ိန္မ်ားတြင္ က်န္းမာေရး မေကာင္းေသာေၾကာင္႔ပဲလား၊ ကၽြန္ေတာ္ကပဲ သူ႔ဆီက အႏုပညာကို ေလာဘႀကီးမိလုိ႔လားမသိ၊ သူ႔စာေပလက္ရာေတြက အရင္ကေလာက္ အႏုပညာအား မပါေတာ႔ဟု ထင္မိသည္။ ထိုအထင္က ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း မဟုတ္မွန္း သူႏွင္႔ ကိုေ၀မွဴး တြဲထြက္ေသာ `ၾကက္ေျခခတ္ႏွစ္ခု´ စာအုပ္ အမွာစာတြင္ ကိုရဲႀကီးက သူ႔အေပၚ မခ်ိတင္ကဲ ကရုဏာေဒါသျဖင္႔ ေရးသားထားသည္မ်ားကို ဖတ္လိုက္ရေတာ႔ ပိုေသခ်ာသြားခဲ႔သည္။ သုိ႔ရာတြင္ သူ၏ အႏုပညာအားနည္းေသာ ထုိေနာက္ပိုင္း လက္ရာတခ်ိဳ႕ကိုေတာင္ ကၽြန္ေတာ္အပါအ၀င္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔မ်ိဳးဆက္မွ လူငယ္စာေရးဆရာမ်ားမွာ မွီေအာင္ ေရးသားႏုိင္စြမ္းမရွိၾက။<br /><br />ထုိသို႔ျဖင္႔ သူႏွင္႔ကၽြန္ေတာ္ တတိယအႀကိမ္ ဆံုၾကျပန္သည္။ သည္တစ္ခါေတာ႔ ဟုိအရင္အႀကိမ္ေတြႏွင္႔ ကြဲျပားသြားသည္။ သူက ကြယ္လြန္ၿပီးသူတစ္ေယာက္အျဖစ္ မွန္ေခါင္းတလားထဲမွေန၍ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ႏႈတ္ဆက္သည္။ သူ႔စ်ာပနသည္ ႏုိင္ငံေရးေလာက၊ စာေပ၊ ရုပ္ရွင္ႏွင္႔ ဂီတေလာကမွ လူမ်ားျဖင္႔ အထူးစည္ကားခဲ႔သည္။ သူကြယ္လြန္ၿပီးေနာက္ပိုင္း သူ႔အေၾကာင္း လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက စာေတြေရးၾက၊ ကဗ်ာေတြ ဖြဲ႔ၾကသည္။ ထိုကာလက စာနယ္ဇင္းတစ္ခုမွ သူႏွင့္ စာအုပ္ တြဲထုတ္ဖူးသူမ်ားကို သူ႔အေၾကာင္း အမွတ္တရေရးေသာ စာမူမ်ားေတာင္း၍ အထူးက႑အျဖစ္ ေဖာ္ျပၾကရာ ကၽြန္ေတာ႔္ဆီေတာ႔ လာမေတာင္းၾက။ မေတာင္းတာကပဲ ခပ္ေကာင္းေကာင္း။ ကၽြန္ေတာ္က သူႏွင္႔ စာအုပ္(၃)အုပ္ တြဲထုတ္ဖူးသည္မွအပ သူႏွင္႔ ေကာင္းစြာ ခင္မင္သူမဟုတ္။ စင္စစ္ သူ႔ကို ညႊန္းဆုိေသာ ဘယ္စာမွ ဘယ္ကဗ်ာမွ သူ႔ကိုမမွီ။ သူက တစ္ေခတ္မွာ တစ္ေယာက္ျဖစ္လာေသာ စာေပပါရမီရွင္တစ္ေယာက္။ ေနာင္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာတုိင္ေအာင္ သူ႔လုိ ထူးခၽြန္ထက္ျမက္သည့္ စာေရးဆရာ တစ္ေယာက္ ေပၚထြက္လာဖုိ႔ မေသခ်ာ။ <br /><br />ယေန႔ သူကြယ္လြန္သည္႔ (၂)ႏွစ္ျပည္႔ အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ ကိုယ္ပိုင္ျပင္ပမီဒီယာ တစ္ခုတြင္ ေဖာ္ျပရန္ စန္းမြန္ေအာင္မွ ကၽြန္ေတာ္႔ဆီ တယ္လီဖုန္းဆက္ စာမူ ေတာင္းလာသည္။ ထုိတယ္လီဖုန္း ၀င္လာစဥ္က `ပိေတာက္ပြင္႔သစ္ မဂၢဇင္း´အတြက္ `ပင္လယ္မ်ားကို ျဖတ္သန္းျခင္း´ ေဆာင္းပါးကို ကၽြန္ေတာ္ ေရးသားေနခ်ိန္ျဖစ္သည္။ စာေပအရွိန္အ၀ါ ႀကီးမားေသာ မဂၢဇင္းတစ္ေစာင္မွ တေလးတစား ေတာင္းဆိုသည္႔ အေတြ႔အႀကံဳ ေဆာင္းပါးျဖစ္သျဖင္႔ ကၽြန္ေတာ္႔မွာ အခ်ိန္ယူေရးဖုိ႔လိုသည္။ ထုိ႔အျပင္ သူ႔(၂)ႏွစ္ျပည္႔ အထိမ္းအမွတ္စာမူအတြက္ စန္းမြန္ေအာင္က သန္ဘက္ခါ လုိခ်င္သည္ အျမန္ေရးေပးပါဟု ဆုိလာေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔မွာ စဥ္းစားရသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ကြယ္လြန္ၿပီးေသာ ကၽြန္ေတာ္ ေလးစားေလာက္စရာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားအတြက္ စကားလံုးမ်ားျဖင္႔ လူျမင္ေကာင္းေအာင္ လြမ္းျပရတာမ်ိဳး စိတ္မ၀င္စား။ ခက္တာက ကၽြန္ေတာ္႔လုိ ဘာမဟုတ္သည္႔ေကာင္ႏွင္႔ စာအုပ္တြဲထြက္ခြင္႔ ျပဳခဲ႔ေသာ သူ႔အတြက္ အမွတ္တရတစ္ခုခု ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ေပးခ်င္ေနသည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ႔ `ပင္လယ္မ်ားကို ျဖတ္သန္းျခင္း´ကို ခဏရပ္ကာ သူ႔အေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ျမင္သည္႔အတုိင္း ေရးသားရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ လက္ေတြ႔မွာ သူ႔အေၾကာင္း ျဗဳန္းစားႀကီး ခ်ေရးဖုိ႔ရာက်ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔စိတ္က ခ်က္ခ်င္းမရဲ။ သုိ႔ရာတြင္ တကယ္တမ္း ခ်ေရးလိုက္ေသာအခါ ေတာ္ေတာ္ႏွင္႔ ျဖတ္၍မရခ်င္။ သူ႔အေၾကာင္းက ကၽြန္ေတာ္႔ရင္ဘတ္ထဲမွာ ႏွစ္ကာလမ်ားစြာ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ေနရာယူၿပီးထားေသာေၾကာင္႔ပဲလား မဆုိႏုိင္။ ယခုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔မွာ သူႏွင္႔ပတ္သက္သမွ် ကုန္စင္သေလာက္ ေရးသားမိျခင္းျဖစ္ရာ ေနာက္ေနာင္ သူ႔အေၾကာင္း ထပ္မံေရးသားႏုိင္ရန္ မလြယ္ကူေတာ႔။ ထုိ႔အတြက္ေၾကာင္႔ လက္ရွိစာမူကို စန္းမြန္ေအာင္အျပင္ အျခား သူ႔အမွတ္တရ ထည္႔သြင္းခ်င္သည္႔ မဂၢဇင္း တစ္ေစာင္ေစာင္သို႔လည္း ထပ္မံေပးပို႔ရန္ ကၽြန္ေတာ္က ဆံုးျဖတ္မိသည္။ သူ႔ကို အေသအခ်ာ လြမ္းဆြတ္ေနဦးမည္႔ သူ႔ပရိသတ္တစ္ဦးဦး ဖတ္မိသည္ဆိုရင္ပဲ ကၽြန္ေတာ္ ေရးရက်ိဳးနပ္ေနၿပီ။ သူ ေကာင္းရာသုဂတိလားပါေစ ဟုလည္း ကၽြန္ေတာ္က လႈိက္လွဲစြာ တပါတည္း ဆႏၵျပဳမိသည္။ `အလင္းေရာင္ ၀တ္စံုသစ္ျဖင္႔ လာခဲ႔သူသည္ သူ႔အလင္းတို႔ကို ရုတ္သိမ္းလ်က္ ကမၻာေျမမွ ျပန္လည္ ထြက္ခြာေလၿပီ´ ဤစာသားမွာ သူ႔စ်ာပန ခ်သည္႔ေန႔က ျဖန္႔ေ၀ေသာ လက္ကမ္းစာေစာင္ေပၚမွ သူ႔အတၳဳပၸတၱိ အက်ဥ္းပင္ ျဖစ္ေလသည္။<br /></div><br /> <br /><div align="right"><br />လြန္းဆက္ႏုိးျမတ္<br />ည ၀၉:၅၅ နာရီ<br />၂.၈.၀၉<br /></div>Unknownnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3877557490187777479.post-54391777136546174542009-08-05T23:50:00.000-07:002009-08-05T23:53:07.514-07:00တ၀က္တပ်က္မွတ္တမ္း“တ၀က္တပ်က္မွတ္တမ္း”<br /><br />ပထမေျမာက္ ရဲရင့္ျခင္းအျဖစ္<br />အေမက ငါ့ကို ဆြဲဖြင့္တယ္<br />ယမမင္းရဲ႕ ၾသ၀ါဒက ျပကၡဒိန္ေေတြကို ေဟာင္းျမေစရဲ႕ ။<br /><br />ငါ့ရင္ဘတ္ထဲမွာက မီးပြင့္ဖဲခ်ပ္ေတြ တစ္ထပ္ႀကီး<br />ငါေျပာလိုက္တဲ့ ဓားသြားတစ္ခြန္းက<br />နတ္ဆိုးအေပါင္းကို ေရမြန္းေစခဲ့ၿပီ တဲ့။<br /><br />ငယ္ငယ္၀ံ့၀ံ့ ေလာကဓံနဲ႔<br />ေဆာင္းဦးေလျပည္ကို ပန္ခ်င္တဲ့ေကာင္<br />မေရးရေေသးတဲ့ အကၡရာတစ္ေၾကာင္းဟာ<br />ဘယ္လက္နဲ႔…..၀ွက္ထားတဲ့ ဗ်တ္ေစာင္းပါပဲ။<br /><br />ေသနတ္တစ္လက္ရဲ႕ ေျပာင္းထဲမွာ<br />က်ည္ဆံလို ငါဂူေအာင္းခဲ့ဖူးတယ္<br />ငါ့၀ိညာဥ္ထဲက မီးခိုးေပ်ာ့ေပ်ာ့သံမ်ား<br />နကၡတ္ဦးလို…..ပ်ံေစသား ။<br /><br />တာရာမင္းေ၀<br /><br />Idea , July 2003<br /><br />မွတ္ခ်က္။ အထက္ပါ ကဗ်ာကို ေပးပို႔သည့္ ဘေလာ့ဂါ ကိုေနမိုးေ၀အား ေက်းဇူးတင္႐ွိပါသည္။Unknownnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3877557490187777479.post-70643219544892411072009-08-05T12:16:00.000-07:002009-08-05T12:31:07.742-07:00ေနၾကတ္ျခင္းကိုတာရာမင္းေဝ ကြယ္လြန္တဲ့ အထိမ္းအမွတ္ ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ ေရးျဖစ္တယ္။ အသိတစ္ေယာက္ကေတာ့ နင္နဲ႔ ဘာဆိုင္လို႔ ေရးရတာလဲလို႔ ေမးပါတယ္။ အခုေခတ္ေပၚ စာေပ ေျပာင္းလဲမႈမွာ ကိုတာရာမင္းေဝဟာ အဓိကလူတစ္ေယာက္လို့ ကြ်န္ေတာ္ ယံုၾကည္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကိုယ္တိုင္လည္း ကိုတာရာမင္းေဝရဲ႕ စာေပလႊမ္းမိုးမႈ အမ်ားႀကီးကို ခံခဲ့ရတာပါ။ စာလံုးအႏုအ႐ြေလးေတြကို ေခတ္ေပၚကဗ်ာေတြထဲ ထည့္တဲ့ေနရာမွာ ကိုတာရာမင္းေဝကို ဘယ္သူမွ မမီွဘူးလို႔ ထင္မိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီကဗ်ာေလးကို ၂ ရက္တိတိ ေသေသခ်ာခ်ာ စကားလံုးေ႐ြးခ်ယ္ မုဒ္အျပည့္သြင္းၿပီး အမွတ္တရ ေရးခဲ့ပါတယ္။ (စကားမစပ္ သူကြယ္လြန္သြားတာကို ေနၾကတ္တာနဲ႔ ႏိႈင္းယွဥ္ၿပီး ေရးရလားလို႔ေတာ့ ေပါက္တတ္ကရေတြ မေဝဖန္ၾကပါနဲ႕ ခင္ဗ်ာ)<br /><br /><br />“ေနၾကတ္ျခင္း”<br /><br /><br />မ်က္လွည့္ဆရာ ပါးစပ္ထဲ ၿမိဳခ်လိုက္သလိုမ်ိဳး<br />မီးေတာက္ဟာ ရုတ္တရက္ ကြယ္ေပ်ာက္သြား<br />ဖူးပြင့္ေတာ့မယ့္ ပန္းကေလးတစ္ပြင့္ေတာင္<br />ထိတ္ခနဲ လန္႔ျဖန္႔ၿပီး ျပန္ငံုသြားရရွာတယ္<br />ေနၾကတ္ၿပီေမေမ<br />စၾကဝဠာေတာအုပ္ေတြထဲက<br />ေတာရဲတိရစၧာန္ေတြအားလံုး<br />ေဝါခနဲ တိတ္ဆိတ္သြားၾက<br />အားလံုးရဲ႕ အၾကည့္ဟာ ေပ်ာက္ဆံုးသြားေသာအရာ<br />တစ္သက္လံုး လင္းခဲ့သမွ် ခဏေလး အေမွာင္က်သြားခဲ့တာပါ<br />ကၽြန္ေတာ္တို႔ မခံႏိုင္ခဲ့ၾကဘူး<br />လႈပ္ရွားေနတဲ့ အရာေတြ တစ္ခ်ိန္မွာ ရပ္တန္႔သြားမယ္<br />ၿငိမ္သက္ေနတဲ့ အရာေတြလည္း တစ္ခ်ိန္မွာ လူးလြန္႔လာမယ္<br />ရေနတာေတြအားလံုး တစ္ခ်ိန္မွာ ေပ်ာက္ဆံုးၿပီး<br />မရခဲ့ေသးတာေတြအားလံုး တစ္ခ်ိန္မွာ ေပၚလာမယ္<br />ေနၾကတ္ၿပီ<br />နဂါးေငြ႕တန္းရဲ႕ အခန္းထဲမွာ<br />ကမၻာရဲ႕ ၿဂိဳဟ္ရံလကို ၿခံဳလႊာလို အကာအကြယ္ယူၿပီး<br />ေနဟာ ေႁမြတစ္ေကာင္လို အေရခြံလဲခဲ့ၿပီ။<br /><br /><br />July 27, 2009<br /><br />PS. ဒီကဗ်ာေလးကို မေနာ္ရဲ႕ <a href="http://manorhary-poemsilove.blogspot.com/2009/08/blog-post.html" target="_blank">“အေရွ႕ၿမိဳ႕႐ိုးကနံနက္ခင္း”</a> ဆိုတဲ့ ကဗ်ာျပပဲြေလးမွာလည္း သြားေရာက္ ဖတ္႐ႈႏိုင္ပါတယ္။ <br /><br />မွတ္ခ်က္။ ။ <a href="http://blog.nyilynnseck.com/2009/08/blog-post_05.html" target="_blank">ကိုညီလင္းဆက္၏ ဘေလာ့</a>မွ တဆင့္ ခြင့္ျပဳခ်က္အရ ျပန္လည္ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3877557490187777479.post-63058322172897170042009-08-04T22:15:00.000-07:002009-08-04T22:36:52.979-07:00နကၡတ္ရစ္သမ္ဒီကဗ်ာေတြကေတာ့ ကိုေရႊဘုန္း(တာရာမင္းေ၀) မကြယ္လြန္မီ ေနာက္ဆံုးေရးသြားတဲ့ ကဗ်ာေတြပါ။ ဒီကဗ်ာေတြကို ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕စာအုပ္တိုက္ျဖစ္တဲ့ “ငါတုိ႔စာေပ” မွထုတ္ေ၀ဖို႔ စီစဥ္ထားတာ ျဖစ္ၿပီး စာေပစိစစ္ေရးက ခြင့္ျပဳခ်က္လည္း ရထားၿပီးပါၿပီ။ စာအုပ္ထုတ္ခါနီးမွ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ “သူ” ကြယ္လြန္ သြားခဲ့ပါတယ္။ သူ ကြယ္လြန္ၿပီးေတာ့မွ အေၾကာင္းေၾကာင္းေသာ အေၾကာင္းေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ မထုတ္ျဖစ္ေတာ့တာပါ။ ဒါေပမယ့္ online ေပၚက ညီအစ္ကိုေတြအတြက္ ဖတ္႐ႈရေအာင္ တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ကဗ်ာစာအုပ္နာမည္ကေတာ့…. “နကၡတ္ရစ္သမ္” တဲ့။<br /><br /><br /><span style="font-weight:bold;">ေဗဒင္ေဟာသည္</span><br /><br />“ေဒါက္”ခနဲ ဓားေပါက္သံအဆံုးမွာ<br />ကံၾကမၼာက ကားယားႀကီးက်လာတယ္<br />သူ႕ကို ႀကိဳးနဲ႔ကူတပ္ေပးပါ<br />ခုခ်ိန္ကစၿပီး က်ဳပ္ ေဗဒင္ဆရာလုပ္မယ္<br />ကံၾကမၼာမရွိတဲ့ ေဗဒင္ဆရာ<br />ျမင္း႐ိုင္းကိုစီးၿပီး ၿမိဳ႕ေတာ္ထဲ၀င္လာမယ္။<br /><br />တာရာမင္းေ၀<br />-<br /><span style="font-weight:bold;">ေ၀းသူ</span><br /><br />စကားတစ္ခြန္းႏွစ္ခြန္း စြတ္စို႐ံုေလာက္နဲ႔<br />ျမင္းမိုရ္ေတာင္ကို မြန္းတည့္ေစမလား<br />ဒါေပမဲ့ ဒါဟာ ျဖစ္ခဲ့တယ္<br />အိုဒက္ဆာမွာ မဟုတ္ဘူး၊ ေၾကး႐ုပ္နံေဘးမွာျဖစ္ခဲ့တယ္<br />ဒါဟာ တကယ္ျဖစ္ခဲ့တယ္။<br />လ၀န္းက်ကြဲသံေတြၾကားမွေတာ့<br />ဘာကိုမွ မလြမ္းဆြတ္ေတာ့ပါဘူး<br />ခ်ဳပ္ပလိုင္းထဲက ငါ ေမွ်ာ္ရည္ေငးလင့္<br />တစ္ေန႔ေတာ့”ဆိုတာ <br />ဘယ္ေတာ့ပြင့္”မလဲလို႔။<br /><br />တာရာမင္းေ၀<br />-<br /><br /><span style="font-weight:bold;">တန္ရာတန္ေၾကး</span><br /><br />နတ္ထြင္းတဲ့ခံတြင္းဆိုေပမယ့္<br />ဘယ္သူကမွ ထမင္းခဲကိုက္ၿပီး ေမြးလာတာမဟုတ္ဘူး<br />အဲဒါေၾကာင့္ ငါ့ရဲ႕စံုနံ႔သာၿမိဳင္ပတ္ပ်ဳိးမွာ<br />ေစာင္းႀကိဳးတစ္ခ်က္ ေလွ်ာ့ခဲ့တယ္။<br />အႏုပညာဆိုတာ<br />ေမွာ္ဆရာတိုင္း ကလို႔ရတဲ့ ဓားပညာမဟုတ္ဘူး<br />ေနညိဳခ်ိန္ တိမ္ပြင့္အေမ်ာေလးပါဆိုေတာ့လည္း <br />ေျပာသူကို မယံုၾကည္ခ်င္ၾကဘူး<br />ၾကည့္ပါ<br />ဒီျမွားကို ငါပစ္ျပပါ့မယ္။<br />ပစ္မွတ္ကို လြယ္လြယ္နဲ႔မွန္ရင္ေတာ့<br />အဲဒီသူေယာင္နတ္သမီးကို<br />တို႔ေတြ တန္ရာတန္ေၾကး ေပးလိုက္ၾကတာေပါ့။<br /><br />တာရာမင္းေ၀<br />-<br /><br /><span style="font-weight:bold;">သင္းကြဲသူမ်ား (၁)</span><br /><br />ဒီဆံမွ်င္မွာ<br />ႏွင္းဆီေတြမွ မဖူးပြင့္ေတာ့ဘဲ<br />ေမ့ထားလိုက္ပါေတာ့ ကေလးရယ္<br />အလကၤာေတြကိုလည္း ကိုယ္ကပဲ မႈတ္ၿငိမ္းစားလိုက္ပါ့မယ္<br />တစ္ေယာက္က တစ္ေယာက္ရဲ႕အလင္းျဖစ္ခ်င္ၾက<br />တစ္ေယာက္က တစ္ေယာက္ရဲ႕ မီးအိမ္ျဖစ္ခ်င္ၾက<br />အခုေတာ့လည္း အားလံုး ဆံုးလ်သြားပါၿပီ<br />သြားေတာ့ ေဘဘီ<br />ဟိုးမွာ<br />ညေနခင္းကေတာင္ ေငြ႕ရည္ဖြဲ႕ေနၿပီ။<br /><br />တာရာမင္းေ၀ <br />-<br /><br /><span style="font-weight:bold;">ျဖစ္စဥ္</span><br /><br />တစ္ခါတေလမွာေတာ့လည္း ေတြးၾကည့္မိပါတယ္<br />နက္ျဖန္ခါ ေသသြားရင္ ဘာျဖစ္မလဲလို႔။<br />လုပ္ခ်င္တာေတြ လုပ္ခဲ့ၿပီးၿပီ<br />(မလုပ္ရေသးတာေတြလည္း အမ်ားႀကီး)<br />ျဖစ္ခ်င္တာေတြ ျဖစ္ခဲ့ၿပီးၿပီ<br />(မျဖစ္ရေသးတာေတြလည္း အမ်ားႀကီး)<br />နက္ျဖန္ခါမွာလို႔ စဥ္းစားလိုက္ျပန္ေတာ့ <br />နက္ျဖန္ခါေတြကလည္း အမ်ားႀကီး<br />ဒီလိုနဲ႔ပဲ<br />ဘ၀မွာ ေနေပ်ာ္ရတာပါပဲ ကေလးရယ္။<br /><br />တာရာမင္းေ၀<br />-<br /><br /><span style="font-weight:bold;">ေန</span><br /><br />ၾကယ္ကေလးေတြ စိုးစီစိုးစီနဲ႔ပဲ<br />ငါ ႏိုးခဲ့ရ…။<br />ေမွာ္ဆရာရဲ႕ လြယ္အိတ္ထဲက<br />လြတ္ထြက္လာတဲ့ေနလံုးလို<br />တစ္ေတာင္ၿပီးတစ္ေတာင္ နီလဲ့ခဲ့ရ…<br />ငါ ေပ်ာ္တယ္… ငါ့ဘာသာလည္း ေပ်ာ္တယ္<br />ငါေၾကာင့္ သူမ်ားေတြေပ်ာ္တာကိုၾကည့္ၿပီးေတာ့လည္း <br />ငါ ေပ်ာ္တယ္။<br />ငါဟာ <br />ဘယ္ေတာ့မွ တစ္ကိုယ္ေတာ္ မျဖစ္ခဲ့ပါဘူးကြယ္။<br /><br />တာရာမင္းေ၀<br />-<br /><br /><span style="font-weight:bold;">သင္းကြဲသူမ်ား(၂)</span><br /><br />ႏႈတ္ဆက္ၾကရေအာင္ အခ်စ္ရယ္<br />တို႔ရဲ႕ အေတြးအေခၚက လင္းညိဳခဲ့ၿပီမို႔လား<br />ေက်ာခိုင္းသြားၾကရတယ္ဆိုေပမယ့္<br />တကယ္ေတာ့ တစ္လမ္းတည္းပါပဲ<br />(အဲဒါေၾကာင့္ ပိုေ၀းတယ္လို႔ေတာင္ ထင္ၾကရရဲ႕)<br />ကိုယ့္ကို သတိရရင္ ကဗ်ာေလးေတြ ေရးပါ<br />စိတ္အလ်င္နဲ႔ေရးထားတဲ့ ကဗ်ာေလးေတြက <br />မင္းကို စုန္းမီးေတာက္ျပပါလိမ့္မယ္<br />ခုေတာ့ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း<br />ေအးေလ… မင္းလည္း တစ္ေယာက္တည္းပါပဲ<br />ကဲ… ခြဲၾကစို႔<br />ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ပါတယ္ အခ်စ္ရယ္…။<br /><br />တာရာမင္းေ၀<br />-<br /><br /><span style="font-weight:bold;">ေႏြခံစားမႈ</span><br /><br />အေငြ႔တေထာင္းထေအာင္ပူရဲ႕<br />လူတစ္ေယာက္ထဲက တစ္ေႏြလံုးျဖစ္ရတယ္<br />ဒီ႐ိုးျပတ္ကိုေက်ာ္ရင္ေရာက္ပါၿပီတဲ့...။<br />ပတ္ၾကားအက္ထဲကလူကအသံကုန္ေအာ္တယ္...။<br />မိုးနတ္မင္းၾကီးရယ္....<br />ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ေပၚကို မိုးတစ္ပံု႔ႏွစ္ပံု႔ရြာေပးပါ...<br />ကၽြန္ေတာ္စိတ္ေတြက<br />မုတ္သုန္ကို ဆာေလာင္မြတ္သိပ္လြန္းလို႔ပါ။<br /><br />တာရာမင္းေ၀<br />-<br /><br /><span style="font-weight:bold;">သက္ျပင္းေလာင္းသံ</span><br /><br />ငါ...... ေၾကကြဲေနၿပီ<br />ရင္ဘက္မွာလည္း ၀ိဥာဥ္ေက်ာက္သားေတြအက္ကြဲလို႔...<br />ငါ....ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ<br />ပိတ္ထားတဲ့ ပန္းပြင့္ကိုေကာ<br />ဘယ္လိုအလင္းနဲ႕နမ္းမလဲ<br />အေငြ႔ျပယ္ၿပီး ေပ်ာက္သြားရင္လည္းၿပီးေရာ...<br />တကယ္ဆို<br />ေကာင္းကင္တိုက္ပြဲအသစ္ေတြနဲ႕သာေန/ေသခ်င္ေတာ့တယ္....<br /><br />တာရာမင္းေ၀<br />-<br /><br /><span style="font-weight:bold;">ပင္လယ္ေရးတဲ့စာ</span><br /><br />ေရတံခြန္ႀကီးတစ္ခုလို ခုန္ခ်လိုက္ခ်င္တယ္<br />ျမင္းမိုရ္ေတာင္ကိုလည္း မိုးၾကိဳးးပစ္ခ်လိုက္ခ်င္ရဲ႕။<br />ေက်ာက္ျမင္း႐ုပ္ႀကီးလိုပဒပ္ရပ္ထခ်င္တယ္<br />ပင္လယ္ကဗီးပင္ေတြလိုလည္းတ႐ွဲ႐ွဲေအာ္လိုက္ခ်င္တယ္။<br />ခုေတာ့....ဘယ္ျဖစ္ေတာ့မွာလဲ<br />သူမက<br />ငါ႔ကို<br />ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးပဲ<br />လက္ပိုက္ရပ္ေနတဲ့....။<br /><br />တာရာမင္းေ၀<br />-<br /><br /><span style="font-weight:bold;">တစ္ခြန္းစကား</span><br /><br />ရနံကိုေတာ့ရတယ္<br />ဒါေပမယ့္....ငါ႔ကိုေမႊးတာမဟုတ္ဘူး ။<br />ဒီေတာအုပ္္ဒီေက်ာက္သားက<br />ရင္အံု႔ေမာက္ေမာက္နဲ႔ျပားေနလိုက္တာ ။<br />ဘာျဖစ္လဲ<br />ငါဟာ....သိန္းငွက္တစ္ေကာင္<br />ကိုယ့္ေလးၫိႈ႕ကိုယ္ဆြဲၿပီးထြက္ခဲ့တယ္...။<br /><br />တာရာမင္းေ၀<br />-<br /><br /><span style="font-weight:bold;">ကႀကီး</span><br /><br />အေဖ့ရဲ႕မ်က္ႏွာမွာ<br />အဂၤေတအက္ကြဲရာ အေျမာင္းေျမာင္းနဲ႔<br />အေဖ့ရဲ႕အ႐ိုးေငါေငါ လက္အစံုမွာလည္း<br />ဘယ္ဆီကူးမယ္မွန္းမသိတဲ့ ၀တ္မႈန္ေတြလည္းပ်ံ႕သင္းလို႔<br />အေဖ့ရဲ႕စိတ္အာ႐ံုထဲ ငါ၀င္ၾကည့္ေတာ့<br />ေလာကဓံ႐ွစ္ပါးနဲ႔ပိတယ္။<br />အေဖရယ္......<br />ေက်ာသက္သက္ကိုခင္းၿပီး ကၽြန္ေတာ္၀င္ထမ္းေပးပါ႔မယ္<br />အေဖ့အတြက္ ႏိုင္ရာ၀န္ကို ကူမေပးရင္း<br />အဲ့ဒီလို.....ကၾကီးမ်ိဳးေတာ့<br />ကၽြန္ေတာ္ ေရးခ်င္ပါေသးတယ္။<br /><br />တာရာမင္းေ၀<br />-<br /><br /><span style="font-weight:bold;">နဂါးေခ်ာ့ေတး</span><br /><br />ကလူ ..... ကလူ လို႔<br />ငါ႔ကိုဘယ္သူေခ်ာ့ရဲသလဲ<br />တကယ္ေတာ့ ေခ်ာ့တယ္ဆိုတာ<br />ေပ်ာ့ေျပာင္းေစလို႐ံုတင္ မကပါဘူး<br />ေျဖသိမ့္ေပးတဲ့ သေဘာလဲပါတယ္<br />“ခ႐ူး...ခ႐ူး” တဲ့<br />မရဏမင္းက<br />ႏွာမႈတ္သံနဲ႔ ငါ႔ကိုေခ်ာ့ၿပီ<br />ေျခာက္ျခားထိတ္လန္႔စြာ....ငါ....ေက်းဇူးတင္ပါတယ္<br />သူ႔ကိုမွ ခြင့္လႊတ္နားလည္ ႏုိင္ေသးရင္<br />က်န္တဲ့သူေတြကုိ ဘာမွေၿပာစရာမရွိဘူး မဟုတ္လား…<br />နဂါးေခ်ာ့ ေတးသြားက<br />နည္းနည္းေတာ့ခါးတာေပါ့ေလ…။<br /><br />တာရာမင္းေ၀<br />-<br /><br /><span style="font-weight:bold;">ပလံု</span><br /><br />ေရထဲကိုခဲက်သြားတာလည္းၿဖစ္နိင္တယ္....<br />ေရထဲက ငါးခုန္တက္လာတာလည္း ၿဖစ္နိင္တယ္....<br />တစ္ေန႔မွာ ငါ႔အထၳဳပၸတၱိကို ငါဖြင့္ၾကည့္လိုက္တယ္....<br />ဘယ္လိုၿဖစ္သြားသလဲမသိဘူး...<br />“ပလံု”<br /><br />တာရာမင္းေ၀<br />-<br /><br />အထက္ပါကဗ်ာေတြအကုန္လံုး ဖတ္ၿပီးသြားရင္ သူ ကြယ္လြန္ခါနီး စိတ္အေျခအေနကို မွန္းဆႏိုင္မွာပါ။ သူ႔ ေနာက္ဆံုးႏွစ္မ်ားမွာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ေတြ႕ဆံုစကားေျပာခဲ့ပါတယ္။ ထုတ္ေ၀သူနဲ႔ စာေရးဆရာတို႔ ေျပာသလို အလုပ္အေၾကာင္းေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ အလုပ္အေၾကာင္းကုိ သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ေျပာရင္ အလြန္ဆံုး ႏွစ္ခြန္းသံုးခြန္းတည္းပါ။ “ကၽြန္ေတာ္ ဒီစာအုပ္ ထုတ္ခ်င္တယ္”ဆိုရင္ သူက “ေအး… ထုတ္” “မထုတ္ပါနဲ႔ကြာ” ဒီေလာက္ပါပဲ။ စာမူခဆိုရင္ တစ္ခါမွ ဘယ္ေရႊ႕ဘယ္ေလာက္ေပးပါလို႔ မေတာင္းခဲ့ဘူးပါဘူး။<br /><br />ထားပါေတာ့။ အဓိကေျပာခ်င္တာက သူ႕ကဗ်ာေတြပါ။ သူ႕ရဲ႕ soul ကို အထက္ပါကဗ်ာမ်ားထဲမွာ ေတြ႕ႏိုင္ပါတယ္။ သူ ေတာင့္တေနတဲ့ မိသားစုဘ၀၊ သူ လိုအပ္ေနတဲ့ “မိသားစုဘ၀” သူ႕ရဲ႕ အထီးက်န္ရက္စြဲေတြကို ႕ကၽြန္ေတာ့္အေနျဖင့္ ကဗ်ာထဲမွာ ဖတ္ခဲ့ရသလို သူ႕ႏႈတ္ကဖြင့္ဟေျပာတဲ့ စကားေတြလည္း ၾကားခဲ့ရပါတယ္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ သူ ကြယ္လြန္ခါနီးအခ်ိန္မွာ သူ အရမ္း အထီးက်န္ေနတယ္ ဆိုတာပဲ။<br /><br />အရမ္း ႏွေမ်ာမိပါတယ္။ ေနခ်င္ရင္ အခ်ိန္ေတြ အမ်ားႀကီး က်န္ေသးတယ္။ သူ ေလာကႀကီးဆီက အမ်ားႀကီး ယူသြားခဲ့ၿပီး သူ႕ဆီက ေလာကႀကီးက နည္းနည္းပဲျပန္ရခ့ဲတာ အရမ္းနစ္နာပါတယ္။ သူ႕ကို အမ်ားႀကီး ညွစ္လို႔ရပါေသးတယ္။ သူ တစ္ခါေျပာဖူးတဲ့ သူေရးခ်င္ေနတဲ့ ငါးအုပ္တြဲဇာတ္ႀကီးဆိုရင္ အင္မတန္ ေၾကာက္ဖို႔ ေကာင္းပါတယ္။ ဇာတ္အိမ္ကလည္း အႀကီးႀကီးပါ။ ေရးမယ့္အေၾကာင္းကလည္း ရွယ္ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္………………..ကိုေရႊဘုန္း………। ခင္ဗ်ားကိုၾကည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ပင္ပန္းလြန္းလို႔ ေနာင္ဘ၀ အႏုပညာရွင္ မျဖစ္ပါေစနဲ႔လို႔ ဆုေတာင္းေပးပါတယ္။<br /><br /><br /><span style="font-weight:bold;">ေျမမႈန္လြင္</span><br /><br />[ဆရာတာရာမင္းေ၀ရဲ႕ မထုတ္ေ၀ျဖစ္လိုက္တဲ့ “နကၡတ္ရစ္သမ္” ကဗ်ာစာအုပ္ထဲက ကဗ်ာေတြကို ဆရာ့ရဲ႕ အမွတ္တရဘေလာ့မွာ မွ်ေ၀ေဖာ္ျပဖို႔ မိုးလႈိင္ညကေနတဆင့္ ၾကည္ျဖဴစြာ ေပးလိုက္တဲ့အတြက္ ကဗ်ာဆရာ ေျမမႈန္လြင္ကို အထူးပဲ ေက်းဇူးတင္႐ွိပါတယ္။ ၾသဂုတ္လ ၅ ရက္ေန႔ ဆုိရင္ ဆရာတာရာမင္းေ၀ ကြယ္လြန္သြားခဲ့တာ ၂ ႏွစ္တင္းတင္း ျပည့္ခဲ့ပါၿပီ။]Unknownnoreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-3877557490187777479.post-8896722557162625312007-08-21T12:36:00.000-07:002007-08-22T10:46:19.114-07:00ဓားသြားေပၚမွ ဆပ္ကပ္ဓါးသြားေပၚမွာ ကတဲ႕ ဆပ္ကပ္ (တာရာမင္းေ၀၊ ေ၀မႉးသြင္) ၾကက္ေျခခတ္ႏွစ္ခု၊ ၀တၳဳလတ္ႏွစ္ပုဒ္ ၾသဂုတ္လထုတ္မွ -<br /><br />( ၁ )<br />သူ ႏိုးထေသာအခ်ိန္မွာ နံနက္ခင္းက လင္း၀င္းေအးျမလ်က္ရွိေပျပီ။ ျခံေထာင္႕မွ စံပါယ္ရံုမ်ားကလည္း ခ်ီခ်ီၾကြၾကြျဖင္႕ ျဖဴဆြတ္လွပေနၾက၏။ စိမ္းျမေသာ သစ္ရြက္တုိ႕တြင္ ႏွင္းစက္ကေလးမ်ား လက္ဖိတ္စိုအိေနပံုကို သူရပ္ၾကည္႕ေနမိေသးသည္။<br /><br />သူ႕စိတ္ထဲမွာ ၾကည္ႏူးလာသည္။ ျငိမ္သက္ေနရာမွ သူလႈပ္ရွားလာ၏။ သူသည္ မည္သို႕ေသာ ေန႕ကိုမဆို အလွတရားႏွင္႕အတူ ျမင္ေတြ႕တတ္သည္႕ လူငယ္တစ္ဦးပဲ ျဖစ္ေလသည္။ <br /><br />နံနက္စာစားျပီး၍ တုိင္းမဂၢဇင္းအေဟာင္းတစ္အုပ္ကို ဖတ္ေနစဥ္ ေဌးျမင္႕သိန္း ေရာက္လာသည္။<br />`လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ သြားရေအာင္ကြာ´<br />ေဌးျမင္႕သိန္းသည္ အထက္တန္းေက်ာင္းမွာကတည္းက သူႏွင္႕တြဲခဲ႕ေသာ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္၏။ တကၠသိုလ္တြင္ အဓိကယူေသာ ဘာသာရပ္ခ်င္း မတူေသာ္လည္း သူ႕ကိုခင္မင္လွေသာ ေဌးျမင္႕သိန္းက မည္သို႕မွ် အသြားအလာမပ်က္ခဲ႕။ ေက်ာင္းျပီး၍ ၀ါသနာပါရာ နယ္ပယ္မ်ားသို႕ အသီးသီး ေျခခ်ၾကျပီး သူငယ္ခ်င္းမ်ား ကစဥ္႕ကလ်ားျဖစ္ခဲ႕ရာတြင္လည္း ေဌးျမင္႕သိန္းကမူ သူ႕အနီးမွ မကြာခဲ႕။ သူတို႕ႏွစ္ဦးက တြဲျမဲတြဲေနခဲ႕ၾကေလသည္။<br /><br />လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ထိုင္ၾကရင္း ေဌးျမင္႕သိန္းက မထင္မွတ္ေသာ ေမးခြန္းကိုေမးသည္။<br />`မင္း ၀င္း၀င္းႏြယ္ကို စိတ္မ၀င္စားဘူးလား´<br />`ဘာျဖစ္လို႕ေမးတာလဲ´<br />`ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး၊ ငါသိခ်င္လို႕´<br />`မင္းက ဘယ္လိုထင္မိလို႕လဲ´<br />ေအးေအးလူလူျပံဳးရယ္ကာ တခြန္းခ်င္းျပန္ေမးေနေသာ သူ႕ကိုၾကည္႕ျပီး ေဌးျမင္႕သိန္းက ရႈံ႕မဲ႕ ေခါင္းခါေလသည္။<br />`မင္းက မဟုတ္ေသးပါဘူးကြာ´<br />`ဟ ဘာျဖစ္လို႕လဲကြာ´<br />`ေကာင္မေလးက ခ်စ္စရာေလးကြ၊ ေတာ္လည္းေတာ္တယ္၊ မင္းကိုလည္း သံေယာဇဥ္ရွိပံုရတယ္။ မင္းကသာ မတုန္မလႈပ္နဲ႕၊ ဘာမွန္းမသိျဖစ္ေနတာ´<br /><br />စူပြပြေျပာေနေသာ ေဌးျမင္႕သိန္းကိုၾကည္႕ျပီး သူရယ္ေနလိုက္သည္။ ေထြရာေလးပါးတို႕ကို အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ ေျပာဆိုေနၾကျပီး ညေနေစာင္းမွ ျပန္လာခဲ႕ၾက၏။ သူလည္း အျပန္လမ္းမွာ ၀င္း၀င္းႏြယ္ဆီ အေတြးေရာက္သြားပါသည္။<br /><br />၀င္း၀င္းႏြယ္သည္ သူႏွင္႕ ေဌးျမင္႕သိန္း တက္ေရာက္ခဲ႕သည္႕ အထက္တန္းေက်ာင္းမွ ေတာက္ပထင္ရွားေသာ ေက်ာင္းသူတစ္ဦးျဖစ္၏။ သူတို႕ႏွင္႕ တစ္ခန္းတည္းအတူ စာသင္ရေသာ သူငယ္ခ်င္းေက်ာင္းသူလည္း ျဖစ္ေလသည္။ လွပေသာ၊ ခ်မ္းသာေသာ၊ ခ်စ္စဖြယ္ေကာင္းေသာ၊ ေက်ာင္းစာထူးခြၽန္ေသာ ထိုေကာင္မေလးကို ေက်ာင္းသားမ်ားစြာက အတိုင္းအတာတစ္ခုအထိ စိတ္ကူးယဥ္ခဲ႕ၾက၏။ (ထိုအထဲတြင္ သူေတာ႕ မပါခဲ႕ေခ်။)<br /><br />သူကေတာ႕ စာသင္ခန္းထဲတြင္ တိုးတိတ္စြာ ေနတတ္သူသာျဖစ္၏။ အျခားေက်ာင္းမ်ားမွ ဤေက်ာင္းသို႕ ေျပာင္းေရႊကလာျပီးေနာက္ ကာလအတန္ၾကာသည္အထိပင္ သူ႕ကို မည္သူကမွ် သတိၾကီးၾကီးမျပဳမိေအာင္ ေနႏိုင္ခဲ႕၏။ ၀င္း၀င္းႏြယ္ႏွင္႕ သီဟတို႕ အတန္းထဲမွာ အဆင့္`တစ္´ကို အျပိဳင္ယူေနခ်ိန္မွာ သူက အဆင့္`၃၀´ေက်ာ္သာ အစဥ္ရသူျဖစ္၏။ (အခန္းထဲမွာ ေက်ာင္းသား ၇၀ နီးပါးရွိပါသည္။) ၀င္း၀င္းႏြယ္ႏွင္႕ သီဟက ေက်ာင္းမွာ မသိသူမရွိသေလာက္ ေက်ာ္ၾကားလွခ်ိန္မွာ သူ႕အမည္ကိုမူ ေက်ာင္းသားအနည္းငယ္ ကသာ မွတ္မွတ္ရရ ရွိၾကသည္။ သို႕တိုင္ေအာင္ ထိုအထဲမွာ အခ်ိဳ႕ေသာေက်ာင္းသားမ်ားက သူ႕အမည္ `ခ်မ္းျငိမ္း´ကို ျငိမ္းခ်မ္းဟုသာ ေခၚေနခဲ႕ၾက၏။<br /><br />အျခားေက်ာင္းသားမ်ားႏွင္႕ မေရာလြန္းသလို အထီးတည္းလည္း မေနခဲ႕ေသာသူသည္ သာမန္ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္မွ်သာ ျဖစ္ခဲ႕ပါသည္။ ဗႏၶဳလအသင္းမွ အလွည္႕က် တံျမက္စည္းလွည္းေပးသူ၊ ၀ါဆိုသဃၤန္းဖိုးကို ေမာ္နီတာက ေအာ္မေတာင္းခင္ ေပးေလ႕ရွိသူ၊ ေလ႕က်င္႕ခန္းစာအုပ္ကို သတင္းစာစကၠဴျဖင္႕သာ အဖံုးဖံုးသူ။ ထိုသို႕ျဖင္႕သူသည္ မည္သို႕မွ် မထူးျခားေသာ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္အျဖစ္ ျငိမ္ျငိမ္သက္သက္ပဲ ပညာသင္ၾကားခဲ႕သူ ျဖစ္ေလသည္။ <br /><br />တစ္ေန႕မွာေတာ႕ အခ်ိဳ႕ေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားက သူ႕ကို ထင္ထင္ရွားရွား သတိျပဳမိ သြားၾကေလ၏။ ၀င္း၀င္းႏြယ္သည္လည္း ထိုေန႕မွစ၍ သူ႕ကို ေစ႕ေစ႕ၾကည္႕ သြားျဖစ္ေလသည္။<br /><br />ျမန္မာစာဆရာက သူတို႕ထပ္ထားေသာ ေလ႕က်င္႕ခန္းစာအုပ္မ်ားကို စစ္ေဆးေနခ်ိန္တြင္ ျဖစ္၏။ အခန္း၀သို႕ လက္ေထာက္ေက်ာင္းအုပ္ေရာက္လာျပိး ဆရာ႕ကိုေျပာသည္။<br />`ဆရာ.. ..ရံုးခန္းထဲမွာ ပညာေရးမႉးရံုးက ဧည္႕သည္ေတြေရာက္ေနတယ္၊ ေက်ာင္းသားေတြကို သင္ထားတဲ႕ ေလ႕က်င္႕ခန္းစာအုပ္ တစ္အုပ္နဲ႕အတူ ဆရာ ခဏလိုက္ခဲ႕ပါ။´<br /><br />ဆရာက `ဟုတ္ကဲ့´ ဟုဆိုျပီး စစ္ေဆးေနေသာ ေလ႕က်င္႕ခန္းစာအုပ္မ်ားထဲမွ စာအုပ္ႏွစ္အုပ္ကို ဆြဲထုတ္လိုက္၏။ က်န္ေသာစာအုပ္မ်ားကို ေမာ္နီတာကို ေခၚေပးလိုက္သည္။ ထို႕ေနာက္ သူယူထားေသာ စာအုပ္ႏွစ္အုပ္ကို ေထာင္ျပကာ.. ..<br />`ကဲ.. ..ဆရာ သြားလိုက္ဦးမယ္။ လက္ေရးလွတဲ႕ စာအုပ္ႏွစ္အုပ္ကို ဆရာယူသြားမယ္ ဟုတ္လား။ တစ္အုပ္က ၀င္း၀င္းႏြယ္ရဲ႕ စာအုပ္ပဲ။ ေနာက္တစ္အုပ္က အင္း.. ေမာင္ခ်မ္းျငိမ္းတဲ႕´<br /><br />ထို႕ေနာက္ အခန္းအျပင္သို႕ ဆရာထြက္ရန္ ျပင္ေသာအခါ ရပ္ေစာင္႕ေနေသာ လက္ေထာက္ေက်ာင္းအုပ္က `တစ္အုပ္ဆိုရပါတယ္ ဆရာ၊ လိုလိုမယ္မယ္ ယူခိုင္းတာပါ´ ဟု လွမ္းေျပာ၏။ ဆရာ႕ေျခလွမ္းတို႕ တံု႕သြားကာ သူ႕လက္ထဲမွ စာအုပ္ႏွစ္အုပ္ကို အျပန္အလွန္ ငံု႕ၾကည္႕ စစ္ေဆးလိုက္ျပီး.. ..<br />`ေရာ႕.. ..၀င္း၀င္းႏြယ္၊ ေမာင္ခ်မ္းျငိမ္းက ညည္းထက္ လက္ေရးလွသေဟ႕.. ..´<br /><br />၀င္း၀င္းႏြယ္၏ စာအုပ္ကိုျပန္ေပးသြား၏။ သူ႕စာအုပ္ကိုယူကာ ထြက္သြားသည္။ ၀င္း၀င္းႏြယ္က ဆံပင္ေလးမ်ားသပ္တင္ရင္း က်န္ရစ္ခဲ႕သည္။ ခဏၾကာမွ နံေဘးမွ ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင္႕ ေခါင္းခ်င္းဆိုင္၍ စကားတီးတိုးေျပာ၏။ `ခ်မ္းျငိမ္းဆိုတာ ဘယ္သူလဲ´ ဟု ေမးပံုရပါသည္။ ထိုသူငယ္ခ်င္းမ်ားကလည္း သိပံုမေပၚၾက။ ေနာက္ေတာ႕မွ သူ႕ကိုသိေသာ ေက်ာင္းသူတစ္ဦး ညႊန္ျပလိုက္သည္။ ၀င္း၀င္းႏြယ္က သူ႕ဆီေလွ်ာက္လာေလသည္။<br /><br />သူက ကြန္ပါခြၽန္ျဖင္႕ စက္၀ိုင္းတစ္ခုကို ေရးဆြဲေနခ်ိန္ျဖစ္၏။<br />`ခ်မ္းျငိမ္း ငါ႕ကိုနင္႕စာအုပ္တစ္အုပ္ေလာက္ ခဏျပစမ္းပါ´<br />`ေအး.. ..အံဆြဲထဲမွာ ကိုယ္႕ဘာသာ ထုတ္ယူလိုက္ဟာ´<br />သူက ေမာ႕၍ပင္ မၾကည္႕ပဲ ေျပာလိုက္သည္။ ၀င္း၀င္းႏြယ္ထံမွ ေအးျမေသာ သနပ္ခါးရနံ႕က သူ႕ဆီ လြင္႕ပ်ံ႕လာသည္။ ၀င္း၀င္းႏြယ္က သူ႕သမိုင္းမွတ္စုကိုထုတ္ယူ၍ သူ႕လက္ေရးကိုၾကည္႕သည္ဟု ထင္သည္။ (ေသေသခ်ာခ်ာ မမွတ္မိ။)<br /><br />ထိုစဥ္ ေဌးျမင္႕သိန္းက အသံၾသၾသၾကီးျဖင္႕ ၀င္ေျပာသည္။<br />`၀င္း၀င္းႏြယ္.. ..ခ်မ္းျငိမ္းလက္ေရးကို လာၾကည္႕တာလား၊ ၾကည္႕သြား.. ၾကည္႕သြား.. ငါ႕သူငယ္ခ်င္းက လက္ေရးသိပ္လွတယ္။ နင္တို႕ သီဟတို႕ အဆင္႕တစ္ကို ဘယ္လိုရရ လက္ေရးမွာေတာ႕ ငါ႕သူငယ္ခ်င္းကို ဘယ္လိုမွ ယွဥ္မရဘူး။ မွတ္ထား.. ဟဲ..ဟဲ..ဟဲ..´<br /><br />အခန္းေရွကတြင္ ေမာင္းခ်ဓားေလးျဖင္႕ ခဲတံခြၽန္ေနေသာ သီဟက ေဌးျမင္႕သိန္းကို လွမ္းၾကည္႕သည္။ ထို႕ေနာက္ အၾကည္႕ကသူ႕ဆီသို႕ ေရႊကလာသည္။ သူကေတာ႕ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ျပီး တြက္စရာရွိသည္႕ သခ်ၤာကိုသာ ဆက္တြက္ေနေလသည္။<br /><br />ထို႕ေနာက္မွစ၍ တေလွ်ာက္လံုးသိုသိပ္ေနခဲ႕ေသာ သူ႕ေက်ာင္းသားဘ၀ေလးအေပၚ မ်က္လံုးေပါင္းမ်ားစြာ ျဖတ္သန္းပ်ံ၀ဲလာၾကေတာ႕၏။<br /><br />မံု႕စားဆင္းခ်ိန္မ်ားတြင္ သူတို႕ေက်ာင္းႏွင္႕ မလွမ္းမကမ္းတြင္ရွိေသာ ခရစ္ယာန္ ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းၾကီးေရွ႔၌ သူတစ္ေယာက္တည္း သြားထိုင္ေနတတ္၏။ အရိပ္ေအးေအးေအာက္မွ စိမ္းျမေသာ ျမက္ခင္းေပၚတြင္လည္း မ်က္လံုးအစံုကိုမွိတ္၍ ျငိမ္းခ်မ္းစြာ လဲေလ်ာင္းေနတတ္သည္။<br /><br />ဤေနရာဘက္သို႕ လူအသြားအလာမရွိၾက၍ သူ႕အတြက္ အလြန္လြတ္လပ္ေလသည္။ ရွင္းသန္႕စင္ၾကယ္ေသာ ေကာင္းကင္ၾကီးကို ေပါ႕ပါးစြာ ေငးၾကည္႕ေနတတ္သည္။ ထိုသို႕ပင္ သူသည္ ေန႕ရက္ေပါင္းမ်ားစြာကို ေပ်ာင္းညြတ္ေက်နပ္စြာ ျဖတ္သန္းလာခဲ႕သူျဖစ္သည္။ သူ႕ဘာသာ ရိုးစင္းလွေသာ ေနထိုင္မႈသည္ က်န္လူမ်ားအတြက္ အံ႕ၾသေငးရီစရာ ျဖစ္ေနေၾကာင္းကို တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ သူသိလာရျခင္းျဖစ္၏။<br /><br />တစ္ေန႕မွာ ေဌးျမင္႕သိန္းက ေျပာသည္။<br />`ဒီေန႕ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြအားလံုး ေဘာလံုးပြဲ သြားၾကည္႕ရမယ္တဲ႕ကြ၊ ေပ်ာ္စရာၾကီး´<br />ထိုအခါက်မွ သူတို႕ေက်ာင္းေဘာလံုးအသင္း ဗိုလ္လုပြဲသို႕ တက္သြားျပီျဖစ္ေၾကာင္း သူသိေလသည္။ မုန္႕စားေစာေစာဆင္းျပီး ေဘာလံုးကြင္းသို႕ တစ္ေက်ာင္းလံုး သြားေရာက္အားေပးၾကရ၏။ သူသည္ ေက်ာင္းသားအုပ္ၾကီးထဲမွာ ေရာေႏွာ၍ ပါသြား၏။ ထိုေဘာလံုးပြဲကို ေရွကဆံုးတန္းမွ သူထိုင္ၾကည္႕ခဲ႕ေလသည္။<br /><br />ေဘာလံုးပြဲက ၾကည္႕ေကာင္းလွေပ၏။ ႏွစ္သင္းစလံုး ပညာေရာ ၾကိဳးစားမႈပါ ညီမွ်ၾကသည္။ အျပန္အလွန္ထိုးေဖါက္ကစားၾကရင္း ပရိသတ္မ်ားကို ၾကိတ္မႏိုင္ခဲမရ ျဖစ္ေစ၏။ ႏွစ္သင္းစလံုး၏ တိုက္စစ္မႉးမ်ားကလည္း ထူးခြၽန္လွ၏။ (သူတို႕ေက်ာင္းအသင္းမွ တိုက္စစ္မႉးက သီဟျဖစ္သည္။)<br /><br />အခ်ိန္ေစ႕သည္႕တိုင္ ႏွစ္ဂိုးစီသေရျဖစ္ေန၍ အခ်ိန္ပို ထပ္ကစားၾက၏။ အခ်ိန္ပိုေစ႕ကာနီးမွ တစ္ဖက္အသင္းမွ တစ္ဂိုးထပ္ရသြားကာ အႏိုင္ရသြားေလသည္။ ေဘာလံုးပြဲၾကီးက တရုန္းရုန္းျဖစ္ေနေတာ႕၏။<br /><br />သူတို႕ေက်ာင္းမွ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားအားလံုး ေဘာလံုးကြင္းမွ အျပန္တြင္ မအီမသာျဖင္႕ ခံျပင္းမႈန္ေတေနၾက၏။ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားပင္ ထိုသို႕ျဖစ္သည္။ ေဘာလံုးပြဲအေၾကာင္းကိုပဲ အားမလိုအားမရျပန္ေျပာ (ထိုအထဲမွာေတာ႕ သူမပါေခ်။) သူကေတာ႕ သူ႕ထံုးစံအတိုင္း ရွင္းလင္းၾကည္လင္စြာပင္ရွိ၏။ <br />အားကစားဆရာက သူ႕ကိုသတိထားမိျပီး မ်က္လံုးက်ယ္သြား၏။ `မင္းက ေဘာလံုး ၀ါသနာမပါဘူး ထင္တယ္´ ဟုေမး၏။ `ပါပါတယ္´ ဟု သူျပန္ေျဖေသာအခါ တစ္ခ်က္စိုက္ၾကည္႕ျပီး လွည္႕ထြက္သြားေလသည္။ က်န္သူမ်ားကေတာ႕ ထိုအခ်ိန္မွာ သူ႕ကို ဘာမွ မေျပာအားၾက။ ေနာက္သံုးေလးရက္ၾကာမွ ေ၀ဖန္သံတို႕ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ပ်ံ႕ထြက္လာသည္။<br /><br />ပန္းခ်ီ၀ါသနာပါေသာ မူမူက စေျပာျခင္းျဖစ္၏။ `အဲဒီတုန္းက ခ်မ္းျငိမ္းကိုျမင္လိုက္ရတာ ငါေတာ႕ ေဘာလံုးပြဲရႈံးတာကို ေမ႕သြားတယ္။ သူ႕မ်က္ႏွာက ျငိမ္းေအးေနတာ စိတ္ခ်မ္းေျမ႕စရာပဲ။ အံတၾကိတ္ၾကိတ္နဲ႕ ပူေလာင္ခက္ထန္ေနတဲ႕ လူေတြၾကားမွာ သူက ထင္းကနဲပဲ။ ငါ႕ စိတ္ထဲမွာ တစ္မ်ိဳးၾကီးျဖစ္သြားတယ္။´<br /><br />ထိုသို႕ေသာ စကားမ်ားကို မ်က္လံုးေလး၀ိုင္းျပီး မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ထိုင္ေနသူက ၀င္း၀င္းႏြယ္ျဖစ္၏။ ေဌးျမင္႕သိန္းတို႕၊ ေက်ာ္ေအာင္တို႕က အခန္းထဲမွာ သူ႕ကို ၀ိုင္းေမးေနၾကေတာ႕လည္း ၀င္း၀င္းႏြယ္က ၾကားေနရ၏။ ေဌးျမင္႕သိန္းက သူ႕ကို နားမလည္ ျဖစ္ေနေလသည္။<br />`မင္းက ငါ႕ေဘးမွာ ေဘာလံုးပြဲၾကည္႕တာပဲ။ စိတ္၀င္တစားၾကည္႕တာလည္း ငါသတိထားမိတယ္။ ဒါေပမဲ႕ ကိုယ္႕ေက်ာင္းရံႈးတာကို မင္းဘာမွလည္း မခံစားရပါလား၊ ဘာမွ မျဖစ္သလိုပဲ၊ ဘယ္လိုၾကီးလဲဟ´<br /><br />ပထမေတာ႕ ဘာမွျပန္မေျပာပဲ သူရယ္၍သာ ေနလိုက္သည္။ ေနာက္ေတာ႕ ေက်ာ္ေအာင္တို႕ကပါ `ေအးေလ ဟုတ္တယ္´ ဘာညာ ၀င္ေျပာၾကသျဖင္႕ သူေျဖရေလသည္။<br />`ငါက ေဘာလံုးပြဲပညာကိုပဲ အဓိကထားၾကည္႕တာကြ။ အေပးအယူ၊ အလိမ္အေခါက္၊ အျဖတ္အေတာက္.. အဲဒါေတြကို ဘယ္လိုေလ႕က်င္႕ခဲ႕ျပီး ဘယ္လိုအသံုးခ်သလဲ။ ဘယ္လိုအေျခအေနမွာ ဘယ္လိုလုပ္သလဲ၊ အဲဒါေတြကိုပဲၾကည္႕တာ။ ႏွစ္သင္းစလံုးကို ငါ အားေပးတယ္။ ႏိုင္တာရႈံးတာေတြကိုလည္း ငါ မၾကည္႕ဘူး။ မင္းတို႕ကေတာ႕ တို႕အသင္း ရႈံးလို႕ မျဖစ္ဘူးဆိုတဲ႕ ပူပင္ေသာကေတြနဲ႕ ၾကည္႕ျပီး ေဆြ႕ေဆြ႕ခုန္ေနၾကတာကိုး။ အဲဒီလို ဘယ္ဟုတ္မလဲကြာ၊ မွ်မွ်တတ ၾကည္႕ရမွာေပါ႕´<br />`အဲ.. ..´<br />ေဌးျမင္႕သိန္း အမ္းသြားစဥ္ ေက်ာ္ေအာင္က ၀င္ေျပာသည္။<br />`အခုဟာက ငါတို႕ေက်ာင္းအသင္းနဲ႕ ကန္တာပဲ ငါတို႕ေက်ာင္းဘက္က အားေပးရမွာေပါ႕ဟ´<br />သူက ေခါင္းခါျပလိုက္သည္။<br /><br />`ငါ႕မွာ အဲဒီလိုမ်ိဳးအစြဲေတြ မရွိဘူးကြ။ ရွိတယ္ထားဦးေတာ႕ကြာ၊ ငါတို႕ေက်ာင္းကို ငါတို႕ခ်စ္သလို သူတို႕ေက်ာင္းကိုလည္း သူတို႕ခ်စ္မွာေပါ႕။ အတူတူပါပဲ၊ ကိုယ္တုိ႕ကမွ ႏိုင္ျပီး သူတို႕က်ေတာ႕ ရႈံးေစဆိုတဲ႕ အယူမ်ိဳးလည္း မရွိသင္႕ပါဘူး။´<br />`မင္းက တစ္မ်ိဳးပါလား´<br />`ငါက ရိုးရိုးေလးဟ၊ မင္းတို႕က တစ္မ်ိဳးျဖစ္ေနၾကတာ.. ..´<br /><br />ထို႕ေနာက္ ရယ္ၾကရေလေတာ႕သည္။ သူက စကားနည္းသည္႕အျပင္ ျငင္းခံုေလ႕လည္း မရွိသျဖင္႕ ေဆြးေႏြးမႈက အက်ယ္တ၀င္႕ မျဖစ္လိုက္ၾကပါ။ သို႕ေသာ္ ထိုကိစၥက ျပီးမသြားပဲ အားကစားနည္းျပဆရာႏွင္႕ ဆက္ေျပာရေသး၏။ (ဘာမွမဟုတ္ေသာ ကိစၥေလးကလည္း တစ္ခါတစ္ခါ စကားအေတာ္ေျပာရေလသည္။)<br /><br />ေနာက္တစ္ေန႕မွာ အားကစားဆရာႏွင္႕ သူႏွင္႕ ရံုးခန္းထဲမွာေတြ႕ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ လက္ေရးလွသည္႕ ေက်ာင္းသားႏွစ္ဦး ရံုးခန္းမွာ စာကူေရးပါဟု လာေခၚသျဖင္႕ သူႏွင္႕ ၀င္း၀င္းႏြယ္ ေရာက္သြားၾကသည္။<br /><br />သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ စာထိုင္ေရးေနခ်ိန္မွာ အားကစားဆရာက သူ႕ကို ေက်ာ္ေအာင္တို႕၊ ေဌးျမင္႕သိန္းတို႕ ေျပာသလိုပင္ လာေျပာေနျခင္းျဖစ္၏။ နံေဘးမွ ဆရာမတစ္ေယာက္ကိုလည္း ခပ္ညည္းညည္းေလသံျဖင္႕ လွည္႕ေျပာလိုက္ေသး၏။<br />`အဲဒါပါပဲ ဆရာမရဲ႕၊ တခ်ိဳ႕ကေလးေတြက ေအာင္ပြဲရဲ႔တန္ဖိုးကို နားမလည္ၾကဘူး။´<br />ထိုသို႕ျဖင္႕ အားကစားဆရာေျပာေနေသာ စကားမ်ားထဲတြင္ သူသည္ တရားခံတစ္ေယာက္လို ပါ၀င္လာသည္။ ခပ္ညံ႕ညံ႕၊ ခပ္ေပါ႕ေပါ႕ ျပိဳင္ပြဲတစ္ခုကို ေအာင္ႏိုင္စြာ ျဖတ္သန္းႏိုင္ဖို႕အေရးတြင္ ရပ္တည္ခ်က္ျပတ္သားေသာ ပရိတ္သတ္တစ္ဦးအျဖစ္ပင္ အားမေပးရဲသူ ထိုသို႕ ျဖစ္လာသည္။<br />`ဒိုင္းက လက္တစ္ကမ္းေရာက္ေနျပီ ဆရာမရယ္၊ ႏိုင္ေအာင္ကန္ရမဲ႕ပြဲ၊ မႏုိင္ ႏိုင္ေအာင္ လုပ္ရမယ္႕ပြဲ၊ ခုေတာ႕.. ..အင္း´<br /><br />ထိုအခ်ိန္မွာ သူႏွင္႕ ေခါင္းခ်င္းဆိုင္၍ စာေရးေနေသာ ၀င္း၀င္းႏြယ္က မ်က္ေတာင္ေလး ပုတ္ခတ္ ပုတ္ခတ္လုပ္ျပီး..<br />`ဒါနဲ႕မ်ား.. ..ဆရာတို႕ေျပာေျပာေနေတာ႕ ယွဥ္ျပိဳင္ျခင္းသာ အဓိက၊ အရႈံးအႏိုင္က သာမည.. ဆို..´<br />`ေဟ.. ´<br /><br />ထိုဆရာ ပါးစပ္အေဟာင္းသား ျဖစ္သြား၏။ ထို႕ေနာက္မွ မ်က္ႏွာၾကီး ညိဳပုပ္ကာအျပင္ထြက္ သြားေတာ႕၏။ သူႏွင္႕ ၀င္း၀င္းႏြယ္လည္း တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည္႕ျပီး ျပိဳင္တူ ရယ္လိုက္မိၾကသည္။ (ဆရာမကပါ လုိက္ရယ္ပါသည္။) ၀င္း၀င္းႏြယ္ႏွင္႕ သူလည္း ထိုထက္ပို၍ မရင္းႏွီးခဲ႕ပါ။ မည္သည္႕စကားကိုမွလည္း ကမ္းတ၀င္ေျပာမေနခဲ႕ၾက။ တစ္ခါတစ္ခါ သူ႕ကို ေငးၾကည္႕ေနတတ္သည္႕ ၀င္း၀င္းႏြယ္၏ မ်က္လံုး၀ုိင္း ကေလးမ်ားကိုေတာ႕ သူ သတိထားမိခဲ႕ေလသည္။<br /><br />အခ်ိဳ႕ေန႕မ်ား၌ ေက်ာင္းသို႕ အခ်ိန္ေစာ၍ သူေရာက္တတ္ပါသည္။ ထိုအခါမ်ိဳးတြင္ စာေရးခံုမွာ ထိုင္လ်က္ ရွင္းနက္ေနေသာ ေက်ာက္သင္ပုန္းၾကီးကို သူ မမွိတ္မသုန္ စိုက္ၾကည္႕ ေနတတ္သည္။<br /><br />ထို႕ေနာက္တြင္ေတာ႕ စူးရွေသာ ဘဲလ္ျမည္သံႏွင္႕အတူ ေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚမွာ အင္ဒီးစ္ေတာင္တန္းၾကီးေပၚ၌ သစ္ပင္ေတြ ေကြးေကြးကုိင္းကိုင္း ေပၚေပါက္လာျပီး ၀ုန္းဆို မီးေတာင္ (Volcano) ၾကီးမ်ား ကြဲအက္ကာ ေခ်ာ္ရည္ပူမ်ား တအိအိစိမ္႕ပြက္လာသည္။ ထိုေခ်ာ္ရည္ပူမ်ားထဲမွာ ေရာဘတ္အို၀င္က သမ၀ါယမေက်းရြာကို ထူေထာင္ဆဲ၊ ဟစ္တလာက ပိုလန္ကို ကန္႕လန္႕ကာခြဲကာ ၀င္ေရာက္လာသည္။ ထိုသို႕ျဖင္႕ အိုင္ဇက္နယူတန္ေပၚ ပန္းသီးေၾကြက်ျပီးေသာအခါ အခ်ဳပ္တန္းဆရာေဖက ေတးထပ္တစ္ပုဒ္ ရြတ္ျပ၏။<br /><br />ေနာက္ဆံုး ဘဲလ္ျမည္သံ စူးစူး၀ါး၀ါးေအာ္ျမည္ျပီး စာသင္ခန္းထဲမွာ သူတစ္ေယာက္တည္း က်န္ခဲ႕ေသာ အခါ မ်ဥ္းေကြး မ်ဥ္းေကာက္ႏွင္႕ အကၡရာမ်ား လိမ္ရႈပ္ေထြးေနေသာ ေက်ာက္သင္ပုန္းကုိ ေဘာဖ်က္ျဖင္႕ ျပန္ဖ်က္၏။ ျပန္လည္ၾကည္လင္ ရွင္းနက္သြားေသာ ေက်ာက္သင္ပုန္းကို ျငိမ္သက္စြာျဖင္႕ သူ ထပ္ၾကည္႕ေနခဲ႕သည္။<br /><br />ထိုသို႕ျဖင္႕ စာသင္ႏွစ္ေနာက္ပိုင္းက်ေသာ ေန႕တစ္ေန႕တြင္ အတန္းပိုင္ဆရာမ၏ ေျပာစကားတစ္ခြန္းေၾကာင္႕ အားလံုးက သူ႕အေပၚ ေငးေမာ႕ ၾကည္႕ခဲ႕ၾကျပန္၏။<br /><br />ဆရာမက ေက်ာင္းသားမ်ားကို ေအာင္စာရင္းကတ္ျပားမ်ား ေ၀၏။ (သူက အဆင္႕ ၃၀ေက်ာ္မွာပဲ ျဖစ္၏။) ထို႕ေနာက္ ဆရာမက အခန္းေရွကမွာ တည္တည္ၾကည္ၾကည္ ရပ္ကာ.. ..<br />`ဒီအခန္းမွာ အင္မတန္ ထူးခြၽန္တဲ႕ ေက်ာင္းသားသံုးေယာက္ရွိတယ္´<br />အဆင္႕တစ္က သီဟလား၊ ၀င္း၀င္းႏြယ္လားဟု သူကြဲျပားစြာ မသိလိုက္ေခ်။ အဆင္႕သံုးကိုလည္း မ်ိဳးထြန္းႏ်င္႕ မီမီ၀င္းေမာင္တို႕ ႏွစ္ေယာက္အနက္ တစ္ေယာက္ေယာက္က ရသည္ဟု ထင္သည္။ သို႕ေသာ္ အခန္းထဲမွာ ေျပာဆိုေ၀ဖန္ေနၾကေသာ စကားသံမ်ားအရ အဆင္႕ ၁၊ ၂ ရသူႏွစ္ေယာက္ႏွင္႕ က်န္သူမ်ားက အမွတ္ကြာလြန္းေၾကာင္းကို သူရိပ္မိ၏။<br /><br />ယခု.. ..ဆရာမက ထူးခြၽန္ေသာ ေက်ာင္းသား သံုးေယာက္ဟု ဆိုေသာအခါ တစ္ခန္းလံုး နားစြင္႕ေနၾကေလသည္။<br /><br />`ဒီအခန္းထဲမွာ ထူးခြၽန္တဲ႕ ေက်ာင္းသားသံုးေယာက္ရွိတယ္။ ဒီသံုးေယာက္ကို တျခားအခန္းက ေက်ာင္းသားေတြကလည္း မမီၾကဘူး။ ဒီသံုးေယာက္ထဲမွာ ႏွစ္ေယာက္ကေတာ႕ မင္းတို႕သိတဲ႕ အတိုင္း သီဟနဲ႕ ၀င္း၀င္းႏြယ္ပဲ´<br /><br />အားလံုးက ျငိမ္သက္စြာ နားေထာင္ေနၾက၏။ ဆရာမက သီဟႏွင္႕ ၀င္း၀င္းႏြယ္ကို အကဲခတ္သလို တစ္ခ်က္ၾကည္႕ျပီးမွ `ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ႕ ခ်မ္းျငိမ္းပဲ.. ..´<br />ေက်ာင္းသားမ်ားက သူ႕ကို မယံုၾကည္ႏိုင္သလို လွည္႕ၾကည္႕ၾက၏။ နံေဘးမွာရွိေသာ ေဌးျမင္႕သိန္းကလည္း သူ႕ပခံုးကို တြန္းလႈပ္၏။ သူ႕မ်က္ႏွာကေတာ႕ ဘာမွ မေျပာင္းလဲခဲ႕ပါ။<br />`ခ်မ္းျငိမ္းဟာ အျမဲတမ္း အဆင္႕ ၃၀ေက်ာ္တယ္။ အရည္အခ်င္းစစ္ ကတ္ျပားမွာ (သင္႕) ေပးရတဲ႕ ေက်ာင္းသားေပါ႕။ ဒါေပမဲ႕ သူ႕မွာ လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္တခုရွိတယ္။ ဆရာမကိုယ္တိုင္လည္း ဟိုတစ္ေန႕ကမွ တျခားဆရာ ဆရာမေတြနဲ႕ စကားစပ္မိျပီး သိတယ္..´<br /><br />ဆရာမက စကားကို ခဏနား၏။ အားလံုးက သူ႕စကားကို အေတာ္ၾကီး စိတ္၀င္စားေနသည္ကို ျမင္ရမွ ေက်နပ္သြားဟန္ျဖင္႕ စကားကို ဆက္၏။<br />`ဆရာမရဲ႕ ပထ၀ီဘာသာမွာ ခ်မ္းျငိမ္းဟာ ပုစၦာအကုန္ မေျဖဘူး။ အျမဲတမ္း အမွတ္(၇၀)ဖိုး ပဲေျဖတယ္။ ဟိုတစ္ေန႕က ရံုးခန္းထဲမွာ တျခားဆရာ ဆရာမေတြက ေျပာလို႕သိရတာ။ ဒီအခန္းက ခ်မ္းျငိမ္းဟာ သူတို႕ဘာသာေတြမွာ အျမဲတမ္း အမွတ္(၇၀)ဖိုးပဲ ေျဖတယ္တဲ႕.. ..´<br /><br />အခန္းထဲမွာ စကားသံတို႕ အုပ္ဆိုင္းဆိုင္း ထြက္ေပၚလာသည္။ ဆရာမက လက္ကာရင္း ျပံဳး၏။<br />`သူမေျဖပဲ ခ်န္ထားတဲ႕ (၃၀)ဖိုးက အလြယ္ဆံုးပုစၦာေတြခ်ည္းပဲ´<br />ထို႕ေနာက္ ဆရာမက က်န္ေက်ာင္းသားမ်ားကိုလည္း ၾကိဳးစားရန္ တိုက္တြန္းသည္။ ထိုစကားတို႕ကိုေတာ႕ ေက်ာင္းသားမ်ားက သိပ္စိတ္မ၀င္စားၾကေတာ႕ေခ်။ သူႏွင္႕ ပါတ္သက္ေသာ ေ၀ဖန္ခ်က္မ်ားကိုသာ တီးတိုးေျပာဆိုေနၾကေတာ႕၏။<br /><br />ဆရာမထြက္သြားျပီး ေက်ာင္းစာအုပ္တစ္အုပ္ကို သူထုတ္ဖတ္ေနခ်ိန္မွာ သီဟ ေရာက္လာ၏။<br />`ခ်မ္းျငိမ္း´<br />သူေမာ႕ၾကည္႕လိုက္၏။ သီဟက သူ႕ကို စူးစူးၾကည္႕ျပီး လက္ကမ္းေပးသည္။ သူကလည္း ေအးေအးေဆးေဆးပဲ ျပန္လည္ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။ မ်က္လံုးေပါင္းမ်ားစြာက ၀ိုင္းၾကည္႕ေနျပီး ထိုအထဲတြင္ ၀ိုင္းစက္လွပေသာ မ်က္လံုးေလး တစ္စံုလည္း ပါ၀င္ေလသည္။<br /><br />( ၂ )<br />သူ၏ အခန္းသည္ အစစအရာရာ ကင္းရွင္းတိတ္ဆိတ္ေနေသာ အခန္းျဖစ္သည္။ အျပာေရာင္ ေဆးသုတ္ထားသည္ကလြဲ၍ အျခားမည္သည္႕ အဆင္အယင္မွ် မရွိေခ်။<br /><br />သူ႕ေခါင္းရင္းနံရံတြင္မူ သခ်ၤာကိန္းတန္းတစ္ခုကို ေရးထုိးထား၏။ မည္သည္႕အဓိပၸါယ္ျဖင္႕ သူေရးထုိးထားသည္ဟုေတာ႕ မည္သူကမွ် မသိၾကေခ်။ ေမးသူလည္း သိပ္မရွိလွသည္႕အျပင္ ေမးသူတိုင္းကိုလည္း သူမေျဖခဲ႕၍ျဖစ္သည္။ ငယ္စဥ္က ဥာဏ္စမ္းသခ်ၤာေလးတစ္ပုဒ္ကို ျပင္းထန္တက္ၾကြစြာ ေျဖဆိုလိုက္မိသည္၏ ေနာက္ပိုင္းမွာ ဤကိန္းတန္းကို သူေရးထုိးခဲ႕ျခင္း ျဖစ္သည္။ ထိုအခ်ိန္ပိုင္းမွာပင္ ေလာကႏွင္႕ ပါတ္သက္သည္႕ ရွင္းလင္းေသာ အေျဖတစ္ရပ္ကို သူရခဲ႕ေလသည္။<br /><br />ထိုစဥ္က သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ တြက္မရေသာ သခ်ၤာဥာဏ္စမ္းပုစၦာတစ္ပုဒ္ကို အိမ္သို႕ယူလာကာ သူတြက္ျခင္းျဖစ္၏။ သူ႕ သူငယ္ခ်င္းက လက္ေလွ်ာ႕လိုက္ရ ေလာက္ေအာင္ကို ပုစၦာကလည္း ခက္ေလသည္။ သူၾကိဳးစား ဂရုစိုက္၍တြက္ရင္း ရူးခ်င္ခ်င္ျဖစ္ခဲ႕ ရပါသည္။ မည္သို႕မွ် တြက္မရခဲ႕။ သို႕ေသာ္ သူကလည္း အရႈံးမေပးခဲ႕။<br /><br />ထိုသို႕ျဖင္႕ ထိုပုစၦာၾကီးကို တစ္လနီးပါး အခ်ိန္ေပးတြက္ခ်က္ခဲ႕ရျပီး ေနာက္ဆံုးမွာ အေျဖထြက္ေအာင္ သူတြက္လုိက္ႏိုင္သည္။ ထြက္လာေသာ အေျဖကိုၾကည္႕ျပီး သူ မယံုၾကည္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ခဲ႕ရျပန္သည္။<br /><br />ထိုပုစၦာၾကီးတြင္ ကိန္းဂဏန္းမ်ားကို အမိ်ဳးမ်ိဳးျပဌာန္း ထိုးေကြၽးထား၏။ ေမးခြန္း၏ အလွည္႕အေကြ႕ကလည္း သပြတ္အူဆန္လြန္းလွပါသည္။ ထိုပုစၦာၾကီးကို ခံစားခ်က္မ်ားစြာျဖင္႕ သူရင္းႏွီးတြက္ခ်က္ခဲ႕ရျပီး ေနာက္ဆုံးရရွိလိုက္သည္႕ အေျဖမွန္က `သုည´ ျဖစ္သည္။<br /><br />ဒါမ်ားကြာ.. ..ဟု ညည္းတြားျပီး နံရံကိုပင္ သူေဆာင္႕ကန္လိုက္မိေသးသည္။ ခုတင္ေပၚမွာ ေမာပန္းလဲေလ်ာင္းရင္း ထိုပုစၦာၾကီးကို သူၾကိဳးစားအေျဖရွောနရစဥ္က အခါခါျဖစ္ခဲ႕ရသည္႕ ခံစားခ်က္မ်ားကို ျပန္ျမင္ေယာင္ကာ တစ္စံုတစ္ရာကို နာၾကဥ္းလာမိ၏။<br /><br />ထိုရက္ပိုင္းအတြင္းမွာပင္ ေလာကၾကီးကလည္း ဒီပုစၦာၾကီးလိုပါပဲလား ဟူေသာအေတြးကို သူရလာ၏။ ဆန္႕က်င္ဘက္တို႕ျဖင္႕ ကုပ္သပ္ရံခြကာ တည္ေဆာက္ ေထာင္မတ္ျပသထားသည္႕ ေလာကၾကီးသည္ ရုပ္ဖ်က္ထားသည္႕ `မာယာ´ သာျဖစ္သည္။ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း၊ ၀မ္းနည္းျခင္း၊ ခ်စ္ခင္ျခင္း၊ မုန္းတီးျခင္း၊ ခ်မ္းသာျခင္း၊ ဆင္းရဲျခင္း စသည္တို႕ အားျပိဳင္မႈမ်ားၾကားမွ မရွိသည္တို႕ကို ရွိသည္ဟု ထင္လာရေအာင္ မ်က္လွည္႕ျပေနျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ ထို႕ေၾကာင္႕ သူ၏ ေခါင္းရင္းဘက္နံရံတြင္ [A+B+C-A-B-C=0] ဟူသည္႕ ကိန္းတန္းကေလးကို ေရးလိုက္၏။ ဘာကိုမွ ယံုၾကည္စရာမရွိေသာ ေလာကၾကီးထဲမွာ ဘာကိုမွလည္း တပ္မက္တြယ္တာမႈ သူမထားေတာ႕ေခ်။<br /><br />ထိုသို႕ျဖင္႕ သူ႕ဘ၀မွာ တည္ျငိမ္ေအးခ်မ္းလာ၏။ သာမန္ေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္အျဖစ္ႏွင္႕ပဲ တကၠသိုလ္မွ သာမန္ဘြဲ႕တစ္ခုကို ယူခဲ႕၏။ ပံုမွန္ စီးပြါးေရးတစ္ရပ္ အေနႏွင္႕ ပန္းခ်ီျပခန္းတစ္ခုကို ဖြင္႕ထား၏။ တစ္ခါတစ္ခါမွာေတာ႕ သူ႕အေဖ၏ အေဆာက္အအံု ကန္ထရိုက္လုပ္ငန္းကို အေဖ႕ကိုယ္စား ၀င္ေရာက္အုပ္ခ်ဳပ္ေပးရတတ္သည္။ ရႈပ္ေထြးလွေသာ ထိုအလုပ္မ်ားကလည္း သူ ကိုင္တြယ္လိုက္လွ်င္ ရွင္းလင္းစြာ ျပီးဆံုးသြားၾကသည္ပဲျဖစ္သည္။ အခ်ိဳ႕ေသာ လုပ္ေဖၚကိုင္ဖက္မ်ားက သူ႕ကို အရမ္းအံ႕ၾသၾကေလသည္။ <br /><br />သူက ကိုယ္႕ကိုယ္ကို ေလထဲမွာ ေမ်ာေနသည္႕ ဆပ္ျပာပူေဖါင္းေလးတစ္လံုးပဲ သေဘာထားသူျဖစ္သည္။ ရွင္းလင္းေပါ႕ပါး၏။ တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္၏။ လွ်ပ္တစ္ျပက္အတြင္း ကြယ္ေပ်ာက္သြားမည္႕သူပဲျဖစ္သည္။ သူ႕ထံမွာ မည္သည္႕အရာမွ စြန္းျငိတြယ္ကပ္၍ ပါမလာခဲ႕ပါေခ်။ နက္ရႈိင္းေသာ ဘ၀အျမင္တစ္ခုကို ပိုင္ဆိုင္ခဲ႕ျပီးျဖစ္၍ သူ႕အတြက္ တျခား ပိုင္ဆုိင္စရာလည္း ဘာမွမလိုအပ္ေတာ႕..။<br /><br />သူသည္ လြတ္လပ္၏။ အခ်ည္အေႏွာင္ ကင္းမဲ႕၏။ တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားမႈ ကင္းမဲ႕၏။ ေလာကၾကီးကို ထိုသို႕သူျဖတ္သန္းခဲ႕ေလသည္။<br /><br />တစ္ခါေတာ႕ လမ္းထဲမွ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ႏွင္႕ ကိုကာကိုလာ ထုိင္ေသာက္ရင္း စကားတစ္ခြန္းေျပာခဲ႕၏။ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ႕ ထုိစကားကို မည္သူ႕မွ မေျပာမိေခ်။<br /><br />ထိုစဥ္က သူ႕မိတ္ေဆြသည္ စီးပြါးေရးလုပ္ငန္းမ်ားထဲ ေမာဟုိက္စြာ ကူးခတ္ေနသူျဖစ္သည္။ လုပ္ငန္း၏ တိုးတက္မႈ၊ ဆုတ္ယုတ္မႈအေျခအေနမ်ား၊ ၾကိဳးစားမႈ ထပ္ဆင္႕တည္ေဆာက္မႈ အတိုင္းအတာမ်ားကိုလည္း ခန္႕ညားႀကီးမားစြာ ေအးေဆးစြာပဲ နားေထာင္ေနခဲ႕၏။<br /><br />သူ႕မိတ္ေဆြက ထုိအပင္ပန္းခံခဲ႕မႈမ်ားကို ဂုဏ္ယူ၀ံ႕ၾကြားစြာ ညည္းညဴျပျပီးေနာက္ သူ႕ကိုတစ္ခ်က္ၾကည္႕ကာ `ခင္ဗ်ားလို ေနခ်င္စမ္းပါဘိဗ်ာ´ ဟုေျပာ၏။ အသံက ေလွာင္ေျပာင္သေရာ္သံ ျဖစ္သည္။ သူ႕ကို ေနစိမ္႕သူ၊ မေလးနက္သူ၊ အပူအပင္ကင္းသူဟူ၍ သတ္မွတ္ထားေသာ ေလသံျဖစ္သည္။ သူ စိတ္မဆိုးပါ။ မိတ္ေဆြေျပာေနသည္မ်ားကိုသာ ျပံဳးလဲ႕လဲ႕ျဖင္႕ နားေထာင္ေနခဲ႕၏။<br /><br />အေတာ္ၾကာမွ မိတ္ေဆြကေမာျပီး စကားေျပာ ရပ္သြားသည္။ ကိုကာကိုလာကို ကုန္ေအာင္ေသာက္သည္။ ဟူးကနဲ ေလပူၾကီးတစ္ခ်က္ကို မႈတ္ထုတ္ကာ အေ၀းကို ေငးေနေတာ႕၏။ ထုိအခါက်မွ သူက.. ..<br />`ဒီေလာကၾကီးကို မလႊဲသာပဲ ျဖတ္သန္းေနရသမွ်မွာ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ဥပေဒသေလးတစ္ရပ္ကို လက္ကိုင္ထားတယ္ဗ်။ `၀င္သက္ထြက္သက္ ဥပေဒသ´ လို႕ ဆိုၾကပါစို႕ဗ်ာ..´<br /><br />မိတ္ေဆြက ေၾကာင္အမ္းအမ္းမ်က္ႏွာထားျဖင္႕ သူ႕ကိုလွည္႕ၾကည္႕သည္။ သူက မိတ္ေဆြကို မၾကည္႕ပဲ ဆက္ေျပာလိုက္၏။<br />`လူေတြ အသက္ရႈာကတဲ႕အခါ ဘယ္သူမွ အင္ၾကီးအားၾကီး စိုက္ထုတ္ျပီး မရႈၾကဘူးဗ်။ ပံုမွန္ အားေလးတစ္ရပ္နဲ႕ပဲ ဘာသိဘာသာ ရႈသြားၾကတာ။ အဲဒီလိုပဲ ကြၽန္ေတာ္လည္း ဘ၀မွာ အင္ၾကီးအားၾကီး ပံုေအာစိုက္ထုတ္ျပီး မေနခဲ႕ဘူး။ သဘာ၀က်က် လည္ပတ္ေနတဲ႕ ရစ္သမ္ေတြ အခ်ိဳးအစားပ်က္သြားေအာင္ ဘာကိုမွ မလုပ္ခဲ႕ဘူး။ ဘယ္အလုပ္အတြက္မဆို ကြၽန္ေတာ္ေပးတဲ႕ `အား´က အသက္ရႈတဲ႕ေနရာမွာေပးတဲ႕ `အား´ေလာက္ ပါပဲ။ Forceless Force ေပါ႕ဗ်ာ။ အဲဒီလိုရပ္တည္တာ ဘယ္ေလာက္မွန္ကန္ျပီး အဲဒီလို မရပ္တည္မိရင္ ဘယ္ေလာက္ အႏၲရာယ္မ်ားတယ္ ဆိုတာကိုေတာ႕ ကိုယ္တိုင္ခံစားရမွ ခင္ဗ်ားသိႏိုင္မယ္။ အဲဒါကေတာ႕ ကြၽန္ေတာ္႕ ဥပေဒသရဲ႕ ပထမ အခ်က္ေပါ႕ဗ်ာ´<br /><br />သူ႕စကားမ်ားေၾကာင္႕ သူ႕မိတ္ေဆြ၏ မ်က္လံုးတို႕က ျပဴးထြက္လာ၏။ ပါးစပ္ၾကီးလည္း ဟေနေလသည္။<br />`ဒုတိယ အခ်က္ရွိေသးတယ္။ လူေတြဟာ ၀င္သက္ထြက္သက္ေတြ အမ်ားၾကီး ရႈရႈိက္ခဲ႕တယ္။ ေနာက္ထပ္လည္း အမ်ားၾကီးရႈရႈိက္ရဦးမယ္။ ပင္ပန္းလိုက္တာ ရင္ေမာစရာၾကီးပါလားလို႕ ဘယ္သူကမွ မေတြးၾကဘူးေလ။ အဲဒါမွန္တယ္၊ အခုရႈရမယ္႕ ၀င္သက္ကိုရႈတယ္၊ ျပီးရင္ ျပန္ထုတ္တယ္။ ေနာက္ရႈတယ္။ ျပီး.. ..ထုတ္တယ္။ လုပ္ရမဲ႕အခ်ိန္မွာ လုပ္စရာရွိတာကိုပဲ လုပ္လိုက္တယ္။ ျပီးခဲ႕တာေတြကိုလည္း မေတြးဘူး။ မေရာက္ေသးတဲ႕အခ်ိန္ကိုလည္း မပူပင္ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ဘာကိုပဲလုပ္လုပ္ ဒီသေဘာအတိုင္းလုပ္တယ္။ အလုပ္တစ္ခုကို ၀င္သက္နဲ႕ရႈျပီး ထြက္သက္နဲ႕အတူ ျပန္ထုတ္လိုက္တယ္။ ကြၽန္ေတာ႕မွာ ဘယ္လို ေလးလံဖိစီးမႈမွ မရွိဘူး။ ကြၽန္ေတာ္႕စိတ္ထဲမွာ လက္ရွိအခ်ိန္နဲ႕ လက္ရွိအလုပ္ကိုပဲ ယူထားျပီး အဲဒါေတြမရွိတာနဲ႕ ဘာမွ မရွိေတာ႕ဘူး။ ခင္ဗ်ားနားလည္လြယ္ဖို႕ အနီးစပ္ဆံုးစကားလံုး ေပးရမယ္ဆိုရင္ေတာ႕ Now & Here ေပါ႕ဗ်ာ။<br /><br />ထို႕ထက္ပို၍ ဘာကိုမွ သူမေျပာလိုက္။ စကား၀ိုင္းက အတန္ၾကာျငိမ္သက္သြားသည္။ ထို႕ေနာက္မွ မိတ္ေဆြက `ေဆာရီး´ ဟုဆိုကာ သူ႕ကို လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္သည္။ ထိုလက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္မႈေၾကာင္႕ ထုိညက သူ.. ..သီဟအေၾကာင္း စဥ္းစားျဖစ္ေလသည္။<br /><br />ဆယ္တန္းစာေမးပြဲေျဖရခါနီး အထက္တန္းေက်ာင္းမွာ ေနာက္ဆံုးေနခဲ႕ရေသာေန႕က သူ႕ကို ေက်ာ္ေအာင္က စကားတစ္ခြန္းေျပာသည္။<br />`ငါ.. ဒီေက်ာင္းမွာတက္တာ အင္မတန္ စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းတဲ႕ လူႏွစ္ေယာက္ကို ေတြ႕ခဲ႕တယ္။ အဲဒီႏွစ္ေယာက္မွာ တစ္ေယာက္ကေတာ႕ မင္းပဲ ခ်မ္းျငိမး္´<br /><br />ထိုသို႕ေျပာျပီး သူတို႕လူခ်င္းကြဲသြားၾကသည္မွာ ယေန႕ထက္တိုင္ျဖစ္၏။ (တကၠသိုလ္သို႕လည္း ေက်ာ္ေအာင္ ေရာက္မလာခဲ႕။) ေက်ာ္ေအာင္ ရည္ညႊန္းသြားေသာ စိတ္၀င္စားစရာ လူႏွစ္ေယာက္အနက္ က်န္တစ္ေယာက္မွာ `သီဟ´ ျဖစ္ေလသည္။<br /><br />သီဟသည္ လူလတ္တန္းစား မိသားစုတစ္ခုမွ ၾကီးျပင္းလာေသာ လူေတာ္တစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္။ ငယ္စဥ္ကတည္းက `ဓား´ မ်ားကို အလြန္ျမတ္ႏိုးတတ္သည္ ဟု တစြန္းတစ ၾကားရဖူး၏။ သီဟက ငယ္စဥ္က ပြဲေစ်းတန္းသြားတုိင္း ဓားကို ပူဆာတတ္ေၾကာင္း၊ ဘ၀မွာ အခက္အခဲ တစ္စံုတစ္ရာေတြ႕လွ်င္ စားပြဲေပၚမွာ ဓားေျမွာင္တစ္လက္စိုက္ျပီး ၾကည္႕ေငးကာ အေတြးနယ္ခ်ဲ႕တတ္ေသာ၊ ကြန္ဖူးသင္တန္းတစ္ခုမွာ ဓားေပါက္ ပထမဆုရဖူးေသာ၊ ကိုယ္တုိင္လည္း ဓားတစ္လက္လို ထက္ျမက္ေသာ သီဟသည္ အထက္တန္းေက်ာင္းကို ေအာင္ျမင္ျပီးေသာအခါ စက္မႈတကၠသိုလ္သို႕ ေရာက္သြားေလသည္။<br /><br />ေဘာလံုးကိုေတာ႕ တစိုက္မတ္မတ္ ဆက္ကန္ျဖစ္ျပီး ယခုအခါ ေက်ာ္ၾကားေသာ ႏိုင္ငံလက္ေရြးစင္ ေဘာလံုးသမားပင္ ျဖစ္ေနေလျပီ။ ၀ိဇၨာသိပၸံတကၠသိုလ္တြင္ သူတို႕၊ ေဌးျမင္႕သိန္းတို႕ ရွိေနခိုက္ သီဟတုိ႕ မၾကာခဏ လာလည္တတ္သည္။ သီဟႏွင္႕ ပါလာေသာလူမ်ားမွာ ေအာင္ခုိင္၊ ေမာင္ေမာင္သန္း စသည္႕ ေဘာလံုးၾကမ္းပိုးမ်ား ျဖစ္ၾက၏။ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ေနာက္ေျပာင္ဆူညံေနၾကျပီဆိုလွ်င္ သူက ခပ္လွမး္လွမ္းမွ ျပံဳးရယ္ ရပ္ၾကည္႕ေနခဲ႕၏။ အထက္တန္းေက်ာင္းမွ လံုး၀မရင္းႏွီးခဲ႕ေသာ သီဟက သူ႕ကို အျမဲတမ္းပင္ ျပံဳးရယ္ႏႈတ္ဆက္သြားတတ္၏။<br /><br />သီဟသည္ သူရဲေကာင္းစိတ္ထားရွိသည္႕ လူငယ္တစ္ေယာက္ဟု နားလည္သည္။ သီဟကိုၾကည္႕ရသည္မွာ ေရွးေခတ္ ဂ်ပန္ျပည္မွ ဆာမူရိုင္းတစ္ေယာက္ကို ၾကည္႕ရသလိုလည္းရွိ၏။ အေၾကာင္းအရာတစ္ရပ္အေပၚ ေလးနက္တည္ၾကည္စြာ စဥ္းစားေနသည္႕အခါ ထက္ျမက္ေသာ ဓားတစ္လက္ကို ၾကည္႕ျမင္ရသည္ႏွင္႕လည္း တူပါသည္။ တစ္ခု သတိထားမိသည္က စက္မႈတကၠသိုလ္မွာ ေက်ာင္းစာ၊ ေဘာလံုးစသည္တို႕ျဖင္႕ နာမည္ၾကီးလွေသာ သီဟသည္ ရည္းစား လံုး၀မရွိခဲ႕ေခ်။ (၀င္း၀င္းႏြယ္ကို က်ိတ္ခ်စ္ေနသည္ဟု အခ်ိဳ႕ကေျပာၾကသည္။)<br /><br />သူ.. ..ေက်ာင္းျပီးသြားေသာအခါ သီဟႏွင္႕မေတြ႕ျဖစ္ေတာ႕ပါ။ သီဟကလည္း ရည္ရြယ္ခ်က္ၾကီးမားျပီး အလြန္ၾကိဳးစားသူ ျဖစ္သျဖင္႕ အားလပ္လည္ပတ္ခ်ိန္ နည္းပါးလွပါသည္။ တစ္ခါမွာေတာ႕ အမ်ိဳးသား စာၾကည္႕တုိက္ေပၚမွ သူဆင္းအလာတြင္ သီဟႏွင္႕ ပက္ပင္းတိုး၏။ သူ႕ပခံုးကို ရင္းႏွီးခ်စ္ခင္စြာ ေပြ႕ဖက္ႏႈတ္ဆက္ရင္း `၀င္း၀င္းႏြယ္ႏွင္႕ ေတြ႕ျဖစ္ေသးလား´ ဟု ေမး၏။ (ဘာေၾကာင္႕ေမးမွန္းသူမသိေခ်။) `ဟင္႕အင္း မေတြ႕ပါဘူး´ ဟု ျပန္ေျဖရင္း ကိုယ္႕ကိစၥႏွင္႕ကိုယ္ လူခ်င္းခြဲၾကရ၏။<br /><br />ထိုမွ တစ္လခန္႕အၾကာတြင္ မေမွ်ာ္လင္႕ပဲ ၀င္း၀င္းႏြယ္ႏွင္႕ ေတြ႕ရေလသည္။ ဆယ္တန္းေအာင္ျပီး ကတည္းက ဤတစ္ခါပဲ ေတြ႕ျခင္းျဖစ္၏။ ဘာစကားမွလည္း မည္မည္ရရ မေျပာျဖစ္ပါ။ ၀င္း၀င္းႏြယ္က ေက်ာင္းကားေပၚမွာျဖစ္ျပီး သူက လမ္းေပၚမွာျဖစ္၏။ မီးပိြဳင္႕မွာ ေက်ာင္းကားရပ္ထားရစဥ္ လမ္းေဘးမွာေလွ်ာက္ေနေသာ သူ႕ကို ၀င္း၀င္းႏြယ္က စတင္ျမင္ျခင္းျဖစ္သည္။<br />`ခ်မ္းျငိမ္း´<br /><br />လွည္႕ၾကည္႕လိုက္မိေတာ႕မွ ေဆးတကၠသိုလ္ ၾကိဳပို႕ေက်ာင္းကားေပၚမွာ လွပစြာ ရွိေနသည္႕ ၀င္း၀င္းႏြယ္ကို သူေတြ႕လိုက္သည္။ လက္ထဲမွာ ပန္းသီးတစ္လံုး ကိုင္ထားလ်က္က သူ႕ကို ခ်စ္စဖြယ္ျပံဳးျပေလသည္။<br /><br />သူကျပန္လည္ျပံဳးျပျပီး ပန္းသီးကေလးကို လက္၀ါးျဖန္႕ကာ ေတာင္းဟန္ျပဳ၏။ ၀င္း၀င္းႏြယ္က ရယ္ေမာျပီး လွမ္းပစ္ေပးေလသည္။ သူက ေနာက္ျပီးေတာင္းျခင္းျဖစ္သည္။ ျပန္ေပးမည္ျပဳလုပ္ေသာအခါ ၀င္း၀င္းႏြယ္၏ လက္ထဲမွာ ေနာက္ထပ္ ပန္းသီးတစ္လံုး ေရာက္ေနျပီျဖစ္သည္။ သူႏွင္႕ ၀င္း၀င္းႏြယ္လည္း တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည္႕ျပီး ရယ္ျဖစ္ၾကေသးသည္။ ထိုစဥ္မွာပဲ မီးပိြဳင္႕စိမ္းျပီး သူတို႕ေက်ာင္းကား ေမာင္းထြက္သြား ပါေတာ႕သည္။<br /><br />ထိုေနာက္ပိုင္းမွာေတာ႕ ၀င္း၀င္းႏြယ္ႏွင္႕မွ မဟုတ္ပဲ မည္သူႏွင္႕မွ မေတြ႕ျဖစ္ေတာ႕ေခ်။ သူဖြင္႕လွစ္ထားေသာ ပန္းခ်ီျပခန္းေလးထဲမွာပဲ သူ႕ဘ၀ကို ကြယ္အုပ္ထားလိုက္၏။ သို႕ေသာ္ ေဌးျမင္႕သိန္းက ရေအာင္လိုက္လာသည္။ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ထုိင္ၾကသည္။ ဟုိအေၾကာင္း သည္အေၾကာင္း ေဆြးေႏြးေျပာဆိုၾကသည္။ မ်ားေသာအားျဖင္႕ ေဌးျမင္႕သိန္းက ေျပာျပီး သူက နားေထာင္သည္ပဲျဖစ္၏။<br /><br />တစ္ခါက သူ႕အခန္းထဲမွ အဂၤလိပ္ ျမန္မာ စာအုပ္အမ်ားအျပား စုပံုေရာက္ရွိခဲ႕ဖူး၏။ သမိုင္းစာအုပ္၊ ဒႆနစာအုပ္၊ မႏုႆေဗဒစာအုပ္၊ နကၡတ္ေဗဒင္စာအုပ္၊ အႏုပညာစာအုပ္၊ စိတ္ပညာစာအုပ္ စသည္ျဖင္႕ စံုလင္လွသည္။ ေန႕တိုင္းသူဖတ္သည္။ (မည္သည္႕စာအုပ္ကိုမွ ဆံုးေအာင္ မဖတ္ခဲ႕။) မလိုအပ္ေတာ႕ေသာ စာအုပ္မ်ားကို အခန္းျပင္သို႕ပို႕ထားရင္း အခန္းထဲမွာ စာအုပ္ေတြ ပါးသြား၏။ ေနာက္ဆံုးေတာ႕ တစ္အုပ္မွ မက်န္ေတာ႕ပဲ အခန္းထဲမွာ ရွင္းလင္းျငိမ္သက္သြားသည္။ ထိုေန႕မွာ ပရက္စေလ၏ ေတးသြားတစ္ပုဒ္ကို တိုးတိုးဖြင္႕ရင္း ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ သူ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ႕ေလသည္။<br /><br />သူ႕ဘ၀သည္ မည္သို႕မွ မေျပာင္းလဲခဲ႕။ ေျပာင္းလဲမည္ဆိုလွ်င္ ေျပာင္းလဲစရာေတြ ၾကံဳခဲ႕ပါ၏။ သို႕ေသာ္ သူက မေျပာင္းလဲသျဖင္႕ အရာရာသည္ သူ႕ကို ထားခဲ႕ျပိး သူတို႕ဘာသာ ေျပာင္းလဲသြားျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ သူကား ျငိမး္ခ်မ္းစြာ ၾကြင္းက်န္ရစ္၏။ သုညေလးတစ္လံုးပမာ တိတ္ဆိတ္စြာရွိေန၏။ သူ႕ကို ထားခဲ႕ျပီး လမ္းေပၚမွာ ေကြ႕ပတ္ ခ်ီတက္ေနေသာ တစ္၊ႏွစ္၊သံုး၊ေလး တို႕ကို ၾကည္လင္ေအးခ်မ္းစြာ ေငးၾကည္႕ျပီး ေက်နပ္စြာ ေနရစ္ခဲ႕၏။<br /><br />ထိုသို႕ျဖင္႕ ကုန္လြန္ခဲ႕ေသာ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာကို ေမ်ာလြင္႕ေနသည္။ ဆပ္ျပာပူေဖါင္းေလးဟာ ေပါ႕ပါးလြတ္လပ္စြာ သူျဖတ္သန္းခဲ႕ေလသည္။<br /><br />လွပေသာ နံနက္ခင္းတစ္ခု၌ ျခံထဲမွ ပန္းပင္မ်ားကို သူလိုက္ၾကည္႕ေနစဥ္ ေဌးျမင္႕သိန္း ၀င္လာ၏။<br />`ခ်မ္းျငိမ္း.. .. အျပင္သြားရေအာင္ကြာ´<br />`ဘယ္လဲ´ဟု မေမးပဲ သူ ထြက္လိုက္ခဲ႕၏။ လမ္းမွာ ေဌးျမင္႕သိန္းက ေျပာသည္။<br />`ငါ.. ..မေန႕က ေအာင္ခုိင္တို႕၊ ေမာင္ေမာင္သန္းတို႕ နဲ႕ေတြ႕တယ္။ ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာေအာင္ စကားေျပာ ျဖစ္ၾကတယ္။ သီဟအေၾကာင္းၾကားရတာ မေကာင္းဘူးကြာ´<br />`အင္း´<br />သူတို႕ခ်င္း မေျပလည္ၾကဘူးကြ။ တြဲတုန္းက အရမ္းတြဲခဲ႕ၾကတဲ႕ ေကာင္ေတြလည္း အခု ခြာျပဲကုန္ျပီ။ ဒါေပမဲ႕ သီဟက တစ္အုပ္စုလံုးမွာ ဘယ္သူနဲ႕မွ မတည္႕ေတာ႕ဘူးကြ။<br />`အင္း´<br />`ငါတို႕က အေနေ၀းေတာ႕ သိပ္မသိဘူးေပါ႕ကြာ။ သူတို႕ခ်င္းက်ေတာ႕ အတြင္းသိ ျဖစ္ေနတာကိုးကြ။ သီဟက အေတာ္ လူလည္က်တဲ႕ေကာင္ပဲ။ အခ်င္းခ်င္းကိုလည္း ေက်ာ္နင္းျပီး တက္သြားတာေတြ အမ်ားၾကီးပဲ။ ဒီေကာင္မေကာင္းဘူးကြာ။´<br /><br />ေအာင္ခိုင္တို႕ ေမာင္ေမာင္သန္းတို႕က သီဟႏွင္႕ ေဘာလံုးကန္ေဖၚကန္ဖက္မ်ား ျဖစ္၏။ သူတို႕ေတြ အတူ ၾကိဳးစားခဲ႕ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ယခုေတာ႕ သီဟက ႏိုင္ငံတကာ ကစားပြဲမ်ားတြင္ တိုင္းျပည္ကိုယ္စားျပဳျပီး သြားကစားေနရျပီ ျဖစ္သည္။ စင္ကာပူမွ ျပန္လာသည္ပင္ မၾကာေသးဟု သိရသည္။ ေအာင္ခိုင္တို႕ ေမာင္ေမာင္သန္းတို႕က အစပိုင္း၌ သီဟႏွင္႕ မတိမ္းမယိမ္း ထူးခြၽန္ၾကေသာ္လည္း ေနာက္ပိုင္းမွာ ျပတ္က်န္ခဲ႕သည္။ ယခု သူတို႕က ပထမတန္း ကလပ္အသင္းမ်ားတြင္ ကစားေနၾကေလသည္။<br /><br />ထို႕ေနာက္ စကားလမ္းေၾကာင္းက ေျပာင္းသြားသည္။<br />`မိုးေကာင္းဘုရားပြဲကို မင္းသြားလိုက္စမ္းပါ´<br />`ဘာျဖစ္လို႕လဲ´<br />လျပည္႕ညက်ရင္ အဲဒီပြဲခင္းထဲက `ဆံုဆည္းရာ´ ဆိုတဲ႕ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ တို႕အထက္တန္း ေက်ာင္းတုန္းက သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလံုးလိုလို ျပန္ဆံုၾကမယ္တဲ႕။ အဲဒီ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကလည္း မူမူတို႕ဖြင္႕တဲ႕ဆိုင္တဲ႕။<br /><br />သူတို႕၏ အထက္တန္းေက်ာင္းသည္ မိုးေကာင္းဘုရားအနီးတြင္ ျဖစ္၏။ မိုးေကာင္းဘုရားမွာ ပြဲေတာ္လုပ္လွ်င္ ေက်ာင္းသားမ်ား သိပ္ေပ်ာ္ၾက၏။ ေက်ာင္းခ်ိန္အတြင္း ခိုးခိုးသြားၾကရေသာ ေပ်ာ္စရာ ရင္ခုန္စရာျဖစ္၏။ ယခု မိုးေကာင္းဘုရားပြဲ က်င္းပေနျပီ ျဖစ္သည္။ သူ စဥ္းစားေနသည္။<br />`လူစံုလိမ္႕မယ္ကြ၊၀င္း၀င္းႏြယ္တို႕လည္း.. ..´<br />ေဌးျမင္႕သိန္း ဘာဆက္ေျပာမွန္းပင္ သူမသိလိုက္ေခ်။ ပခံုးစြန္း ခါခနဲျဖစ္ျပီး ေနာက္သို႕ယိုင္သြားသည္။ ကိုယ္ကို ထိန္းျပီး ျပန္ၾကည္႕လိုက္ေသာအခါ မူးယစ္ေဆး၀ါး မွီ၀ဲထားပံုရေသာ ကုလားဒိန္တစ္ေယာက္ကို ေတြ႕ရ၏။ ကုလားဒိန္က သူ႕ကို မ်က္လံုးေမွးစင္းၾကည္႕ျပီး..<br />`ဘာလဲ.. ..ေဟ႕ေကာင္´<br />သူက ဘာမွျပန္မေျပာ။<br />`ငါ မူးေနလို႕ တုိက္မိတာကို မင္းက ဘာျပန္ၾကည္႕တာလဲ။ မင္း ဘာလုပ္ခ်င္လဲ ေဟ႕ေကာင္´<br /><br />သူက ျပံဳးျပီး ေကြ႕ေရွာင္သြားရန္ ျပင္စဥ္မွာပဲ ေဌးျမင္႕သိန္း၏ မ်က္ႏွာက တင္းခနဲျဖစ္ျပီး ကုလားဒိန္၏ ေကာ္လာကို လွမ္းဆြဲ၏။<br />`ေဟ႕ေကာင္ မင္း ဘာေျပာတာလဲ´<br />`ေဌးျမင္႕သိန္း လာစမ္းပါကြာ´<br />`ဟာ.. မဟုတ္ပါဘူးကြာ၊ ဒီေကာင္က လူပါး၀လို႕´<br />`ထားလိုက္ပါကြာ၊ လာစမ္းပါ´<br /><br />ေဌးျမင္႕သိန္းကို သူရေအာင္ ျပန္ေခၚလာႏိုင္ခဲ႕၏။ ေဌးျမင္႕သိန္းက ေဒါသျဖင္႕ မ်က္ႏွာၾကီးနီရဲကာ တစ္လမး္လံုး တက္တေခါက္ေခါက္ ျဖစ္ေန၏။ သူက ရယ္ေနေသာအခါ သူ႕ပခံုးကို လက္သီးျဖင္႕ ဖြဖြလွမ္းထိုးေလသည္။<br />`မင္းကလည္း ဘယ္လိုေကာင္မွန္းမသိဘူး´<br />`ဘာျဖစ္လို႕လဲ´<br />`ဟုတ္ပါတယ္၊ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး၊ မင္းဘာမွ မျဖစ္ႏိုင္လြန္းလို႕ကို ငါက ေျပာတာပါ။ မင္း စိတ္မတိုဘူးလား´<br />`ငါစိတ္တိုတာ မင္းဘယ္တုန္းက ျမင္ဖူးလို႕လဲ´<br /><br />ေဌးျမင္႕သိန္းျငိမ္သြားသည္။ ျပီးမွ `ေအး.. ..ဟုတ္တယ္´ဟု ေျပာ၏။ သူက အမွတ္မထင္ ေျပာလိုက္သည္။<br />`ငါက တန္ျပန္ယဥ္ေက်းမႈေတြကို မသံုးဘူးကြာ´<br />`ဘာလဲကြ၊ တန္ျပန္ ယဥ္ေက်းမႈဆိုတာ´<br />`လူေတြက အဲဒီတန္ျပန္ယဥ္ေက်းမႈကို သိပ္သံုးၾကတယ္ကြ´<br />ေဌးျမင္႕သိန္းက သူ႕မ်က္ႏွာကို ေငးၾကည္႕နားေထာင္ေနသည္။ သူက ဆက္ေျပာလိုက္၏။<br />``အင္မတန္ ရိုးရွင္းမွားယြင္းတဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈပဲ။ ကိုယ္႕အေပၚေကာင္းတဲ႕လူကို ျပန္ေကာင္းတယ္။ ကုိယ္႕အေပၚဆိုးတဲ႕သူကို ျပန္ဆိုးတယ္။ ကိုယ္႕အေပၚေကာင္းတဲ႕သူက ဆိုးသြားရင္ ကိုယ္ကလည္းလုိက္ဆိုးတယ္။ ကိုယ္႕အေပၚဆိုးတဲ႕သူက ေကာင္းလာရင္ ျပန္ေကာင္းေပးမယ္။ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္က ဆြဲငင္ထားတယ္။ ကိုယ္႕ အက်ိဳးစီးပြားနဲ႕ ခ်ိန္ထုိးျပီး ျပန္လွန္ ဆက္ဆံၾကတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႕ ခုျပံဳး၊ ခုရယ္၊ ခုငို၊ခုပဲလက္ကမ္း၊ ခုပဲပုတ္ထုတ္၊ ကိုယ္႕ကိုယ္ကို အရူးလုပ္၊ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္အရူးလုပ္ရင္း စက္၀ိုင္းနက္ၾကီးထဲမွာ လည္ေနၾကတယ္။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ အဲဒီ စက္၀ုိင္းနက္ၾကီးက စုပ္၀ဲတစ္ခုလို ဆြဲႏွစ္သြားတယ္။ အားလံုးဟာ ပူေလာင္ရုန္းကန္ေနရေတာ႕တယ္။ အဲဒါ ဒီေလာကၾကီးထဲက `လူ´ ဆိုတဲ႕ သတၱ၀ါေတြရဲ႕ လက္ရွိျဖစ္ေနတဲ႕ `ဘ၀´ ပဲ´´<br />ေဌးျမင္႕သိန္းက ႏႈတ္ခမ္းကိုက္ကာ ေခါင္းငုံ႕ထား၏။ ျပီးမွ သူတစ္ကုိယ္တည္း ေျပာသလိုႏွင္႕.. ..<br />`တန္ျပန္ယဥ္ေက်းမႈ၊ အင္း.. ဟုတ္တယ္ေလ။ အဲဒီ တန္ျပန္ယဥ္ေက်းမႈကိုပဲ သံုးေနရတာပဲ။ အဲဒါကို မင္း မသံုးရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ´<br />`ကုိယ္႕အေပၚ မေကာင္းတဲ႕သူကိုလည္း ျပန္ေကာင္းရမယ္။ အဲဒါမွ စက္၀ုိင္းနက္ၾကီးအျဖစ္ကို လြတ္လြတ္ကြၽတ္ကြၽတ္ ေရာက္သြားလိမ္႕မယ္´<br /><br />သူ႕စကားေတြ နားေထာင္ရင္း ေဌးျမင္႕သိန္း၏ မ်က္ႏွာက တည္ၾကည္ေနသည္။ ေျပာၾကဆိုၾကရင္း လမ္းခြဲရမည္႕ေနရာသို႕ ေရာက္လာ၏။ ထိုေနာက္မွ ျပန္လွည္႕ကာ..<br />`လျပည္႕ညက် မင္းသြားလိုက္ဦးေနာ္´<br />`မင္းကေကာ..´<br />`ငါ မအားဘူးကြ။ အဲဒါ မင္းကုိလာေျပာတာ။ မင္းကေတာ႕ သြားျဖစ္ေအာင္ သြားလိုက္စမ္းပါကြာေနာ္´<br />သူ စဥ္းစားလိုက္ေသး၏။ ထုိ႕ေနာက္မွ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္သည္။<br /><br />( ၃ )<br />ေရပန္းကို ဖြင္႕လိုက္သည္။ ျဖာမႈန္႕၍ က်လာေသာ ေရစက္ကေလးမ်ားကို နံေဘးမွ ၾကည္႕ေနရင္း ေရ၏ ေအးျမေသာရနံ႕ကို ႐ႉရႈိက္မိ၏။ ထို႕ေနာက္ ေရပန္းေအာက္တြင္ ၀င္ရပ္ကာ စိမ္႕ေအးသြားေအာင္ ေရခ်ိဳးေနလိုက္၏။<br />သူ႕ေရခ်ိဳးမႈက မည္သူႏွင္႕မွ် မတူေခ်။<br />ဦးကင္းမွ ေျခဖ်ားတိုင္ ပြတ္ဆင္းက်လာေသာ ေရစက္မ်ားက သူ႕ရုပ္ခႏၶာတင္မကပဲ သူ၏ စိတ္၀ိညာဥ္ထဲကိုပါ စိမ္႕ယိုေဖာက္၀င္ခဲကသည္ဟု သူခံယူသည္။ ရုပ္ကိုေရာ စိတ္ကိုပါ သူ ေရခ်ိဳးျခင္းျဖစ္သည္။ ဤခ်ိဳးေရျဖင္႕ ရုပ္ႏွင္႕စိတ္တို႕ ေအးျမစင္ၾကယ္ကာ အညစ္အေၾကးဟူသမွ် ေလွ်ာက်လြင္႕ျပယ္သြားျပီဟု သူနားလည္၏။ ေရခ်ိဳးေသာအခါတိုင္း၌ သူသည္ စိုျပည္ခ်မ္းေျမ႕လ်က္ ရွိေလသည္။<br />ပြဲေတာ္သို႕ သူထြက္ခဲ႕၏။<br />သူေရာက္ေသာအခါ မိုးေကာင္းကင္မွ ၾကယ္တာရာမ်ားပင္ ၀င္းပစံုလင္စျပဳျပီ ျဖစ္၏။ ပြဲေတာ္သည္ ျဖဴလက္ေနေသာ လွ်ပ္စစ္မီးမ်ား၊ ၀တ္ေကာင္းစားလွႏွင္႕ ပြဲလာၾကသူမ်ား၊ တျခိမ္းျခိမ္း ထြက္ေပၚေနေသာ ဆိုင္းသံဗံုသံမ်ား၊ ၾကိဳးခ်ည္ထားေသာ မိုးပ်ံပူေဖါင္းမ်ား၊ ဟန္က်ပန္က် ထြက္ေပၚေနသည္႕ ရယ္ေမာသံမ်ား၊ မီးေတာက္ကို ဘယ္ျပန္ညာျပန္ ခုန္အုပ္ေနသည္႕ မုန္႕ေလေပြမ်ား၊ အလွဴခံေနသည္႕ စကားေျပာခြက္သံမ်ား စသည္တို႕ႏွင္႕ စည္ပင္ေနသည္။<br /><br />လူအုပ္ၾကားထဲမွာ သူ ေမ်ာပါသြားသည္။ လူေတြကို သူလိုက္ၾကည္႕မိ၏။ လူေတြအားလံုး မ်က္ႏွာဖံုးေတြ စြပ္ထားၾက၏။ စကၠဴ၊ ရာဘာ စသည္တို႕ႏွင္႕ ျပဳလုပ္ထားေသာ အရုပ္မ်က္ႏွာဖံုးမ်ားမဟုတ္။ သူတို႕၏ စိတ္က သူတို႕၏ မ်က္ႏွာေပၚမွာ ျဖန္႕ၾကက္ျခံဳ အုပ္ထားသည္႕ ေသာက မာန စေသာ အရိပ္မ်က္ႏွာဖံုးမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။<br /><br />အခ်ိဳ႕မ်က္ႏွာဖံုးမ်ားက အသားက်လ်က္ ခ်ပ္ခ်ပ္ရပ္ရပ္ျဖစ္ေနျပီ။ အခ်ိဳ႕မ်က္ႏွာဖံုးမ်ားကေတာ႕ အသားမက်ေသးပဲ ဘတ္လတ္ဘတ္လတ္ ျဖစ္ေနသည္။ ခ်ိဳလြင္လြတ္လပ္ေသာ ရယ္ေမာသံမ်ားၾကားမွာ ကြၽတ္ထြက္လာသည္႕ အခ်ိဳ႕မ်က္ႏွာဖံုးမ်ားကလညး္ ေလထဲမွာ ေပါေလာေမ်ာေနၾက၏။ ပြဲေတာ္မွ အျပန္တြင္ေတာ႕ သူတို႕၏ ပိုင္ရွင္မ်ားထံ ျပန္လည္ လိုက္ပါသြားၾကမည္ ျဖစ္သည္။<br /><br />ဆည္းလည္းသံ တိုးဖြဖြ ၾကားမိ၍ ေစတီေတာ္၏ရင္ျပင္ေပၚ သူတစ္လွမ္းခ်င္းတက္ခဲ႕သည္။ ဘုရားရိပ္ တရားရိပ္သည္ ေအးသီတိတ္ဆိတ္လ်က္။ ဘုရားအာရံုျပဳေသာ လူအခ်ိဳ႕မွာ မ်က္ႏွာတစ္၀က္၊ မ်က္ႏွာဖံုးတစ္၀က္ျဖစ္ေနသည္။ အခ်ိဳ႕မ်က္ႏွာဖံုးမ်ားကေတာ႕ မ်က္ႏွာေပၚမွာ ေကာ႕လိမ္တြန္႕လိပ္ေနသည္။ အခ်ိဳ႕လူမ်ားသာ ပကတိမ်က္ႏွာျဖင္႕ မ်က္လႊာခ်ထားၾကသည္။ ေစတီကို တစ္ပတ္ပတ္ျပီး သူ ျပန္ဆင္းလာခဲ႕သည္။<br /><br />သတ္မွတ္ထားေသာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကို အခက္အခဲမရွိ ရွာေတြ႕လိုက္၏။ မီးဆိုင္းမ်ား ခ်ိတ္ဆြဲထားသည္။ `ဆံုဆည္းရာ´ အမည္ရွိ ဆိုင္းဘုတ္ေအာက္မွာ `မူမူ´ ကို ေၾကာ႕ေၾကာ႕ေမာ႕ေမာ႕ ျမင္လိုက္မိ၍လည္း ျဖစ္သည္။<br />`ဟာ.. .ခ်မ္းျငိမ္းေဟ႕´<br />လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထဲမွာ သူငယ္ခ်င္းမ်ား အေတာ္စံုလင္ေန၏။ ဟို၀ုိင္းသည္၀ိုင္းမွ သူ႕ကိုလွမ္းေခၚၾက၏။ သူလည္းအားလံုးကို ျပံဳးျပံဳးရယ္ရယ္ျဖင္႕ ျပန္ႏႈတ္ဆက္ျဖစ္သည္။ အခ်ိဳ႕ေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကိုမူ သူမသိ။ (တစ္ေက်ာင္းတည္း ေနခဲ႕သူမ်ားျဖစ္ေၾကာင္းကို မွတ္မိသည္။) မူမူက သူ႕နံေဘးမွ ၀င္ထိုင္ကာ စကားေတြေဖာင္ေနေအာင္ ေျပာသည္။ မူမူ႕စကားအဆံုးမွာ အားလံုးကို မ်က္လံုးေ၀ွ႕ၾကည္႕ျပီးမွ သူက တစ္ခြန္းေမးလိုက္၏။<br />`ေက်ာ္ေအာင္နဲ႕ေတြ႕ေသးလား၊ ဖိတ္ျဖစ္လား၊ သူ ဒီကို လာမလား´<br />မူမူက သြားတက္ကေလးေပၚေအာင္ ရယ္၏။<br />`မေတြ႕ဘူး၊ မဖိတ္ျဖစ္ဘူး၊ သူဒီမွာလည္း မရွိဘူး´<br />`ဘယ္မွာလဲ´<br />`ထိုင္၀မ္မွာ´<br />`ေၾသာ္..´<br />မူမူက ျပန္ေမးသည္။<br />`ခ်မ္းျငိမ္းနဲ႕ ၀င္း၀င္းႏြယ္နဲ႕ တစ္ခါေတြ႕ေသးတယ္ဆို..´<br />`ေၾသာ္.. ..အင္း..ဟုတ္တယ္´<br />`ေနာက္ထပ္ေကာ ေတြ႕ျဖစ္ေသးလား´<br />`ဟင္႕အင္း..´<br />သူ သီဟကို သတိရလာသည္။<br />`သီဟ မေရာက္ေသးဘူးလား´<br />`ဟင္႕အင္း.. ဟိုေထာင္႕မွာ သူ႕အုပ္စုေတာ႕ ေရာက္ေနျပီ၊ သူမပါဘူး။´<br />ေအာင္ခုိင္တို႕၊ ေမာင္ေမာင္သန္းတို႕ကို ဆိုလိုျခင္းျဖစ္သည္။ ခုနကပင္ သူႏွင္႕ ႏႈတ္ဆက္လိုက္ၾကျပီးျဖစ္၏။<br />`သီဟက လာေကာလာမွာလား´<br />`ဖိတ္ေတာ႕ ဖိတ္ထားတာပဲဟာ။ လာç မလာ အေသအခ်ာ ငါမသိဘူး။ ဟိုအေကာင္ေတြမွ သိမွာပဲ။ သီဟက ေျပာင္းလဲေနျပီ။´<br />ထုိ႕ေနာက္ သူက သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို တစ္၀ိုင္းျပီး တစ္၀ုိင္းလိုက္ႏႈတ္ဆက္၏။ ေအာင္ခိုုင္တုိ႕ ၀ိုင္းေရာက္ေသာအခါ သူ ေမးျဖစ္သည္။<br />`သီဟ မပါဘူးလား´<br />သူ႕အေမးကို မေျဖေသးပဲ သူတို႕ခ်င္း တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည္႕ၾက၏။ ထို႕ေနာက္ ေအာင္ခုိင္က ခနဲ႕သံ တစ္ခ်က္ကို `ဟင့္´ ခနဲေပးျပီးေျပာသည္။<br />`ဒီေကာင္က ဘ၀ေမ႕သြားျပီကြာ´<br />`ဘာျဖစ္လို႕လဲ´<br />`ေၾသာ္.. ႏိုင္ငံေက်ာ္ ေဘာလံုးသမားၾကီးလည္းျဖစ္၊ တျခားႏိုင္ငံေတြကလည္း သူတို႕ဆီမွာ လာကန္ဖို႕ ေၾကးၾကီးေပးျပီး အတန္တန္ ဖိတ္ေခၚနဲ႕ ဆိုေတာ႕ ဒီေကာင္ ဘ၀ေမ႕သြားျပီကြ။ ငါတို႕ကို ျမင္ရင္ေတာင္ မွတ္မိပါ႕မလားမသိဘူး။´<br /><br />ေျပာျပီး ၀ါးခနဲ ရယ္ၾကသည္။ `ခ်မ္းျငိမ္းကိုေတာ႕ မွတ္မိမွာပါကြာ၊ မင္းကလည္း´ ဟု ေမာင္ေမာင္သန္းက ၀င္ေျပာ၏။<br />`ေအး.. ဟုတ္တယ္၊ မင္းကိုေတာ႕ သူ မေမ႕ဘူး ခ်မ္းျငိမ္းေရ။ ငါတို႕ကေတာ႕ ဒီေကာင္နဲ႕ ပါတ္သက္ျပီး အမ်ားၾကီးခံစားခဲ႕ရတယ္။ အခုေတာ႕ သေဘာေပါက္သြားျပီ။ ဒီေကာင္နဲ႕ ငါတို႕ မပါတ္သက္ေတာ႕ဘူး ခ်မ္းျငိမ္းရ။ ငါတို႕ ဒိုင္ယာရီထဲမွာ ဒီေကာင္႕အတြက္ စာမ်က္ႏွာ မရွိေတာ႕ဘူး။´<br /><br />သူထို၀ုိင္းမွ ထေသာအခါ စိန္ထြားက ဆြဲေခၚသြားပါသည္။ စိန္ထြားက အထက္တန္းေက်ာင္းမွ သူႏွင္႕ အခန္းမတူခဲ႕ေသာ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္၏။ တကၠသိုလ္ပညာ မျပီးဆံုးလိုက္ပဲ ယခု ကုန္သည္တစ္ေယာက္ျဖစ္ေနသည္။ ေထြရာေလးပါး ေျပာေနၾကရင္း စိန္ထြားက..<br />`သီဟ အခုထက္ထိ မေရာက္ေသးဘူးေနာ္။ ငါက မင္းတို႕သံုးေယာက္ကို ေတြ႕ခ်င္လို႕ ေရာက္ေအာင္လာတာ။ ၀င္း၀င္းႏြယ္ကေတာ႕ လာမွာပါ´<br />`သီဟက လာခ်င္မွလာမွာတဲ႕´<br />`မဟုတ္ဘူး ေရာက္ေနျပီ။ ဒီကို မ၀င္ေသးတာ၊ ဟိုဘက္ေစ်းဆိုင္တန္းမွာ ငါနဲ႕ လက္လွမ္းျပခဲ႕ျပီးျပီ။ ဘာလုပ္ေနလို႕ ဒီကို မေရာက္ေသးတာလဲ မသိဘူး´<br />`ေၾသာ္..´<br />ခဏၾကာေတာ႕ မူမူ႕ကို ခြင္႕ေတာင္းကာ ပြဲခင္းထဲ သူ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ခဲ႕၏။ ျပန္လာခဲ႕မယ္ဟု ကတိေပးခဲ႕ရေသးသည္။ ျပန္မလာရင္ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ လက္ေဆာင္ေပးရမယ္ဟု မူမူက ၾကိမ္း၀ါး၏။ သူရယ္ရင္း ထြက္လာခဲ႕သည္။<br /><br />ဟိုဟိုသည္သည္ ေလွ်ာက္သြားေနရင္းက သူ႕ပခံုးေပၚ လက္တစ္ဖက္က်လာသည္။<br />`ခ်မ္းျငိမ္း´<br />လွည္႕ၾကည္႕ေတာ႕ သီဟကို ေတြ႕ရသည္။<br />`မင္း ၀င္သြားကတည္းက ငါေတြ႕တယ္၊ ငါ ေခၚမလို႕ပဲ။ အလွမ္းသိပ္ေ၀းေနလို႕´<br />`မင္းက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကို ဘာေၾကာင္႕လိုက္မလာတာလဲ။ မသြားဘူးလား´<br />သီဟက ခပ္မႈန္မႈန္ျပံဳးသည္။<br />`လာကြာ.. တစ္ဆိုင္ဆိုင္မွာ ထိုင္ရေအာင္´<br />သီဟက သူ႕လက္ကို တင္းတင္းဆုပ္လ်က္ ၾကံရည္ဆိုင္တစ္ဆုိင္ထဲသို႕ ေခၚသြား၏။ `ငါ မင္းကို ေအးေအးေဆးေဆး စကားေျပာခ်င္ေနတာၾကာျပီ။ မင္းကေတာ႕ ငါ႕ကို နားလည္မွာပါ´ ဟုလည္း ေျပာေသး၏။<br />သို႕ေသာ္ အတန္ၾကာသည္အထိ မည္သည္႕စကားမွ မေျပာေသးေခ်။ သီဟ စကားေျပာဖို႕ အားယူေနပံုမွာ ဓားအိမ္ထဲမွ ျဖည္းညင္းစြာ ထြက္လာသည္႕ ဓားတစ္လက္ႏွင္႕ တူလွသည္။<br /><br />ပြဲေတာ္ညက လင္းျပာလွပေနဆဲ ျဖစ္၏။ တစ္ဖက္ မိုးေကာင္းကင္သို႕ ေမွ်ာ္ၾကည္႕လိုက္ေသာအခါ လေရာင္ေအာက္မွ တိမ္ခိုးေတြ ေမ်ာလြင္႕ေနတာကို ေတြ႕ရ၏။ ပြဲေတာ္၏ ေခါင္မိုးမွာ ႏွင္းေငြ႕ႏွင္႕ မီးခုိးေငြ႕ေတြ လူးလိမ္႕ေနသည္။<br />`ငါက ငယ္ငယ္ကတည္းက ဓားေတြကို သိပ္သေဘာက်တယ္။ ဓားတစ္လက္ရဲ႕ ဂုဏ္သိကၡာကိုလည္း ေလးစားတယ္´<br />ေျပာျပီး ဂ်ာကင္အိတ္ထဲမွ ဓားလွလွေလးတစ္လက္ကို ထုတ္ျပ၏။ (ဤပြဲေစ်းတန္းမွပင္ ၀ယ္လိုက္ဟန္ တူသည္) ျပီး.. အိတ္ထဲျပန္ထည္႕သည္။<br /><br />`ငါ႕ကုိယ္ငါလည္း ဓားတစ္လက္လို ထက္ျမက္ေအာင္ ေသြးခဲ႕တယ္။ ငါ႕ဘ၀မွာ ၾကိဳးစားခဲ႕ရတာေတြ အမ်ားၾကီးပဲ။ ေစာင္႕စည္းထိန္းသိမ္းခဲ႕ရတာေတြလည္း အမ်ားၾကီးပဲ။ ငါၾကိဳးစားခဲ႕တာေတြဟာ အဆင္႕တစ္ခုတိုင္ေအာင္ ေအာင္ျမင္ခဲ႕ပါျပီ။ ငါ ေဘာလံုးသမား တစ္ေယာက္အျဖစ္ ေအာင္ျမင္ေနတာကို မင္းၾကားမယ္ေနာ္။ ငါ.. ဘယ္ေလာက္ ၾကိဳးစားခဲ႕ရတယ္ ဆိုတာကိုေတာ႕ မင္းသိခ်င္မွသိမယ္။ ငါက ရည္ရြယ္ခ်က္ သိပ္ၾကီးခဲ႕တယ္ သူငယ္ခ်င္း။ ေဘာလံုးေလ႕က်င္႕ခန္းေတြကို အျပင္းအထန္လုပ္ခဲ႕ရတယ္။ ဆရာေကာင္းေတြဆီ ခ်ဥ္းကပ္ရတယ္။ စာအုပ္ေတြ အမ်ားၾကီးဖတ္ရတယ္။ ဆိုက္ကိုက်င္႕စဥ္ေတြ၊ ေယာဂီက်င္႕စဥ္ေတြ အေလးအနက္ ေလ႕က်င္႕ရတယ္။ အစစ အရာရာ သတိထားျပီး အဲဒီလို ၾကိဳးစားခဲ႕လို႕ ဒီေလာက္အထိျဖစ္လာတာပါပဲ။ ဒါေပမဲ႕ ဒီၾကားထဲမွာ ငါ မထင္တာေတြလည္း ျဖစ္လာခဲ႕တယ္ သူငယ္ခ်င္းေရ..´<br /><br />`အစကေတာ႕ ကိုယ္နဲ႕ ၀ါသနာတူ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ တြဲဲျပီး အားကစားေလာကထဲကို ရင္ေပါင္တန္း ၀င္ခဲ႕တာပဲ။ ငါ႕ေလာက္ ၾကိဳးစားမႈမရွိေတာ႕ သူတို႕က တျဖည္းျဖည္း ျပတ္က်န္ခဲ႕တယ္။ လူေတြက သူတို႕ထက္ ငါ႕ကို ပိုသိ၊ ပိုတန္ဖိုးထားျပီး ဆက္ဆံလာၾကတယ္။ ငါက ၾကိဳးစားမႈကို တစ္ထစ္မွ ေလွ်ာ႕မေပးရဲပဲ ဆက္တိုး၀င္ရင္း ျမင္႕သည္ထက္ ျမင္႕သြားတယ္။ သူတို႕ေတြက က်န္ရစ္ခဲ႕ၾကတယ္။ အဲဒီအခါ မေမွ်ာ္လင္႕ပဲ သူတို႕က ငါ႕ကို ၀ိုင္းပယ္လိုက္ၾကတယ္။´<br /><br />`ငါ႕အေၾကာင္း မေကာင္းသတင္းေတြလည္း ေလွ်ာက္ေျပာၾကတယ္။ ငါ႕ကိုလည္း သူတို႕က ညႊန္ျပ သင္ၾကားေပးခဲ႕လို႕ အဲဒီ အဆင္႕အထိ ျဖစ္လာသေယာင္လည္း ေလွ်ာက္ေျပာၾကတယ္။ တျခားလူေတြက သူတို႕ေရွ႕မွာ ငါ႕ကို ခ်ီးက်ဴးမိေလေလ သူတို႕က ငါ႕ကို ရန္သူအျဖစ္ မနာလို စိတ္ၾကီးစြာနဲ႕ သတ္မွတ္လာေလေလ ျဖစ္ေနတယ္။ ငါလည္း သူတို႕ အေပၚမွာ ဘာတစ္ခုမွ မဟုတ္တာ မလုပ္ခဲ႕ဘူး။ သူမ်ားကို မေကာင္းၾကံဖို႕လည္း ငါ႕မွာ အခ်ိန္မရွိဘူး။ အဲဒိလို ေအာက္တန္းက်တဲ႕ လူတစ္ေယာက္အျဖစ္လည္း ငါ႕ကိုယ္ငါ ဘယ္ေတာ႕မွ တြန္းမပို႕ဘူး။ ဒါေပမဲ႕ ငါ အထီးက်န္ျဖစ္သြားတာကို ငါ အံ႕ၾသတယ္။´<br /><br />`ေဘာလံုးကို ဗဟိုျပဳျပီး သူတို႕နဲ႕ ငါ တြဲခဲ႕စဥ္တုန္းမွာ သူတို႕ဟာ ငါ႕ရဲ႕ ေသေဖၚရွင္ဖက္ အေပါင္းအသင္းေတြ လုိ႕ပဲ ငါထင္ခဲ႕တယ္။ သူတို႕ကိုလည္း ငါသိပ္ခင္ခဲ႕တယ္။ အခု..ဒီလူအုပ္ထဲက ေဖာက္ျပီး ငါတစ္ေယာက္တည္း ေအာင္ျမင္သြားတဲ႕ အခ်ိန္မွာ သူတို႕က ငါ႕ကို ဘာအေၾကာင္းမွ မရွိပဲ ညီညီညြတ္ညြတ္ ၀ိုင္းပယ္လိုက္ၾကတယ္။ ငါ႕မွာ အေဖၚမရွိေတာ႕ဘူး။ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားတဲ႕ အားကစားသမား တစ္ေယာက္အေနနဲ႕ အခု ငါ႕ေဘးမွာ အေျခြအရံေတြ အမ်ားၾကီးပါ။ ဒါေပမဲ႕ လူေတြဟာလည္း ငါ႕မွာ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားမႈေတြ မရွိေတာ႕တာနဲ႕ တျပိဳင္နက္ ငါ႕ေဘးက ျပန္ထြက္ခြာသြားၾကမဲ႕ လူေတြဆိုတာ ငါသိတယ္။ ေသခ်ာတာက တစ္ခ်က္ပဲရွိတယ္။ ငါ အင္မတန္ျမတ္ႏိုးတဲ႕ သရဖူကို ရလိုက္တဲ႕ အခ်ိန္မွာပဲ ငါဟာ တစ္ေယာက္တည္း အထီးက်န္ျဖစ္သြားတယ္ဆိုတာပဲ။ ေလာကက နာၾကည္းစရာ ေကာင္းလွတယ္ သူငယ္ခ်င္းရာ´<br /><br />ေဆြးျမည္႕နာက်င္ေသာ ေလသံျဖင္႕ ရွည္လ်ားစြာ ေျပာသြား၏။ ထို႕ေနာက္ ကိုယ္ကို ဆန္႕လိုက္ရင္း..<br />`ဒါေပမဲ႕ ရပါတယ္ေလ၊ ငါ႕နာမည္ သီဟပဲ။ သီဟဆိုတာ ျခေသၤ႕၊ တစ္ေကာင္တည္းေနတဲ႕ အမ်ိဳး။ ေကာက္က်စ္တဲ႕ ေျမေခြးေတြလို အုပ္ဖြဲ႕ထားစရာ မလိုဘူး။´ ဟု ထပ္ေျပာ၏။ မ်က္လံုးတို႕ အေရာင္၀င္းလာကာ ကိုယ္ဟန္အေနအထားမွာလည္း (ရန္သူကို တိုက္ခိုက္ရန္) လိပ္ထားရာမွ ေျဖဆင္းခ်လာေသာ ၾကာပြတ္တစ္ေခ်ာင္းႏွင္႕ တူလာျပန္သည္။<br /><br />သူက ေခါင္းတစ္ခ်က္ညိတ္လိုက္ရင္း သီဟကို စကားေျပာမည္ ျပဳလိုက္၏။ ထုိစဥ္မွာပင္..<br />`ကိုသီဟ´<br />ဆိုင္ထဲသို႕ လူအခ်ိဳ႕ ၀င္လာသည္။ သီဟ၏ အာကစားပရိတ္သတ္မ်ား ျဖစ္၏။ ပြဲေတာ္သို႕ လာရင္း သီဟကို ေတြ႕၍ ၀မ္းသာအားရ ၀င္ႏႈတ္ဆက္ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ထို႕ေနာက္ လူတစ္ေယာက္ႏွင္႕ ေတြ႕ေပးရန္ဟု ဆိုကာ သီဟကို အတင္းဆြဲေခၚၾက၏။<br />`လိုက္သြား သီဟ၊ လုိက္သြားလိုက္ပါ။ ငါတို႕က ေနာက္မွပဲ ေအးေအးေဆးေဆး ထပ္ေတြ႕ၾကေသးတာေပါ႕။´<br /><br />သီဟ ထိုလူအုပ္ႏွင္႕ ကန္႕လန္႕ကန္႕လန္႕ ပါသြားေလသည္။<br />`ဆံုဆည္းရာ´ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္သို႕ သူတစ္ေခါက္ျပန္ေရာက္သည္။ `၀င္း၀င္းႏြယ္တို႕ အခုပင္ ေစ်းတန္းထဲ ၀င္သြားၾကသည္´ ဟု မူမူက ဆီးေျပာသည္။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ အေတာ္ၾကာၾကာ စကားထိုင္ေျပာျပီးေနာက္ ပြဲေစ်းခင္းထဲသို႕ သူ တစ္ေခါက္ ထပ္ေလွ်ာက္လာခဲ႕သည္။<br /><br />ဇာတ္ရံု၊ ရုပ္ရွင္ရုံမ်ားကို သူ ပိုစတာ ေလွ်ာက္ၾကည္႕ေနလိုက္သည္။ ဆပ္ကပ္ရံုတစ္ရံုေရွ႕ အေရာက္မွာ ဘာရယ္မဟုတ္ပဲ လက္မွတ္၀ယ္ကာ သူ အထဲ၀င္ခဲ႕သည္။ ဇာတ္ခံုေပၚမွာ ေဂ်ာ္ကီတစ္ေယာက္က ျမင္းလိမၼာႏွင္႕ ကစားျပေနေလသည္။<br /><br />ထို႕ေနာက္ ေမ်ာက္လိမၼာ၊ ေျမြလိမၼာ၊ ဆင္လိမၼာတို႕လည္း တစ္ေကာင္ျပီးတစ္ေကာင္ ထြက္လာၾကသည္။ မ်က္လွည္႕၀ိဇၨာ၊ စက္ဘီး၀ိဇၨာ စသူတို႕ကလည္း အမ်ိဳးမ်ိဳးအဖံုဖံု ပညာစြမ္းျပ၏။ ပရိသတ္၏ လက္ခုပ္ၾသဘာသံ မ်ားကလည္း စည္ညံေန၏။ ထုိၾကားထဲမွပင္ ေမွာင္ေဖ်ာ႕ေသာ အလင္းေရာင္ေအာက္၀ယ္ သီဟကို သူေတြ႕လိုက္ရျခင္း ျဖစ္ေလသည္။<br /><br />သီဟသည္ သူႏွင္႕ မနီးမေ၀း ထိုင္ခံုတစ္လံုးတြင္ ထိုင္ေန၏။ သီဟႏွင္႕သူ မည္သူက အရင္ေရာက္ခဲ႕သည္ကို သူမသိေခ်။ သီဟကလည္း တစ္ေယာက္တည္း ျဖစ္၏။ (စိတ္ညစ္ညစ္ႏွင္႕ ၀င္ၾကည္႕ပံုရသည္။) သီဟက သူ႕ကို ျမင္ပံုမရ။ ဇာတ္ခံုေပၚမွ ပဥၥလက္ျပကြက္မ်ားကို မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ကာ ၾကည္႕ေန၏။<br /><br />ထို႕ေနာက္ `သည္းထိတ္ရင္ဖို ျပကြက္ကို ရႈစားရပါေတာ႕မယ္´ ဆိုေသာ ေၾကညာသံႏွင္႕အတူ ကန္႕လန္႕ကာ ခ်၏။ ပရိသတ္ေတြ လက္ခုပ္တေ၀ါေ၀ါ တီးၾက၏။ ကန္႕လန္႕ကာ ျပန္ဖြင္႕၏။ လက္ခုပ္သံက ပို၍ညံသြားသည္။<br /><br />ဆံုလည္စက္၀ိုင္းၾကီးတစ္ခုတြင္ မိန္းမတစ္ဦးကို ၾကိဳးျဖင္႕ ကပ္ခ်ည္ထား၏။ ထိုမိန္းမ၏ ပတ္ပတ္လည္တြင္ အမွတ္လကၡဏာမ်ားကို ေနရာတက် ေရးထား၏။ သူ႕ေရွ႕ ခပ္လွမ္းလွမး္မွာ ေပါက္ဓားမ်ားကို လြယ္ထားေသာ လူတစ္ေယာက္ ပရိသတ္ကို ဦးညြတ္ အရိုအေသ ျပဳေန၏။ အသက္ႏွင္႕ ရင္းရေသာ ဓားျပကြက္ကုိ ျပေတာ႕မည္ျဖစ္၍ ပရိသတ္က လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ျဖစ္ေနေတာ႕သည္။ သူ႕နံေဘးမွ ပရိသတ္မ်ားက အသက္ရႈျမန္ရင္း ျပဴးေၾကာင္စြာ ၾကည္႕ေနၾကသည္။ မီးေရာင္ေအာက္မွ ဓားေရာင္က လင္းခနဲ ပ်ံထြက္သြား၏။ ပရိသတ္တစ္ဦးက `ဟာ´ ဟု ေအာ္လိုက္ခ်ိန္မွာပဲ ေပါက္ဓားက အမ်ိဳးသမီး၏ ဦးေခါင္းအထက္မွာ ကပ္လ်က္ စိုက္၀င္ေနျပီျဖစ္၏။ လက္ခုပ္သံမ်ား ဟိန္းညံသြားသည္။<br /><br />ထို႕ေနာက္မွာေတာ႕ ဓားေရာင္က တ၀င္း၀င္းပ်ံသန္းေနေတာ႕၏။ လည္ပတ္ေနေသာ စက္၀ိုင္းၾကီး၏ အလယ္ဗဟိုမွာေတာ႕ အမ်ိဳးသမီးက ႏႈတ္ခမ္းကေလး တြန္႕ေကြးကာ ျပံဳးျမဲျပံဳးလ်က္။ သူမ၏ နံေဘးကပ္လ်က္ကေတာ႕ ခႏၶာကုိယ္ေကာက္ေၾကာင္းအတိုင္း ဓားေတြ တစ္လက္ျပီးတစ္လက္ စိုက္၀င္ေနသည္။ (ထိုအမ်ိဳးသမီး၏ အျပံဳးက ေအာင္ခုိင္တို႕၊ ေမာင္ေမာင္သန္းတို႕ မ်က္ႏွာေပၚမွ အျပံဳးႏွင္႕ အတူတူပဲျဖစ္၏။)<br />`--------------------´<br />သီဟ၏ မ်က္လံုးမ်ားမွာ အေရာင္တဖ်တ္ဖ်တ္လက္ ေနသည္။ သီဟ၏ မ်က္ႏွာသည္ သိမ္ေမြ႕စြာ မာေၾကာေန၏။ သီဟကို လွမ္းၾကည္႕မိရင္း သူ႕ရင္ထဲမွာ အလိုအေလ်ာက္ နားလည္လိုက္၏။ ပစ္မွတ္ဗဟိုကို အခါခါ လြဲေခ်ာ္ေနေသာ `ဓား´ အတြက္ သီဟ ရွက္ေနျခင္းျဖစ္၏။ တစ္ဆက္တည္းမွာ ထပ္၍နားလည္လိုက္သည္က ဓားတစ္လက္၏ ဂုဏ္သိကၡာကို သီဟ တစ္စံုတစ္ရာႏွင္႕ ကာကြယ္ေတာ႕မည္။<br />`------------------------------<br />`------------------------------<br />သီဟ၏ မ်က္လံုးတို႕က ပစ္မွတ္ဗဟိုမွ အမ်ိဳးသမီးကို မမွိတ္မသုန္ စိုက္ၾကည္႕ေန၏။ ထို႕ေနာက္ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားကို လွ်ာျဖင္႕သိမ္းလ်က္ကာ လက္က ဂ်ာကင္အိတ္ထဲသို႕ ေရာက္သြားသည္။<br />`-----------------------------´<br />သူ ထုိင္ရာမွ ထလိုက္၏။ ေမွာင္၀ါး၀ါး အလင္းထဲမွာပင္ သီဟရွိရာသို႕ သူေလွ်ာက္ခဲ႕သည္။ သီဟအနီးသို႕ ေရာက္လုေရာက္ခင္မွာပင္ သီဟလက္ထဲမွ ထက္ျမက္ေသာ ဓားသြားကို သူျမင္လိုက္ရ၏။<br />`သီဟ...´<br />ၾကားဟန္မတူ၊ မ်က္လံုးမ်ားက သံမဏိလို တင္းမာလ်က္ လက္ကို ေျမွာက္တင္လိုက္သည္။ ထိုအခိုက္မွာပင္ ရံုထဲမွာ လွ်ပ္စစ္မီးျပတ္ေတာက္သြားသည္။ ေမွာင္မည္းသြားသည္။<br /><br />သို႕ေသာ္ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုပင္ မီးျပန္လင္းလာ၏။ ပစ္မွတ္ေပၚမွ အမ်ိဳးသမီးမွာ ျပံဳးလ်က္၊ ဓားမ်ားက သူ႕အပါးမွာ တေဒါက္ေဒါက္စိုက္လ်က္၊ ဓားသမားက ဦးညြတ္ႏႈတ္ဆက္လုိက္တိုင္းမွာ ပရိသတ္က လက္ခုပ္တီး ၾသဘာေပးလ်က္။<br />(---------------------------------------------------)<br /><br />ညဥ္႕ေလက ေအးေအးလြင္လြင္ ျဖတ္စီးေနသည္။<br />သန္႕စင္ေသာ ရနံ႕တစ္မ်ိဳးကို ရႈရႈိက္လုိက္ရသလို ရွိ၏။ မည္သို႕ပင္ျဖစ္ေစ ႏွစ္ေယာက္လံုး စိမ္႕ေအးသြားသည္ကေတာ႕ အမွန္ပင္ျဖစ္သည္။ ယခုအခါ သူႏွင္႕ သီဟတို႕သည္ ပြဲေတာ္၏ လူသူရွင္းေသာ တစ္ေနရာကို ေရာက္ေနၾကျပီျဖစ္သည္။<br /><br />စံုညီေနျပီျဖစ္ေသာ မိုးေပၚမွ ၾကယ္တာရာမ်ားကို တစ္ခ်က္ေမာ႕ၾကည္႕ကာ သီဟကို သူစကားဆိုျဖစ္၏။<br />`ေလာကမွာ လူျပိန္းေတြပဲမ်ားတယ္ သီဟရဲ႕။ အဲဒီစကားရွင္းပါတယ္။ မင္းလက္ခံတယ္မို႕လား´<br />သီဟက ေခါင္းညိတ္ျပသည္။<br />`ေလာကနီတိေတာင္ ညြန္းတယ္မို႕လား၊ ရဲရင္႕သူကို သင္းခြဲျပီး အႏုိင္ယူရမယ္တဲ႕။ မင္းရဲ႕အေဖၚေတြဟာ သူတို႕ထက္ အမ်ားၾကီးသာေနတဲ႕ မင္းကို မနာလိုျဖစ္တဲ႕အခါ ဒီနည္းကို သံုးလိုက္ၾကတာပဲ´<br /><br />သီဟ၏ မ်က္ႏွာေပၚမွာ အရိပ္အမ်ိဳးမ်ိဳးျဖတ္ေျပးေနသည္။ မ်က္လံုးအစံုကလည္း ေမွ်ာ္လင္႕ခ်က္ျဖင္႕ အေရာင္ျဖာလက္လာသည္။<br />`ဒါေပမဲ႕ ဒီအေပၚမွာ မင္း လြန္လြန္ကဲကဲ ခံစားစရာမလိုဘူး။ ဘာျဖစ္လို႕လဲဆိုေတာ႕ ဒါဟာ လူ႕သဘာ၀မို႕လို႕ပဲ။ မင္းေနရာမွာ တျခားလူဆိုရင္လည္း မင္းလို အလုပ္ခံရမွာပဲ။ သူတို႕ေနရာမွာ တျခားသူေတြဆိုရင္ သူတို႕လုပ္သလို လုပ္ၾကမွာပဲ။ မင္းမွ.. သူတို႕မွရယ္ မဟုတ္ပါဘူး။ အုပ္စုတစ္ခုထဲမွာ တစ္ေယာက္က က်န္သူ အားလံုးထက္ ျမင္႕မားသာလြန္ေနရင္ က်န္တဲ႕သူေတြက သူ႕ကို မနာလိုျဖစ္ျပီး ေစာ္ကားတိုက္ခုိက္လာမွာပဲ။ လူ႕ေလာကနဲ႕ လူေတြဆိုတာ ဒီလုိပါပဲ သူငယ္ခ်င္းရယ္။ ပုထုဇဥ္ လက္မွတ္ရထားတဲ႕ သဘာ၀က်က် အရူးေတြဆီမွာ ဒီအတိုင္းျဖစ္ေနမွာပဲ´<br /><br />`လူ႕သဘာ၀ေတြကို မင္းနားလည္မႈထားေပးလိုက္ပါ။ လူေတြမွာ ကိုယ္ျဖစ္ေစခ်င္တာေတြ ျဖစ္ရင္လည္း ျဖစ္လာမယ္၊ ျဖစ္ခ်င္မွလည္း ျဖစ္လာလိမ္႕မယ္။ လူ႕သဘာ၀ဆိုတဲ႕ ၀ကၤပါထဲမွာ သူတို႕ လွည္႕လည္ေနတာပဲ။ ကိုယ္႕ကိုယ္ကိုမို႕လို႕ ေထာက္ခံေနတာလည္း မဟုတ္ဘူး။ ဆန္႕က်င္ေနတာလည္း မဟုတ္ဘူး။ သူတို႕ လမ္းေၾကာင္း အတိုင္းသူတို႕ ေလွ်ာက္ေနရင္း ကိုယ္႕ကို ခလုတ္တိုက္ေနၾကတာပါ။ အဲဒီသဘာ၀ကို နားလည္ထားမယ္ဆိုရင္ ေလာကဟာ မင္းအတြက္ တစ္၀က္ေပါ႕ပါးသြားပါလိမ္႕မယ္´<br /><br />`တကယ္ေတာ႕ ဒီေလာကဟာ တို႕ အခု၀င္ၾကည္႕ခဲ႕တဲ႕ ဆပ္ကပ္ကေလးထက္ အမ်ားၾကီးေပြလီတဲ႕ ဆပ္ကပ္ၾကီးပဲ။ ဆပ္ကပ္ပညသည္ေတြ၊ ဆပ္ကပ္ကို သေဘာက်လို႕ လက္ဖ၀ါးခ်င္း ပါးရိုက္ျပီး ၾသဘာေပးတတ္သူေတြဟာ တုိ႕ပါတ္၀န္းက်င္မွာ ေရမရေလာက္ေအာင္ မ်ားလွပါတယ္။ ေလ႕လာသူတစ္ေယာက္လို ၾကည္႕ေနပါ သူငယ္ခ်င္း။ အဲဒီထဲမွာ ပါ၀င္မခံစားပါနဲ႕။ ေလာကမွာ သားရဲဘုရင္ဆိုတဲ႕ ျခေသၤ႕ေတြက ျမက္မစားသလို လွည္႕ျဖားေကာက္က်စ္တတ္တဲ႕ ေျမေခြးကလည္း ျမက္မစားဘူး။ အဲဒါကိုေတာ႕ အထူးသတိထားပါကြာ။ ကဲ.. ငါတို႕ သြားၾကရေအာင္´<br /><br />ႏွစ္ဦးသား ပြဲေတာ္၏လမ္းမ်ားအတိုင္း ေလွ်ာက္လာခဲ႕ၾက၏။ မည္သူကမွ စကားဆက္မဆိုျဖစ္ပဲ တိတ္ဆိတ္စြာပင္ ရွိပါသည္။ မူမူတို႕ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္အနီးသို႕ ေရာက္ေသာအခါ သူက..<br />`ငါ ျပန္ေတာ႕မယ္ သီဟ၊ ငါမလိုက္ေတာ႕ဘူး´<br />သီဟက သူ႕လက္ကို တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ရင္း..<br />`သူငယ္ခ်င္း..´<br />ဘာမွ ဆက္မေျပာႏိုင္ပဲ အçေနေသး၏။ ျပီးမွ...<br />`ငါ႕ဘ၀မွာေတာ႕ မင္းကို ဘယ္ေတာ႕မွ ေမ႕ေတာ႕မွာ မဟုတ္ဘူး။ မင္းကို ေက်းဇူးတင္တယ္လို႕ ငါမေျပာရက္ဘူး။ ဘာျဖစ္လို႕လဲဆိုေတာ႕ အဲဒီအဆင္႕ထက္ အမ်ားၾကီးျမင္႕ျပီး မင္း ငါ႕အေပၚ ေကာင္းခဲ႕၊ အက်ိဳးျပဳခဲ႕လို႕ပဲ။ ငါမင္းနဲ႕ ေနာက္တစ္ခါ ေအးေေအးေဆးေဆး ေတြ႕ခ်င္ပါေသးတယ္။ ေနဦး.. မင္း..ဒီမွာ ခဏေနဦးကြာ။ ခဏေလး..´<br /><br />ေျပာျပီး သီဟ လွစ္ခနဲ ေျပးထြက္သြားသည္။ သူ တစ္ေယာက္တည္း ဂ်ာကင္အိတ္ထဲ လက္ႏႈိက္ျပီး ေအးျမေသာေလကို ရႈသြင္းေနလိုက္သည္။ ဆိုင္းသံ၊ ဗံုသံ၊ ေၾကးေနာင္သံမ်ားက ေလစီးေၾကာင္းထဲမွာ ျငိမ္႕ေညာင္းလွပစြာ ေမ်ာေရြ႕ေနသည္။ သူ႕တစ္ကိုယ္လံုးကို ေလွ်ာ႕ခ်ထားလိုက္မိ၏။ သူ လန္းဆန္းလ်က္ ရွိေနေလသည္။<br />သူ႕ေနာက္မွ ေျခသံၾကားလိုက္ရ၏။<br />`ခ်မ္းျငိမး္´<br />လွည္႕ၾကည္႕လို္က္ေသာအခါ လွပေသာ မ်က္လံုး၀ိုင္းကေလးမ်ားကို ေတြ႕ရေလသည္။<br />`ေၾသာ္.. ၀င္း၀င္းႏြယ္´<br />တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ အၾကာၾကီးစိုက္ၾကည္႕ေနျပီးမွ ျပိဳင္တူ ရယ္လိုက္မိၾက၏။<br />၀င္း၀င္းႏြယ္က သူ႕ကိုေျပာသည္။<br />`ငါက ဒီညေတာ႕ နင္နဲ႕ မဆံုျဖစ္ေတာ႕ဘူး ေအာက္ေမ႕ေနတာ။ အခုမွ သီဟက နင္႕ကို ခ်မး္ျငိမ္းေစာင္႕ေနတယ္၊ သြားလုိက္ဦး..ဆိုလို႕´<br />`သူက တျခား ဘာေျပာသြားေသးလဲ´<br />`နင္႕ကို ဒီဓားေပးလိုက္တယ္´<br /><br />သီဟ၏ ဓားကေလးကို ၀င္း၀င္းႏြယ္က ကမ္းေပး၏။ လွမ္းယူရင္း သူ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္မိေသးသည္။ (ဘာရည္ရြယ္ခ်က္ႏွင္႕ ေပးသြားမွန္း သူမသိေခ်။)<br />၀င္း၀င္းႏြယ္က ျပံဳးစူစူျဖင္႕ သူ႕ကိုျပန္ေျပာသည္။<br />`ငါ နင္႕ကို သတိရေနတာဟ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေတြ႕တိုင္း ငါ..နင္႕ကို ေမးေနတာ..´<br />သူက မိုးေပၚကို ေမာ႕ၾကည္႕မိ၏။<br />`မိုးလင္းခါနီးမွ ၾကယ္ေတြက ပိုေတာက္လာသလိုပဲ´<br />`ဟာ.. နင္ကလည္း ငါေျပာတာက တျခား၊ နင္ေျပာတာက တျခား..´<br />ေျပာျပီး ၀င္း၀င္းႏြယ္က ရယ္၏။ သူက ဓားကေလးကို လက္ထဲမွာ ခပ္ဆဆကိုင္ရင္း..<br />`ေနဦး နင္႕ကို ငါေမးဦးမယ္..´<br />`ဘာေမးမလို႕လဲ´<br />သူကျပံဳးလိုက္ျပီး..<br />`ဓားတစ္လက္ကို အုပ္ခ်ဳပ္တဲ႕ အရာဟာ ဓားအိမ္ျဖစ္သင္႕သလား။ ဓားကိုင္တဲ႕လက္ ျဖစ္သင္႕သလား´<br />`အယ္..´<br /><br />မ်က္လံုး၀ုိင္းကေလးမ်ား ပို၀ိုင္းသြား၏။ သူက ဓားကေလးကို ဓားအိမ္ထဲမွ ဆြဲထုတ္လိုက္၏။ ဓားသြားကို အေပၚသို႕ပင္႕လွန္ျပီး မ်က္စိေရွ႕မွ လက္ဆန္႕တန္းကာ သူ စိုက္ၾကည္႕ေနလိုက္သည္။<br /><br />လက္တစ္ကမ္းမွာ ျမင္ရသည္႕ဓားသြားက ထက္ျမ ပါးလႊာေန၏။ ပတ္၀န္းက်င္က ႏွင္းေတြ မႈန္မႈန္က်ေနသည္။ ေကာင္းကင္ေပၚမွာ လေရာင္လင္းႏြဲ႕၏။ ဓားသြား၏ အလ်ားအတိုင္းလုိက္၍ ေပ်ာ႕ေပ်ာင္းစြာ သူစိုက္ၾကည္႕၏။<br /><br />ေလာကၾကီး၏ အနိဌာရံု၊ ဣဌာရံု၊ အတိတ္၊ နိမိတ္၊ အရိပ္၊ အေယာင္မ်ားက ထက္ျမေသာ ဓားသြားေပၚတြင္ ခုန္ပ်ံ၍ ကြၽမ္းဘားကစားျပေနသည္ကို ေတြ႕ေနရေလသည္။<br /><br />တာရာမင္းေ၀<br />ေအာက္တိုဘာ၊ ၁၉၉၅<br />ခ်ယ္ရီမဂၢဇင္း။<br /><br />မမယ္လိုဒီမွ စာ႐ိုက္၍ေပးပို႔ပါသည္။Unknownnoreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-3877557490187777479.post-10114384009986412402007-08-15T21:19:00.000-07:002007-08-08T20:50:44.268-07:00တာရာမ႐ွိတဲ့ေကာင္းကင္<div style="text-align:justify">တို႔တတ္ႏိုင္တာ ဒါပဲရိွေတာ့တယ္။ သြားတဲ့သူက သြားႏွင့္ျပီ။ အေၾကြေစာတဲ့ ၾကယ္ပြင့္ေတြ ပင္လယ္နဲ႔ အျပည့္ရိွေနပါတယ္။ အဲဒီထဲကို အလင္းဆံုးတာရာတစ္စင္းလည္း ပူးေပါင္းသြားခဲ့ ျပန္ျပီ။ ဒါေပမယ့္ ဒီတာရာမရိွရင္ တို႔ေကာင္းကင္မွာ ဘယ္ေတာ့မွ နကၡတ္ေတြ စံုေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ အစားလည္း မရႏိုင္ေတာ့ဘူး။ သူ႔အလင္းေတြကို ေရတြက္ၾကလို႔ မျပီးခင္မွာပဲ အေမွာင္ေတြနဲ႔ အစားထုိးေပးလိုက္ျပန္တယ္။ သူ႔သတင္းေတြ ၾကားခ်င္ေနတုန္းမွာပဲ တင္းတိမ္ေပးလိုက္ရျပန္တယ္။ အထိမ္းအမွတ္နဲ႔ ထိုက္တန္လြန္းတဲ့ တာရာတစ္စင္းအတြက္ ေကာင္းျခင္းေတြပဲရေအာင္ တို႔ဆုေတာင္းၾကမယ္။ သူ႔အကူအညီေတြနဲ႔ လွပခဲ့တဲ့ စကားလံုးေတြကို သူ႔ကိုႏႈတ္ဆက္ဖို႔ပဲ သံုးၾကရေအာင္။ တို႔ငိုတဲ့ စာသားေတြ၊ ကဗ်ာေတြ၊ ေလေျပေတြေၾကာင့္ သူျငိမ္းခ်မ္းေစသား။ တို႔တတ္ႏိုင္တာ ဒါပဲရိွေတာ့တယ္။ တို႔အားလံုး တစ္ခြန္းေလာက္ေတာ့ လြမ္းၾကစို႔ရဲ႕။</div><br /><br />(မအားတဲ့ၾကားက ခုလိုတင္ႏိုင္ေအာင္ ကူညီေရးသားေပးတဲ့ ေမာင္ပြတ္ကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္)Unknownnoreply@blogger.com9tag:blogger.com,1999:blog-3877557490187777479.post-5211918578524986382007-08-14T20:59:00.000-07:002007-08-14T21:18:47.074-07:00NMA0707 ရဲ႕ပို႕စ္ရင္မွာလြမ္းရင္<br />ေမွ်ာ္တုိင္းျမင္လြန္းလို႕<br />လက္ညွိဳး ညႊန္ရာ သူျဖစ္ပါေစသား<br />အရွင္ဘုရား။<br /><br />စာေရးဆရာ တာရာမင္းေ၀ ဆိုတဲ့ ပန္းေခတ္က လမင္းတစင္း မေန႕က ၾသဂုတ္လ ၅ ရက္ေန႕ ေန႕လည္ပိုင္းမွာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ေျမာက္ဥကၠလာပေဆးရံုႀကီးမွာ အသည္းေရာင္ အသား၀ါ စီပိုးေရာဂါ (Hepatitis C) ဆိုတဲ့ လငပုပ္ႀကီး အုပ္ဖံုးသြားလို႕ အခ်ိန္မတိုင္မီွမွာ ေၿကြလြင့္သြားရွာပါၿပီ။<br /><br />တာရာမင္းေ၀ဆိုတဲ့ ကေလာင္ကို ပန္းေခတ္က လမင္း ဆိုတဲ့ လံုးခ်င္း၀တၴဳနဲ႕ စတင္ ထင္ရွားေက်ာ္ၾကား လာခဲ့ေပမယ့္ အဲဒီမတိုင္ခင္က ေရႊဘုန္းလူ ဆိုတဲ့ ကေလာင္နဲ႕ ကဗ်ာေတြ စာေတြ ေရးဖြဲ႕ခဲ့ပါတယ္။ ေလစီးေၾကာင္းထဲကလူမ်ား ဆိုတဲ့ သူရဲ႕၀တၴဳတိုေလးကို ၁၉၉၄ ေမလထုတ္ ရင္ခြင္သစ္ မဂၢဇင္းမွာ စတင္ေဖာ္ျပျခင္း ခံရပါတယ္။ တာရာမင္းေ၀ ဟာ သစ္ပင္တစ္ပင္ဆိုရင္ အဲဒီ၀တၴဳတိုေလးက အဲဒီအပင္မွာ ပထမဦးဆံုး ပြင့္ခဲ့တဲ့ ပန္းေလးတစ္ပြင့္ပါ။<br /><br />ငါနမ္းခ်င္တဲ့ ကံေကာ္ေရ<br />မင္း ပြင့္ေနျပီလား ...<br /><br />တာရာမင္းေ၀ဟာ ေမာ္ဒန္ စာေပေလာကထဲကို လြတ္လပ္ရွင္းလင္းစြာ ၀င္ေရာက္လာသူပါ။ သူ႕မွာ (ဆရာ၊ တပည္႕၊ အုပ္စု၊ ေဒသစြဲ၊ ၀ါဒစြဲ၊ လူကိုးကြယ္မႈ) ဘာတစ္ခုမွ မရိွခဲ့ပါ။ ေခတ္လူငယ္တို႕ ဘာသာဘာ၀ ေမာ္ဒန္အႏုပညာကို စိတ္၀င္စားသူ တစ္ေယာက္ပါ။ ႏိုင္ငံတကာ ေမာ္ဒန္အႏုပညာရွင္မ်ားရဲ႕ နည္းနာမ်ားကို တိုက္ရိုက္ယူျခင္း မီွၿငမ္းယူျခင္း မဟုတ္ဘဲ မိမိဘာသာ ဆန္းသစ္တီထြင္ျခင္းကိုသာ အားျပဳခဲ့သူပါ။<br /><br />သူ႕ရဲ႕ စာေတြက စြဲေဆာင္မႈရိွပါတယ္။ သာမန္ ခ်စ္ႀကိဳက္ညားကြဲ ဇာတ္လမ္းေတြထဲက ခြဲထြက္ ထိုးေဖာက္ထားတဲ့ အျပင္ ဇာတ္လမ္းေတြထဲမွာ စိတ္၀င္စားစရာေတြ မွတ္သားစရာေတြ ပါရိွပါတယ္။ ကဗ်ာ အဖြဲ႕အႏြဲ႕ေတြကလည္း ေကာင္းမြန္ သပ္ရပ္လွပါတယ္။ ရင္ကို စူးရွထိမွန္ေစပါတယ္။<br /><br />ေခါင္းညိတ္ ေခါင္းခါ<br />မ်က္ႏွာလြဲဖယ္။<br /><br />ပင့္သက္ တိုးတိတ္<br />ႏႈတ္ဆိတ္ေနမယ္။<br /><br />အျမင္ အၾကည္<br />မယွဥ္မိေၾကာင္း<br />သခင္ ... သိရင္ ေပ်ာ္ပါတယ္။<br /><br />မိန္းခေလးေတြအျပင္ ေယာက်ာၤေလး စာဖတ္ပရိသတ္ေတြ အမ်ားအျပား သူ႕စာေပေတြကို ဖတ္ရႈၾကပါတယ္။ သူ႕အေနနဲ႕ လံုးခ်င္းစာအုပ္ ၄၂ အုပ္ေတာင္ ထုတ္ထားၿပီးၿပီ ဆိုေပမယ့္ ေနာက္ထပ္ အမ်ားႀကီး ေရးႏိုင္ေတြးႏိုင္ ဖြဲ႕ဆို သီကုံးႏိုင္ေသးတဲ့ နာမည္ေက်ာ္ စာေရးဆရာ တစ္ဦးပါ။ ကံတရားက ေတာ္တဲ့သူေတြဆိုရင္ အခ်ိန္မတိုင္ခင္ ေလာကႀကီးကေန ဆြဲေခၚထုတ္ေနသလိုပဲ။<br /><br />လာမယ့္ ၾသဂုတ္လ ၇ ရက္ေန႕မွာ တာရာမင္းေ၀ကို ေရေ၀းသုသာန္ကို ပို႕ေဆာင္ သၿဂိဳဟ္မယ္လို႕ ၾကားသိထားရပါတယ္။ သူ႕ေနအိမ္က ေျမာက္ဒဂံု ၊ ၄၅ ရပ္ကြက္၊ ပီမိုးနင္း ၁ လမ္းမွာပါ။ သူထြက္ခြါ ႏႈတ္ဆက္သြားခ်ိန္မွာ ဇနီးျဖစ္သူ စာေရးဆရာမ မေနာ္ဟရီနဲ႕ သားျဖစ္သူ ေခတ္ေန တို႕ က်န္ရစ္ခဲ့ပါတယ္။<br /><br />ညက ပြင့္ကြဲထြက္ေနခ်ိန္ ...<br />လမင္းဟာ အထီးက်န္ တိမ္တိုက္တစ္ခုစီကေန ...<br />ေကာင္းကင္ႀကီး လွ်ံ႕က်ေအာင္ ေရာင္ျခည္ေတြ ရြာခ်သလို ...<br />၀သုန္ေလထု တစ္ခြင္တစ္ျပင္မွာ မင္းရဲ႕အသံ ပ်ံလြင့္ေနတယ္။<br /><br /><br />ေကာင္းရာသုဂတိ ဘံုဘ၀မွာ ၿငိမ္းခ်မ္းသာယာေနႏိုင္ပါေစ။NayPhoneLatthttp://www.blogger.com/profile/10303509969005854278noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3877557490187777479.post-43612020205696071642007-08-13T12:26:00.000-07:002007-08-13T12:29:28.630-07:00ညီလင္းဆက္၏ ပိုစ့္တာရာမင္းေ၀<br /><br />တာရာမင္းေ၀ကို ကၽြန္ေတာ္ စသိတာက ကၽြန္ေတာ္ ကိုးတန္းေက်ာင္းသား ဘ၀။ ကၽြန္ေတာ္ စာအုပ္ငွားတဲ႔ ဆိုင္ေလးက ျမစ္ၾကီးနားျမိဳ႕ သီတာရပ္ထဲက စာအုပ္ဆိုင္ေလး။ တစ္ရက္ေတာ႔ စာအုပ္ သြားရွာရင္း စာအုပ္တစ္အုပ္ကို ေတြ႔လိုက္သည္။ ေရႊဖိနပ္မွာ အစိမ္းေရာင္ ၾကက္ေျခခတ္နဲ႔ ေကာင္မေလးတဲ႔။ စာေရးသူကို ကၽြန္ေတာ္မသိ။ တစ္ရြက္ႏွစ္ရြက္ အစမ္းဖတ္ၾကည္႔ျပီး သြားတာနဲ႔ ထိုစာအုပ္ေလးကို ကၽြန္ေတာ္ ငွားလာျဖစ္ခဲ႔ေတာ႔သည္။ ဖတ္ျပီးေတာ႔လည္း ကၽြန္ေတာ္ အရမ္းၾကိဳက္သြားသည္။ ဇာတ္လမ္းထဲမွ သီဟသစ္သည္ ကၽြန္ေတာ္ျဖစ္သြားျပီး ႏွင္းဆီျဖဴသည္ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ ျဖစ္သြားသည္။ ငါ႔သမိုင္းကို ငါေရးမည္၊ ငါ႔ငွက္မ်ား ေကာင္းကင္သို႔ ျပန္ေစသတည္းဟူေသာ စကားေလးကိုလည္း အလြန္ႏွစ္သက္ သြားမိသည္။ ထို႔အတူ တာရာမင္းေ၀ဆိုေသာ နာမည္ခပ္ဆန္းဆန္း စာေရးဆရာကိုလည္း မွတ္မွတ္ယယ ျဖစ္သြားခဲ႔သည္။ ထိုစဥ္က ကၽြန္ေတာ္က ဆယ္တန္းေက်ာင္းသား ျဖစ္ေတာ႔မည္႔ အရြယ္ဆိုေတာ႔ ဘ၀မွာ ကိုယ္သာ အေရးအၾကီးဆံုး၊ ေက်ာင္းသားဘ၀သည္ ေပ်ာ္ရႊင္စရာ အေကာင္းဆံုးဟု ယံုၾကည္မိေနခ်ိန္လည္း ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ႏွစ္သက္ေသာ အျခားစာအုပ္တစ္အုပ္ ရွိေသးသည္။ မင္းလူ၏ ပန္းေက်ာင္းဆိုေသာ စာအုပ္။ ထိုစာအုပ္ ႏွစ္အုပ္စလံုးမွာ အေျခခံပညာ ေက်ာင္းသားဘ၀ ေနာက္ခံ အခ်စ္ဇာတ္လမ္းေလးေတြ ျဖစ္သည္။ ပန္းေက်ာင္းကေတာ႔ ရိုးစင္းသည္။ တာရာမင္းေ၀၏ စာအုပ္ကေတာ႔ စကားလံုးေလးေတြ ဆန္းသစ္သလို အေတြးအေခၚလည္း ဆန္းသစ္ေနသည္။<br /><br />ထို႔ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဆယ္တန္းအတြက္ ေႏြရာသီသင္တန္းမ်ား တက္ရန္ ရန္ကုန္သို႔ ေရာက္လာသည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားနဲ႔ YES မွာအဂၤလိပ္စာ သင္တန္း တက္ ျဖစ္သည္။ တစ္ေန႔ ကၽြန္ေတာ္က သူငယ္ခ်င္း ျပည္႔စံု၀င္းကို အဆိုပါစာအုပ္အေၾကာင္း ေျပာျဖစ္ေတာ႔ သူက စာအုပ္တစ္အုပ္ ယူလာျပသည္။ သူကေတာ႔ ေရႊဖိနပ္ထက္ ထိုစာအုပ္ကို ပိုသေဘာက်ေၾကာင္း ေျပာသည္။ မွတ္မွတ္ယယ သူက မွာလိုက္ေသးသည္။ ထိုစာအုပ္ကိုဖတ္လွ်င္ ေနာက္ဆံုး စာမ်က္ႏွာကို ဖတ္ခ်င္လည္းဖတ္၊ မဖတ္ခ်င္လည္း ေနလို႔ရတယ္ ဟူ၍ ျဖစ္သည္။ ထိုစာအုပ္မွာ တာရာမင္းေ၀၏ ပထမဆံုး လံုးခ်င္းစာအုပ္၊ ပန္းေခတ္ကလမင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ထိုစာအုပ္ကိုလည္း ဖတ္လိုက္မိသည္ႏွင္႔ ကၽြန္ေတာ္ အရမ္းႏွစ္သက္ သြားခဲ႔သည္။ ထို၀တၳဳထဲမွ ဇာတ္ေဆာင္သည္ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ရည္ရြယ္ျပီး ေရးထားသည္ဟု ထင္ရေလာက္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင္႔ တူသည္ဟု ခံစားမိခဲ႔သည္။ သူငယ္ခ်င္း ေျပာသလိုပင္ ထို၀တၳဳေလးသည္ အလြန္ေကာင္းပါသည္။ ေနာက္ဆံုး စာမ်က္ႏွာသည္ ထို၀တၳဳ၏ အသက္ဟုပင္ ကၽြန္ေတာ္ ဆိုခ်င္သည္။ အျခားေသာ ၀တၳဳမ်ားလို ေနာက္ဆံုး စာမ်က္ႏွာ ဖတ္ရံုမွ်ႏွင္႔လည္း ဇာတ္လမ္းသေဘာကို မသိႏိုင္။ ေနာက္ဆံုး စာမ်က္ႏွာကို မဖတ္လိုက္လွ်င္လည္း ၀တၳဳက ပ်က္မသြား။ သို႔ေသာ္ ေနာက္ဆံုးစာမ်က္ႏွာကို ဖတ္လိုက္လွ်င္ေတာ႔ ၀တၳဳဇာတ္လမ္းတစ္ခုလံုး ေျပာင္းျပန္ ျဖစ္သြားလိမ္႔မည္။ ရင္ေမာျပီး က်န္ခဲ႔ရလိမ္႔မည္။<br /><br />ထို႔ေနာက္တြင္ တာရာမင္းေ၀၏ စာအုပ္မ်ား ဆက္တိုက္ဆိုသလို ထြက္၍လာသည္။ လူငယ္ထု ၾကားတြင္လည္း သူ၏နာမည္ ထင္ရွားလာခဲ႔သည္။ လံုးခ်င္း ၀တၳဳမ်ားသာမက၊ ၀တၳဳတိုမ်ား၊ ေဆာင္းပါးမ်ား၊ ကဗ်ာမ်ားပါ သူေအာင္ျမင္စြာ ေရးဖြဲ႔ႏိုင္ခဲ႔သည္။ သူ၏ ကဗ်ာစာအုပ္ မိုးေခါင္လို႔တီးတဲ႔ဗံုသံသည္ အလြန္ေအာင္ျမင္ခဲ႔သည္။ လူငယ္တစ္ေယာက္၏ ေက်ာက္ထြင္းရာဇ၀င္ ၀တၳဳလတ္ သံုးပုဒ္သည္ စာဖတ္ပရိသတ္ကို ဖမ္းစားႏိုင္ခဲ႔သည္။ စုန္းကိုက္ခံရတဲ႔သစ္သီး ၀တၳဳတိုမ်ားသည္ အထူးထင္ရွားခဲ႔သည္။ ျပိဳင္ျမင္းတို႔၏ခြာသံ ဆိုေသာ စာအုပ္တြင္ သူ၏ စာေပအယူအဆ ေရးရာမ်ားကို ေတြ႔ႏိုင္သည္။ သို႔ရာတြင္ ေနာက္ပိုင္း သူ၏ စာေရးအားမွာ တက္လာသေလာက္ အရည္အေသြး အနည္းငယ္ က်ဆင္းသြားသည္ဟု ထင္မိသည္။ ထို႔ေနာက္ ထို႔ေနာက္ ကိုတာရာမင္းေ၀တစ္ေယာက္ အရက္အရမ္း ေသာက္လာသည္ဟု သတင္းၾကားရသည္။ ႏိုင္ငံေရးအရ ထိန္းသိမ္း ခံရသည္ဟုလည္း ၾကားရသည္။ ပညာတတ္ တစ္ေယာက္၏ မြန္းက်ပ္မႈမ်ား၊ အလိုမျပည္႔မႈမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ ခံစားနားလည္ ေနမိပါသည္။<br /><br />ဒီလိုႏွင္႔ လြန္ခဲ႔ေသာ တစ္ရက္က သူ၏နာေရးသတင္းကို ၾကားလိုက္ရေတာ႔ အေတာ္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္သြားမိသည္။ ျမန္မာျပည္တြင္ စာေရးဆရာမ်ား ေပါလွသည္။ အေတြးအေခၚ ေကာင္းေသာ၊ ဆန္းသစ္ေသာ၊ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ရွိေသာ၊ သာရာမလိုက္တတ္ေသာ၊ မဖားတတ္ေသာ သူလိုလူကား ရွားသည္။ ကၽြန္ေတာ္႔တြင္ သူ႔လက္ေရးႏွင္႔ ေရးထားေသာ စာအုပ္တစ္အုပ္ ရွိသည္။ ဆရာ သစၥာနီသို႔ လက္ေဆာင္အျဖစ္ ေပးထားေသာ သူ၏ ပထမ အၾကိမ္ထုတ္ ပထမဆံုး သူ၏ လံုးခ်င္း၀တၳဳ ပန္းေခတ္ကလမင္း ျဖစ္သည္။ စာအုပ္ေထာင္႔တြင္ အကိုၾကီးကိုရဲ (သစၥာနီ)သို႔ ညီေလး တာရာမင္းေ၀ဆိုျပီး သူ႔လက္မွတ္ထိုးထားေသာ စာအုပ္ျဖစ္သည္။ မွတ္မွတ္ယယ ထိုစာအုပ္ကို ကၽြန္ေတာ္ အေဟာင္းတန္းက ၁၅၀ႏွင္႔ ၀ယ္ယူခဲ႔တာ ျဖစ္သည္။ အခုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေလးစားႏွစ္သက္ ခဲ႔ဖူးေသာ ကိုတာရာမင္းေ၀ တစ္ေယာက္ အားလံုးကို စြန္႔ခြာျပီး မြန္းၾကပ္ရာ ကမၻာေျမကေန ထြက္ခြာသြားခဲ႔ျပီ။ ျမန္မာျပည္ ရီေနဆန္႔ေခတ္တြင္သာ လူျဖစ္ရပါလို၏ဟုမ်ား သူဆုေတာင္း ေလမည္လားဟု ကၽြန္ေတာ္ ေတြးေနမိေလသည္။<br /><br />ညီလင္းဆက္၏ <a href="http:\\nyilynnseck.blogspot.com" target="_blank">တာရာမင္းေ၀</a>ဆိုေသာ ပိုစ့္မွ တုိက္ရုိက္ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/00070820239389217670noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3877557490187777479.post-81577260767007376722007-08-13T12:14:00.000-07:002007-08-13T12:22:38.193-07:00တာရာမင္းေ၀ရက္လည္<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhWBMwjdAAk-yJK191xrgxhAnsL_b29NdfAOfyZQ2FH5r7cQlTmizl_1_XkpFc8Wzcyn3rreBiz43a3uYeeqTD9VsKiFQYGzIwsJ8x2MZ40Hx8aVR81ihfoB62DVwaT7-WQLGFpP5-Wyhml/s1600-h/00.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhWBMwjdAAk-yJK191xrgxhAnsL_b29NdfAOfyZQ2FH5r7cQlTmizl_1_XkpFc8Wzcyn3rreBiz43a3uYeeqTD9VsKiFQYGzIwsJ8x2MZ40Hx8aVR81ihfoB62DVwaT7-WQLGFpP5-Wyhml/s320/00.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5098267637693566450" /></a><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEimnQzW1xw1eMM6qJENAbwLylp1F5xcrXLE5NtCR-AX7sKQ_XjGQuhK_0M9cidTDog9jttoot6u1Ob_vTRc3Cs8PUrh_IHUvyUC-pEZ2jzGUc5Ttyf4fDLMwGcWNNBKB7Onbf0WSBm2esa5/s1600-h/0.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEimnQzW1xw1eMM6qJENAbwLylp1F5xcrXLE5NtCR-AX7sKQ_XjGQuhK_0M9cidTDog9jttoot6u1Ob_vTRc3Cs8PUrh_IHUvyUC-pEZ2jzGUc5Ttyf4fDLMwGcWNNBKB7Onbf0WSBm2esa5/s320/0.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5098267573269056994" /></a><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhGZyxAPvMwLso54nf7fHJOLMeBA294OjFmR3LfuAyOWSq-qVM8ghxZAMr7bcxkaJ1wZs3YdMseBNJ6588zZqdUzR7GYWB4Z2sUTeNMiAmN3qB83tPsT2pl5UaevxD2hayDdLS847i5USm5/s1600-h/1.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhGZyxAPvMwLso54nf7fHJOLMeBA294OjFmR3LfuAyOWSq-qVM8ghxZAMr7bcxkaJ1wZs3YdMseBNJ6588zZqdUzR7GYWB4Z2sUTeNMiAmN3qB83tPsT2pl5UaevxD2hayDdLS847i5USm5/s320/1.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5098267508844547538" /></a><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhf1H0ELbW6zzO5ldkcGdO8Fmk6dv_qphMYflowH_MNMPghBQkOclNd-cn_BnOYIDnnZPS9F8Ek4N5LyZZWnvYub1TOT5RbmNm8AcwTeRjpw8kxYQo7SBMXKGzr1C0D1c_3O_R9hYKRvpgD/s1600-h/2.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhf1H0ELbW6zzO5ldkcGdO8Fmk6dv_qphMYflowH_MNMPghBQkOclNd-cn_BnOYIDnnZPS9F8Ek4N5LyZZWnvYub1TOT5RbmNm8AcwTeRjpw8kxYQo7SBMXKGzr1C0D1c_3O_R9hYKRvpgD/s320/2.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5098267444420038082" /></a><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhO1cGG1myghfCQIQTxOUxsT6IjXXEIhFPmcrHIchJ3A5_8z7bLcLexg2AQtiSC46rwRNIOm7ncEPCkiN252bFjTFzRLKN_OFGKjrhPwBrDns1BEwCGKSJvsqDTq9ymOA91B53hshOTHMDp/s1600-h/3.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhO1cGG1myghfCQIQTxOUxsT6IjXXEIhFPmcrHIchJ3A5_8z7bLcLexg2AQtiSC46rwRNIOm7ncEPCkiN252bFjTFzRLKN_OFGKjrhPwBrDns1BEwCGKSJvsqDTq9ymOA91B53hshOTHMDp/s320/3.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5098267384290495922" /></a><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiUU9FwzaoU_SD_z_ZViMX-aNiFsF6vp0wcNh78cax9tN2_YM1qUwxZFjH4fsUkJSkK9BlyWxglCR6qXVs_r1Ydbt9nC18Om7D4ySUjky4F_NwwdsN5sif28Sguuxvvq0Mnx9kjMWNlVevn/s1600-h/4.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiUU9FwzaoU_SD_z_ZViMX-aNiFsF6vp0wcNh78cax9tN2_YM1qUwxZFjH4fsUkJSkK9BlyWxglCR6qXVs_r1Ydbt9nC18Om7D4ySUjky4F_NwwdsN5sif28Sguuxvvq0Mnx9kjMWNlVevn/s320/4.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5098267315571019170" /></a><br />Maryland, USAမွာရွိတဲ့ မဂၤလာရာမ ၀ိဟာရေက်ာင္းေတာ္မွာ ျပဳလုပ္သြားတဲ့ တာရာမင္းေ၀ရက္လည္က ဓါတ္ပံုေတြကို ပို႔ေပးတဲ့ KoTHကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/00070820239389217670noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3877557490187777479.post-72769474402582006442007-08-13T12:07:00.000-07:002007-08-13T12:14:16.021-07:00မေကရဲ႕ ပိုစ့္အခုပဲ..ဟစ္တိုင္မွာ..တာရာမင္းေ၀ကြယ္လြန္ဆိုတဲ့သတင္းကို..အလန္႔တၾကားေတြ႔လိုက္ရတယ္။<br />ဘယ္လိုေတြျဖစ္ေနၾကတာလဲ....ဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲ...<br />ေဟာတေယာက္..ေဟာတေယာက္..<br />“ မိဘေတြက..သားသမီးေတြကို..သျဂၤဳဟ္ေနရတဲ့ေခတ္ျဖစ္ေနတယ္..” ဆိုတဲ႔..လူၾကီးတေယာက္<br />ေျပာတဲ့စကားကိုျပန္ၾကားေယာင္မိရင္း...ရင္ထဲအံု႔ပ်က္သြားလိုက္တာ။<br /><br />အသဲေရာင္ေရာဂါတဲ့...<br />ဗမာျပည္မွာ..ျပည္သူ႕က်န္းမာေရးထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္မူေတြ..ဘယ္ေလာက္ေတာင္ဆိုး၀ါးေနပီလဲ။<br />ဘာေတြလဲ..ဘာေတြလဲကြာ...<br />တာရာမင္းေ၀ဆိုတာ..ေျပာင္ေျမာက္တဲ့ကဗ်ာေတြ..ဆန္းျပားတဲ့ဇာတ္လမ္းေတြထြင္တတ္..ေရးတတ္တဲ့သူတေယာက္ဆိုတာထက္...ဗကသမွာ..တခ်ိန္က..ပါ၀င္လွဳပ္ရွားခဲ့ဘူးတာ..နိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားျဖစ္ခဲ့ ဘူးတာေတြ..ဘားမားကန္ပိန္းက..ကိုေအာင္ဒင္နဲ႔ညီအကိုဆိုတာေတြက..<br />ပိုပီးစိတ္၀င္စားစရာေကာင္းေနတယ္။<br /><br />ပီးေတာ့..ခ်စ္စရာေကာင္းစြာ..လွပသိမ္ေမြ႔တဲ့..သူ႔ဇနီး..မခင္ေမ၀င္း (ခ) မေနာ္ဟရီကိုလည္း..မ်က္စိထဲမွာျမင္ေယာင္ပီး.စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနမိတယ္..သူ႔သားေလး..ေခတ္ေန ေရာ..<br /><br />တာရာမင္းေ၀ကို..ကိုယ္တိုင္မျမင္ဘူးေပမဲ့..မေနာ္ဟရီကိုေတာ့..IFL မွာျပင္သစ္စာသင္ရင္း ေဘးခ်င္းကပ္ထိုင္..စာခ်င္းဖလွယ္ခဲ့က်သူမို႔..ေကာင္းေကာင္းသိေနသည္။ ျမန္မာဆန္ဆန္အျမဲ၀တ္<br />တတ္ပီး..သူ႔လည္ပင္းမွာဆြဲထားတဲ့..လက္၀ါးကပ္တိုင္ေလးက..အျမင္ဆန္းေနေစတယ္ေလ။<br />ေနာက္တခါ..ဆရာတင္ေမာင္သန္းေပးတဲ့..ဂ်ာနယ္လစ္သင္တန္းတခုမွာလဲ ဆံုဘူးတယ္။<br /><br />တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္..တေလာကမွ..ဆစ္ဒနီမွာေနတဲ့..အေဒၚဆီက..သတင္းၾကားတယ္..<br />အဲဒီမွာေနတာၾကာပီျဖစ္တဲ့..မေနာ္ဟရီရဲ့မိဘေတြက..သူတို႔သမီး..ဆစ္ဒနီကိုလာေတာ့မယ္လို႔..<br />၀မ္းသာအားရေျပာျပတယ္တဲ့..ကိုယ္ေတာင္..ေတာ္ေတာ္စိတ္၀င္စားသြားေသး။<br /><br />ကဲကြယ္..ဘာေျပာရမွန္းေတာင္မသိေတာ့ဘူး..။<br />တာရာမင္းေ၀တေယာက္..ေကာင္းရာသုဂတိေရာက္ပါေစလို႔ပဲ..၊<br /><br />မေကသြယ္ရဲ႕ <a href="http://kthwe.blogspot.com/2007/08/tar-yar-min-wai.html" target="_blank">တာရာမင္းေ၀ကြယ္လြန္ၿပီတဲ့ </a>ဆိုတဲ့ ပိုစ့္မွ တုိက္ရုိက္ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/00070820239389217670noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3877557490187777479.post-79606178975314275182007-08-13T08:11:00.000-07:002007-08-13T08:12:31.929-07:00ေက်ာင္းသားအတၳဳပၸတၱိ(၁)<br />မင္းရဲ႕ ႐ုပ္အေလာင္းဟာ <br />ျခေသၤ့ဂူထဲမွာ ႐ွိလိမ့္မယ္<br />အေမွာင္စုန္းစုန္းမွာ<br />အရာအားလံုး ေမ့ေဖ်ာက္ပစ္<br />ေနာက္တစ္ေခတ္ မင္းေအာင္ျမင္ေစကြယ္<br /><br />အက္ကြဲေနေသာလက္မ်ားနဲ႔<br />ဘုရားသခင္ထံငါတို႔ဆုေတာင္း<br />မင္း.. ေကာင္းရာသုဂတိလားပါေစ..လို႔<br />ငါတို႔ရဲ႕<br />ေသြးတစ္စက္ကို ထက္၀က္ခြဲ<br />မင္းခံတြင္းထဲ<br />တဲတဲေလးေလွ်ာခ်ၾကည့္ယင္<br />ႏႈတ္ခမ္းေသမ်ားက<br />ဖြဖြတိုးတိုးေလး လႈပ္႐ွားေအာ္ျမည္<br />ဒီ..မို..က..ေရ..စီ..<br />ဒီမိုကေရစီလို႔ .. ဆိုလိမ့္မယ္<br />ညီေလးရယ္<br />ရႏိုင္မယ္ဆိုယင္<br />မင္းရဲ႕အ႐ိုးတစ္မႈံကို<br />နိဗၺာန္ဘံုအထိယူၿပီး<br />ဘုရား႐ွင္ကို ျပၾကည့္ခ်င္တယ္..<br />မင္းဟာ သူရဲေကာင္းေလးျဖစ္တယ္<br />မင္းဟာ အာဇာနည္ေလးျဖစ္တယ္<br />မင္းဟာ ဗမာေက်ာင္းသားေလး.. ျဖစ္တယ္ေလ။<br /><br />(၂)<br />ေရငတ္သလို.. ငတ္ခဲ့ရတဲ့<br />ဗမာျပည္က “လူ႔အခြင့္အေရး”ဟာ <br />အက်ဥ္းေထာင္ထဲမွာ<br />သခ်ၤဳ ိင္းေျမမွာ<br />တရား႐ံုးရဲ႕ ရာဇ၀တ္မႈေတြထဲမွာ.. ႐ွိေနတယ္..<br />မင္း.. စြန္႔ခြာခဲ့တဲ့<br />စာသင္ေက်ာင္းကေလး<br />မင္းသတင္းေတြ ေမးေနၿပီ<br />မင္းရဲ႕ စာအုပ္ေဟာင္းထဲမွာ<br />ဆရာမရဲ႕ မွတ္ခ်က္...<br />မင္းအတြက္...<br />“ေနာက္ထပ္စာအုပ္အသစ္လဲပါ” တဲ့<br />စာအုပ္မလံုေလာက္မႈ<br />ေဖာင္တိန္မလံုေလာက္မႈ<br />မုန္႔စားဆင္းခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းခန္းထဲအိပ္ေနမႈ.. စတဲ့<br />လူမႈကိစၥအ၀၀<br />မင္းခ်ည္းမွ မဟုတ္ခဲ့ပါဘူးကြယ္<br />တိုက္ပြဲမွာ<br />ခၽြန္ျမစြာ ေတာင္းဆိုႏိုင္ဖို႔<br />ေခါင္းေလာင္းအိုႀကီးကို ႏႈတ္ဆက္<br />ခ်ီတက္လာတဲ့ အာဇာနည္ေလးေရ..<br />ခြပ္ေဒါင္းရဲ႕ <br />တစ္ေၾကာင္းစာခၽြန္<br />သမိုင္းစင္ကိုထမ္း<br />ရာဇ၀င္ၾကမ္းခက္ ေသြးစက္႐ႊဲစို<br />ခုေတာ့..<br />မင္းရဲ႕ ခံုနံပါတ္ေလး “ငို” ေနၿပီ... ။ <br /><br />(၃)<br />ေ႐ႊဘုန္းေရာင္လက္၀င္းတဲ့<br />ႏွင္းျပာျပာမနက္ဦးမ်ားမွာ<br />ဒို႔ ကမၻာကို<br />ျပန္လာဦးမွာလား.. ဟင္...<br />“အမ်ဳိးဘာသာ သာသနာအတြက္<br />သား .. ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ပါတယ္” တဲ့<br />မင္းထားခဲ့တဲ့ စာတိုကေလး<br />မင္းတို႔ အိမ္ကို ေပးလိုက္ၿပီ<br />ယိုင္ရဲ႕ က်ဥ္းေျမာင္းေနတဲ့<br />မင္းတို႔ရဲ႕ အိမ္ကေလးထဲမွာ<br />မင္းရဲ႕ ေဖေဖဟာ<br />လက္သီးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္<br />ဆုပ္ထားတယ္..<br />မင္းရဲ႕ ေမေမဟာ<br />အခန္းေထာင့္မွာ<br />ၿငိမ္သက္စြာထိုင္ၿပီး<br />မ်က္ရည္စီးေၾကာင္းတစ္ခုကို အေဖာ္ျပဳ<br />(ရင္ထဲမွာေတာ့)<br />သား ျပန္ “လု” ေန႐ွာေတာ့မယ္။<br /><br />“ေကာင္းမြန္စြာ<br />သၿဂၤဳ ိဟ္ၿပီးစီးပါေၾကာင္း” .. တဲ့<br />အေလာင္းကိုမွ<br />မျမင္ရ မေတြ႕ရ<br />ဘယ္ေနရာမွာ က်ဆံုးခဲ့သလဲ ညီေလးရယ္...<br />ေဒါင္း႐ုပ္ကေလးလိုပဲ<br />မင္းရဲ႕ အတၳဳပၸတၱိဟာ<br />အေတာင္ပံပါတယ္<br />တိုက္ပြဲ၀င္တယ္<br />ႏြယ္လိုပတ္ခ်ည္ ခိုင္က်ည္နစ္စူး<br />ေရာက္ေလရာဘ၀အဆက္ဆက္မွာ<br />မင္း.. ေမာ္ဖူးရျခင္းမ်ားစြာနဲ႔<br />ကင္းေ၀းပါလိမ့္မယ္ ... ။<br /><br />(၄)<br />အိမ္ထရံမွာ<br />တခါခါ မင္းမ်က္ရည္သုတ္တဲ့<br />စုတ္ခ်ာခ်ာ လြယ္အိတ္ကေလး<br />ေခတ္ေဘးေခတ္ဒဏ္သင့္ေန႐ွာတယ္..<br />“ေခတ္လြတ္လပ္မွ<br />ေက်ာင္းသားလြတ္လပ္မယ္”<br />အ႐ြယ္နဲ႔ မလိုက္ေအာင္ေတြး<br />“ေက်ာင္းသားအေရး”ဆိုတာ <br />မင္းမွာ မ႐ွိခဲ့ပါဘူး<br />“ဘုရားေခတ္မွာဆိုယင္<br />ရဟႏ ၱာျဖစ္တဲ့အထိ လိမၼာမယ္”<br />ဒါေပမယ့္...<br />“အေမွာင္ေခတ္မွာေတာ့<br />အာဏာ႐ွင္ကို ဖီဆန္တယ္”<br />ညီေလးရယ္ မင္းသိပ္မွန္တယ္..<br /><br />ခံယူခ်က္ကို<br />အေျမာက္ဆံလို ပစ္ေဖာက္<br />အေ၀းဆံုး အျမင့္ဆံုး<br />ဘ၀တဆံုး မင္းေရာက္ခဲ့တယ္..<br />စစ္ေမာင္းသံၾကားယင္<br />ခြာတ႐ွပ္႐ွပ္ျဖစ္ခ်င္တဲ့<br />ေခတ္ရဲ႕ စစ္ျမင္းကေလးလို မင္းဟာ<br />ရာဇ၀င္ကို ထိုးခြဲ<br />တိုက္ပြဲကို ဒုန္းေဖာက္<br />မီးေတာက္ဆူးျခစ္<br />ေခတ္သစ္ပူေဇာ္<br />ေတာ္လွန္တဲ့ ညီေလးေရ<br />ခြပ္ေဒါင္းအေပါင္းရဲ႕<br />ေကာင္းခ်ီးၾသဘာသံေစ<br />မင္းေရာက္ရာအရပ္က ၾကားပါေစ...<br /><br />(၅)<br />ညီေလးေရ<br />ရာဇ၀င္ေရးရာ<br />စာအုပ္ပိတ္<br />ေတာ္လွန္ေရးမွာ “အိပ္”ေတာ့ေနာ္<br />စိတ္ခ်သြားပါ<br />အရာအားလံုးကို ေမ့ေဖ်ာက္<br />ေသြးနဲ႔တည္ေဆာက္တဲ့ အုတ္ဂူတစ္လံုး<br />တေလာကလံုး လင္ေစအားကြယ္..<br />တိမ္သား႐ိုးရီ<br />ဒီမိုကေရစီ ေတာင္တက္လမ္းက<br />ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေက်ာက္ေလးေတြအျဖစ္<br />စြဲနစ္က်န္တင္လို႔ .. ေအာင္ျမင္မွာပါ<br />ဗမာျပည္အတြက္<br />လိုအပ္တဲ့<br />“လူ႔အခြင့္အေရးနဲ႔ ဒီမိုကေရစီ”<br />အေ႐ွ႕ဖက္အရပ္မွာ<br />ျခေသၤ့ေတြ ခ်ီလာၿပီ<br />စစ္ျမင္းေတြ ၿပိဳင္လာၿပီ<br />ခြပ္ေဒါင္းေတြ ပ်ံလာေနၿပီေလ..<br />ညီေလးရယ္<br />ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ<br />ေအးျမစြာ<br />႐ွင္းသန္႔စြာ<br />ေနာက္ဘ၀မွာ ျမင္ေယာင္ၾကည့္စမ္းကြယ္<br />ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္<br />ယမ္းေငြ႕တလူလူၾကားထဲမွာ<br />မင္းခ်စ္တဲ့ ဗမာျပည္ႀကီးဟာ<br />ေဒါင္းအလံကို ပန္းလို ပန္လို႔ လွလို႔..<br />ေၾသာ္..<br />ေဒါင္းအလံကို ပန္းလို ပန္လို႔ <br />လွလို႔ပါပဲ .. ညီေလးရယ္.... ။ ။<br /><br />ေ႐ႊဘုန္းလူ<br /><br />(ဗမာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာေက်ာင္းသားသမၼဂၢမ်ားအဖြဲ႕ခ်ဳပ္မွ ထုတ္ေ၀ေသာ “အေရးေတာ္ပံုမွ ထြက္လာေသာ ၀ိညာဥ္မ်ား၏ ပံုရိပ္မ်ား” ကဗ်ာစာအုပ္တြင္ ေဖာ္ျပထားေသာ ကဗ်ာကို မူရင္းသတ္ပံုအတိုင္း ေဖာ္ျပထားပါသည္)တာရာမင္းေ၀အမွတ္တရhttp://www.blogger.com/profile/17093190404297942779noreply@blogger.com11tag:blogger.com,1999:blog-3877557490187777479.post-15403411870842470072007-08-12T06:42:00.000-07:002007-08-12T07:43:23.734-07:00တာရာမင္းေ၀ စ်ာပနမွ ဓာတ္ပံုမ်ား<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjEI7cvRmpW2Hq7go69HvFw9hALlulYKW4X2jAxqwSd-rBXiwaHp_SCsD8KDchDZtHccWbNL0QvngyjuEHYS9cMDrj-fC97yVpGQR55jx0O0Wk3I_FADOX1-OtIplcujfZq9poBKzS-etc6/s1600-h/TYMW-1.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjEI7cvRmpW2Hq7go69HvFw9hALlulYKW4X2jAxqwSd-rBXiwaHp_SCsD8KDchDZtHccWbNL0QvngyjuEHYS9cMDrj-fC97yVpGQR55jx0O0Wk3I_FADOX1-OtIplcujfZq9poBKzS-etc6/s320/TYMW-1.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5097824314177887394" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjcY9kXsFwNzRTFdKoLiYbtAvdWFgb0wUoknVpPBMJ1fUd0_Igbyry12rLWYruhoR6w2DYAEf5M8IqFvjzXZtYocXjgA8AMclEcV-tjsIKT75MosgVbirph9Hyv-MhcdEWfQqswmoNXThn6/s1600-h/TYMW-2.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjcY9kXsFwNzRTFdKoLiYbtAvdWFgb0wUoknVpPBMJ1fUd0_Igbyry12rLWYruhoR6w2DYAEf5M8IqFvjzXZtYocXjgA8AMclEcV-tjsIKT75MosgVbirph9Hyv-MhcdEWfQqswmoNXThn6/s320/TYMW-2.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5097824193918803090" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi7uVM1BBYJhL0JayDFiX4QRuHSzEtVCrsqs1s7NCr1zoZguXB2Np0tSu_xgTklXMiMFpEQ8kAFn_KhULOwaXqAPaH4o0VWzpTjjpT1wlUfkKsHbXGf9dL5_qPzpA0bU0TMkjPxllUq1o2q/s1600-h/TYMW-3.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi7uVM1BBYJhL0JayDFiX4QRuHSzEtVCrsqs1s7NCr1zoZguXB2Np0tSu_xgTklXMiMFpEQ8kAFn_KhULOwaXqAPaH4o0VWzpTjjpT1wlUfkKsHbXGf9dL5_qPzpA0bU0TMkjPxllUq1o2q/s320/TYMW-3.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5097824047889915010" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgliVvVVJmsx3Vt7iPZzRSjxiCCKBVeOFY3gx3EwgspA0k92Jzha_tM77QNNLx_1Ffg1tjBBkwcJm0qNj-kKkwO41ReQajRI2MG3v8SJHSIYRTQ9LWlU8f0bxgpTmUS7YI2J1RqyMxDtQic/s1600-h/TYMW-4.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgliVvVVJmsx3Vt7iPZzRSjxiCCKBVeOFY3gx3EwgspA0k92Jzha_tM77QNNLx_1Ffg1tjBBkwcJm0qNj-kKkwO41ReQajRI2MG3v8SJHSIYRTQ9LWlU8f0bxgpTmUS7YI2J1RqyMxDtQic/s320/TYMW-4.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5097823970580503666" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjZM2QZeeQbROrt5ZF3-EaZ4J-iXJvrv9QNX0g4azho_FZsKuxS84EL1up_wjJqKSNnrCJW7VB1T_DkCqt0rs0_xfnwiZuhTsqOH8Kxcs4tsZPZm3Gaoliigq9xUkpC3ChpeXxE4U5BL4fR/s1600-h/TYMW-5.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjZM2QZeeQbROrt5ZF3-EaZ4J-iXJvrv9QNX0g4azho_FZsKuxS84EL1up_wjJqKSNnrCJW7VB1T_DkCqt0rs0_xfnwiZuhTsqOH8Kxcs4tsZPZm3Gaoliigq9xUkpC3ChpeXxE4U5BL4fR/s320/TYMW-5.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5097823863206321250" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgkeP21E9mtoKnq7ScTSUCwV5ETcJ9G9O44M3sQS-4ciIklMXPhtfaBL53frdXanwr5jkFldESkX3LXdie7CSNtUp5PNw8vldGqKfAbtqmSvicq4gtj_IQwBE6yWIkrOtlV6rMUf64-Hyxq/s1600-h/TYMW-6.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgkeP21E9mtoKnq7ScTSUCwV5ETcJ9G9O44M3sQS-4ciIklMXPhtfaBL53frdXanwr5jkFldESkX3LXdie7CSNtUp5PNw8vldGqKfAbtqmSvicq4gtj_IQwBE6yWIkrOtlV6rMUf64-Hyxq/s320/TYMW-6.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5097823785896909906" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhe_vIq31BTVu47ws7hT_EKmGaUHVtOxRrWji8xMwIyCZU2fVThoSgSukf7NzU7HKyv6A7DpD92MIiCmBz6N4gqGsYtw3oDXmRObEpiD0lBxk8bl-ACiMDyecQETXvNa0FfFhGIEZPTohE5/s1600-h/TYMW-7.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhe_vIq31BTVu47ws7hT_EKmGaUHVtOxRrWji8xMwIyCZU2fVThoSgSukf7NzU7HKyv6A7DpD92MIiCmBz6N4gqGsYtw3oDXmRObEpiD0lBxk8bl-ACiMDyecQETXvNa0FfFhGIEZPTohE5/s320/TYMW-7.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5097823695702596674" /></a><br /><br />ဓာတ္ပံုမ်ား ေပးပို႔လာတဲ့ nnai.blogspot.com မွ 99 ကို ေက်းဇူးတင္႐ွိပါသည္။တာရာမင္းေ၀အမွတ္တရhttp://www.blogger.com/profile/17093190404297942779noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-3877557490187777479.post-48990010046702508222007-08-12T06:40:00.000-07:002007-08-12T06:42:02.968-07:00တစ္၀က္တစ္ပ်က္မွတ္တမ္းပထမေျမာက္ ရဲရင့္ျခင္းအျဖစ္<br />အေမက ငါ့ကို ဆြဲဖြင့္တယ္<br />ယမမင္းရဲ႔ ၾသ၀ါဒက ျပကၡဒိန္ေေတြကို ေဟာင္းျမေစရဲ႕ ။<br /><br />ငါ့ရင္ဘတ္ထဲမွာက မီးပြင့္ဖဲခ်ပ္ေတြ တစ္ထပ္ႀကီး<br />ငါေျပာလိုက္တဲ့ ဓါးသြားတစ္ခြန္းက<br />နတ္ဆိုးအေပါင္းကို ေရမြန္းေစခဲ့ၿပီ တဲ့။<br /><br />ငယ္ငယ္၀ံ့၀ံ့ ေလာဂဓံနဲ႔<br />ေဆာင္းဦးေလျပည္ကို ပန္ခ်င္တဲ့ေကာင္<br />မေရးရေေသးတဲ့ အကၡရာတစ္ေၾကာင္းဟာ<br />ဘယ္လက္နဲ႔…..၀ွက္ထားတဲ့ ဗ်က္ေစာင္းပါပဲ။<br /><br />ေသနတ္တစ္လက္ရဲ႕ ေျပာင္းထဲမွာ<br />က်ည္ဆံလို ငါဂူေအာင္းခဲ့ဖူးတယ္<br />ငါ့၀ိညာဥ္ထဲက မီးခိုးေပ်ာ့ေပ်ာ့သံမ်ား<br />နကၡတ္ဦးလို…..ပ်ံေစသား ။<br /><br /><br />တာရာမင္းေ၀<br /><br />(ေနမိုးေ၀ ေပးပို႔သည္)တာရာမင္းေ၀အမွတ္တရhttp://www.blogger.com/profile/17093190404297942779noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3877557490187777479.post-89579294481503307452007-08-11T09:23:00.001-07:002007-08-11T23:10:57.054-07:00ၾကယ္တစ္ပြင္႔ေပးခဲ႔တဲ႔ ေနတစ္စင္းအတြက္ အေမြ…<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEinGg8PRy-tEzq41Kg9nesp9v4hl9zRhGOhFq5_D9-I_7GbGezVVfZ7KpZHIqRnzH04H4aoLyrb4lMH0o6EyJle-YQia-wEDuJ6nsg1pW-26Af9Rk9zELrdb9P3447LSazN0RdmOVvXTH4/s1600-h/Scan003.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEinGg8PRy-tEzq41Kg9nesp9v4hl9zRhGOhFq5_D9-I_7GbGezVVfZ7KpZHIqRnzH04H4aoLyrb4lMH0o6EyJle-YQia-wEDuJ6nsg1pW-26Af9Rk9zELrdb9P3447LSazN0RdmOVvXTH4/s400/Scan003.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5097479631658506114" border="0" /></a><br /> ၾကယ္တစ္ပြင္႔ေပးခဲ႔တဲ႔ ေနတစ္စင္းအတြက္ အေမြ…<o:p></o:p><br /><div style="text-align:justify"><br />ဆရာတာရာမင္းေ၀ ေရးခဲ႔တဲ႔ စာအုပ္ေတြထဲမွာ ``ေခတ္ေနအတြက္ စာတစ္ရြက္…´´ ဆိုတဲ႔စာအုပ္က သူ႔သားအတြက္ ရည္ရြယ္ၿပီး ေရးခဲ႔တာပါ။ သူ႔ရဲ႕အမွာစာထဲမွာလည္း သားျဖစ္သူကို အသိပညာအေမြေပးခ်င္လို႔ ဒီစာအုပ္ကို ေရးရျခင္းျဖစ္တယ္လို႔ ေျပာထားပါတယ္။ စာအုပ္နာမည္ကိုလည္း ``ဗ်ဴဟာေျမာက္ေသာ အဂၤလိပ္စကားပံု´´လို႔ ထပ္ေျပာထားပါေသးတယ္။ အဂၤလိပ္ဘာသာနဲ႔ေရးထားလို႔ အဂၤလိပ္စကားပံုလို႔ ေခါင္းစဥ္တပ္ထားေပမယ္႔ လူမ်ိဳးအသီးသီးရဲ႕ စကားပံုေတြ ပါ၀င္ပါတယ္တဲ႔။ စကားပံုတစ္ခုစီရဲ႕ေအာက္မွာလည္း ရွင္းလင္းခ်က္အတိုေလးေတြ ထည္႔ေပးထားပါတယ္။ အဲဒီစာအုပ္ထဲက တခ်ိဳ႔စကားပံုေလးေတြကို ဆရာတာရာမင္းေ၀ အမွတ္တရအေနနဲ႔ ေဖာ္ျပေပးလုိက္ပါတယ္။<o:p></o:p><br /><br />ဂရိေတြးေခၚပညာရွင္ႀကီး ေဟရာကလိုက္တပ္(စ)က ``ျမစ္တစ္ျမစ္မွာ ေရႏွစ္ခါမခ်ိဳးႏိုင္ဘူး´´လို႔ ေျပာသြားတယ္။ ေက်ာ္ၾကားလွတဲ႔စကားမို႔ လူသိလည္း မ်ားလွပါတယ္။ ေရေတြက စီးဆင္းေနတယ္သား။ သားခ်ိဳးခဲ႔ၿပီးသားျမစ္မွာ ေနာက္တစ္ခါသြားျပန္ခ်ိဳးရင္ မတူညီေတာ႔တဲ႔ေရေတြ၊ အသစ္အသစ္ေသာ ေရေတြနဲ႔ပဲ သား ရင္ဆိုင္ရလိမ္႔မယ္။ ေလာကႀကီးဟာလည္း ျမစ္ေရေတြလိုပဲ အခ်ိန္နဲ႔အမွ် စီးဆင္းေျပာင္းလဲေနတယ္။ ေျပာင္းလဲမႈနဲ႔အတူ သားဟာ လုိက္ပါရွင္သန္ရလိမ္႔မယ္။ လိုအပ္ရင္ သီခ်င္းသံစဥ္တစ္ခုအတြက္ ဂစ္တာကို ႀကိဳးညွိတီးခတ္ရသလိုမ်ိဳးေပါ႔။ လက္ကြက္ေျပာင္းရသလိုမ်ိဳးေပါ႔။ မင္းဟာ ဘ၀ကို သီခ်င္းတစ္ပုဒ္လို ဆိုက်ဴးသြားခ်င္သလား။ ေခတ္အေလွ်ာက္၊ အခ်ိန္အခါအေလွ်ာက္ မင္းကိုယ္မင္း ႀကိဳးညွိတီးခတ္သြားပါ။<o:p></o:p><br /><br />``ေခတ္နဲ႔ လိုက္ေလ်ာညီေထြ ေနတတ္ပါေစ´´<o:p></o:p><br />ဂရိေတြးေခၚပညာရွင္ႀကီး ဆိုကေရးတီးရဲ႕ စကားတစ္ခြန္းရွိတယ္။ သင္႔ကိုယ္သင္သိပါ (Know thyself) တဲ႔။ တကယ္ေတာ႔ အဲဒါဟာ သူ႔ရဲ႕ကိုယ္ပိုင္စကားမဟုတ္ပါဘူးကြယ္။ ဒဲလ္ဖိနတ္ကြန္းမွာ ေရးထားတဲ႔စာသားကုိ လူေတြအေပၚ ဆံုးမဖို႔ သူက ယူသံုးတာပါ။ အခုေတာ႔ သူ႔စကားအျဖစ္ပဲ တြင္က်ယ္ေနခဲ႔ၿပီေပါ႔။ ျမန္မာပညာရွိႀကီးတစ္ဦးျဖစ္တဲ႔ သခင္ဘေသာင္းကလည္း အဲဒီလို စကားမ်ားကို ေျပာဖူးတယ္။ ``ကိုယ္႔အကန္႔အသတ္ကို ကိုယ္သိပါ´´ (Know thy limit )တဲ႔။ သားကိုယ္သား သိပါ။ သားရဲ႕အကန္႔အသတ္ကို သားသိပါ။ ကိုယ္လွမ္းမယ္႔ေျခလွမ္း၊ ကိုယ္ေလွ်ာက္မယ္႔ခရီးလမ္း အားလံုးကို ခ်ိန္ထိုးျပဳလုပ္ပါ။ တတ္ႏိုင္ရင္…<o:p></o:p><br /><br />``မင္းအေတာင္ပံနဲ႔ပဲ မင္းပ်ံပါ´´<o:p></o:p><br />အိုလံပစ္အားကစားသမားေတြမွာ ၿပိဳင္ပြဲ၀င္မႈနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး စိတ္ဓာတ္ေရးရာ ေလ႔က်င္႔ခန္းေတြ လုပ္ၾကရေလ႔ရွိတယ္။ ေျပးပြဲတစ္ခုအတြက္ တာထြက္ခ်ိန္၊ ျမားတစ္စင္းကို ပစ္လႊတ္ဖို႔ အသက္ရွဴေနခ်ိန္၊ ပယ္နယ္တီကန္ဖို႔ ခရာသံကိုေစာင္႔ေနခ်ိန္ စတာေတြအတြက္ အေရးတႀကီး ေလ႔က်င္႔ရတာေပါ႔။ အဲဒီအခ်ိန္ေလးကို Zen moment လို႔ ေခၚတယ္။ စကားနယ္ကို ခ်ဲ႕လိုက္ၾကစို႔။ လူတစ္ေယာက္ အႀကံေကာင္းဥာဏ္ေကာင္းရဖို႔ အသိအျမင္မွန္ကန္စင္ၾကယ္သြားဖို႔ စတာေတြဟာ ေခါင္းထဲမွာ အလင္းတစ္ခ်က္ လက္သြားဖို႔ပဲ လိုတယ္။ စကၠန္႔ပိုင္းေလးမွ်ပါပဲ။ Golden Second လို႔ေခၚတယ္။ အဲဒီအလင္းပြင္႔ကေလးရဲ႕ ဘ၀ဟိုဘက္ျခမ္း၊ ဒီဘက္ျခမ္းဟာ အမ်ားႀကီး ေျပာင္းလဲသြားႏိုင္တယ္။ တကယ္တမ္းက်ေတာ႔ ေျပာင္းလဲခ်ိန္ဟာ ဘာမွမၾကာဘူး။<o:p></o:p><br /><br />``တစ္ႏွစ္အတြင္းမွာ မျဖစ္တဲ႔အရာဟာ ႏွစ္မိနစ္အတြင္းမွာ ျဖစ္လာႏိုင္တယ္´´<o:p></o:p><br />ေလာကသားေတြဟာ အမွန္၀ါဒ(Realism)နဲ႔ မာယာ၀ါဒ(Illusionism) ၾကားမွာ ရွင္သန္ေနၾကရတာ။ အစစ္တစ္ခု အတုတစ္ရာလို႔ေတာင္ ေျပာရိုးရွိၾကတယ္။ မစစ္မွန္မႈေတြၾကားထဲမွာ ေနထိုင္ရင္း စစ္မွန္မႈတို႔ကို ရွာေဖြေနၾကရတာပဲ။ လူေတြကို မွားေစတဲ႔အထဲမွာ ``အေၾကာက္တရား´´ဟာ အဓိကေနရာကေန ပါ၀င္ေနတယ္။ ကမၻာေပၚမွာ ေၾကာက္စရာအေကာင္းဆံုး အရာဟာ ``ေၾကာက္တတ္တဲ႔စိတ္ပ ဲျဖစ္တယ္´´လို႔လည္း ေျပာၾကတယ္။ တတ္ႏိုင္သမွ် ရဲရင္႔စမ္း သား။ ေၾကာက္စိတ္ေတြ မထားနဲ႔။ ေၾကာက္စိတ္ဟာ လူကို အေယာင္ေယာင္ အမွားမွား ျဖစ္ေစတယ္။ ကိုယ္႔ကို အႏၱရာယ္ ျပန္ေပးတတ္တယ္။ အမွန္တရားနယ္ပယ္မွာ မရပ္တည္ႏိုင္ဘဲ မာယာနယ္ပယ္ထဲကို ကၽြံက်ျမဳပ္နစ္ သြားေစတတ္တယ္။<o:p></o:p><br /><br />``ေၾကာက္စိတ္ဟာ ၀ံပုေလြကို နဂိုအရြယ္ထက္ ပိုႀကီးသြားေစတယ္´´<o:p></o:p><br /><br />Harvest comes not everyday, though it comes every year.<o:p></o:p><br />ေဘာလံုးပြဲကိုၾကည္႔ရင္း ေဖေဖေတြးမိတာရွိတယ္။ ေဘာလံုးပြဲဆိုတာ ေဘာင္ကန္႔သတ္ထားတဲ႔ အခ်ိန္ (Time frame)တစ္ခုထဲမွာ ကစားရတာ၊ မိနစ္ကိုးဆယ္ေပါ႔ေလ။ ဒါေပမယ္႔ သူတို႔မွာက ဒဏ္ရာရ ရပ္နားခ်ိန္ေတြအတြက္ အပိုေဆာင္းကစားခ်ိန္ (Injury time)ဆိုတာ ရွိတယ္။ ေဖေဖတို႔ လက္ေတြ႔ဘ၀မွာေတာ႔ ဒဏ္ရာရခ်ိန္အတြက္ ျပန္ကစားခြင္႔ဆိုတာ မရွိပါဘူးကြယ္။ ထားပါေတာ႔။ ဒီေနရာမွာ ေဖေဖေျပာခ်င္တာက လူ႔ဘ၀ဆိုတာ အခ်ိန္နဲ႔ တိုင္းဆၿပီး ရွင္သန္လုပ္ကိုင္ရတာ။ ဘယ္အခ်ိန္မွာ လႈပ္ရွားရမယ္ ဆိုတာလည္း နားလည္တတ္ရမယ္။ လိုအပ္ရင္ အခ်ိန္စီမံခ်က္ (Time plan)ကို သား ေရးဆြဲထားရမယ္။<o:p></o:p><br /><br />``ေကာက္ရိတ္သိမ္းခ်ိန္ဟာ ႏွစ္တိုင္းေတာ႔ လာတတ္တယ္။ ဒါေပမယ္႔ ေန႔တိုင္းေတာ႔ မဟုတ္ဘူး´´<o:p></o:p><br />Better a friendly refusal than unwilling consent.<o:p></o:p><br /><br />ေဖေဖ႔ဘ၀မွာ အက်ပ္အတည္းေရာက္ခဲ႔တာေတြ ရွိတယ္ သား။ အဲဒါေတြအားလံုးဟာ အားနာတတ္လို႔ ျဖစ္ရတာေတြ မ်ားတယ္။ ေဖေဖက အရမ္းအားနာတတ္တယ္ေလ။ အဲေလာက္ အားနာတတ္တာ မေကာင္းဘူးလို႔ မိတ္ေဆြေကာင္းတခ်ိဳ႕ကေတာင္ ေဖေဖ႔ကို ဆူပူႀကိမ္းေမာင္းၾကပါရဲ႕။ ေဖေဖကိုယ္တိုင္လည္း ဒီစိတ္သေဘာထားႀကီက ေနရာတိုင္းမွာ မသင္႔ေတာ္မွန္းသိတယ္။ ေဖေဖတို႔ရပ္ကြက္မွာ ဘိန္းမုန္႔ေရာင္းတဲ႔ မိန္းမႀကီးတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ ေစတနာဟာ လူတိုင္းနဲ႔မတန္ဘူးလို႔လည္း တဖြဖြေျပာေလ႔ရွိတယ္။ ေနာက္ေတာ႔လည္း သူေျပာတာက ဟုတ္သလိုလိုပါပဲ။ ေနာက္ကြယ္မွာ ေဖေဖ႔ကို ဒုကၡေပးေနၾကသူေတြကပဲ သူတို႔အကူအညီလိုေတာ႔ ေဖေဖ႔ဆီ ေရာက္လာၾကျပန္ေရာ။ အားမနာတတ္တဲ႔သူတို႔ကို အားနာတတ္တဲ႔ ေဖေဖကပဲ အရႈံးေပးလိုက္ရျပန္ေရာ။ ရွဥ္႔လည္းေလွ်ာက္သာ ပ်ားလည္းစြဲသာ ေနႏိုင္ရင္ေတာ႔ ေကာင္းမယ္။ဒါေပမဲ႔ ပ်ားအံုရွိေနတဲ႔ သစ္ကိုင္းမွာ ေဖေဖက တက္မေလွ်ာက္ရဲဘူး။ ေဖေဖ႔ရဲ႕အားနည္းခ်က္ကို သားက ျပင္ေပးပါ။<o:p></o:p><br /><br />``ဆႏၵမရွိဘဲ သေဘာတူလိုက္ရတာထက္ မိတ္ျဖစ္ေဆြျဖစ္ ျငင္းဆန္လိုက္တာက ပိုေကာင္းပါတယ္´´<o:p></o:p><br />The beggar's bag has no bottom.<o:p></o:p><br />``ဘာမွမလုပ္တဲ႔သူဟာ သူေတာင္းစားလုပ္ရတယ္´´လို႔ ေျပာေလ႔ရွိတယ္။ ဘာမွမလုပ္ေတာ႔ ဘာမွမရဘူးေပါ႔။ သူေတာင္းစားဟာ လမ္းေဘးမွာ အိပ္တယ္။ သူတစ္ပါး ေပးစာကမ္းစာကို ေတာင္းရမ္းယူရတယ္။ ထမင္းတစ္နပ္နဲ႔ တစ္နပ္ၾကားမွာ အသက္ရွင္ေနရတယ္။ ေငြေတာင္းတဲ႔ သူေတာင္းစားေတြကိုေတာ႔ သား ျမင္ဖူးလိမ္႔မယ္။ အျခား အျခားေသာ ယံုၾကည္ခ်က္သူေတာင္းစား၊ အယူအဆ သူေတာင္းစား၊ တဏွာသူေတာင္းစားေတြကိုေတာ႔ ေတာ္ေတာ္ႀကီးၾကည္႔တတ္မွ ျမင္လာလိမ္႔မယ္။ အဲလိုဘ၀မ်ိဳးမွာ သားလည္း ဘယ္ေတာ႔မွ မရပ္တည္ပါနဲ႔။ အဲဒီလို ရပ္တည္သူေတြနဲ႔လည္း ဘယ္ေတာ႔မွ သား လက္မတြဲပါနဲ႔။<o:p></o:p><br />``သူေတာင္းစားအိတ္မွာ ေအာက္ပိတ္ၾကမ္းျပင္ မပါဘူး´´<o:p></o:p><br />Sins and debts are always more than we think them to be.<o:p></o:p><br />ေနာင္တဆိုတာ ပူေလာင္တတ္တဲ႔ အရာမို႔ ဘယ္သူကမွ မလိုခ်င္ၾကဘူး။ အျပစ္ေတြ၊ အမွားေတြနဲ႔ လိမ္ယွက္ေနတဲ႔ အရာမို႔လို႔လည္း မခ်ိတင္ကဲ ေၾကကြဲစရာ ေကာင္းလွတယ္။ ေနာင္တရစရာဆိုတာ လူတိုင္းလိုလိုမွာ ရွိတတ္ၾကတယ္။ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုယ္ အင္မတန္မွ တာ၀န္ေက်တဲ႔သူ၊ ဘ၀မွာ ေနာင္တရစရာ မရွိဘူးလို႔ ေၾကြးေၾကာ္သူေတြေတာင္ တကယ္တမ္း စစ္ေဆးၾကည္႔တဲ႔အခါ သူတို႔ရဲ႕အထင္ မွားေနေၾကာင္း သိရတယ္။ စိတ္ကူးထဲကေန ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုယ္ ေသခိုင္းၾကည္႔တဲ႔နည္းပဲ သား။ ေနာက္တစ္နာရီမွာ သူေသေတာ႔မယ္လို႔ သူ႔ကိုယ္သူ ခံယူၾကည္႔လိုက္၊ မၿပီးျပတ္ေသးတာေတြ၊ မေပးဆပ္ခဲ႔တာေတြ၊ ကတိမတည္ခဲ႔တာေတြ၊ လုပ္ခ်င္တဲ႔ေကာင္းမႈေတြအတြက္ တိတိပပ အေကာင္အထည္ မေဖာ္ျဖစ္ေသးတာေတြ အမ်ားႀကီး ထြက္လာလိမ္႔မယ္။<o:p></o:p><br />``ငါတို႔မွာရွိတဲ႔ အျပစ္နဲ႔ အေၾကြးေတြဟာ ငါတို႔ ထင္ထားတာထက္ ပိုမ်ားတယ္´´<o:p></o:p><br />There is a But in everything.<o:p></o:p><br />လူတိုင္းဟာ မွန္ၾကည္႔ဖူးၾကတယ္။ မွန္ေရွ႔က ျဒပ္ေတြဟာ မွန္ထဲမွာ သူ႔ပံုအတိုင္း ျပန္ေပၚၾကတယ္။ ``အမွန္အတိုင္း ျပန္ေပၚတဲ႔အရာမို႔ မွန္လို႔ ေခၚတယ္´´လို႔ေတာင္ တခ်ိဳ႕က ေျပာၾကတယ္။ ဒါေပမယ္႔ သူတို႔ေျပာတဲ႔အတိုင္း အမွန္တကယ္ မဟုတ္ပါဘူးကြယ္။ မွန္ထဲမွာက တစ္ဖက္ကလြဲၿပီး ျဖစ္ေပၚတာပါ။ သားက ညာလက္ေျမွာက္လိုက္ရင္ မွန္ထဲက သားပံုရိပ္က ဘယ္လက္ေျမွာက္ေနလိမ္႔မယ္။ အဲဒီေလာက္က ထားပါေတာ႔။ သားဖတ္ေနတဲ႔ စာတစ္ေစာင္ကို မွန္ေရွ႕မွာ ျပၾကည္႔ပါ။ ေျပာင္းျပန္ ေဇာက္ထိုးျဖစ္ေနတဲ႔ စာေတြဟာ အင္မတန္ အၾကည္႔ရဆိုးလွပါတယ္။ ဒီေနရာမွာေတာ႔ မွန္ရဲ႕ ေဆာင္ၾကဥ္းမႈဟာ ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ ျဖစ္သြားၿပီ။ တေသြမတိမ္း ထင္ဟပ္တယ္လို႔ ယူဆရတဲ႔မွန္ေတြမွာေတာင္ ကြာဟမႈေလးေတြ ဒီေလာက္ရွိေနၿပီဆိုရင္ ေလာကလူသားေတြၾကားထဲမွာလည္း လြဲေခ်ာ္မႈေလးေတြ ရွိေနမွာပဲ။<o:p></o:p><br />``ဒါေပမယ္႔ဆိုတာကေတာ႔ အရာတုိင္းမွာ ရွိတယ္´´<o:p></o:p><br />The world is a stair case; some are going up, some are coming down.<o:p></o:p><br />ေဖေဖက ေလာကႀကီးကို လည္ေနတဲ႔ ဂ်င္တစ္လံုးလို႔ ျမင္တယ္။ ဂ်င္ဟာ အေပၚနဲ႔ေအာက္ (Up and down) ကိုလည္း ယိမ္းညႊတ္လည္ပတ္တယ္။ ဟိုဘက္ဒီဘက္ (Side by side) ကိုလည္း ႏြဲ႔ခါလည္ပတ္တယ္။ တစ္ခုတည္းရွိတယ္၊ အဲဒီ လည္ပတ္ေနတဲ႔ဂ်င္ဟာ ေလာကဆိုရင္ ဘယ္အေပၚမွာဘာနဲ႔ေထာက္ၿပီး ရပ္တည္လည္ပတ္ေနတာလဲ။ ဂ်င္အတြက္ ေျဖလို႔ရေပမယ္႔ ေလာကအတြက္ဆိုရင္ေတာ႔ ေျဖလို႔မရေတာ႔ဘူး။ အဲဒီေတာ႔ သားကိုလည္း အကြန္႔အညြန္႔ေတြ ေျပာမေနေတာ႔ဘဲ ရိုးရွင္းတဲ႔ စကားတစ္ခြန္းကိုပဲ ေျပာခဲ႔ပါ႔မယ္ကြယ္…။<o:p></o:p><br /><br />``ေလာကဟာ ေလွခါးတစ္စင္းပဲ။ တခ်ိဳ႕က အေပၚကို တက္ေနၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕က ေအာက္ကို ဆင္းေနၾကတယ္´´<o:p></o:p><br /></div><br />ေပးပို႕သူ - ဆုေ၀NayPhoneLatthttp://www.blogger.com/profile/10303509969005854278noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3877557490187777479.post-5757711162547197492007-08-11T08:00:00.000-07:002007-08-13T08:14:32.502-07:00ဥဒါန္းျပာ၀င္း၀ိုး၀ါးတဲ့<br />ေဆာင္းႏွင္းမ်ားကသာ<br />သမိုင္းရဲ့ ဘာသာစကားျဖစ္မယ္ဆိုရင္<br />တလိမ့္လိမ့္ ခယြင္းတဲ့<br />ေသြးႏွင္းစက္ေတြ<br />တို ့ေျမမွာ မွိုင္းမွိုင္းေ၀ေရာ့မယ္။<br /><br />ေသသူရဲ့ အရိုးေတြက<br />ရွင္သူကို ဘာလုပ္ရ မယ္လို ့<br />အံ့ခ်ီးဖြဖြ ရည္ညႊန္းၾကတာ<br />သမိုင္းလို ့ဆိုရမယ္။<br /><br />ရာဇ၀င္ဆုိးရဲ့<br />အရိုးတြန္သံ<br />ဘယ္သူ ့ထံပါး<br />သယ္ေဆာင္သြားမလဲ ႏွင္းတို ့ရယ္။<br /><br />ဒီဘက္ ကမာၻေခတ္ရဲ ့<br />ရဲရင့္တဲ့ သမိုင္းေၾကာင္းဟာ<br />တုိ ့ျပည္က ေက်ာင္းသားအေလာင္းေတြဆီမွာ ရွိိတယ္။<br /><br />သားေပ်ာက္ရွာေနတဲ့ အေမကို<br />သူ ့ေအာက္က ေျမက<br />"ေမေမ"လုိ ့ တုိးတိုးေလးေခၚေနတယ္<br />ေမေမရယ္ ေမေမရယ္ ေမေမရယ္ ။<br /><br />ဇာဘုရင္ရဲ့ စနစ္ဆုိးေၾကာင့္<br />ျပည့္တန္ဆာျဖစ္ရတဲ့<br />ရုရွားမေလးဟာ<br />အိပ္ရာထဲမွာ ငိုေနတယ္၊<br /><br />ေန၀င္းရဲ့ စနစ္ေၾကာင့္<br />သူပုန္ျဖစ္ရတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ<br />လမ္းမေပၚမွာ တုိက္ပြဲ၀င္ေနတယ္။<br /><br />ဒီေန ့ပြဲဟာ<br />ရွံဳးရွံဳး ႏုိင္ႏိုင္<br />ယွဥ္ျပိဳင္ျခင္းသာ အဓိက ဆုိတ့ဲ ပြဲမဟုတ္ဘူး<br />သူေသကိုယ္ေသ အၿပိဳင္ႏႊဲ<br />၀ိညာဥ္ခ်င္း ရိုက္ခြဲတဲ့ ပြဲ ျဖစ္တယ္။<br /><br />"ေဟ့ ၾကိဳးစင္"<br />ငါ ရင္ေကာ့ၿပီး လာခဲ့မယ္။<br /><br />ေ႐ႊဘုန္းလူတာရာမင္းေ၀အမွတ္တရhttp://www.blogger.com/profile/17093190404297942779noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3877557490187777479.post-32032675232119141992007-08-11T07:59:00.000-07:002007-08-13T08:13:58.046-07:00ေမွ်ာ္ျမန္မာျပည္ ၿငိမ္းခ်မ္းပါေစ<br />ေသြးစေတြ စိုလူး<br />အလံဦးမွာ ကိုယ့္အမည္ခ်ိတ္လို ့<br />ၾကိဳးစင္ရိပ္၀ယ္<br /><br />က်ေနာ္တို ့တိုက္ပြဲ၀င္ေနပါတယ္။<br /><br />ပိတ္မထားရေသးတဲ့<br />သားၾကီးတို ့ရဲ့ ေက်ာင္းစာအုပ္မွာ<br />ေဒါင္းရုပ္ေလးေတြ သားငယ္ဆြဲေတာ့<br />ေမေမ မ်က္ရည္၀ဲေရာ့မယ္။<br /><br />ရွစ္ဆယ့္ရွစ္ခုႏွစ္ရဲ့<br />လက္နက္နဲ ့ လြယ္အိတ္တိုက္ပြဲမ်ား<br />မွုန္၀ါးျပာေ၀<br />ကမာၻမေၾကဘူး<br />ဘီလူးတေခတ္၊ ေဒါင္းတေခတ္။<br /><br />တေန ့ေန ့ေလ<br />မေသေသးရင္ ျပန္လာခ်င္တယ္<br />ရင္ခြင္မွာ ေထြးလို ့ၾကိဳပါေမေမရယ္။<br /><br />ျမန္မာျပည္ၿငိမ္းခ်မ္းပါေစ<br />ေသြးစေတြ စိုလူး<br />အလံဦးမွာ ကိုယ့္ အမည္ခ်ိတ္လို ့<br />ၾကိဳးစင္ရိပ္၀ယ္<br />က်ေနာ္တို ့ တိုက္ပြဲ၀င္ေနပါတယ္။ ။<br /><br />ေ႐ႊဘုန္းလူတာရာမင္းေ၀အမွတ္တရhttp://www.blogger.com/profile/17093190404297942779noreply@blogger.com0